O ψυχωτικός Έλληνας σεφ Steve Carell

Η κυκλοφορία στις αίθουσες του ‘Η Κακή Μέρα από το Πρωί φαίνεται’ -στο οποίο, αν και απλά ο μπαμπάς του πιτσιρικά που τον κυνηγά η γκαντεμιά, τσίμπησε μεροκάματο 15 εκ. δολάρια- μας ‘ανάγκασε’ να μιλήσουμε για τον 52χρονο που είναι πολύ πιθανόν να πάρει φέτος την πρώτη του Οσκαρική υποψηφιότητα. Παραδόξως όχι ως αστείος, αλλά ως σχιζοφρενής.

Συγκεκριμένα ο σχιζοφρενής εκατομμυριούχος που φτάνει στο φόνο κυνηγώντας -μέσω του Channing Tatum- το ‘Ολυμπιακό’ του όνειρο.

Για τους περισσότερους εκεί έξω, που τον γνωρίζουν αποκλειστικά και μόνο από τους δυο πιο χαρακτηριστικούς του ρόλους, δηλαδή τον ‘χαζό σαν λάσπη’ Brick στα Anchorman και ως ‘το πιο γελοίο αφεντικό στον κόσμο’ Michael Scott στο Αμερικάνικο The Office, ο Steve είναι απλά αστείος.

Αστείος και μόνο αστείος. Ενίοτε ούτε καν αυτό αν θυμηθούμε το Evan Almighty, σίκουελ στο Bruce Almighty (όπου ο Θεός τον διατάζει να φτιάξει μια Κιβωτό), που αποτελεί και την πιο παταγώδη αποτυχία της καριέρας του.

Αν και, προσωπικά, δεν μπορώ να πω ότι με έκανε να ξεκαρδιστώ είτε ως Maxwell Smart στο Get Smart είτε στο πιο πρόσφατο Date Night.

Για τους περισσότερους, τέλος πάντων, ο Steve θα είναι εσαεί ο Παρθένος Ετών 40. Εκείνος που δέχτηκε -όντως- να του κάνουν χαλάουα στο στήθος προκειμένου να είναι η λήψη πιο πειστική.

Και η αλήθεια είναι πως ο παραλίγο δικηγόρος μέχρι που ο πατέρας του τον κάθισε κάτι και του είπε ‘Βρες μια δουλειά στην οποία να αγαπάς να πηγαίνεις κάθε μέρα’, είναι αστείος. Ενίοτε πολύ αστείος. Όμως ήδη από την αρχή της καριέρας του έχει αποδείξει πως είναι εξίσου ταλαντούχος (ίσως και παραπάνω) σε δραματικούς ρόλους.

Ξεκινώντας από το Little Miss Sunshine το 2006 (ήταν ο καταθλιπτικός μουσάτος gay αδελφός που είχε κάνει απόπειρα αυτοκτονίας) και συνεχίζοντας με το -αδίκως υποτιμημένο- Dan in Real Life το 2007 (υποδύεται ένα καταθλιπτικό χήρο που ερωτεύεται την φιλενάδα του αδελφού του)

Oλοκληρώνοντας, τελικά, την -στο μυαλό μου και μόνο- αυτή ‘τριλογία’ με το Seeking a Friend for the End of the World, ως ο καταθλιπτικός ασφαλιστής που ψάχνει την αγάπη την ώρα που τελειώνει ο κόσμος.

Εντάξει, προφανώς και δεν είναι η πρώτη φορά που ένας κωμικός ηθοποιός κρύβει μέσα του δραματική φλέβα. Άλλωστε, ως γνωστόν, δεν υπάρχουν πιο καταθλιπτικά ανθρώπινα όντα εκεί έξω από τους κωμικούς. Μάλιστα όσο πιο ταλαντούχοι και λαμπεροί είναι πάνω στη σκηνή, τόσο σοβαροί και θλιμμένοι είναι στην κανονική ζωή. Κάτι που έχω διασταυρώσει και σε προσωπικό επίπεδο μετά από καμία 20αρια συνεντεύξεις με τους σημαντικότερους Έλληνες εκπροσώπους του είδους.

Αυτό που είναι εντυπωσιακό, κατά τη γνώμη μου, είναι το πόσο πειστικός μπορεί να γίνει ο Carell -σούπερ ευγενικός και σούπερ πράος από κοντά- ως κόπανος. Κάτι που μας απέδειξε περίτρανα πέρυσι στο The Way Way Back ως ο σιχαμένος γκόμενος της μάνας ενός 14χρονου που του τσακίζει το ηθικό σε κάθε ευκαιρία που βρίσκει.

Kάτι που, πιστεύω, εξέπληξε και τον ίδιο. Όπως τον εξέπληξε και όλος ο θόρυβος που γίνεται δικαίως για το Foxcatcher στο οποίο o Carell (που, άσχετο, έχει αγοράσει και διευθύνει ένα μανάβικο δίπλα στο εξοχικό του) είναι απίστευτα σατανικός.

Ρόλοι που, πριν από μερικά χρόνια, ποτέ του δεν θα τολμούσε να διαλέξει. Ρόλοι που επέλεξε -και ελπίζουμε να συνεχίσει να επιλέγει- όταν ο μέντορας του Alan Arkin γύρισε και του είπε ‘Ο κόσμος ξέρει ήδη ότι είσαι καλός άνθρωπος. Δεν χρειάζεται να κάνεις πια πράγματα για να τους το αποδείξεις’

Όσον αφορά τον ψυχωτικό Έλληνα σεφ που αναφέρουμε στον τίτλο, αυτό αφορά τον ρόλο του ως σεφ Yorgo Galfanikos στο ξεχασμένο από το Θεό Over the Top (δες το βίντεο από το 6.20 και μετά), την εποχή που τσαλαβουτούσε ακόμη στα ρηχά νερά των sitcoms. Εκεί που είναι και ψυχωτικός και αστείος. Αυτές δηλαδή που αποτελούν απρόσμενα τις δυο πιο χαρακτηριστικές πτυχές του ταλέντου του.