O Sivert Hoyem δεν νοσταλγεί τους Madrugada

Το τηλεφωνικό ραντεβού με τον Sivert ήταν κλεισμένο για τις 14.00 ώρα Ελλάδος. Πήρα στις 13.58, αλλά ένας Νορβηγός, που μιλούσε αγγλικά με τον ίδιο εκνευριστικά υποδειγματικό τρόπο που μιλούν τη γλώσσα όλοι οι Σκανδιναβοί, με ενημέρωσε ότι ο Sivert είναι ακόμα στο ταξί και θα καθυστερήσει λίγο. Ξαναπήρα στις 14.10.

Αυτή τη φορά το σήκωσε ο Hoyem. Απευθύνοντας την πρώτη ερώτηση (τίποτα φοβερό, νομίζω τον ρώτησα πού βρίσκεται), ένιωθα για ακόμη μια φορά ενοχές προς την υπόλοιπη Ευρώπη για την απαίδευτη, ελληνική προφορά μου στα αγγλικά και ταυτόχρονα προσπαθούσα να απομονώσω τη δική του χροιά στον “αέρα” του τηλεφώνου.

Τη χροιά μιας βαριάς, βαρύτονης περίπτωσης, μιας φωνής που έχει σημαδέψει το ροκ, αλτέρνατιβ, ίντι, πες το όπως θες, της τελευταίας 15ετίας. Ήθελα να δω αν είναι ίδια με αυτή του “Belladonna”, του “Salt”, του “Tonight I have no words for you”. Αυτή η βαθιά φωνή που μάθαμε από τους Madrugada και που γρήγορα τους ξεπέρασε αιωρούμενη μόνη και αυτόνομη στο νέο ροκ σκηνικό της αρχής των 00s.Aναγνωρίσιμη από τους 9 στους 10 που δεν περιορίζουν εαυτόν στο ελληνικό, λαϊκό ρεπερτόριο. Η ίδια ήταν.

Για να μην εξoκείλουμε από το timeline της πορείας του Hoyem, οι Madrugada έγιναν αφόρητα αγαπητοί στο ελληνικό κοινό, ήρθαν και ξαναήρθαν για live σε όλη την Ελλάδα, τον Ιούλιο του 2007 πέθανε ο κιθαρίστας τους και κολλητός του Hoyem, Robert Burås, και το “Madrugada” του 2008 ήταν τον τελευταίο τους album. Από τότε ο Sivert έχει βγάλει τα 2 από τα 3 solo studio του albums. “Ο πρώτος μου δίσκος ήταν μια προσπάθεια να απομονωθώ από τους Madrugada, να μείνω λίγο μόνος”, θα μου πει από ένα μπιστρό στην Κολωνία. Εκεί είναι τελικά. Μετά από μια βδομάδα θα πατούσε Ελλάδα (σήμερα, 30/11, παίζει στα Γιάννενα) “και το tour για το ‘Long Slow Distance’ τελειώνει στο Όσλο μετά τις γιορτές. Και ύστερα ξεκούραση. Επιτέλους”.

Μερικοί άνθρωποι έχουν σαν από κατάρα συνδεθεί με κάτι τόσο άρρηκτα που ακόμη κι αν σκοτώσουν και βγουν με το πτώμα αγκαλιά στο δρόμο, πάλι για αυτό το “κάτι” θα τους θυμάται ο κόσμος. Ο Hoyem είναι ένας από αυτούς. Ακόμη και μετά τον 15ο προσωπικό του δίσκο, δεν θα μπορείς να μην τον ρωτήσεις -αν φτάσει μέχρι εκεί κι αν έχεις την ευκαιρία- για τους Madrugada: αν του λείπουν, αν τους σκέφτεται, αν βάζει να τους ακούσει, αν οτιδήποτε. “Πρέπει να σου πω ότι ποτέ δεν ήθελα να κάνω solo καριέρα. Πάντα ήθελα να ανήκω σε μια μπάντα. Μπορεί να λέγεται solo αυτό που κάνω τα τελευταία χρόνια, αλλά έχω μια μπάντα γύρω μου. Δεν είναι ότι κάθομαι μόνος και γράφω τραγούδια στην κιθάρα μου”.

Και τελικά; Τι είναι γι’ αυτόν πια οι Madrugada; “Είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολο να απαντήσω σε αυτό. Δεν μου λείπουν οι Madrugada. Νιώθω ότι κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε για όσο καιρό ήμασταν μαζί και ότι όλο αυτό έκλεισε ωραία”.

Όσο κι αν δεν του αρέσει ο solo προσδιορισμός, καταλαβαίνεις από τον σίγουρο τόνο και το coolness του απέναντι σε ερωτήματα που θα προτιμούσε να μην του ξαναθέσει κανείς ότι ο Hoyem είναι σε solo mode. Ο διακόπτης είναι κολλημένος εκεί. Τόσο πειστικά και με αυτοπεποίθηση που η πιθανότητα να τον ξαναδείς σε μπάντα με δικό της όνομα, σταθερό μπασίστα, ντράμερ, κιθαρίστα μοιάζει πολύ μακρινή. Τουλάχιστον τώρα.

Αυτό ξαναπές το. Αν θες να ακούσεις για μυστήριες επιρροές και μη συνηθισμένους ήχους, ρώτα τον Hoyem τι άκουγε πριν τον τελευταίο του δίσκο, το φετινό “Long slow distance”. “Τον τελευταίο χρόνο περνούσα πολύ χρόνο με πιο σκληρά ακούσματα. Άκουσα πολύ νορβηγικό black metal. Τους ξέρεις τους Burzum; Άσε τα φωνητικά και δες πόσα πολλά πράγματα πήρα από από αυτή τη μουσική. Νομίζω ότι φαίνεται στο δίσκο”.

Εκείνο που εύκολα συμπεραίνεις από τον τρόπο με τον οποίον βαριανασαίνει μετά την εκφορά των φράσεων που περιγράφουν τη δουλειά από πίσω του, είναι ότι ο Hoyem κουράστηκε πολύ για τον τελευταίο του δίσκο. Γι’ αυτό που δεν έχει κουραστεί (ακόμα) είναι για τα live του στην Ελλάδα.

To tracklist των συναυλιών του θα έχει τραγούδια των Madrugada. “Εξάλλου ακούω ξανά Madrugada κάθε φορά που κάνουμε μια deluxe edition των cd”. Κερδίζει όμως τελικά η solo καριέρα και στην ψυχή του Hoyem, εκτός από την πραγματικότητα; Ποιος είναι ο αγαπημένος δίσκος που δούλεψε μέχρι σήμερα; “Το ‘πρόβλημα’ με τους μουσικούς είναι ότι σε κάθε δίσκο αυτά που ακούμε κατ’ αρχήν είναι τα λάθη και οι ατέλειές μας. Δεν ξέρω, ίσως το ‘Industrial Silence’ να είναι ό,τι πιο δυνατό έχω κάνει με την έννοια ότι ξαφνικά ήμασταν μια μπάντα που μόλις έβγαλε τον πρώτο της δίσκο και το συναίσθημα ήταν πρωτοφανές”.

Με δεδομένες τις προχωρημένες γεωγραφικές του γνώσεις για την Ελλάδα και τα δεκάδες ταξίδια του εδώ (“ερχόμουν και μικρός για διακοπές με τους γονείς μου”), είναι ενδιαφέρον να μαθαίνεις τελικά ότι “η Αθήνα είναι το αγαπημένο μου μέρος στην Ελλάδα. Αν και κάθε φορά μας πηγαίνουν στο ίδιο μπαρ μετά τις συναυλίες. Δεν θυμάμαι πώς το λένε. Αν θυμόμουν, δεν θα τους άφηνα να με πηγαίνουν εκεί συνέχεια”. No worries. Ο Sivert θυμάται αυτά που πρέπει.

Ο Sivert Hoyem εμφανίζεται σήμερα, Τετάρη 30/11 στο Boxx Stage στα Ιωάννινα, την Πέμπτη 1/12 στην Ακτή Δυμαίων στην Πάτρα, την Παρασκευή 2/12 στο Gagarin 205 και το Σάββατο 3/12 στο Principal Club Theatre, στη Θεσσαλονίκη.