O Ray Winstone δίνει του Νώε και καταλαβαίνει

‘Δεν δέρνω την γυναίκα μου, δεν βιάζω τα παιδιά μου και δεν σνιφάρω κοκαΐνη. Αλλά ο κόσμος επιμένει να πιστεύει ότι θέλει. Εγώ φταίω που είμαι τόσο πιστευτός;’, δηλώνει ‘αθώα’ ο άνθρωπος που επέλεξε -επιτυχημένα- ο Aronofsky ως τον μοναδικό ικανό να αποτελέσει το αντίπαλο δέος απέναντι στον Νώε του Russell Crowe.

Ο ίδιος που, στο παρελθόν, έχουν εμπιστευτεί με τυφλά μάτια σκηνοθέτες όπως ο Martin Scorsese (The Departed) και ο Steven Spielberg (Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull) και ο οποίος βρέθηκε ένα τσακ από το να παίξει τον ρόλο του McNulty στο The Wire (τον οποίο τελικά αρνήθηκε).

Όχι, ο γιος του εργατικού λαχαναγορίτη δεν είναι εγκληματίας με την ούγια. Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι έχει μέχρι τώρα πτωχεύσει δυο φορές. Επίσης όμως μόνο τυχαίο δεν είναι ότι καταφέρνει να υποδύεται με τόση ‘δεξιοτεχνία’ αστυνομικούς, εγκληματίες και γενικά άντρες που έχουν ένα συγκεκριμένο εκτόπισμα τεστοστερόνης.

Λογικό καθώς η ιστορία του 57χρονου Ray είναι αυτή του κλασικού Εγγλέζου εργατικής τάξης που μαθαίνει από νωρίς να πίνει πολύ και να εκφράζεται μέσα από τις γροθιές του.

Είτε μιλάμε για καβγάδες στο δρόμο ή το γήπεδο (σ.σ. ο Winstone είναι φανατίλα οπαδός της West Ham) είτε εντός του ρινγκ ενός συνοικιακού γυμναστηρίου (ήταν πρωταθλητής των σχολείων της Αγγλίας).

Εννοείται πως το παλικάρι δεν είχε καμία πρόθεση να μπλέξει με την υποκριτική. Αυτό έγινε εντελώς τυχαία όταν, το 1977, έπαιξε τον βίαιο φυλακισμένο στο Scum του BBC. Μια audition στην οποία βρέθηκε βασικά για να την σπάσει στην διευθύντρια, που τον απέβαλε επειδή της έκανε το αυτοκίνητο καλοκαιρινό.

Όταν, δυο χρόνια αργότερα, αυτό έγινε κινηματογραφική ταινία, o ίδιος πήρε τα φράγκα (βλέπε 1800 λίρες) και πήγε μήνα του μέλιτος. Όταν επέστρεψε στην Αγγλία ήταν σταρ με την βούλα.

Σταρ μεν, άφραγκος δε. Επίσης εξαιρετικά χαλαρός με την εργασιακή του ηθική και ανεξάντλητα ‘ρίχνω σφαλιάρα στη μύγα που θα καθίσει στο σπαθί μου’ οξύθυμος.

Ουσιαστικά ο Ray αποφάσισε ότι θέλει να σοβαρευτεί και να χτίσει καριέρα μια δεκαετία μετά, όταν βρέθηκε να παίζει στο Nil by Mouth. Τον πρώτο από τους ρόλους του που κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί κάποιον άλλον στην θέση του.

Τρία χρόνια αργότερα ήρθε το Sexy Beast, η ταινία που τον ‘σύστησε’ στο ευρύ κοινό και στους Χολιγουντιανούς παραγωγούς. Ένας ρόλος που του επέτρεψε να αγοράσει σπίτι στο Essex και να συμμετέχει σε μικρούς άλλα χαρακτηριστικούς ρόλους σε δεκάδες blockbuster (Ripley’s Game, Cold Mountain, King Arthur, Edge of Darkness).

Αν και εκείνες οι ταινίες στις οποίες πραγματικά δείχνει τι μπορεί να κάνει είναι οι βέρα αγγλικές. Όπως π.χ. το Sweeney, όπου υποδύεται ένα Λονδρέζο μπάτσο που μέχρι και ο Harvey Kaitel θα ζήλευε.

Ο ίδιος αντιλαμβάνεται πλήρως πόσο τυχερός έχει υπάρξει που έχει μπλέξει με αυτή την ιστορία (‘Θα μπορούσα να είχα καταλήξει να κρατάω ένα όπλο στο Αφγανιστάν, να σκάβω τρύπες ή να οδηγώ λεωφορείο. Είμαι ένα πολύ τυχερό αγόρι’). Και δεν έχει καμία διάθεση να σκηνοθετήσει ή να αρχίσει να παίζει σε κόντρα ρόλους προκειμένου να δείξει την ‘γκάμα’ του. Αν και θα ήθελε κάποιος να τον εμπιστευτεί, όσο τον κρατάνε τα πόδια του, για να παίξει το αδιανόητο, δηλαδή κάποιον καλό.

Σόρι Ray, δεν υπάρχει καμία τέτοια περίπτωση. Όπως δεν υπάρχει περίπτωση να με πιστέψει κανείς όταν γράψω πως τον αποκαλούν οι παιδικοί του φίλου, δηλαδή Winnie.