O Sake έχει στείλει το tattoo στο επόμενο επίπεδο

Ο Γιάννης Καραμπέτσος και ο Μιχάλης Ρακιντζής μοιράζονται ένα κοινό στοιχείο που πιθανότατα δεν θα μάθαιναν ποτέ, αν δεν το έγραφα σε αυτήν την εισαγωγή. (Ο Ρακιντζής όντως μπορεί να μην το μάθει ποτέ, γιατί λογικά δε θα διαβάσει το θέμα). Ο Γιάννης και ο Μιχάλης είναι δύο άνθρωποι στους οποίους έχω πάρει συνέντευξη από τουλάχιστον τρεις φορές. Η συχνότητα εξηγείται με διάφορους τρόπους και από διάφορες συγκυρίες. Η πιο πρόσφατη αφορμή για να δω τον Γιάννη ήταν η στήλη Tattoo Masters.

~~~

Το να παρκάρεις Σάββατο μεσημέρι στο Χαλάνδρι δεν είναι πιο εύκολο απ’ το να δέσεις τα κορδόνια σου με το ένα χέρι. Τίποτα κοντά σε πάρκινγκ πλησίον του εμπορικού κέντρου ‘TopShop’ δεν είναι ρεαλιστικό, το οποίο φαντάζομαι πως σπάει τα νεύρα των οδηγών και συνεπώς του Θοδωρή Μάρκου που μας οδήγησε μέχρι εκεί.

Ο Sake είναι ο ιδιοκτήτης του Sake Tattoo Crew, του πιο μεγάλου tattoo studio στην Ευρώπη, με 21 διαθέσιμα δωμάτια για χτύπημα. Το νούμερο με ζάλισε, αλλά μίλησα λίγο παραπάνω μαζί του και με προσγείωσε. Όχι γιατί δεν είναι επιτυχημένος αυτός, και τεράστιο αυτό που έχει καταφέρει, αλλά γιατί αυτό που τον νοιάζει και τον ένοιαζε ανέκαθεν είναι απλά να κάνει τατουάζ. Κάτι που δεν συνέβη πέρυσι στο βαθμό που θα ήθελε.

“Πέρασα μια περίοδο στην οποία έτρεχα για τα μαγαζιά και δυστυχώς ‘χτύπησα’ πολύ πιο λίγο απ’ όσο έπρεπε. Δεν είχα καθόλου ηρεμία για να μπορέσω να το κάνω, αλλά τώρα που τελείωσα, έχω πέσει πάλι με τα μούτρα. Μου έλειψε πάρα πολύ.

Το εμπορικό κέντρο έχει γεμίσει με το logo του Sake. Στις τέντες, στις βιτρίνες, στις ταμπέλες. Ακόμη και στο ασανσέρ δίπλα από τον αριθμό 2 θα βρεις ένα στικεράκι Sake. Μπαίνοντας στην καρδιά της πολιτείας του, νιώθεις λες και βρίσκεσαι σε κάποιο ιστορικό και προηγμένο μουσείο χώρας με τεράστια παράδοση στο είδος. Στο δεξί σου χέρι οι artists είναι σχεδόν αγκαζέ με τους συλλέκτες (σ.σ. δεν θα ακούσεις τη λέξη ‘πελάτης’ εδώ) και συζητάνε για τα κομμάτια που θέλουν να ‘χτυπήσουν’. Αριστερά, υπάρχουν καναπέδες και σχέδια στους τοίχους. Εκτός από το μεγαλύτερο στην Ευρώπη, αυτό το studio θεωρείται ένα απ’ τα καλύτερα διακοσμημένα.

Πριν καταπιαστεί με το tattoo, ο Sake ζωγράφιζε σε τοίχους και με αυτή τη φήμη, δούλεψε πριν 15 και βάλε χρόνια στο πλευρό του Ανδρέα Μαρνέζου, τον οποίο ευχαριστεί με όλη του την καρδιά κάθε φορά που τα λέμε. Τον πρώτο καιρό στου Ανδρέα, ο Sake μόνο ζωγράφιζε. Η πρώτη φορά που έπιασε ‘πιστόλι’ και ‘χτύπησε’ αληθινό tattoo σε κάποιον είναι η στιγμή που άλλαξε η ζωή του. Ρώτησα πώς διαχειρίστηκε το άγχος που φαντάζομαι ότι προκύπτει όταν ‘ζωγραφίζεις’ χωρίς περιθώριο για λάθος.

Το σημερινό κάστρο του Sake δεν θυμίζει σε τίποτα το studio που άνοιξε πριν δέκα χρόνια. Τότε έκανε τα πάντα μόνος. Άνοιγε το μαγαζί, έκλεινε το μαγαζί, ‘χτυπούσε’ tattoo, σήκωνε τα τηλέφωνα, τα πάντα.

“Σιγά σιγά αυξήθηκαν τα άτομα. Πρώτη ήρθε μια κοπέλα για να με βοηθάει με τα τηλέφωνα. Δεν είναι μπαμ αυτό που έγινε με το STC. Ήταν σταδιακό. Μπορεί να το βλέπεις σήμερα και να σου κάνει εντύπωση, αλλά το studio είναι δέκα χρόνων και εγώ χτυπάω δεκαπέντε. Δεν θεωρώ ότι το να ανοίξεις το δικό σου μαγαζί είναι η μόνη λογική εξέλιξη. ήμουν άνθρωπος που ήθελε πίεση και δημιουργία, άρα κατέληξα στο ότι θέλω να κάνω κάτι δικό μου. Δεν είμαστε από τα studio που παίρνουν artists για να φέρουν οι ίδιοι κόσμο. Πρέπει να έχω κόσμο για να σε φέρω να δουλέψεις”.

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες πριν συναντηθούμε, ο Sake είχε ταξιδέψει ως guest artist σε Παρίσι και Φρανκφούρτη, αλλά όπως με διαβεβαιώνει, δεν είναι ο μόνος ‘διεθνώς αναγνωρισμένος’ του crew. Για κάποιον που έχει μιλήσει με τον Sake αρκετά ώστε να ξέρει τι σημαίνει το crew γι’ αυτόν και τα μέλη του, αυτό δεν είναι δα και κάτι καινούργιο.

Να ‘ναι καλά το Facebook, ο Sake μελετάει πάρα πολύ τα νέα ταλέντα και έχει πολύ σαφή εικόνα για τους artists που δουλεύουν εκεί έξω. Ποιος είπε ότι το scouting δεν είναι κομμάτι της δουλειάς; Στα μάτια μου, ο Γιάννης είναι ο ‘μπαμπάς’ της έκρηξης των τατουατζίδικων που βλέπουμε τα τελευταία 7-8 χρόνια. Μου επιστρέφει τον χαρακτηρισμό. Σύντομα πάντως θα γίνει πατέρας για δεύτερη φορά.

“Δεν είναι ότι εγώ ή κάποιος έχει χτίσει τη σημερινή φάση του tattoo στην Ελλάδα. Μπαμπάδες της φάσης είναι οι πιο παλιοί τατουατζήδες. Μπαμπάς μου για παράδειγμα είναι ο Mike the Athens. Ίσως άλλαξα τη λογική του tattooing στην Ελλάδα με τον πιο commercial τρόπο, που σίγουρα για την εποχή μου δεν ήταν αποδεκτό από τους υπόλοιπους artists. Ούτε τώρα είναι αποδεκτό από κάποιους φίλους, αλλά ο καθένας έχει τους στόχους του. Καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλο. Κι εγώ να μην έκανα αυτήν την κίνηση, θα την έκανε άλλος. Ο χώρος του tattoo εξελίσσεται συνέχεια στην Ελλάδα. Εγώ το πήρα από κάποιο σημείο, κάποιος άλλος θα το πάρει από εκεί που θα το αφήσω εγώ και ούτω καθεξής”.

Κοιτώντας πίσω σε όλους τους δρόμους που πήρε μιάμιση δεκαετία τώρα, ο Γιάννης διαλέγει να δώσει μόνο μια συμβουλή στους νέους καλλιτέχνες. Τη συμβουλή να μην αποφεύγουν τον πόνο κάθε φορά που πέφτουν ή σκοντάφτουν. Να μάθουν από τον πόνο. Αν δεν είχε κάνει ένα σωρό λάθη, δεν θα είχε αυτό που έχει σήμερα. Είναι κάθετος σ’ αυτό.

Τον ρωτάω αν στις περιοδείες του σε Ευρώπη και Αμερική έχει γνωρίσει και πιο παγκόσμια σελέμπριτι από τα εγχώρια που έχουν ‘χτυπήσει’ κομμάτια στα δωμάτιά του. Δεν το επιδίωξε, δεν ήθελε. “Μπορεί να μην ακούγεται πολύ σωστό ‘διαφημιστικά’, αλλά οι σελέμπριτι δεν έχουν προτεραιότητα εδώ. Με ενδιαφέρει πιο πολύ αυτός που περιμένει μήνες και θα στερηθεί τα χρήματά του για ένα δικό μας ‘κομμάτι’, παρά κάποιος που το κάνει για να το κάνει. Θέλω να κάνουμε πάντα καλά κομμάτια, να καταλαβαίνει ο κόσμος τι παίρνει από εμάς”.

~~~

Κλείνω το recorder και μου λέει μια ιστορία. Κάποτε, στο πρώτο μαγαζί που είχε, το μικρό, ο Γιάννης πήγε στον ιδιοκτήτη για να πληρώσει το νοίκι του μήνα. Ο ιδιοκτήτης τον συνεχάρη και του είπε πως μαθαίνει ότι πηγαίνει πολύ καλά. Ο Γιάννης του είπε “Ευχαριστώ. Ναι, πολεμάω”. Τότε, ο ιδιοκτήτης τον διόρθωσε λέγοντάς του πως δεν πολεμάει μόνο αυτός, αλλά όλη η ομάδα.

Μου ζητάει να το ξανανοίξω για λίγα δευτερόλεπτα για να ‘γράψω’ ότι έχει αφιερώσει δεκαπέντε χρόνια από την ψυχή του στο Sake Tattoo Crew και ότι αυτό που έχει μάθει εδώ, δεν είναι το εγώ αλλά το εμείς. “Όλοι μαζί το φτιάξαμε αυτό”.

Φωτογραφίες-βίντεο: Θοδωρής Μάρκου