Ο Σπύρος Μπιμπίλας έχει ήσυχη τη συνείδησή του

Συζητώντας πριν από μερικούς μήνες με τον Ακίνδυνο Γκίκα, μου έκαναν ιδιαίτερα θετική εντύπωση τα πολύ θερμά του λόγια για τον Σπύρο Μπιμπίλα.

Ομολογώ ότι είχα στο μυαλό μου μια πολύ συγκεκριμένη εικόνα για τον ηθοποιό, μέσα απ’ τους κωμικούς ρόλους στους οποίους τον είχα δει στην ελληνική τηλεόραση. Μια εικόνα που δεν περιείχε ούτε τους σπουδαίους ρόλους τους οποίους έχει υποδυθεί, ούτε τους τεράστιους ηθοποιούς με τους οποίους έχει συνεργαστεί, ούτε και την πολύτιμη βοήθεια που έχει προσφέρει απλόχερα και με ανιδιοτέλεια στους συναδέλφους του.

Για αρκετό  κόσμο άλλωστε, ο Σπύρος Μπιμπίλας είναι απλά ο ηθοποιός που ντύνεται παράξενα κι υποδύεται ξεκαρδιστικά gay ρόλους. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Μια ματιά στο εντυπωσιακό του βιογραφικό και μια αναζήτηση όσων κολακευτικών έχουν πει για εκείνον άλλοι ηθοποιοί βέβαια, αρκεί για να σε υποψιάσει ότι ο Σπύρος Μπιμπίλας είναι τελικά πολλά περισσότερα απ’ αυτή την επιφανειακή εικόνα.

Μετά την κουβέντα μου με τον Ακίνδυνο Γκίκα, ήθελα όσο τίποτα να γνωρίσω από κοντά και να ανακαλύψω τον αληθινό Σπύρο Μπιμπίλα. Έναν άνθρωπο με περισσότερα από 40 χρόνια καριέρας, με σπουδαίες ερμηνείες, βραβεία κι ενεργή συμμετοχή στα πολιτικά, ο οποίος είναι όμως τόσο παρεξηγημένος.

Ευτυχώς, ο ηθοποιός με δέχτηκε με μεγάλη χαρά στο σπίτι του και δεν είχε κανένα πρόβλημα να απαντήσει με προθυμία σε όλα όσα τον ρώτησα. Πρώτα όμως, ανέλαβε να φτιάξει σε μένα και την Φραντζέσκα άφθονο ζεστό τσάι και μας προσέφερε φρέσκο κακάο, δηλώνοντας περήφανα φανατικός της υγιεινής διατροφής.

(Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson)

Άλλο ένα πράγμα το οποίο δεν ήξερα για τον Σπύρο Μπιμπίλα. Επρόκειτο να ακολουθήσουν πάρα πολλά ακόμη.

Τα παιδικά χρόνια, η Νομική κι η ‘απειλή’ της αυτοκτονίας

Πριν περάσεις στο σαλόνι του σπιτιού του Σπύρου Μπιμπίλα, διασχίζεις έναν μεγάλο διάδρομο ο οποίος είναι γεμάτος από φωτογραφίες του ηθοποιού από παραστάσεις, σειρές και ταινίες. Το άλμπουμ ολόκληρης της καριέρας του, ξεκινώντας από μικρή ηλικία μέχρι και σήμερα, με τον ίδιο σε ρόλους-ορόσημο δίπλα σε θρύλους της υποκριτικής. Είχα μπει πια στο κλίμα για τα καλά και του ζήτησα να μου διηγηθεί πώς ακριβώς μπήκε σ’ αυτό τον μαγικό κόσμο.

“Δεν αποφάσισα κάποια συγκεκριμένη στιγμή να γίνω ηθοποιός, γεννήθηκα μ’ αυτό. Γι’ αυτό και είμαι πολύ ευτυχισμένος άνθρωπος, γιατί πραγματοποίησα το παιδικό μου όνειρο. Από μικρό παιδί έλεγα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός και να γυρίσω τον κόσμο και ευτυχώς κάνω και τα δύο”.

“Σε εμάς τα παιδιά του ‘60 έπαιξε μεγάλο ρόλο ο κινηματογράφος, γιατί εξασκούσε φοβερή μαγεία επάνω μας. Γεννήθηκα στο κέντρο του Πειραιά, είμαι παιδί της πόλης, κι είχαμε 8 κινηματογράφους στη σειρά στο Πασαλιμάνι, στους οποίους πήγαινα κάθε μέρα πριν ή μετά το σχολείο για να θαυμάσω τις φωτογραφίες. Κάθε Σαββατοκύριακο μας πήγαινε ο μπαμπάς μου στο σινεμά κι εγώ ήθελα να μπω μέσα στην οθόνη, είχα μαγευτεί. Όταν είδα τον ‘Μικρό Δραπέτη’ είχα βάλει τα κλάματα γατί ήθελα εγώ να παίξω τον μικρό δραπέτη”.

Έλεγα στην μητέρα μου να με πάει στα παιδικά θέατρα να παίξω σαν τον Καλατζόπουλο και τον Καΐλα, γιατί τους έβλεπα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Μου έλεγε να τελειώσω το σχολείο πρώτα αλλά μετά μου συμπαραστάθηκε πολύ

Κι όταν τελείωσε το σχολείο, ακολούθησαν οι σπουδές. Σπουδές που παραδόξως περιελάμβαναν και τη Νομική.

“Ήθελα να πάω στη Φιλοσοφική γιατί μου άρεσε να μεταφράζω τα αρχαία κείμενα. Με πίεσαν όμως κάτι συγγενείς μου δικηγόροι για να πάω μετά στο οικογενειακό μας γραφείο και αποφάσισα να πάω στη Νομική, κάτι που ήταν μεγάλο λάθος. Με το που τελείωσα το Γυμνάσιο, μπήκα και στη Νομική και στη Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου. Παρακολουθούσα περισσότερο τα μαθήματα της Δραματικής βέβαια, ειδικά στα τελευταία χρόνια της Νομικής πήγαινα απλά για να δώσω τα μαθήματα”.

“Δεν μου άρεσε καθόλου η Νομική , πήρα το πτυχίο με χαμηλό βαθμό και στη συνέχεια δούλεψα για δύο χρόνια στο γραφείο παράλληλα με το θέατρο. Δεν μου άρεσε, μπορώ να πω ότι με ενοχλούσε κιόλας, δεν έπρεπε να ασχοληθώ ποτέ μ’ αυτό. Τα δύο χρόνια του γραφείου ήταν μεγάλο άγχος. Το πρωί ήμουν εκεί με βαριά καρδιά και το βράδυ έκανα θέατρο. Καταλάβαινα ότι η ζωή μου πάει προς το θέατρο. Άφησα επίτηδες λοιπόν ένα διήγημα πάνω στα δακτυλογραφημένα, το οποίο έλεγε ότι θα αυτοκτονήσω και θα με βρείτε κάτω απ’ τον όγδοο όροφο μαζί με τα νομικά βιβλία και τα αίματα χυμένα γύρω μου, το είδε ο ξάδερφός μου και τρομοκρατημένος μου είπε τέρμα το γραφείο”.

“Η Νομική τουλάχιστον με βοήθησε στο να γίνω πολύ καλός συνδικαλιστής και πάρα πολύ καλός μάρτυρας στα δικαστήρια που τρέχω για τα δικαιώματα των ηθοποιών. Γνωρίζω καλά τα νομικά ζητήματα κι έτσι δεν αποφεύγω την γραφειοκρατία, την πολεμάω μεν αλλά μπορώ και την αποκρυπτογραφώ”.       

Το Ασκητικό Θέατρο, ο Χατζιδάκις κι η σημερινή μιζέρια

Απαλλαγμένος πια απ’ το βάρος των δικογραφιών και των φακέλων, ο Σπύρος Μπιμπίλας μπορούσε να δοθεί στην μεγάλη του αγάπη: το θέατρο. Η ζωή του πια ήταν γεμάτη παραστάσεις, μεγάλους ρόλους και σπουδαίες γνωριμίες.

“Με το που τελείωσα τη σχολή, οι απόφοιτοι του Εθνικού Θεάτρου και του Πειραϊκού Συνδέσμου κάναμε μια ομάδα που λεγόταν ‘Το Ασκητικό Θέατρο’. Βάλαμε όλοι μαζί λεφτά και φτιάξαμε το δικό μας θέατρο, στο οποίο κάναμε τις πρώτες μας παραστάσεις κι έτσι κύλησαν τα 5 πρώτα χρόνια μου ως ηθοποιός. Επειδή μάλιστα το Υπουργείο Πολιτισμού πριμοδοτούσε αυτές τις νέες προσπάθειες, ταξιδέψαμε σε φεστιβάλ του εξωτερικού και πήραμε βραβεία. Ήταν μια πολύ δημιουργική περίοδος και μέσα από τέτοιες ομάδες ξεπήδησαν παιδιά όπως η Λυδία η Κονιόρδου, ο Γιώργος Κιμούλης κι ο Γιάννης Βούρος με τον οποίο ήμασταν συμμαθητές”.

“Τελειώνοντας το Ασκητικό Θέατρο, μου λέει ο Γιάννης ο Διαμαντόπουλος ότι έφυγε ο Γαρδέλης απ’ την ‘Πορνογραφία’, που την σκηνοθετούσε τότε ο Χατζιδάκις και θέλει ένα αγόρι για να παίξει μια γκέισα. Ενώ είχε κάνει ακροάσεις ήδη κι είχε δει πάρα πολύ κόσμο, μπαίνω μέσα στο θέατρο κι ήταν ο Χατζιδάκις πάνω στη σκηνή με το πιάνο, με κοιτάει και λέει ‘η γκέισα’. Ήμουν ακριβώς αυτό που έψαχνε, μικροκαμωμένος με θηλυπρεπή χαρακτηριστικά κι έπαιξα τελικά έναν μεγάλο ρόλο. Εκεί γνώρισα και τη Σαπφώ Νοταρά με την οποία γίναμε αχώριστοι φίλοι”.

“Ο Χατζιδάκις για μένα επειδή κάναμε και παρέα πολύ, έχει μείνει στη ζωή μου σαν σημάδι, ήταν ένας αιώνιος έφηβος, ένα νέο παιδί που ήταν συνέχεια δημιουργικό, κάτι που λειτούργησε σαν παράδειγμα για μένα. Εκείνα τα χρόνια γνώρισα πολύ σημαντικούς ανθρώπους όπως την Μελίνα Μερκούρη, τον Ζιλ Ντασέν, τον Βέγγο, τον Βουτσά, τον Καρακατσάνη, τον Διαλιανίδη, οι οποίοι έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Πού να φανταστώ όταν τους έβλεπα στο σινεμά μικρός ότι θα γίνουν οι φίλοι κι η οικογένειά μου;”. 

“Μετά τη δικτατορία, οι ομάδες θεάτρου ήταν μόλις 4. Μέσα απ’ αυτές πολλοί έλεγαν ότι ξαναγεννήθηκε το Θέατρο Τέχνης. Σήμερα υπάρχουν χίλιες τέσσερις ομάδες και κάθε θέατρο έχει γύρω στις 40 παραστάσεις από διαφορετικές ομάδες, κάτι που έχει δημιουργήσει πολύ σοβαρό πρόβλημα στο ελληνικό θέατρο. Η υπερπροσφορά έχει μπερδέψει το κοινό, κανείς δεν καταλαβαίνει τι πάει να δει, μέχρι να δει μια παράσταση έχει κατέβει κι έχει ανέβει μια άλλη”.

Πάρα πολλά πράγματα γίνονται άρπα κόλλα, με μίζερα λεφτά, το φτωχό θέατρο δεν είναι πάντα καλό. Κάποιες ομάδες είναι όντως πολύ καλές αλλά κάποιες άλλες πάνε το θέατρο τόσο πίσω που είναι ντροπή και τους λέω να σταματήσουν γιατί τελικά κάνουν κακό

“Σήμερα οι ηθοποιοί ζουν τη χειρότερη εποχή τους μετά την κατοχή, κάνουν πολλές δουλειές δωρεάν ή για ψίχουλα κι είναι προς τιμήν τους που βοηθάνε την κατάσταση. Κι εγώ θέλω να βοηθάω όσο μπορώ, σε ταινίες παίζω και τζάμπα απλά για να υπάρχει ελληνικός κινηματογράφος”. 

Ιερόσυλοι, ΠΑΣΟΚ και βιντεοταινίες

Εκτός απ’ το θέατρο, ο Σπύρος Μπιμπίλας συμμετείχε και σε πολύ σημαντικές τηλεοπτικές σειρές της εποχής, σε ιδιαίτερα ασυνήθιστους κι ανατρεπτικούς ρόλους, που περιελάμβαναν από τραβεστί μέχρι δολοφόνους.

“Έχω παίξει σε περίπου 160 σίριαλ, από μικρά ρολάκια μέχρι πρωταγωνιστικούς. Ήμουν πολύ τυχερός, διότι όταν τελείωσα τη Δραματική, διευθυντής ήταν ο Γκίκας ο Μπινιάρης. Τότε με το Ασκητικό Θέατρο είχαμε ανεβάσει στο εξωτερικό τον Αγαμέμνονα του Αισχύλου, παιγμένο μόνο με άνδρες. Εγώ έπαιζα την Κασσάνδρα, έναν απ’ τους σημαντικότερους ρόλους που έχω υποδυθεί παρ’ ότι έχουν περάσει 40 χρόνια. Με είδε λοιπόν ο Μπινιάρης και μου είπε ότι δεν περίμενε να είμαι τόσο καλός σε δραματικό ρόλο. Παρ’ ότι έχω μείνει σαν κωμικός ηθοποιός στη συνείδηση του κόσμου, μου ταιριάζουν περισσότερο οι δραματικοί ρόλοι. Μου εμπιστεύτηκε έναν ρόλο στο ‘Θέατρο της Δευτέρας’ στην τηλεόραση, το 1979, που λεγόταν ‘Ένα Μικρό Λάθος’. Δεν είχα γνωριμίες τότε, πήγα μόνος μου στις 3 τηλεοπτικές εταιρείες που υπήρχαν και τις παρακάλεσα να δουν αυτό το θεατρικό. Μια μέρα αφότου παίχτηκε, με πήραν και οι 3 εταιρείες για ρόλους”.

“Άρχισα να παίζω πολύ μεγάλους ρόλους σε δραματικές σειρές, τις οποίες δυστυχώς η ΕΡΤ έχει πλέον σβήσει. Τις έχουμε εμείς σε κασέτες, όμως δεν μπορούν να προβληθούν από κασέτα. Το πρώτο μου σίριαλ ήταν οι ‘Άθλιοι των Αθηνών’, του Κονδυλάκη, όπου δεν υπάρχει τίποτα απ’ αυτό και μετά ο ‘Ζητιάνος΄ του Καρκαβίτσα που υπάρχει γιατί ήταν σε φιλμ. Εκεί έπαιξα τον Μουτζούρη, έναν ρόλο που όταν είχα διαβάσει μικρός το βιβλίο είχα πει ότι ήθελα να τον υποδυθώ. Έπαιξα όλα τα άρρωστα, ταλαιπωρημένα, ψυχωτικά παιδιά”.

“Έπαιξα και στα ‘Σκληρά Καρύδια’, ένα σίριαλ γυρισμένο μέσα στο αναμορφωτήριο του Κορυδαλλού, εκεί όπου πρωτοεμφανίστηκε κι ο Χάρης Ρώμας, επίσης σε δραματικό ρόλο. Έκανα ένα αυτιστικό παιδί που το βίαζαν και το βασάνιζαν και στο τέλος αυτοκτόνησε. Και βέβαια το 1984 έπαιξα στους ‘Ιερόσυλους’ το σίριαλ το οποίο έκανε τη μεγαλύτερη τηλεθέαση στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης, είχε φτάσει το 93%, πιο πολύ και από τη ‘Λάμψη’ και τον ‘Άγνωστο Πόλεμο’. Ήταν βασισμένο στην αληθινή ιστορία μιας σπείρας που έκλεβε εικόνες απ’ τα Μοναστήρια, τις τεμάχιζε και τις έστελνε στο εξωτερικό. Εγώ έκανα τον Τηλέμαχο, ο οποίος σκότωνε τους Ιερόσυλους και παιζόταν και παιχνίδι στις εφημερίδες, ποιος είναι ο δολοφόνος των Ιερόσυλων. Δεν μπορούσα να κυκλοφορήσω στο δρόμο γιατί είχαν πάρει χαμπάρι ότι ήμουν εγώ και με ρωτούσαν, έγινα τόσο γνωστός που δεν μπορούσα ούτε σε λεωφορείο να μπω”.

“Αμέσως μετά έπαιξα στην ΄Κάθοδο’ του Μιχαηλίδη, έγινε της κακομοίρας μ’ εκείνο το σίριαλ γιατί ήταν το πρώτο που έδειξε ναρκωτικά και ομοφυλοφιλία και ξεσηκώθηκε μια θύελλα εναντίον του με πρωτοσέλιδα που ζητούσαν να κοπεί. Εκεί έπαιξα έναν απ’ τους πρώτους γκέι ρόλους στην ελληνική τηλεόραση, δραματικό ρόλο, κι είχε γίνει σάλος. Έκανα ένα κύκλο με 10-12 δραματικά σίριαλ, μετά όμως ατόνησε η τηλεόραση κι άρχισε η περίοδος της βιντεοκασέτας”.

“Όταν πρωτοβγήκε το ΠΑΣΟΚ, έκοψε όλα τα σίριαλ της ελληνικής τηλεόρασης, γιατί ήθελε να την αναμορφώσει προς το καλύτερο. Δεν παίχτηκαν ποτέ σίριαλ τα οποία είχαν γυριστεί εξ ολοκλήρου. Εγώ τότε είχα παίξει σε δύο κι έμειναν στο συρτάρι. Το ένα, ‘Ο Κίτρινος Φάκελος’ του Μιχαηλίδη βρέθηκε πρόσφατα μάλιστα, πρωταγωνιστούσε η Καλογεροπούλου, τελικά ξαναγυρίστηκε και παίχτηκε αργότερα με την Καραμπέτη. 40 σίριαλ δεν έπαιξαν ποτέ, έγινε κι αυτό με την ΕΡΤ που σβήστηκαν άλλα 200, η ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης, ήταν εγκληματικό αυτό που έκαναν. Χάθηκαν συνεντεύξεις μοναδικών ανθρώπων όπως της Ρόζας Εσκενάζυ και της Λαμπέτη, οι οποίες βγήκαν μόνο μια φορά και μίλησαν. Σβήσανε την ιστορία”.

Γλυκιά Συμμορία και γιαπωνέζικες ταινίες

Εκτός απ’ τις 160 τηλεοπτικές σειρές, το όνομα του Σπύρου Μπιμπίλα βρίσκεται και στους τίτλους κοντά 60 ταινιών, μερικές εκ των οποίων ανήκουν στις σημαντικότερες της εγχώριας παραγωγής, ενώ κάποιες άλλες έχουν τίτλους στα γιαπωνέζικα. Και δεν κάνω καθόλου πλάκα.

“Πέρασε λοιπόν μια περίοδος που δεν έπαιξα σε σίριαλ, έπαιζα κι εγώ σε βιντεοταινίες, ενώ παράλληλα έπαιζα σε πολύ σπουδαίες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, όπως στους ‘Απέναντι’, στη ‘Γλυκιά Συμμορία’ και στο ‘Μπορντέλο’. Έχω κάνει γύρω στις 60 ταινίες, απ’ τις οποίες οι 40 ανήκουν στις σπουδαιότερες του ελληνικού κινηματογράφου”.

“Το πρώτο μου πλάνο σε ταινία ήταν η πρώτη σκηνή στον ‘Άνθρωπο με το Γαρύφαλλο’, όπου ήταν το πρόσωπό μου να με χτυπάνε στην Μακρόνησο. Εκεί με είδε ο Βούλγαρης κι έκανα μια ακρόαση και με πήρε για το γιουσουφάκι του πασά των Ιωαννίνων, όμως κόπηκε η συγκεκριμένη σκηνή και δεν παίχτηκε ποτέ για οικονομικούς λόγους. Την έδωσε όμως στον Πανουσόπουλο να τη δει, του άρεσα κι έτσι έπαιξα την τραβεστί στους ‘Άπέναντι’”.

Τους άρεσε το πρόσωπό μου, έτσι έπαιξα και σ’ αμερικάνικες ταινίες, όπως στο ‘First Olympics’ του NBC, για το οποίο πήρα 10 φορές περισσότερα λεφτά απ’ ότι έπαιρνα για τους ‘Ιερόσυλους’ κι έτσι κατάφερα να αγοράσω το πρώτο μου αμάξι   

“Έχω παίξει σε πολλές αμερικάνικες παραγωγές, σε γερμανική, μέχρι και σε γιαπωνέζικη, την οποία δεν έχω δει καν. Οι Αμερικάνοι μου είπαν ότι μ΄αυτό το πρόσωπο που έχω που είναι εύπλαστο μπορώ σίγουρα να πετύχω εκεί. Έχω κάνει γέρους, γριές, παιδάκια, αδερφές, μάγκες με μουστάκια, κάθε είδους χαρακτήρα, μ’ αρέσει πάρα πολύ να εναλλάσσομαι. Δεν ήθελα όμως να φύγω, δεν ξέρω και καλά αγγλικά, είναι μεγάλο μου μειονέκτημα αυτό. Δεν θα έφευγα  ποτέ απ’ αυτή τη χώρα όμως, είναι μια απ’ τις ωραιότερες στον κόσμο και δεν μου αρέσει που φεύγουν σήμερα οι Έλληνες, εμείς την καταστρέφουμε. Μια χώρα δεν μπορεί να φτιάξει αν την εγκαταλείψει η νεολαία της”.

Η απογοήτευση του ΣΥΡΙΖΑ

Ο Σπύρος Μπιμπίλας ασχολείται ενεργά με τα κοινά, ενώ μέχρι πρόσφατα αποτελούσε και μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως όλοι μας ωστόσο, σήμερα δηλώνει απλά μπερδεμένος.

“Είμαι πολύ ενεργός πολίτης. Είμαι πολύ μπερδεμένος πια, γιατί ενώ δηλώνω αριστερός δεν είμαι με το ΚΚΕ, δεν πιστεύω στην κομμουνιστική θεωρία και την απόλυτη ισότητα των ανθρώπων. Υπάρχουν πιο έξυπνοι και πιο εργατικοί άνθρωποι, άρα αυτοί μπορούν να απολαμβάνουν περισσότερα αγαθά. Και στη Ρωσία υποτίθεται ότι ήταν όλοι ίσοι αλλά κάποιοι έκλεβαν, πώς προέκυψαν σήμερα όλοι αυτοί οι Ρώσοι δισεκατομμυριούχοι;”

“Δεν πιστεύω ούτε στον καπιταλισμό όμως, αυτό ο άκρατος πλουτισμός κάποια στιγμή πρέπει να σταματάει, κάπου στη μέση βρίσκομαι. Το πιο σωστό σύστημα είναι μάλλον στην Σκανδιναβία, ανάμικτα τα καλά του κομμουνισμού και του καπιταλισμού”.

“Ήμουν στο πολιτιστικό του ΣΥΡΙΖΑ αλλά αποχώρησα, τώρα είμαι πιο κοντά στη Ζωή Κωνσταντοπούλου, με ερωτηματικά όμως. Απογοητεύτηκα πάρα πολύ απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ. Όταν είδε ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί αυτό το αίσχος, έπρεπε να παραιτηθεί και να αφήσει να το διαχειριστούν αυτοί που το φτιάξανε. Ντρέπομαι ειλικρινά που έγιναν έτσι τα πράγματα, πολλοί άνθρωποι αυτο-μουντζώνονται, οι περισσότεροι έχουν φύγει και στον ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει το παλιό ΠΑΣΟΚ, που κι αυτό είχε βγει σαν μια ελπίδα στον τόπο, ως η αλλαγή, κι η αλλαγή τελικά ήταν ποιος θα φάει τα περισσότερα. Στη φυλακή δεν θα έπρεπε να είναι μόνο ο Τσοχατζόπουλος, δεν είναι αυτός το εξιλαστήριο θύμα μόνο, έκλεψαν κι άλλοι, και της Νέας Δημοκρατίας”.

Το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής πώς το αντιμετωπίζει; Το όνομά του μπλέχτηκε πρόσφατα και σε μια υπόθεση που αφορούσε το ναζιστικό κόμμα και το σωματείο των ηθοποιών.

“Πρόσφατα έβγαλε ένα ψήφισμα η κυρία Καφαντάρη κατά της Χρυσής Αυγής κι εγώ δεν συμφώνησα με τον όρο εγκληματική οργάνωση. Δεν συμφωνήσαμε στις αλλαγές που προτείναμε στο κείμενο κι έτσι ήρθαμε σε μια ρήξη πάρα πολύ σοβαρή κι η Λίλα υπέπεσε σ’ ένα ολέθριο σφάλμα, μοιράζοντας χαρτιά έξω από θέατρα, ότι εμείς δήθεν υποστηρίζουμε τη Χρυσή Αυγή. Αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό ατόπημα, διότι η πορεία μας έχει δείξει ότι δεν υποστηρίζουμε κανένα τέτοιο ρατσιστικό μόρφωμα, ούτε το φασισμό. Δυστυχώς όμως, ο ελληνικός λαός έχει νομιμοποιήσει αυτό το κόμμα βάζοντάς το στη Βουλή κι αν πράγματι πρόκειται για εγκληματική οργάνωση πρέπει να τους διώξουν απ’ τη Βουλή και να τους βάλουν στη φυλακή. Στεναχωριέμαι πάρα πολύ γιατί αυτό το φαινόμενο υπάρχει σ’ ολόκληρη την Ευρώπη κι ο ρατσισμός φέρνει τρομερά προβλήματα, ο κόσμος έχει πάρει πολύ λάθος δρόμο”.

Το 2015, ο ηθοποιός μετείχε στο διοικητικό συμβούλιο του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, κίνηση η οποία ξεσήκωσε αντιδράσεις από μια μερίδα της κοινής γνώμης. Πώς τις υποδέχτηκε ο ίδιος τις αντιδράσεις; Τον πικραίνει το γεγονός ότι στη συνείδηση αρκετών έχει μείνει ως ένας ηθοποιός που έχει παίξει φθηνούς ρόλους;

Πολλοί είπαν γιατί ο Μπιμπίλας με τα ροζ παντελόνια να πάει στο κρατικό θέατρο. Και στη Βουλή να μπω, με ροζ και κόκκινα παντελόνια θα πάω γιατί αυτό με εκφράζει, μπορώ να είμαι σοβαρός φορώντας πολύχρωμα παπούτσια, αυτά τα στερεότυπα μου φέρνουν εμετό

“Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει, αρκεί να μην κάνει κακό στον άλλο. Φορώντας ροζ παντελόνι δεν κάνω κακό σε κανέναν, αυτό μ’ αρέσει, γιατί να ακολουθήσω τα αντρικά πρότυπα που καθιερώθηκαν πριν από χρόνια;”

“Με κατηγορούν ότι έχω παίξει σε διάφορες βλακείες. Στη ζυγαριά, δεν με βαραίνει στη συνείδησή μου, εγώ ήξερα γιατί έπαιζα στις βιντεοταινίες. Προέρχομαι από μια φτωχή οικογένεια, δεν είχα χρήματα και ήθελα να αποκτήσω για να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου. Να κάνω ένα δικό μου σπίτι, μια περιουσία, ταξίδια. Είχε τύχει την ίδια ημέρα, το πρωί να κάνω γύρισμα στον Κούνδουρο και το βράδυ στον Ευστρατιάδη. Σ’ αυτούς λοιπόν που με κατηγορούν, έχω να απαντήσω ότι ένας επαγγελματίας ηθοποιός μόνο έτσι πετυχαίνει. Ακόμα κι όταν έπαιζα βλακείες, έδινα τον καλύτερο εαυτό μου για να κάνω τη βλακεία λίγο καλύτερη. Αυτό λέω και στους μαθητές μου σήμερα, όταν αναγκάζονται να παίξουν σε κάτι που δεν τους αρέσει, να  προσπαθούν να το κάνουν καλύτερο δίνοντας τον καλύτερο εαυτό τους”.

“Η αρχή μου είναι ότι αν θελήσεις να κρατήσεις ένα συγκεκριμένο επίπεδο λέγοντας ‘όχι’, κινδυνεύεις να μείνεις απ’ έξω ή να πεινάσεις. Στην ελληνική τηλεόραση έχω πει ελάχιστες φορές ‘όχι’, δεχόμουν όλους τους ρόλους”.

Είναι πρόβλημά τους το πώς θέλουν να με θυμούνται, εγώ έχω τόσο καθαρή τη συνείδησή μου που δεν με απασχολεί αν ο άλλος είναι κομπλεξικός, αδιαφορώ

Ο ίδιος πάντως, αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση, βοηθώντας πάντα όποιον του το έχει ζητήσει. Κάτι που δυστυχώς δεν γνωρίζουν αρκετοί όταν μιλάνε για τον Σπύρο Μπιμπίλα.

“Από μικρό παιδί ήμουν πάρα πολύ του δοσίματος. Ήμουν πολύ προνοητικός κι έφτιαξα τη ζωή μου σωστά ακόμη και στη μεγάλη κρίση, προβλέποντας για το χειρότερο. Απ’ τη στιγμή λοιπόν που ζούσα εγώ καλά, ήθελα πάντα να βοηθάω αυτούς που δεν μπορούν, είτε φταίνε γι’ αυτό είτε δεν φταίνε. Διότι υπάρχουν πολλοί που δεν φταίνε, έχουν χτυπηθεί άγρια απ’ αυτή την οικονομική κατοχή της χώρας και νιώθω υπερήφανος και γεμάτος μέσα μου που μπορώ και τρέχω για τους άλλους. Το έχω κάνει βίωμα αυτό, τρόπο ζωής, κάθε μέρα τρέχω για να βοηθήσω και κάποιον. Αντί να πίνω καφέδες, καταναλώνω το χρόνο μου σε χρήσιμα πράγματα, όχι βέβαια επειδή πιστεύω σε παραδείσους, ίσα-ίσα που είμαι άθεος, τις έχω απορρίψει τις θρησκείες και δεν πιστεύω στους άλλους κόσμους”.

Οι gay ρόλοι και το σταμπάρισμα

Ο ρόλος του gay χασάπη στο ‘Κωνσταντίνου και Ελένης’, είναι ένας απ’ τους πιο αξιομνημόνευτους στην τηλεοπτική καριέρα του Σπύρου Μπιμπίλα, κυρίως λόγω του αριθμού των επαναλήψεων του συγκεκριμένου επεισοδίου. Ένας ρόλος πάντως, ο οποίος τελικά δεν βοήθησε καθόλου τον ηθοποιό. 

“Αναγκάστηκα να πω ‘όχι’ σε ρόλο πολύ αργότερα, όταν η καριέρα μου πήρε μια κωμική τροχιά και με σταμπάρανε σαν ένα αστείο gay χαρακτήρα. Το συγκεκριμένο επεισόδιο του ‘Κωνσταντίνου και Ελένης’ το οποίο παίζεται συνέχεια με έχει σταμπάρει και μ΄ενοχλεί πια. Έχω παίξει τόσο πολλά και δεν γίνεται να μου λένε στο δρόμο για ένα συγκεκριμένο επεισόδιο της σειράς. Κι εγώ γελάω ακόμα όταν το βλέπω αλλά αυτοί το παίζουν συνέχεια κι αυτό με οδήγησε στο να δεχτώ πάρα πολλές προτάσεις να παίξω gay καρικατούρες και με πολλά χρήματα. Κάποια στιγμή όμως είπα φτάνει, δεν το κάνω άλλο”.

“Έχω παίξει gay χαρακτήρες και σε πολύ δραματικά σίριαλ, όπως ήταν ‘Η Άλλη Πλευρά του Τοίχου’ με τη Ζωή Λάσκαρη αλλά και στο θέατρο. Επειδή όμως είχα αποφασίσει ότι θέλω να κάνω κι άλλα πράγματα, άρχισα να κάνω πάλι ταινίες με αποκορύφωμα τη ‘Δεμένη Κόκκινη Κλωστή’ του Χαραλάμπους”

Το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι κι ο Μπαγκς Μπάνι

 

Ένα τεράστιο κεφάλαιο στην καριέρα του Σπύρου Μπιμπίλα, αποτελούν και οι μεταγλωττίσεις. Ένα κεφάλαιο το οποίο άνοιξε ξαφνικά και πολλά χρόνια μετά, δεν έχει κλείσει.

“Όταν βγήκα απ’ τη Δραματική Σχολή ήμουν Τρυποκάρυδος, έτρεχα παντού για να βρω δουλειές. Μια μέρα ήμουν λοιπόν στο τρένο κι ανέβαινα στην Αθήνα κι απέναντί μου καθόταν μια ηθοποιός πιο παλιά, την οποία είχα γνωρίσει και μου είπε ότι πάει σε ένα στούντιο όπου έκαναν μεταγλωττίσεις. Εγώ δεν είχα ιδέα απ’ αυτό. Μου έδωσε το τηλέφωνο και με το που βγήκα απ’ το τρένο πήρα τηλέφωνο και κανόνισα να πάω να με ακούσουν. Ήταν το στούντιο Cross, όπου έκαναν και το ‘Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι’”.

“Φαινόμουν πολύ μικρός τότε, με ρώτησαν αν είμαι ηθοποιός, ήμουν 22 χρονών αλλά έδειχνα 15. Έκανα δοκιμαστικό και κατευθείαν μου έδωσαν να κάνω το ρόλο ενός παιδιού στο ‘Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι’ κι από εκεί άρχισα να μπαίνω και σε άλλα. Μπήκα στα Στρουμφάκια κι εκεί με γνώρισε ο σκηνοθέτης ο Γιώργος Πρωτοπαππάς που ήταν τότε στην ΕΡΤ και με βάζει να κάνω τον Γκρινιάρη και μετά τον Σκουντούφλη όταν έφυγε ο Λιγνάδης”.

 

“Η φωνή μου ήταν πολύ εύπλαστη από μικρό παιδί, βάζαμε με τα αδέρφια μου μπερντέ και παίζαμε Καραγκιόζη κι η μάνα μας κράταγε εισιτήρια. Όταν είδαν πόσο εύπλαστη είναι η φωνή μου, έγινα ανάρπαστος στις μεταγλωττίσεις. Έφτασα να κάνω τις περισσότερες ώρες μεταγλώττιση απ’ όλους τους Έλληνες ηθοποιούς και σήμερα με την κρίση εγώ παίρνω ακόμα λεφτά απ’ τα δικαιώματα. Ακόμη παίζω βέβαια, τον Μπαγκς Μπάνι τον κάνω εδώ και 27 χρόνια, σε πρόσφατη ταινία έκανα μια κροκοδειλίνα και κανείς δεν κατάλαβε ότι είμαι εγώ”.

“Μια μέρα ήμουν στο στούντιο κι έγραφα τρεις διαφορετικούς ρόλους, όταν μπήκε ο Μανούσος Μανουσάκης. Ρώτησε λοιπόν πού είναι οι άλλοι ηθοποιοί γιατί άκουγε τρεις διαφορετικές φωνές αλλά έβλεπε μόνο εμένα. Όταν έμαθε, με φώναξε στην ΕΡΤ όπου έκανε μια παιδική σειρά με κούκλες και μετά με πήρε και στα σίριαλ. Τα κυνηγούσα όλα κι η μία δουλειά μου έφερνε την άλλη”.

Τα μελλοντικά σχέδια

Κλείνοντας την κουβέντα μας, με τον Σπύρο Μπιμπίλα να έχει ήδη γεμίσει την κατσαρόλα με τσάι άλλες δύο φορές κι εμάς να αδειάζουμε τα μπολ με τα κομμάτια κακάο και τα πατατάκια σόγιας, η συζήτηση πήγε στο τι κάνει τώρα αλλά και στα άμεσα σχέδια του ηθοποιού.

“Έχω κάνει 4 πιλότους για σίριαλ τα οποία δεν έχουν εγκριθεί ακόμη. Πέρσι εγκρίθηκε ένα αλλά ήταν για το MEGA και δεν προχώρησε ποτέ. Γενικά όποτε μου κάνουν προτάσεις είμαι ανοιχτός να τις συζητήσω. Ο τρόπος γυρίσματος της ελληνικής τηλεόρασης σήμερα βέβαια δεν απέχει και πολύ απ’ την εποχή της βιντεοκασέτας. Γρήγορα, μίζερα και χωρίς λεφτά, με κάποιες εξαιρέσεις φυσικά. Γι΄αυτό και δεν πρέπει να βρίζεις το παρελθόν γιατί θα αναγκαστείς να το ξαναζήσεις”.   

“Τώρα τελευταία παίζω σε πολλές ταινίες μικρού μήκους νέων παιδιών, μέχρι και βίντεο κλιπ έχω κάνει. Και χωρίς λεφτά κιόλας. Η ‘Ελεύθερη Βούληση’ στην οποία κάνω τον άστεγο έχει πάρει μάλιστα και πολλά βραβεία, προέρχεται απ’ το ‘Παγκάκι’ μια απ’ τις μεγαλύτερες επιτυχίες μου στο θέατρο.  Η ‘Κασσάνδρα’ και το ‘Παγκάκι’ είναι τα δύο μου ορόσημα, παρ’ ότι έχω περάσει από πολλά θέατρα και την Επίδαυρο φυσικά”.

“Διδάσκω στο Εθνικό Θέατρο κι είναι πολύ όμορφα, είναι ένα ωραίο επιστέγασμα μια καριέρας 42 ετών, τώρα ετοιμάζομαι να βγω και στη σύνταξη, φυσικά δεν σκοπεύω να αποσυρθώ, η σύνταξη δεν είναι θάνατος, είναι ένα νέο ξεκίνημα. Στο θέατρο είμαι ακόμα στον ‘Εξηνταβελόνη’ και στο Θέατρο Χατζηχρήστου όπου ανεβάζουμε μια παλιά κωμωδία του Λαζαρίδη που μάλλον θα πάει και περιοδεία. Ετοιμάζω κι ένα βιβλίο, την ‘Αροκάρια των Αγγέλων’, μια μυθιστορηματική αυτοβιογραφία που ξεκινάει απ’ το 1990, απ’ την ιστορία των προγιαγιάδων μου. Ετοιμάζουμε και στον κινηματογράφο μια ταινία, μ’ έναν νέο σκηνοθέτη, τον Παντελή Σκουρλά, ‘Μυρσίνη’ λέγεται, είναι ερωτικό θρίλερ και κάνω έναν τύπο του υποκόσμου, μ’ αρέσει να κάνω τέτοιους τύπους, έρχεται σε κοντράστ με την φυσιογνωμία μου”.

Φεύγοντας απ’ το σπίτι του Σπύρου Μπιμπίλα, κοιτάζοντας ξανά προσεκτικά τις φωτογραφίες της ζωής του στον τοίχο, σκέφτηκα ότι ο πιο κόντρα ρόλος που έχει παίξει στην καριέρα του, είναι αυτός του ίδιου του εαυτού του.