O Stephen King έκανε τον τρόμο McDonald’s

Τι μπορείς να καταλογίσεις σε ένα συγγραφέα που έχει πουλήσει 350.000.000 αντίτυπα σε 40 ακριβώς χρόνια καριέρας αλλά δηλώνει ‘Είμαι το λογοτεχνικό ανάλογο του Big Mac και των french fries’ και επιμένει να πιστεύει ότι είναι πολύ χειρότερος από ότι του χρεώνουν ακόμη και οι πιο βιτριολικοί κριτικοί του; Τίποτα. Αλλά μπορείς να του αναγνωρίσεις αρκετά.

Ο κλόουν με τα κοφτερά δόντια από το It. Αυτός αποτελεί τον made by King εφιάλτη που έβλεπα κλείνοντας, ως παιδί, τα μάτια μου. Τότε που σχεδόν μύριζα την βρωμερή ανάσα του.

Δεν ξέρω ποιός είναι αντίστοιχα ο δικός σου, αλλά σίγουρα έχεις κάποιον. Την Carrie, την δολοφονική Christine  ή μήπως την ‘στοργική’ Kathy Bates με την βαριοπούλα;

Σκόπιμα δεν ανάφερα στους παραπάνω τον Jack Torrance του The Shining. Ο λόγος; Οτι αυτός είναι ο χειρότερος εφιάλτης του ίδιου του Stephen που έγραψε το βιβλίο την εποχή που -όντως βαριά αλκοολικός- ήθελε στα αλήθεια να σκοτώσει τα παιδιά του.

Τελικά σήκωσε το χέρι του, αλλά για να πιάσει την πένα προκειμένου, όπως έκανε από μικρό παιδί, να ξορκίσει τους δαίμονες που έκρυβε μέσα του γράφοντας για αυτούς.

Δεν ισχυρίζομαι ότι όλοι οι δαίμονες του είναι εξίσου ενδιαφέροντες. Αλλά εκείνον τον τυραννούσαν εξίσου.

Από τους πιο γελοίους, όπως ότι θα έπεφτε μέσα στην τουαλέτα ή θα τον έτρωγε ένας κλόουν, μέχρι τους πιο υπαρξιακούς, όπως ότι θα τον παρατούσε η μάνα του όπως έκανε ο -πωλητής ηλεκτρικών σκούπων- πατέρας του που πήγε κυριολεκτικά μια μέρα για τσιγάρα και δεν γύρισε ποτέ ξανά πίσω.

Διαβάζοντας προσεκτικά τις συνεντεύξεις και την αυτοβιογραφία του King συνειδητοποείς με τεράστια έκπληξη ότι ήταν εξίσου ρετάλι με π.χ. τον Bukowski. Απλά οι δικές του αμαρτίες λάμβαναν χώρα πίσω από τις κλειστές πόρτες της έπαυλης του με μοναδικό μάρτυρα την γυναίκα του.

Εκείνη ήταν που τον βρήκε ένα πρωί  πάνω από την γραφομηχανή του, μέσα σε μια λίμνη με αίμα. Είχε μόλις κάνει βασεκτομή, η ουλή είχε ανοίξει, αλλά εκείνος εξακολουθούσε όλο το βράδυ να πίνει μπύρες, να κάνει κόκα και να γράφει.

Μια σκηνή που επαναλήφθηκε αρκετές φορές στα 80s σε σημείο που υπήρχαν βιβλία, όπως το Cujo, που δεν θυμόταν καν ότι είχε γράψει.

Ή που αναγκαζόταν να βάλει βαμβάκι στα -κατεστραμμένα από την κόκα- ρουθούνια του για να μην τρέχει αίμα πάνω στην γραφομηχανή.

Ενώ επί χρόνια τα παιδιά του κατέβαιναν τις σκάλες, πήδηγαν πάνω από το  -καλυμμένο με εμετό- αναίσθητο σώμα του, προκειμένου να πάνε στην κουζίνα να φάνε το πρωινό τους.

Αυτό που έχει σημασία δεν είναι η έκταση της εξάρτησής του (σ.σ. έφτασε να πίνει δέκα μπουκάλια Listerine την ημέρα, λόγω του αλκοόλ που περιείχαν), αλλά η αιτία της. Ότι αισθανόταν πάντοτε ανεπαρκής και ατάλαντος.

Όσο φουσκωμένος και αν είχε καταλήξει να είναι ο τραπεζικός του λογαριασμός, με την περιουσία του πλέον εύκολα να αγγίζει το μισό δισεκατομμύριο δολάρια.

Ουσιαστικά ποτέ δεν ξεπέρασε την περίοδο στα τέλη των τέλη των 70s, όταν είχε τελειώσει το πανεπιστήμιο, κανένας εκδοτικός οίκος δεν καταδεχόταν ούτε καν να του μιλήσει στο τηλέφωνο και επί χρόνια δούλευε τις καθημερινές ως καθηγητής σε σχολείο και τα ΣΚ σε laundromat.

Αυτός ήταν ο λόγος που έκανε κόκα. Στην λογική ότι αφού έκανε όταν έγραψε τα καλύτερά του βιβλία (σ.σ. το κουαρτέτο Carrie, The Shining, The Stand, The Dark Tower) έπρεπε να συνεχίσει να κάνει.

Ο ίδιος λόγος που τον έκανε, όταν ήταν ήδη διάσημος, να γράφει βιβλία με ψευδώνυμο για να δει αν θα γίνουν και αυτά επιτυχίες. Για να δει αν ο κόσμος τον θεωρεί καλό στην δουλειά του ή όχι.

Η ειρωνεία είναι ότι ο Stephen είχε δίκαιο. Όταν σταμάτησε να πίνει τα πάντα όλα, κατέληξε να μην μπορεί να γράψει λέξη. Με την γυναίκα του να μένει επί μήνες ξάγρυπνη δίπλα του προκειμένου να τον υποχρεώσει να γράψει έστω και μια πρόταση.

Στην θεωρία, ο Stephen ξεπέρασε το κοκομπλόκο κάπου στις αρχές των 90s. Τότε που η δουλειά του απέκτησε ‘βάθος’, δημοσίευσε μερικά διηγήματα στο ψηλομύτικο New Yorker και μας χάρισε το The Green Mile και το Heart in Atlantis.

Στην πραγματικότητα μάλλον ήταν καλύτερος χαπακωμένος. Κάτι που δεν είναι ιδιαίτερα politically correct. Αλλά είναι αλήθεια.

Και όχι, The Shining δεν ξανάγραψε ποτέ.

Αλλά παραμένει ο πιο ταλαντούχος εν ζωή συγγραφέας. Πάντα με βάση την δική του, εντελώς πρακτική, ερμηνεία του όρου

Τέλος, για όσους επιμένουν να τον σνομπάρουν (όπως έκανα και εγώ μέχρι πρόσφατα) θυμίζω ένα κομμάτι από την κριτική που του έκανε ο αείμνηστος Rogert Ebert ‘ Υπάρχουν πολλοί που είναι εξαγριωμένοι επειδή ο King τιμήθηκε στα National Book Awards. Διαβάζοντας όμως το On Writing διαπίστωσα ότι είχε τις περισσότερες χρήσιμες παρατηρήσεις για την τέχνη του γραψίματος από ότι κάθε άλλος. Και έτσι ξεπέρασα τον σνομπισμό που ένοιωθα απέναντί του’.