O Russell Crowe δεν καταλαβαίνει τίποτα

“Για όποιον έχει ντεσαβαντάζ και βασίζεται αποκλειστικά στο κουράγιο… μπορεί να συμβεί.”

Είπε ο 36χρονος τότε Ράσελ Κρόου, στεκόμενος μπροστά στα μέλη της Ακαδημίας κι εκατομμύρια θεατές, όχι κοιτώντας τους, αλλά κοιτώντας σε ένα αόριστα υπερυψωμένο σημείο του ορίζοντα. Καθώς παραλάμβανε το Όσκαρ ερμηνείας του για τον “Μονομάχο”, ο Ράσελ Κρόου, με το μαλλί και στο στήσιμο και το ύφος και τα λόγια του, έδωσε προς στιγμήν υπόσταση σε αυτό που συχνά σκεφτόμαστε ως ‘φευγάτος καλλιτέχνης’.

Είναι ωραία στιγμή, μία που ήρθε να ολοκληρώσει έναν οσκαρικό θρίαμβο που δεν φέρει όλα τα συνήθη χαρακτηριστικά ενός οσκαρικού θριάμβου σαν αυτούς που έχουμε μάθει να περιμένουμε. (Γι’αυτό εξάλλου και τον είχε επιλέξει πρόσφατα ως εκ των αγαπημένων μου Όσκαρ Α’ Ανδρικών Ρόλων ever.) O Κρόου ανέβηκε στη σκηνή και μίλησε για τα προάστια, για παιδικά όνειρα και αγωνίες, χωρίς να το κάνει όμως και πάρα πολύ θέμα. Δέκα απλά λόγια, και μετά “σας ευχαριστώ πολύ”. Αντίο σας.

Είναι περίεργα συνεπές με την περσόνα του, παρότι τον έχουμε συνηθίσει πιο εκρηκτικό σε στιγμές. Ναι, ο Ράσελ Κρόου αυτής της ευχαριστήριας οσκαρικής ομιλίας δεν είναι ο Ράσελ Κρόου που πέταξε το τηλέφωνο σε έναν εργαζόμενου στο ξενοδοχείο που διέμενε, ούτε είναι ο Ράσελ Κρόου που έγινε έξαλλος on camera με τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο.

Είναι όμως εκείνος ο τύπος που κουμαντάρει τη σκηνή με την περσόνα του, ακόμα κι αν ακούγοντάς τον δεν είσαι σίγουρος πώς αισθάνεσαι απέναντί του, ο τύπος που δε θα πολυνοιαστεί για τα τυπικά, που αν μη τι άλλο τον σέβεσαι γιατί νιώθεις πως αποπνέει μια ευθύτητα, μια ειλικρίνεια και μια αφοσίωση από ό,τι λέει και κάνει.

“Οι άνθρωποι με κατηγορούν πως είμαι αλαζόνας όλη την ώρα,” απολογείται. “Δεν είμαι αλαζόνας, είμαι αφοσιωμένος.” Πες τα Ράς, εγώ μαζί σου είμαι. “Μου αρέσουν οι villains,” συνεχίζει, “επειδή υπάρχει κάτι πολύ γοητευτικό σε ένα αφοσιωμένο άτομο. Έχουν ένα σχέδιο, μια ιδεολογία, όσο παραμορφωμένη κι αν είναι. Έχουν κίνητρο.” Μμμναι, ΟΚ. Άσε κάτω το τηλέφωνο τώρα και συνεχίζουμε.

Όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά που αν μη τι άλλο βοηθούν σε ερμηνείες του. Το ότι ο “Μονομάχος” ας πούμε κατάφερε να μοιάζει σχετικά ανθρώπινος και προσγειωμένος στο βαθμό του να εκτιμηθεί ακαδημαϊκά, είναι αληθινό κατόρθωμα της περσόνας του Κρόου, ο οποίος ξέρει πώς να δανείζει την έντονη και επιβλητική φυσική του παρουσία σε κάθε χαρακτήρα που ερμηνεύει. Πολύ απλά, δεν ένιωθες πως ο Μάξιμος ήταν ένας χάρτινος υπερήρωας με σανδάλια, αλλά κάτι κάπως αληθινό, απτό.

Φυσικά το Όσκαρ εκείνης της χρονιάς ήρθε ως κορύφωση ενός σερί ετών που τον έβλεπαν να γίνεται όλο και πιο σημαντική παρουσία στο Χόλιγουντ.

Ήρθε από την Αυστραλία, όπου ουσιαστικά ανδρώθηκε παρότι Νεοζηλανδός, χάρη στο σημαδιακό “Romper Stomper” όπου έδωσε την πρώτη του, ζωώδη ερμηνεία, πίσω στο 1992. Ο πρώτος του σημαντικός ρόλος στην Αμερική ήρθε με το αδικημένο καλτ γουέστερν “Quick and the Dead” του Σαμ Ρέιμι, κι έκτοτε ακολούθησε μια φοβερή δεκαετία. Όσκαρ, BAFTA, Χρυσές Σφαίρες, υποψηφιότητες, ρεκόρ, μεγάλες ταινίες, μεγάλες ερμηνείες, χαμός. Στο “LA Confidential” ήταν ωμή δύναμη. Στο “Insider” ήταν ωμός λυρισμός. Βρείτε μου ηθοποιούς που να μπορούν να παίξουν σερί τέτοιους ρόλους, κι εγώ θα τους πω “μπράβο, πάρτε ένα Όσκαρ κι ας είναι και για τον ‘Μονομάχο’.”

Στο μεταξύ ήταν πάντα εμφανές πως ο Ράσελ της καρδιάς μας δεν είχε και τρομερή έφεση στο να πουλάει τον εαυτό του, μιας και δεν πρέπει να είναι και ο ευκολότερος άνθρωπος στον κόσμο. “Όταν ήμουν μικρός ρεζίλευα συνεχώς τους γονείς μου,” είχε παραδεχτεί σε μια συνέντευξη, ενώ αν θες να ξέρεις ποια είναι τα αγαπημένα του πράγματα στον κόσμο, θα σου πει τη μπύρα και το να κάθεται και να μιλάει με τις αγελάδες του. Σταρ στα τυπικά, αγνό αγροτόπαιδο στην καρδιά.

Ίσως από την άλλη να μην τον νοιάζει κιόλας. Έχουν υπάρξει φορές όπου μάθαμε για περιπτώσεις που έκανε δωρεές σε σχολεία ή σε συγκεκριμένους σκοπούς, αλλά ποτέ δε θα τον συνδέσεις με κάτι τέτοιο, ούτε θα τον ακούσεις να το πολυκουράζει το ζήτημα αριστερά και δεξιά. “Βαριέμαι θανάσιμα τους διάσημους που χρησιμοποιούν τη φήμη τους για να προμοτάρουν κάποιο σκοπό. Αν δω κάτι που με έχει ανάγκη, προσπαθώ να βοηθήσω. Μπορείς να πετύχεις πολλά βάζοντας μια επιταγή στο σωστό μέρος και κλείνοντας το στόμα σου,” λέει έξαλλος. “Όλα αυτά τα πράγματα που κάνει εδώ και ο κόσμος δεν έχει ιδέα,” είχε πει πριν 12 χρόνια η διευθύντρια ενός δημοτικού σχολείου κοντά στην κωμόπολη που μεγάλωσε ο Κρόου στην Αυστραλία.

Μπορεί ένας άνθρωπος να μοιάζει χαλαρός και έντονος την ίδια στιγμή; Επειδή ο Ράσελ Κρόου τελικά κάτι τέτοιο καταφέρνει να βγάζει προς τα έξω. Λες και η φάση του είναι να αράζει σε κανά ράντσο ή παίζει τις ταινιούλες του ή να παίζει τη μουσική του, αλλά έτσι και κάτι τον παθιάζει, κάτι συγκεκριμένο, τότε πρόσεχε. Ας πούμε, το κεφάλαιο ‘παράλληλες καριέρες μουσικών και ηθοποιών’ είναι πολύ πονεμένο, και ο Κρόου συνεχίζει να το διαβαίνει, αλλά δε γίνεται να μη σεβαστείς αυτό τον άνθρωπο:

Fun fact. Όταν ξεκινούσε την καριέρα του ως τραγουδιστής (πριν ξεκινήσει ως ηθοποιός μάλιστα), ο Κρόου είχε το ψευδώνυμο Ρας λε Ροκ, το οποίο ακούγεται εντελώς σαν χαρακτήρας Looney Tunes. “I Want to Be Like Marlon Brando” τραγουδούσε τότε.

Και να. Να που ήρθε η μέρα, που ο Ράσελ Κρόου, στο πλαίσιο πια του ‘περίπου-σεβάσμιου Χολιγουντιανού μεγάλου ονόματος με Όσκαρ’, κλήθηκε να ερμηνεύσει τον ρόλο του Τζορ Ελ στο περσινό “Man of Steel”, ρόλο που κάποτε είχε παίξει ο Μάρλον Μπράντο, ναι. Αυτά δεν γίνονται, ε;

Όπως σχεδόν σε όλες του τις ταινίες, ο Κρόου ήταν πολύ καλός και ως Τζορ Ελ, έστω κι αν ο ρόλος δεν βοηθούσε, ήταν βασικά ένα φάντασμα που καθόταν εκεί για να εξηγεί στους θεατές την πλοκή και τη μυθολογία. (Οι φανς της ερμηνείας του ως Ιαβέρης στους “Άθλιους” υποστηρίζαμε με πάθος ότι έπρεπε και ως Τζορ Ελ να λέει τα λόγια του τραγουδιστά.)

Μετά τον Ιαβέρη λοιπόν και τον Τζορ Ελ, ο Ράσελ Κρόου επιστρέφει στα πράγματα με έναν ακόμα εμβληματικό ρόλο, αυτόν του Νώε στην ομώνυμη επική περιπέτεια του Ντάρεν Αρονόφσκι. Φυσικά δεν είναι πως ο Κρόου έφυγε ποτέ, απλά μετά από ένα σερί φοβερών ‘σκληρών’ ρόλων στα τέλη των ‘00s (“3: 10 to Yuma”, “Body of Lies”, “State of Play”, “American Gangster”, “Robin Hood”, πάντα καλός ακόμα και στα πιο μέτρια από αυτά), είχε κάποιο καιρό να πάρει μια ταινία στις πλάτες του.

(Αν και είναι ΕΝΤΕΛΩΣ αυτό που μου έχει μείνει από τους “Άθλιους”, απλά το λέω.)

Η επιστροφή έρχεται με ταινία του Αρονόφσκι, του ανθρώπου που προηγουμένως βοήθησε να συμβεί ένα από τα κορυφαία comeback stories στην ιστορία του Χόλιγουντ, με τον Μίκι Ρουρκ και το Όσκαρ που κέρδισε στις καρδιές μας με το “Wrestler”. Ο Αρονόφσκι πάντα βγάζει φανταστικές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές του. Ο Κρόου πάντα βγάζει ένταση στους ρόλους του.

Αν μη τι άλλο ταιριαστό που η συνεργασία τους αφορά μια βιβλική καταστροφή.

Το “Νώε” βγαίνει στις αίθουσες στις 27 Μαρτίου.