Ο Ryan Gosling μας θυμίζει τα χάλια του Pacino

Στα χαρτιά όλα μοιάζουν ιδανικά. O Ryan Gosling εξελίσσεται, όπως ακριβώς ο Al Pacinο στα 70s, στον πιο ‘γενναίο’ ηθοποιό της γενιάς του. Ακόμη και αν τα Half Nelson, Lars and the Real Girl, Blue Valentine και Drive δεν μπορούν να συγκριθούν με τίποτα με τα Godfather, Serpico και Dog Day Afternoon. Στην πραγματικότητα απλά δεν ξέρει τι του γίνεται.

Το ξέρω ότι δεν πρόκειται να κερδίσω κανένα διαγωνισμό δημοφιλίας στην εποχή μας με το να μιλώ αρνητικά για το Ryan Gosling. Το παλικάρι είναι ταλεντάρα, παίζει σε φοβερές ταινίες, ξέρει να ντύνεται και άμα λάχει διαθέτει και κοιλιακούς που κάνουν την Emma Stone να αναφωνήσει αγανακτισμένη ‘Μας κάνεις πλάκα. Είναι σαν να έχεις περάσει από photoshop’.

Το κυριότερο, όμως, είναι ότι ο Καναδός (που πιτσιρικάς έκρυβε την προφορά του για να θυμίζει περισσότερο αυτή του ειδώλου του, του Brando) είναι κουλ.

Πολύ κουλ. Πάρα πολύ κουλ. Πιο κουλ και από την κουλ εκδοχή του James Franco.

Ενδεχομένως, θα ήθελα να προσθέσω ως επίλογο σε αυτή τη μίνι κουλιδιάδα, υπερβολικά κουλ για το (μακροπρόθεσμο) καλό του.

Αν πάντως κάνεις ένα βήμα πίσω από το hype που τον περικυκλώνει (και το οποίο μειώθηκε μετά το κάκιστο Only God forgives) θα συνειδητοποιήσεις ότι τον Ryan τον ενδιαφέρει περισσότερο η εικόνα του, παρά ο ίδιος ο ρόλος.

Ίσως να φταίει ο χαρακτήρας του (αράζουμε τώρα που πιάσαμε τη καλή), ίσως η χιπστερική αύρα του, ίσως απλά να μην το συνειδητοποιεί καν ο ίδιος. Πάντως σε ότι και αν παίζει (περιπέτεια, ρομαντική κομεντί, πολιτικό δράμα) πρώτα φροντίζει να είναι κουλ και λιγομίλητος και μετά αν εξετάζει κατά πόσο αυτό είναι πρέπον για τον ρόλο.

Απλά το βρίσκω τουλάχιστον απαράδεκτο στα 32 του, και με δεδομένο ότι όντως έχει ταλέντο, να έχει ήδη κάνει μακροβούτι στο λάκκο με τη μανιέρα. Ή, για την ακρίβεια, το θεωρώ εντελώς ηλίθιο.

Τουλάχιστον τον Pacino μας πήρε και καμία 20αρια χρόνια μέχρι να τον πάρουμε μυρωδιά.

Μισό να εξηγηθούμε, πριν παρεξηγηθούμε. Δεν λέω ότι ο Pacino και ο Gosling μοιάζουν στον τρόπο που παίζουν. Λέω ότι και ο Πατσίνο, όλα αυτά τα χρόνια, είχε και έχει μια συγκεκριμένη μανιέρα. Αυτή του φωνακλά κοντού που βγάζει το μεγάλο λόγο, βγάζει αφρούς από το στόμα , κουνάει έντονα τα χεράκια και τα ποδαράκια και τελικά κλέβει την σκηνή. Πάντα με ορισμένες λαμπρότατες (βλέπε Godfather) εξαιρέσεις.

Τα πρώτα 15 χρόνια της καριέρας του τον έβρισκα εξαιρετικό. Τα επόμενα 15 άρχισα να τον βρίσκω κουραστικό. Και πλέον απλά με θλίβει βαθιά να τον βλέπω να κάνει τα ίδια καραγκιοζιλίκια ενώ προσπαθεί να πηδήξει τον Adam Sandler (έστω την δίδυμη αδελφή του) στο Jack and Jill.

Ό,τι πιο εξευτελιστικό έχω δει να κάνει ηθοποιός που κάποτε είχα αφίσα στο δωμάτιό μου. Μετά φυσικά από το στριπτίζ του De Niro μπροστά στη Monica Bellucci στο τρίτο μέρος μιας κάκιστης ιταλικής ταινίας.

Τι προσπαθώ να πω. Ο Ryan είναι όντως, μαζί με τον αψεγάδιαστο Michael Fassbender, οι φυσικοί διάδοχοι των Johnny Depp και Daniel Day Lewis που, με την σειρά τους, ήταν διάδοχοι του De Niro και του Pacino.

Αλλά πρέπει να σταματήσει να είναι τόσο ατσαλάκωτος. Και δεν αρκεί να αφήσει να του γίνει η μούρα κιμάς, όπως στο Only God Forgives. Πρέπει να βγει άμεσα έξω από την comfort zone του και να παίξει κάποιον φαφλατά, κάποιον ατσούμπαλο, κάποιον που δεν μοιάζει συνέχεια σαν να έχει έρθει από φωτογράφηση για το GQ.

Όπως ακριβώς έκανε την εποχή του Lars and the Real Girl όταν καταλήγει να ερωτεύεται μια Real Doll.

Αυτή που επιμένω ότι αποτελεί την καλύτερη (και ταυτόχρονα πιο uncool) ταινία που έχει κάνει μέχρι τώρα.