O Shea Serrano είναι ο καλύτερος γραφιάς εκεί έξω

O Shea Serrano για πολλά χρόνια δεν είχε μεγάλες προσδοκίες από τον εαυτό του. Γεννήθηκε κανονικά, μεγάλωσε κανονικά, σπούδασε κανονικά, ερωτεύτηκε κανονικά και δούλεψε κανονικά. Έχει αναγκαστεί κατά το παρελθόν να κάνει όχι μία, όχι δύο, όχι τρεις αλλά αρκετές δουλειές του ποδαριού για να βιοποριστεί. Ακόμη και όταν βρέθηκε κάποιες φορές σε δυσμενή θέση, δεν καταχράστηκε το κλασικό “γιατί σε μένα”. Έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε. Ζούσε, δίδασκε στο σχολείο, αγαπούσε τη γυναίκα του, διασκέδαζε με τους κολλητούς του και γρύλιζε στα buzzer beaters της αγαπημένης του ομάδας, των San Antonio Spurs.

Το γράψιμο δεν περιλαμβανόταν ποτέ στις άμεσες προτεραιότητές του. Όχι ότι δεν τον ενδιέφερε καθόλου, αλλά δεν τρελαινόταν κιόλας. Το αντιμετώπιζε κάπως αποστασιοποιημένα, με μία δεδομένη επιφύλαξη. “Πού πάω να μπλέξω εγώ τώρα;” έλεγε και ξαναέλεγε. Κανείς όμως δεν είναι σε θέση να προγραμματίσει το πεπρωμένο του, πόσο μάλλον να το αμφισβητήσει. Ο Shea Serrano έκανε κάτι συνηθισμένο και ασυνήθιστο μαζί, εμπιστεύτηκε το ένστικτο και την τύχη του. Είχε μόλις ξεμείνει από διαθέσιμες επιλογές.

Το 2008, η γυναίκα του έμεινε έγκυος. Την περίοδο εκείνη, δούλευαν και οι δύο στο ίδιο σχολείο, ως δάσκαλοι. Η υπηρεσία αυτού του πόστου προϋποθέτει αίμα, δάκρυα και ιδρώτα. Πάσχιζαν να τα βγάλουν πέρα. Πονούσαν και μάτωναν για τα απολύτως απαραίτητα. Σε εννέα μήνες, η οικογένειά του θα αποκτούσε δύο καινούρια μέλη, δύο νεογέννητα δίδυμα και φυσιολογικά οι ανάγκες και τα έξοδά τους θα αυξάνονταν δραματικά.

Σε συνέχεια της κακοδαιμονίας, η γυναίκα του γέννησε πρόωρα και το πλάνο αποταμίευσης που είχαν καταστρώσει, κατέρρευσε. Τα σενάρια ήταν δύο. Ή θα έβρισκε μία δεύτερη δουλειά ή θα έβρισκε μία τρύπα να κρυφτεί. Τα χρονικά περιθώρια είχαν στερέψει σε έσχατο βαθμό. Μέσα σε λίγους μήνες, είχαν φαγωθεί και οι τελευταίες τους οικονομίες. Ο Serrano δεν έτρεξε να ξεφύγει από τις ευθύνες του. Δεν κατάπιε τη γλώσσα του. Δεν σφύριξε αδιάφορα. Αντίθετα, ξεκίνησε να ψάχνει για δουλειά, για οποιαδήποτε δουλειά. Ίσα-ίσα, για να συμπληρώνει το μηνιαίο του εισόδημα.

Στην αρχή, σκέφτηκε την πιο προσιτή λύση. Προσπάθησε να βρει δουλειά ως σερβιτόρος σε δύο εστιατόρια-αλυσίδες χωρίς βέβαια να ακούσει κάποια θετική απάντηση. Η πλήρης απασχόληση του, ως καθηγητής φυσικής, έβαζε τρικλοποδιά στα σχέδιά του. Στην ουσία, συρρίκνωνε κατά πολύ τις πιθανότητες να ‘ανασάνει’ οικονομικά τη γυναίκα και τα παιδιά του. Με τις αναποδιές να του χτυπάνε η μία μετά την άλλη την πόρτα, σταμάτησε να περιφέρεται από στενό σε στενό, από δρόμο σε δρόμο και από γειτονιά σε γειτονιά στην προσπάθειά του να εξασφαλίσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα μία ιδανική δεύτερη δουλειά. Μία δεύτερη δουλειά που θα κάλυπτε τις αυξημένες απαιτήσεις που είχαν προκύψει από μία πολύ ευχάριστη εξέλιξη, από την γέννηση των παιδιών του.

Τα παιδιά του Serrano μιμούνται το μειδίαμά του. 

Αναγκαστικά, στρίμωξε όλες τις ελπίδες του στην εύρεση εργασίας μέσω Internet. Η αποστολή του, για ακόμη μία φορά, συνοδευόταν από έναν σχεδόν απροσπέλαστο δείκτη δυσκολίας. Τα βέτο που είχε βάλει, δηλαδή να δουλεύει λίγες ώρες την εβδομάδα από το σπίτι, δεν βοηθούσαν το ήδη δύσκολο έργο του. Ουσιαστικά, οι αντικειμενικές δυσκολίες της κλινικής περίπτωσης του έδεναν διπλό, τριπλό και τετραπλό κόμπο τα χέρια των υποψήφιων εργοδοτών του.      

Μία σχετικά άγνωστη στο ευρύ κοινό εφημερίδα, η Near Northwest Banner, καλωσόρισε τον Serrano στον επαγγελματικό δημοσιογραφικό κόσμο. Στην αρχή, έστελνε ένα κείμενο το μήνα. Στην πορεία, άρχισε να ξετρίβεται και να στέλνει ένα κείμενο κάθε μέρα. Πλέον, ξυπνούσε, ζούσε και κοιμόταν με τη διαρκή αγωνία και ανυπομονησία να ετοιμάζει και να παραδίδει ποιοτικά, ασυνήθιστα και πρωτότυπα κείμενα. Η εφημερίδα της γειτονιάς του δεν διέθετε ούτε το μέγεθος, ούτε το όνομα για να τον κρατήσει. Ο καλύτερος γραφιάς αυτή τη στιγμή στην Αμερική για θέματα που αφορούν την ποπ κουλτούρα και τα σπορ, στάθμισε τις εναλλακτικές του και παραιτήθηκε.

Στα πέριξ του Χιούστον ήταν ως ένα βαθμό γνωστός για τα ευφυή του κείμενα με τις ποπ αναφορές, αλλά όχι τόσο ώστε να πέφτουν βροχή οι προτάσεις. Αφότου χώρισαν οι δρόμοι του με τη Near Northwest Banner, οι προτάσεις έρχονταν με το σταγονόμετρο. Η πλειοψηφία αυτών δεν διέφερε τρομερά από την προηγούμενη δουλειά του στην τοπική εφημερίδα. Δεν υπήρχε λόγος να βιαστεί να απαντήσει γιατί απλούστατα δεν υπήρχε λόγος να απαντήσει. Παραιτήθηκε για να δουλέψει σε μία εφημερίδα ή σε ένα περιοδικό ή όπου θα είχε την ευκαιρία να παρουσιάσει δείγματα της δουλειάς του σε ένα πιο ταιριαστό -για το ύφος των κειμένων του- κοινό. Απευθυνόταν άλλωστε σε ένα ποπ κοινό με πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και φυσικά πολύ ιδιαίτερα γούστα.

O Serrano προπονείται στην τέχνη της selfie.

Με μία μικρή καθυστέρηση, μεταπήδησε σε μία από τις πιο γνωστές και αγαπητές εφημερίδες της πόλης του, στη Houston Press. Με βάση το ποπ περιεχόμενό της, την ελαστικότητα των ωραρίων και τη φοβερή συντακτική της ομάδα, ήταν η καλύτερη δυνατή επιλογή που μπορούσε να κάνει. Ειδικά κάτω από τη δεδομένη πίεση χρόνου, η επιλογή του είναι μακράν η καλύτερη δυνατή που έχει κάνει μέχρι σήμερα.

Διαβάζοντας τη θεματολογία του Houston Press, διαπίστωσε ότι οι περισσότεροι συντάκτες του αγαπούν κάτι παραπάνω από το φυσιολογικό το mainstream και το alternative rock. (Ξανά)διαβάζοντας τη θεματολογία του Houston Press, διαπίστωσε σχετικά άμεσα ότι οι περισσότεροι συντάκτες του υποβιβάζουν και υποτιμούν το rap. Επιπλέον, κανείς δεν έγραφε στα αλήθεια για αυτό, εκτός από κάτι πασαλείμματα και προχειροδουλειές που δημοσιεύονταν για τα μάτια του κόσμου, για να γεμίσει το μισοάδειο αρχείο της  συγκεκριμένης μουσικής κατηγορίας.

Αφού λοιπόν δεν το έπαιρνε κανείς άλλος στα σοβαρά, το πήρε ο ίδιος. Το είδε ως ένα προσωπικό στοίχημα να γράψει για κάτι για το οποίο είχε μεσάνυχτα, να αναμετρηθεί με ένα είδος μουσικής που δεν απαντάται στα οικεία του ακούσματα. Η πόλη του Houston διευκόλυνε τη γνωριμία του με τον κόσμο και τις ιδιομορφίες της rap σκηνής. Έτσι, πέρασε τα επόμενα τρία χρόνια της ζωής γράφοντας και ακούγοντας μόνο rap. Έτρεχε σε συναυλίες, σε παρουσιάσεις δίσκων και γενικά σε κάθε είδους show που έθετε στο επίκεντρο την καινούρια του αγαπημένη ασχολία. Συνέλεξε τέτοιο υλικό που δεν έγραψε απλώς μερικά καλά κείμενα και αυτό είναι όλο. Έγραψε ένα ολόκληρο βιβλίο για το Rap, με αρχή, μέση και τέλος. Μάλιστα, σύμφωνα με τους New York Times, έγραψε το πιο περιεκτικό και απολαυστικό βιβλίο που έχει γράψει ποτέ ένας θνητός άνθρωπος για ένα ταυτόχρονα συμπαθητικό και αμφιλεγόμενο μουσικό genre.

To ‘Basketball (and other things)’ είναι το μεγαλύτερο συγγραφικό του σουξέ.

Το ‘The Rap Year Book’, όπως είναι το όνομα του πρώτου του βιβλίου (ακολούθησε και ένα ακόμη πιο τέλειο δεύτερο, το ‘Basketball and Other Things’ ) πήρε τη φήμη του, έσβησε τις όποιες ανύπαρκτες παραφωνίες της και την απογείωσε. Λίγους μήνες νωρίτερα, είχε συγκεντρώσει όλα τα  βλέμματα προς το πρόσωπό του, όταν κάλυψε μία τοπική προστριβή( τη δικαστική διαμάχη του ημιδιάσημου ράπερ Trae Tha Truth με έναν τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό) που ξεπέρασε τα στενά όρια του τοπικού και γαργάλησε εκείνα του διεθνούς.

Το αποκλειστικό του ρεπορτάζ και το λεπτομερέστατο κείμενο που το συνόδευε, του έδωσαν (οπωσδήποτε δεν του χάρισαν) μία θέση συνεργάτη στο Grantland. Μέσα σε ένα αστραπιαίο χρονικό διάστημα, παραιτήθηκε από το σχολείο που εργαζόταν. Μέσα σε ένα πιο αστραπιαίο χρονικό διάστημα, έγινε βασικός και αναντικατάστατος γραφιάς στο Grantland. Μέσα σε ένα πολύ πιο αστραπιαίο χρονικό διάστημα, το Grantland έκλεισε και εκείνος ακολούθησε τον Bill Simmons στο Ringer.

Ο Shea Serrano είναι αυτό που κατά βάθος όλοι θέλουν και θέλουμε να γίνουν/γίνουμε. Είναι γαμάτος όχι με τη λογική ότι υποδύεται τον γαμάτο, αλλά με τη λογική ότι η υπεργαματοσύνη του τον βαραίνει. Είναι λοιπόν γαμάτος με τον πιο γαμάτο, ειλικρινή, κουλ, ντροπαλό και εσωστρεφή τρόπο.