Ο σκηνοθέτης του ‘Ant-Man and the Wasp’ μας εξηγεί γιατί το μέγεθος μετράει
Ο Peyton Reed λύνει πανανθρώπινες απορίες στο αποκλειστικό Q&A που εξασφαλίσαμε.
- 5 ΙΟΥΛ 2018
Για ταινία της Marvel, το πρώτο ‘Ant-Man’ είχε αλλόκοτο απόηχο. Κυκλοφορώντας λίγους μόλις μήνες μετά τον σεισμό του ‘Avengers: Age of Ultron’ και με πρωταγωνιστή έναν από τους λιγότερο ευρέως γνωστούς ήρωες του κομιξικού γίγαντα, έμοιαζε με τη παραπαίδι του ρόστερ.
Στην πραγματικότητα όμως, δεν είχε ανάγκη για μπαλώματα διαφορετικά σε σχέση με τη μέση παραγωγή του στούντιο. Η Marvel έχει παράδοση και στους επίπεδους κακούς και στις υποχρεώσεις του σύμπαντος που πρέπει να εκπληρώσει κάθε ταινία της. Ο διάλογος που άνοιξε για την απεικόνιση φυλετικών στερεοτύπων ήταν πέρα για πέρα χρήσιμος, αλλά συγκεκριμένα για τις παραπάνω παρατηρήσεις – αυτές δηλαδή για τις οποίες συμφώνησαν κοινό και μεγάλη μερίδα κριτικών – θα μπορούσες απλά να εναλλάξεις τους τίτλους των περισσότερων πρότζεκτ της και θα απέδιδαν.
Απ’ ό,τι κι αν έπασχε ωστόσο, το ‘Ant-Man’ ήθελε πάρα πολύ να περάσεις καλά.
Με το αφοσιωμένο του καστ, το αβίαστο χιούμορ του, τη διακριτική σκηνοθετική σφραγίδα του Peyton Reed και των καραμελένιων, παιχνιδιάρικων sets της, και τη σπάνια εμφάνιση μιας ευρηματικής, τρίτης πράξης που δεν επιδόθηκε σε ατέλειωτο action και αβαρή εφέ αλλά στις κεφάτες ταχύτητες που εξάντλησαν τη φαντασία των συντελεστών και τις δυνατότητες ενός παιδικού δωματίου, η ταινία έγινε μια απ’ τις πιο feelgood εμπειρίες του καλοκαιρινού, μπλοκμπαστερικού 2015.
Στην ίδια – ενισχυμένη όμως – λογική κινείται και το ‘Ant-Man and the Wasp’.
Με τη Hope Van Dyne να αναλαμβάνει πλέον χρέη Wasp, η Evangeline Lilly γίνεται η πρώτη υπερηρωίδα της Marvel που διεκδικεί ισότιμη θέση στη μαρκίζα και στην πλοκή, και μαζί με τον πρώην μαθητή της εκμεταλλεύονται την πολύ ειδική σχέση τους με την κλίμακα για να αποπροσανατολίσουν εσένα και τους εχθρούς τους. Οι δυνάμεις που τους προσφέρουν οι στολές τους δεν μπορούν να αναπαραχθούν από την υπόλοιπη υπερηρωική ομάδα και ο Reed το γνωρίζει. Γνωρίζει και την ψυχολογία πίσω από την ευθυμία που νιώθουμε κάθε φορά που ο Scott ή η Hope αλλάζουν μέγεθος στον εαυτό τους ή στα αντικείμενα γύρω τους σε ταχύτητα φωτός.
Μας την αποκάλυψε στο αποκλειστικό Q&A που εξασφαλίσαμε μαζί του:
«Αγαπώ το σύμπαν του ‘Ant-Man’ γιατί δεν βρίσκεται στο διάστημα ή στο Asgard. Είναι στον αδιάφορο, βαρετό, συνηθισμένο κόσμο μας, και έχουμε την ευκαιρία να τον βιώσουμε μέσα από αυτές τις παράξενες, ριζικά διαφορετικές προοπτικές. Αυτή είναι η ψυχαγωγία σε όλο αυτό. Υπάρχει κάτι πολύ παιδικό στη δύναμή του γιατί σε βάζει ξανά στο πάτωμα, εκεί που παίζουν τα παιδιά με τα στρατιωτάκια τους. Σε συνδέει πραγματικά με αυτή την παιδικότητα».
Και όταν βλέπεις τον Giant-Man να κοιτάει ένα ferry boat σαν να είναι τελεία στον χάρτη, τι μπορεί να νιώθεις;
«Όταν μιλάς για υπερηρωικές ταινίες και τον παράγοντα της εκπλήρωσης των επιθυμιών του κοινού, η σεκάνς στο ‘Civil War’ είναι αντιπροσωπευτικό παράδειγμα. Είσαι σαν παιδί που βλέπει τον Giant-Man να σκίζει το φτερό ενός αεροπλάνου […] Προφανώς εκεί πήραμε μονάχα μια μικρή γεύση του Giant-Man. [Στο ‘Ant-Man and the Wasp’] θα δείτε και συρρικνωμένη και γιγαντιαία δράση. Και πολλά μεγέθη ανάμεσά τους.
Και έχουμε και τη Wasp. Δεν την έχουμε δει ποτέ σε δράση και έτσι ήταν τέλειο να προσπαθούμε να βρούμε πώς κινείται, πώς μάχεται, πώς πετά, τη χορογραφία όλων αυτών, και γενικά τον χαρακτήρα της ως ηρωίδα. Είναι μια πολύ διαφορετική Hope σ’ αυτήν την ταινία και είναι συναρπαστικό.
Ένα από τα μεγαλύτερα θέματα στην ταινία είναι ότι οι ήρωές μας αντιμάχονται τον εαυτό τους στην πραγματικότητα και ψάχνουν να δουν αν δουλεύουν ή όχι καλά παρέα. Έτσι η ιδέα αυτών των δύο να μάχονται μαζί ήταν ενδιαφέρουσα. Πώς συνδυάζουν τα power sets τους με τρόπο που να λειτουργεί; Μπορούν να είναι τρομερά αποτελεσματικοί. Και υπάρχουν πάντα βελτιώσεις ακόμα και στη διάρκεια έξι μηνών ή ενός έτους σχετικά με τον φωτορεαλισμό της συρρίκνωσης, οπότε το πράγμα έγκειται στην πιο πειστική δουλειά που μπορείς να κάνεις με αυτές τις δυνάμεις».
Μιλώντας για τη Hope, σε μια σκηνή του σίκουελ ο Scott εξηγεί στην μικρή του κόρη γιατί δεν μπορεί να είναι η βοηθός του. Στην προκειμένη περίπτωση ο λόγος είναι σαφής. Στην περίπτωση της Hope δεν ήταν. Εκτός κι αν η υπερπροστατευτικότητα ενός πατέρα είναι επαρκής λόγος για να μην κάνει τη δουλειά το πιο ικανό άτομο όταν ο πλανήτης κινδυνεύει.
Η Hope του ‘Ant-Man’ ήταν εκπαιδευμένη, οξυδερκής, γνώριζε απ’ έξω κι ανακατωτά τη σχετική τεχνολογία και ήθελε απεγνωσμένα να αποδείξει την αξία της. Πλέον το franchise σταμάτησε να αγνοεί τη λογική και αναγνώρισε την υπεροχή της με τρόπους πέρα από την συμπερίληψή της στον τίτλο.
«Μιλήσαμε πολύ για την είσοδο της Hope σ’ αυτήν την ταινία γιατί σε ολόκληρη την πρώτη ήταν ξεκάθαρα το πιο κατάλληλο άτομο να βάλει τη στολή. Δεν της επετράπη μέχρι το τέλος, όταν ο Hank της έδειξε τη στολή που είχε φτιάξει μαζί με τη μητέρα της. Κι έτσι αυτή η Hope έχει επιτέλους αυτό που ήθελε για τόσον καιρό».
Είναι η δική της αναζήτηση για τη μητέρα της, Janet, που θα δώσει την εκκίνηση της αφήγησης εδώ, και οι δικές της επιθυμίες που θα δώσουν στον Scott το κίνητρο να ξαναμπεί στη δράση παρά τον κίνδυνο της ποινής που θα επιφέρει τυχόν παραβίαση του κατ’ οίκον περιορισμού του.
Το κίνητρο για όλους τους βασικούς χαρακτήρες του ‘Ant-Man and the Wasp’ εκτός από την επιβίωση, είναι η οικογένεια. Αυτές που έχουν και αυτές που έφτιαξαν.
«Οι οικογενειακές δυναμικές είναι εξαιρετικής σημασίας σε όσα είναι οι ταινίες ‘Ant-Man’ στο μυαλό μου. Στην πρώτη ο στόχος του Scott ήταν απλώς να είναι καλύτερος πατέρας για την κόρη του. Αυτό συνεχίζεται και σ’ αυτήν την ταινία. Σκέφτομαι πάντα τον Scott Land ως τον καθημερινό άνθρωπο του MCU γιατί δεν είναι επιστήμονας ή δισεκατομμυριούχος. Είναι ένας νορμάλ τύπος που δεν έχει υπερδυνάμεις, όλα είναι στη στολή. Υπάρχει λοιπόν ένα μέρος του που δεν ξέρει αν θέλει ή όχι να είναι ήρωας. Στην πρώτη ταινία η ζωή της κόρης του κινδύνευσε και στο ‘Civil War’ θα μπορούσε να έχει καταλήξει σε υποθαλάσσια φυλακή, για πάντα μακριά της […]
Η προσέγγισή μου είναι ότι πρέπει να φτιάχνουμε μια ταινία όπου το ανθρώπινο στοιχείο είναι αυτό που κρατά το ενδιαφέρον. Ναι, θα έχουμε καταπληκτικά εφέ και σκηνές δράσης γιατί αυτό είναι αυτές οι ταινίες, αλλά για μένα η ταινία πρέπει να λειτουργεί και έξω από αυτά. Θες να βλέπεις το ‘Jaws’ ξανά και ξανά για τις σχέσεις, όχι για τον μηχανικό καρχαρία. Τι συμβαίνει μεταξύ του Hank και του Scott, του Scott και της Hope, του Scott και του Luis – αυτές είναι σχέσεις, οι οικογενειακές δυναμικές και αυτές είναι που θέλω να εξερευνώ».
|Η ποπ κουλτούρα μέσα από εικόνες| Ακολούθησε το Ιnstagram account του PopCode.
ΔΕΣ ΑΚΟΜΗ:
