O Ray Liotta είναι πολύ κακός για το καλό του

‘Έχω μπλέξει σε καβγά μια μόνο φορά στη ζωή μου, όταν ήμουν στο δημοτικό. Αλλά οι πάντες πιστεύουν ότι είμαι ψυχοπαθής’. Αυτή η δήλωση συμπυκνώνει τη γνώμη που όντως έχουμε για το γιο του μηχανικού αυτοκινήτων από το New Jersey που διαθέτει τα πιο χαρακτηριστικά μπλε μάτια που έχει δει το Χόλιγουντ από την εποχή του Frank Sinatra.

Η αλήθεια είναι πως για όλα φταίει ο Martin Scorsese. Ο άνθρωπος ο οποίος -μετά την γαϊδουρινή επιμονή του ίδιου- τον επέλεξε απρόσμενα για τον πιο χαρακτηριστικό ρόλο της καριέρας του, αυτόν του Henry Hill στο Goodfellas, πίσω στο μακρινό 1990.

Όχι ότι ο ίδιος δεν προκάλεσε αυτή την τυποποίηση αφού, την πρώτη φορά που τον είδαμε ποτέ στη μεγάλη οθόνη, στο ξεχασμένο πλέον The Lonely Lady, βιάζει -μέσα στο πρώτο μισάωρο- την Pia Zadora με μια μάνικα. Και, καπάκι, στην αμέσως επόμενη, τo Something Wild, τρομοκρατεί την Melanie Griffith μέχρι θανάτου.

Ενώ και μετά το Goodfellas ο Ray συνέχιζε να βγάζει το μεροκάματο παίζοντας (αν εξαιρέσεις το Copland) βασικά τρομακτικούς τύπους. Όπως π.χ. τον αστυνομικό που τρομοκρατεί τους Kurt Russell Madeleine Stowe στο Unlawful Entry και τον ψυχοπαθή κατάδικο των αιθέρων στο Turbulence.

Ουσιαστικά o Liotta, με κάποιο μαγικό τρόπο, γίνεται ξανά επίκαιρος κάθε φορά που ξεκινά μια καινούργια δεκαετία. Όπως συνέβη στις αρχές των 00s όταν έπαιξε διαδοχικά στο Hannibal (εκεί που του αφαιρεί το μισό κρανίο o Lecter ενώ είναι ακόμη ζωντανός), το Blow και το εξαιρετικό Narc (δική του παραγωγή). Ή, τώρα στα 10s, με τα Killing them Softly, Iceman και The Place Beyond the Pines.

‘Έκανα τα πάντα αργά στη ζωή μου. Παντρεύτηκα αργά και έπαιξα στην πρώτη μου ταινία όταν ήμουν 31. Σε αυτή την παρανοϊκή δουλειά, όμως, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Μπορεί, μετά από 20 χρόνια, να αποκτήσω ξαφνικά σουξέ’

Ουσιαστικά το μεγάλο ερώτημα που πλανάται στον αέρα σχετικά με εκείνον όλα αυτά τα χρόνια, είναι αν όντως είναι ψυχοπαθής ή αν απλά το παίζει. Για λόγους δουλειάς και, κυρίως, για να μην τον ενοχλεί ο κόσμος

Όσοι πιστεύουν ακράδαντα την πρώτη, psycho εκδοχή του, αναφέρουν πάντα μια συνέντευξη που έδωσε πριν μερικά χρόνια, στην οποία έκραζε τον Brad Pitt ως τσαρλατάνο, κορόιδευε τον Danny Trejo  για ότι μίλαγε στα muppets λες και ήταν αληθινοί άνθρωποι και γενικά φερόταν ως τελείως τσογλάνι.

Οι υπόλοιποι, αφού επισημάνουν ότι ο ίδιος είπε ότι ο δημοσιογράφος φταίει επειδή δεν κατάλαβε ότι έκανε πλάκα, μιλούν για το πόσο καλός και στοργικός πατέρας είναι στην κόρη του. Την οποία και λούζει με αγάπη επειδή ο ίδιος, ως υιοθετημένος, πάντα αισθανόταν περίεργα για το γεγονός ότι η πραγματική του μάνα δεν τον ήθελε.

O ίδιος, όποτε τον ρωτάνε σχετικά, επιμένει ότι είναι όλο μια οφθαλμαπάτη. Και ότι απλώς το χρησιμοποιεί για να αποφύγει εκείνο τον κόσμο, απλό ή συμπρωταγωνιστές του, που το μόνο που θέλουν να κάνουν είναι να του μιλήσουν για το Goodfellas.

Κάτι που, στο μυαλό μου, αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο. Γιατί δεν υπάρχει περίπτωση για κάποιον να εκπέμπει παράνοια και οργή τόσο πειστικά, χωρίς να κρύβει ένα σύννεφο σκοτεινιάς μέσα του. Και ο Ray το έχει. Για αυτό και μας έχει χαρίσει ρόλους-διαμάντια. Διαμάντια τα οποία, ωστόσο, πρέπει να σκάψεις μέσα στη χαβούζα που αποτελεί συνολικά η φιλμογραφία του (με πάνω από 100 τίτλους) για να τα ανακαλύψεις.