O Solmeister δεν θα μείνει για πάντα 16

O Solmeister λέει ιστορίες μέσα σε στίχους, μέσα σε παραγράφους μελλοντικών του βιβλίων, στο tumblr του, τις αποτυπώνει με εικόνα στα κλιπ του, αλλά και στο στιλ του.

Τον βρήκαμε ενώ ετοιμάζει τον καινούριο του δίσκο, το ‘Χάρτινο Βασίλειο’ και λίγο πριν το live που αφιερώνει στα χρόνια που έκανε αποκλειστικά χιπ χοπ.

Καθίσαμε σε ένα παγκάκι στο Συμμαχικό Νεκροταφείο και μιλήσαμε για τη μετάβασή του από το χιπ χοπ στο emo, από τα 16 στα 25 και για τη μεγάλη επανάσταση που πρόκειται να γίνει στο Χάρτινο Βασίλειο.

*Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson

Βρίσκεσαι στη διαδικασία δημιουργίας του νέου σου δίσκου. Πες μας για το ‘Χάρτινο Βασίλειο’.

‘Το Χάρτινο Βασίλειο’ ξεκίνησε πέρυσι το καλοκαίρι, όπου πήγαμε με τον Yoda Priest, τον συνεργάτη, φίλο και αδερφό, στα βουνά στα Τρίκαλα Κορινθίας στο εξωχικό μου. Απομονωθήκαμε για δύο εβδομάδες και καθίσαμε να δημιουργήσουμε αυτό το πρότζεκτ. Στην ουσία ένας κόνσεπτ δίσκος. Το αφήσαμε σε ένα 40 με 50% πέρυσι, γιατί ο Yoda ήταν Αγγλία και έκανε το μεταπτυχιακό του στη Νομική.

Συνέχισα λοιπόν το saga του Cool Kids Never Die, μέχρι να ήμασταν έτοιμοι να προχωρήσουμε. Το CKND το ξεκίνησα σε ένα στάδιο πειραματισμού και με το που βγήκε ο δίσκος, απλά είχα μόλις συνειδητοποιήσει τι θέλω να κάνω. Και από την κυκλοφορία του μέχρι σήμερα, έχουν κυκλοφορήσει άλλα 13 κομμάτια, στην ουσία σαν ένας ακόμη δίσκος. Θα βγάλω άλλο ένα-δύο κομμάτια που θέλω και παραμένουν σε αυτό το ύφος, γιατί το ‘Χάρτινο Βασίλειο’ θα είναι κάτι τελείως άλλο.

Τώρα σιγά σιγά έχει αρχίσει να επιστρέφει στην Ελλάδα και έχει προσθεθεί επισήμως στο πρότζεκτ και ο dPans. Μαζεύουμε τις ιδέες από πέρσι, βλέπουμε τι δουλεύει, τι δεν δουλεύει και προσπαθούμε να δούμε πώς θα εξελιχθεί όλο αυτό σε κάτι συνεκτικό.

Είναι πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση το τι θα είναι αυτό το ρημάδι. Αρχικά θα είναι διαφορετικό, γιατί θα λέει μια ιστορία με αρχή μέση και τέλος. Είναι ένας κόνσεπτ δίσκος. Πέρα από το να είναι τραγούδια με κοινή θεματολογία ή χαρακτηριστικά, ξεκινάνε από κάπου και καταλήγουν κάπου. Όλα εκτυλίσσονται στο Χάρτινο Βασίλειο, όπου κυβερνούν ο Βασιλιάς και η Βασίλισσα και οι δύο πρίγκιπες, ο πρίγκιπας Λέων και ο πρίγκιπας Εφιάλτης μαζεύουν κόσμο και ξεκινούν μία επανάσταση, οργανώνοντας ένα πραξικόπημα για να ρίξουν τον Βασιλιά και τη Βασίλισσα. Και δεν θέλω να σποϊλάρω τι γίνεται στο τέλος.

Τα πρώτα κομμάτια που άκουσα από εσένα ήταν ‘Τα όνειρα των κοριτσιών έχουν μουσική υπόκρουση‘ και η ‘Σελήνη‘. Είδα σχολιαστές στο Υοutube να σου λένε να γυρίσεις πίσω στο χιπ χοπ και έτσι έμαθα για το μουσικό παρελθόν σου. Πώς πήγες από το χιπ χοπ στο emo;

Έχει πλάκα το πως έχω περάσει στη συνείδηση του κόσμου τώρα, γιατί στην ουσία κλείνω 10 χρόνια εκ των οποίων τα 8 ήταν αμιγώς χιπ χοπ. Ανέκαθεν είχα το στοιχείο του πειραματισμού, δηλαδή όσοι με άκουγαν από πολύ παλιά, δεν τους φάνηκε περίεργο το Cool Kids. Αυτοί που ξεκίνησαν αργότερα τον πόλεμο τον πόλεμο του “α ξαναγύρνα στο χιπ χοπ”, είναι οι ίδιοι που δεν είχαν πληρώσει ούτε μισό εισιτήριο να με δουν όσο έκανα χιπ χοπ. Βέβαια ακριβώς επειδή έχω ακόμα πάρα πολύ μεγάλη αγάπη και για τη δικιά μου πορεία, αλλά και για το χιπ χοπ σαν κουλτούρα, προσπαθώ πάντα να μην αφήνω πίσω και αυτό το κομμάτι της περσόνας μου. Μια στο τόσο θα βγάλω και ένα κομμάτι που θα είναι πιο χιπ χοπ, θα κάνω κάποια live στα οποία θα αφιερώσω μόνο παλιά κομμάτια.

Δεν το έχω απαρνηθεί, απλά ήθελα να δοκιμάσω και κάτι διαφορετικό. Ήθελα κάτι να μου βάλει ξανά μια πρόκληση

Το ‘Νυχτες Πρεμιέρας’, το οποίο συνόψισε όλα τα στυλ που είχα ακουμπήσει. Από χαζομαροκαφρίλες μέχρι το battle rap και μέχρι πιο προσωπικά κομμάτια, τα πάντα όλα. Και λίγο πριν το ‘Cool Kids’ ρώτησα τον εαυτό μου, θες να ξανακάνεις το ίδιο πράγμα; Να βγάλω έναν ακόμα δίσκο που να συνοψίζει όλα όσα έχω κάνει τόσα χρόνια; Και έφαγα μια μεγάλη κρίση ταυτότητας, στην οποία ανακάλυψα τους My Chemical Romance και λέω “θα κάνω αυτό”.

Και υιοθέτησες και το στιλ.

Το μαλλί το έβαψα στα πλαίσια του χαρακτήρα του CKND, γιατί ήταν homage στον Gerard Way, τον τραγουδιστή των My Chemical Romance. Και το βαμμένο μάτι. Γιατί είπα στον εαυτό μου ότι αν είναι να κυνηγήσεις να προσομοιώσεις αυτό το στιλ, πρέπει να το κάνεις 100%. Και γενικά αυτό είναι και κάτι που όταν αναλαμβάνω να κάνω παραγωγή κάποιον σε ένα δίσκο και μου λέει “θέλω να κάνω αυτό”, του λέω “ναι, αλλά πρέπει να είσαι πρόθυμος να το κάνεις 100%”.

Όλοι διαμορφωνόμαστε σαν καλλιτέχνες από τα πρότυπά μας, αλλά πρέπει να διαλέξεις τα στοιχεία που θες να αφομοιώσεις και να τα αναπτύξεις; Να τα εξελίξεις; Πρέπει να το κάνεις στο 100%. Γιατί αλλιώς δεν έχεις καταλάβει και ο ίδιος τι πας να κάνεις. Πιστεύω πάρα πολύ στο ότι μόλις βρεις μια ιδέα για το δίσκο σου και την περσόνα σου, πρέπει να δίνεσαι σε αυτό σαν ηθοποιός που ετοιμάζεται για ένα ρόλο. Γιατί στο κάτω κάτω είναι θέαμα και πρέπει να δίνεις το καλύτερο δυνατό.

Στην εποχή του emo, τι γνώμη είχες για τους emo;

Φανατικός χιπχοπάς και μισούσα τους emo. Μιλάμε για πλήρη στολή. Πολύ φαρδιά ρούχα, καπέλο του τέννις στραβό αλά Eminem, περικάρπια, περιβραχιόνια. Ήμουν χιπχοπάς, όταν το να είσαι χιπχοπάς σήμαινε κάτι. Στο χιπ χοπ έβλεπες κάποιον με φαρδιά στον δρόμο και έλεγες “αυτός είναι δικός μου”.

Εκείνη την εποχή που όλοι ήταν emo, δεν μου έλεγε τίποτα το να είμαι ένας ακόμα. Και γι αυτό απέρριψα πάρα πολύ καλή μουσική -λάθος μου.Το emo μου προκαλούσε απέχθεια σε εκείνη τη φάση, γιατί το έβλεπα ως προϊόν και μου τη δίνει, όταν κάτι γίνεται εκμεταλλεύσιμο σε τόσο βαθμό ώστε να σου πουλάνε μια ολόκληρη κουλτούρα. Και αυτό είναι που με χάλασε και στο χιπ χοπ με τα χρόνια, γιατί προφανώς όταν κάτι ανεβαίνει σε δημοτικότητα, κάποιος προσπαθεί να το εκμεταλλευτεί. Συνειδητοποίησα ότι το χιπ χοπ έχει αλλάξει και ότι δεν ταυτίζομαι με αυτό που έχει γίνει. Το παρακολουθώ, γιατί είναι ο φίλος που μεγαλώσατε μαζί  και βρίσκεστε μια φορά τον χρόνο να δείτε τι κάνει ο άλλος, αλλά δεν είστε πλέον κολλητοί.

Κάνεις όμως ακόμα πολλές χιπ χοπ παραγωγές.

Γενικά όσο πιο πολύ εμβάθυνα και μάθαινα μουσική, συνειδητοποίησα ότι μ’ αρέσει πάρα πολύ η παραγωγή σαν ασχολία γενικότερα. Θα θελα κάποια στιγμή να κάνω και μια μόνο ροκ παραγωγή για κάποιον. Και το να φτιάξεις μια πολύ ωραία χιπ χοπ παραγωγή ακόμα με συγκινεί.

Το δικό μου ηχόχρωμα δεν είναι κάτι συγκεκριμένο. Μετά από πολύ ψάξιμο, το είχαμε ονομάσει alternative indie emo post rap. Έναν τέτοιο αστείο όρο.

Τι ορίζει ένα μουσικό είδος; Πού σταματάει να είναι αυτό που είναι και γίνεται κάτι άλλο;

Δεν θα επιβάλω αυτό το στυλ σε κάποιον άλλον. Αν κάποιος μου ζητήσει μια χιπ χοπ παραγωγή, θα του κάνω χιπ χοπ παραγωγή, δεν θα του πετάξω κιθάρες σώνει και ντε. Αλλά στον δικό μου πειραματισμό μου αρέσει να ζω σε αυτή την γκρίζα ζώνη, που δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Άλλες φορές τείνει προς τα δω, άλλες φορές τείνει προς τα κει και μπλέκονται τα πράγματα.

Είχες μουσική παιδεία μεγαλώνοντας;

Έπαιζα πιάνο από τα 4 μέχρι τα 8 και δεν κατάφερα ποτέ ούτε να σπάσω δύο χέρια, να μπορώ να παίξω ξεχωριστά. Τίποτα. Άχρηστος.

Όλο ξεκίνησε μέσω του χιπ χοπ, από το sampling. Στο sampling παίρνεις δείγματα από ήδη υπάρχοντα κομμάτια, τα οποία από τη στιγμή που προέρχονταν από το ίδιο κομμάτι, ήταν και αρμονικά μεταξύ τους, οπότε δεν χρειαζόσουν κάποιο ιδιαίτερο μουσικό αυτί για να τα συνθέσεις. Όχι πώς και το sampling αν θες να το πας σε ένα τρομερό επίπεδο, δεν χρειάζεται μουσικό αυτί, αλλά σε πρώτα βήματα σε βοηθάει πάρα πολύ. Και όταν έπαψε να μου φτάνει, ξεκίνησα να ψάχνομαι και να μαθαίνω μουσική θεωρία και μέσω ίντερνετ, αλλά και να πειραματίζομαι με το αυτί, να αράζω με φίλους μουσικούς, να βλέπω τι κάνουν.

Και πριν το καταλάβω, ήξερα.

Ακόμα και τώρα, όσες φορές προσπάθησα να πάρω κανονική μουσική παιδεία, να πάω να ξαναμάθω πιάνο ή κάτι- δεν.

Τι σε ώθησε να ξεκινήσεις να κάνεις ο ίδιος χιπ χοπ;

Ήταν μια συναυλία του σχολείου. Κλασικές ροκόμπαντες που σκοτώναν το ‘Paranoid’ μέχρι να έρθουν οι Arctic Monkeys και να σκοτώνουν αυτούς. Και μέσα σε όλους βγήκε και ένας χιπχοπάς.

Εγώ έχω μεγαλώσει με χιπ χοπ, γιατί άκουγε ο πατέρας μου, και σνόμπαρα παραδόξως το ελληνικό. Εκείνη την εποχή είχα αρχίσει να μπαίνω στην κουλτούρα του ελληνικού χιπ χοπ, αλλά μου έμοιαζε κάτι μακρινό, που υπάρχει και κάνουν αυτοί και εγώ δεν μπορώ να πλησιάσω. Μέχρι που είδα κάποιον κοντά στην ηλικία μου να παίζει σε σχολείο και λέω “α, τουλάχιστον είναι προσβάσιμο”. Και από κει ξεκίνησε αυτό το υπέροχο ταξίδι.

Δήλωσα συμμετοχή στην επόμενη συναυλία του σχολείου που ήταν 6 Δεκεμβρίου του ’08, η νύχτα που δολοφονήθηκε ο Γρηγορόπουλος. Κατέβηκα από το stage και κάτι είχε αρχίσει να συζητιέται και ξέραμε ότι κάτι είχε γίνει πολύ κακό, αλλά δεν ξέραμε τι. Την επόμενη μέρα τα μάθαμε.

Είχες γράψει δικά σου κομμάτια για εκείνη την πρώτη συναυλία;

Είχα γράψει μπόλικα κομμάτια. Στο χιπ χοπ δεν είθισται και το κόβερ. Είχα ξεκινήσει ήδη ένα εξάμηνο να προσπαθώ να γράψω. Πριν ασχοληθώ με την παραγωγή. Ήταν κατεβασμένα beats και απλά έλεγες από πάνω τα δικά σου. Και θυμάμαι μου δώσανε respect και άτομα που δεν μιλάγαμε στο σχολείο. Και λέω ίσως να μην ήμουν τόσο χάλια τελικά.

Τότε ήσουν 16 και ήσουν χιπχοπάς. Έκανες για 8 χρόνια μόνο χιπ χοπ και στα 25 άρχισες να τραγουδάς για εκείνη την ηλικία επηρεασμένος πια από τo emo. Στο ‘Παλιό μoυ Τετράδιο’ λες ότι θα είσαι για πάντα 16. Το εννοείς;

Όχι ιδιαίτερα. Αυτό που έχει παρεξηγηθεί και παρερμηνευθεί είναι ότι δεν πέρασα καμιά φοβερή εφηβεία.

Το μεγαλύτερο μέρος της περιπέτειας συνέβαινε και συμβαίνει στο κεφάλι μου.

Απλά αυτό που συνειδητοποίησα είναι πως έλεγα αυθόρμητα πως είμαι 16 μέχρι να γίνω 20. Ήταν η ηλικία που μου είχε μείνει στο μυαλό. Στα 20 έγινε το κλικ. Μετά έλεγα ότι είμαι 20 μέχρι τα 23-24. Και μετά ξανά στα 25. Και έλεγα οι 25ρηδες που έβλεπα μικρός, νιώθανε και αυτοί τόσο άκυροι με την ηλικία τους;

Αυτό ήταν η κινητήρια δύναμη για τον δίσκο. Ένιωθα ότι δεν είχα μεγαλώσει όσο θα πρεπε για την ηλικία μου και ότι είχα αφήσει πίσω μου κάποια πράγματα, τα οποία δεν τους έδωσα την πρέπουσα σημασία; Δεν τα ανέλυσα αρκετά στο κεφάλι μου για να τα ξεπεράσω; Και ήταν μια πάρα πολύ αποτελεσματική μέθοδος ψυχοθεραπείας εν τέλει. Αυτά τα δύο χρόνια μου δόθηκε η ευκαιρία να ξαναβιώσω την εφηβεία μου. Σκάλισα φωτογραφίες, βίντεο, chat logs με πολύ cringe μέσα και από όλο αυτό το πράμα, έκανα το βήμα που ήθελα να κάνω.

Γι’ αυτό το λόγο, το ‘Χάρτινο Βασίλειο’ έχει μια νοηματική συνέχεια, γιατί είναι η μάχη που δίνει ο έφηβος με το μεγάλωμα. Αφού έκανα το βήμα και πέρασα την εφηβεία, είμαι στο κατώφλι της πόρτας του “α πρέπει να μεγαλώσουμε”. Και εκεί στήνεται η μάχη. Είναι όλο μια τεράστια αλληγορία που έχει πολλές ερμηνείες. Όσο τη δουλεύαμε μας έρχονταν κι άλλα πράγματα. Είναι δύο πρίγκιπες σε ένα βασίλειο που ξεκινάνε μια επανάσταση κατά των Μεγάλων, για να βγάλουνε ο καθένας τα συμπεράσματά του μέσα από αυτό.

Δεν το εννοείς λοιπόν το για πάντα 16; Θες να περάσεις στο επόμενο στάδιο;

Αργότερα συνειδητοποίησα πως θέλω. Όταν έγραφα το ‘Παλιό μου τετράδιο’ που έχει μέσα τη συγκεκριμένη ατάκα, όντως ένιωθα ότι θα είμαι αυτό το πράγμα για πάντα.

Αλλά δυο χρόνια μετά συνειδητοποιώ, αφού το χω χιλιοτραγουδήσει και χιλιοσκεφτεί και το ίδιο το κομμάτι, ότι είναι οριακά κατάρα το να πεις θα είμαι 16 για πάντα.

Γιατί λες ότι δεν θα μεγαλώσω ποτέ. Και όσο και να με στιγμάτισε η εφηβεία ή όσο έντονη και να ήταν, αν μείνω εκεί για πάντα, ξέρω ότι θα χάσω και κάποια άλλα πράγματα και στα 40 μου θα γράφω ένα δίσκο για το πώς είναι να είσαι 20 και μία ηλικία θα χαθεί μοιραία, γιατί δεν θα προλάβω να τη γράψω, για να τη ζήσω εν τέλει. Αλλά και πάλι έχω δρόμο μπροστά μου για να φτάσω την ηλικία που γράφει η ταυτότητα.

Διάβασα ότι σου αρέσει πολύ το ’13 reasons why’. Θα ήθελα μία κριτική και για τη 2η σεζόν!

Ήταν ενδιαφέρουσα. Κάποιοι χαρακτήρες όπως ο Alex, οι οποίοι ωρίμασαν και ήταν καταπληκτικοί στη 2η σεζόν. Το ότι πάνε να το τραβήξουνε από τα μαλλιά για να γίνει και τρίτη σεζόν με ξενέρωσε λίγο και το ότι προσπαθούν να κάνουν τη Hannah να συνεχίσει να έχει μια ύπαρξη με τρόπους, που δεν ένιωσα ότι κολλάνε με αυτό που είδαμε στην 1η σεζόν. Αν άρχιζε η σειρά να συγκεντρώνεται σε άλλους χαρακτήρες δεν θα με πείραζε και τόσο. Το είδα πολύ ευχάριστα παρόλα αυτά.

Έχεις κάνει ένα βίντεο με τη Seniora Elis και τη Λαμπρινή. Με το Youtube σκέφτεσαι να ασχοληθείς;

Είχα ασχοληθεί το 2009. Aνέκαθεν είχαμε το μικρόβιο να γυρνάμε. Πάντα είχα μια κάμερα στο σπίτι μου και όταν βαριόμασταν, λέγαμε “πάμε να γυρίσουμε κάτι”. Εκεί που ξεκίνησε το Youtube να βγάζει λεφτά και να χει νόημα, εμείς βαρεθήκαμε. Το πρώτο μας επεισόδιο το είχαμε ανεβάσει το 2009 στο blip.tv, γιατί το Youtube ακόμα δεν δεχόταν βίντεο μεγαλύτερα από 10 λεπτά. Στο τελευταίο μας επεισόδιο κράζαμε έναν newcomer, που είχε κλέψει το στιλ της εκπομπής, ο οποίος ήταν ο Κοντοπίδης.

Τα έχω ακόμα ανεβασμένα for memories shake, αλλά δεν μπορεί να τα καταλάβει κάποιος τώρα γιατί ήταν πολύ βασισμένα στην επικαιρότητα του χιπ χοπ του 2009. Πολλά inside jokes από το forum του hiphop.gr.

Τώρα τρέχει τόσο καλά το μουσικό, που δεν με ενδιαφέρει πια η κωμωδία όσο με ενδιέφερε παλιά. Ακόμα κάνω χιουμοράκι. Και στις συναυλίες, παρόλο που τα τραγούδια είναι καταθλιπτικά, το ενδιάμεσο είναι εύθυμο για να το ισορροπεί. Τότε με έψηνε και το stand up comedy. Δεν είναι ότι δεν μου αρέσει πλέον, αλλά δεν θέλω να το κάνω εγώ. Δεν έχω το ίδιο πάθος για την κωμωδία.

Στο rap challenge σε είχε προκαλέσει ο Μεντζέλος. Πώς είχατε γνωριστεί;

Με τον Μεντζέλο γνωριστήκαμε επειδή είχε έρθει στην εκπομπή. Τα Ημισκούμπρια ήταν το πρώτο μου μπάσιμο στο ελληνικό ραπ. Ήταν μπαμπάδες μας. Και το πώς έμπλεκαν το χιούμορ, οι αναφορές και το στιλ τους θύμιζαν το αμερικάνικο, οπότε ήταν για μας Ευαγγέλιο τα Ημισκούμπρια.

 

Με τον κινηματογράφο θες να ασχοληθείς;

Έχω σπουδάσει Θεωρία Κινηματογράφου και την πράξη την έμαθα μόνος μου. Τα βίντεοκλιπς τα γυρνάω όλα εγώ, τα σκηνοθετώ, τα μοντάρω. Μαθαίνω να κάνω ό,τι μου χρειάζεται από μόνος μου.

Γι’ αυτό και κατέληξα και στο βιβλίο. Λέω “τι δεν έχω κάνει ακόμα”; Το μόνο που δεν κάνω είναι να ζωγραφίζω, γιατί είμαι άχρηστος. Το cover του βιβλίου το έχω κάνει εγώ, αλλά είναι digital. Το βιβλίο το εξώφυλλο, τα γράμματα είναι ψυχαναγκαστικά δικό μου. Δεν το χει ακουμπήσει κανείς, μόνο η μάνα μου που μου έβαλε κάτι κόμματα και κάτι τελείες.

Και είσαι και social media manager της ομάδας μπάσκετ του Ρεθύμνου;

Ναι έχω και day job! Επειδή έχω την ανάγκη να τα κάνω όλα μόνος μου, έμαθα να φτιάχνω σάιτ. Η ομάδα ήθελε σάιτ, τους το έφτιαξα και μετά τους πρότεινα να δοκιμάσουμε να διαχειρίζομαι τα social media.

Έμενα δύο χρόνια στο Ρέθυμνο και επειδή πήγε καλά συνεχίζω εξ αποστάσεως και όποτε χρειαστεί κατεβαίνω, γιατί είμαι και από Κρήτη. Το βιβλίο γράφτηκε ολόκληρο στο καράβι. Είχα μια δεκαριά πηγαινέλα τον χρόνο. Λίγο στο πήγαινε λίγο στο έλα, το γραψα.

Πες μου περισσότερα για τη δημιουργική διαδικασία πίσω από το βιβλίο, το ‘Εγχειρίδιο Επιβίωσης για τους Κοινωνικά Ανασφαλείς’.

Έγραψα για το Cool Kids ένα μικρό βιβλιαράκι 30 σελίδων, γιατί σκέφτηκα ότι αντί να τυπώσω ένα CD που θα το χει ο άλλος διακοσμητικό, επειδή θα ακούει τα κομμάτια στο Youtube, ας δώσω κάτι που να συνοδεύει τον δίσκο.

Μέσα σε αυτό, ανέλυσα λίγο περισσότερο τις ιστορίες των τραγουδιών και μέσα σε αυτές ήταν και η Σελήνη. Μου άρεσε και η διαδικασία που έγραφα και είχα μια ιστορία να πω. Και ζήτησα από τους ακόλουθούς μου στο Τumblr να μου στείλουν ιστορίες. Είναι δυο-τρεις που μπήκαν σχεδόν αυτούσιες και είναι και άλλες που τις διάβασα, για να μου ξεκινήσουν ένα συναίσθημα μέσα μου και να κάτσω να γράψω. Τους ευχαριστώ κιόλας στην πρώτη σελίδα. Ήταν πολύ ωραία διαδικασία το πώς γράφτηκε αυτό το βιβλίο. Την ευχαριστήθηκα πολύ. Δεν ήθελα ούτε να είναι η αυτοβιογραφία μου -εγώ είμαι οριακά κομπάρσος- ούτε να ξαναπώ την ίδια ιστορία με τη ‘Σελήνη’. Η ιστορία ξεκινά στο Λύκειο της Σελήνης, την επόμενη μέρα από την αυτοκτονία της.

Σε πειράζει αν κάποιος καταλάβει ότι γράφεις για αυτόν/ην;

Όχι γιατί έχω πάψει να γράφω έτσι. Οι ιστορίες είναι αληθινές, τα γεγονότα μπορεί να μην είναι. Προσπαθώ να μεταδώσω το συναίσθημα που βίωσα. Αντιλαμβάνομαι τα πράγματα λίγο διαφορετικά ή λίγο περίεργα. Μου πήρε χρόνια να το καταλάβω, αλλά το κατάλαβα. Εάν πρόκειται να γίνω story teller -γιατί αυτό προκύπτει σιγά σιγά, ειδικά στο ‘Χάρτινο Βασίλειο’- πρέπει να μάθεις να γράφεις ιστορίες που να μπορούν να μεταδώσουν το συναίσθημα που βίωσες στον κόσμο. Οπότε παίρνεις 10 δικά σου βιώματα, τα ξεζουμίζεις και προσπαθείς να δεις τι βγαίνει από αυτό.

Το κομμάτι που τραγούδησα στην πρώτη συναυλία μου ήταν εξίμισι λεπτά να τραγουδάω στην τότε κοπέλα μου “σ’ αγαπάω” και “σε θέλω πίσω”. Και “άκου τότε που είχαμε πάει βόλτα”. Και “άκου και αυτό”. “Με βλέπεις που είμαι εδώ στη σκηνή και σε κοιτάω”; “Για ΕΣΕΝΑ τα λέω”.

Πλέον έχει περάσει περισσότερο στο να ζήσεις 10 πράγματα, για να βγάλεις 5 συμπεράσματα, για να γράψεις 3 τραγούδια.

INFO

Solmeister “2010-2015”

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2018

Ζωντανά στο Temple Athens

Διεύθυνση: Ιάκχου 17, Γκάζι

Πόρτες: 21:00

Εισιτήρια: 8€ Προπώληση: viva.gr