Ο Ταφ Λάθος θέλει να κάνει μουσική που να μπορεί να την τραγουδά και στα 50 και στα 60

Είναι ένα ερώτημα ικανό να διχάσει μέχρι τέλους το κοινό της ελληνικής ραπ μουσικής: ποιό όνομα θα έβαζες στη σκηνή του Release δίπλα στους θρύλους Wu Tang Clan, για τη μεγάλη συναυλία του καλοκαιριού; Πάντως, με ιστορία 30 χρόνων του είδους στη χώρα, πολλοί είναι που θα το άξιζαν. Και η είδηση για το όνομα Ταφ Λάθος είναι κάτι πάνω από λογική και δίκαιη. Ένα μέλος των ιστορικών Ψυχόδραμα07, μια φωνή με χαρακτηριστικό χρώμα και συναίσθημα, ένας άνθρωπος με ήθος που τα τελευταία χρόνια φτιάχνει μουσική με το δικό του ανεξάρτητο label Basement Records.

Να αναφέρουμε για την ιστορία ότι σε ηλικία μόλις 17 χρονών κυκλοφόρησε το πρώτο του solo EP με τίτλο Κάνοντας μια βόλτα. Από τότε, ο Ταφ Λάθος (κατά κόσμο Παναγιώτης Κυριακού) κάνει ασταμάτητα μουσική. Κάνει μουσική για να γεμίζει η ψυχή του, να εξελίσσεται, να βγάζει τα μέσα του.

Και όλα αυτά φαίνονται στον ήχο.

Είκοσι χρόνια σχεδόν μετά από εκείνο το πρώτο ατομικό EP, ο Ταυτισμένος Λάθος κυκλοφόρησε τον τελευταίο του δίσκο με τίτλο Ακάρεα, που για πολλούς θεωρείται η πιο ώριμη μουσική του στιγμή.

Λίγο πριν τη συναυλία στην οποία θα πηγαίναμε ακόμη και με 60 βαθμούς Κελσίου, λίγο πριν ανέβει στη σκηνή με τα είδωλα Wu Tang Clan (οι οποίοι θα εμφανιστούν με την αρχική εννιαμελή σύνθεσή τους), ο Ταφ Λάθος κάνει μια στάση στο μικρόφωνο του OneMan.

Στη συνέντευξη που ακολουθεί, ο αγαπημένος ραπ καλλιτέχνης μιλάει για το τρίγωνο Ακρόπολη-Σούνιο-Αίγινα, τα beefs που μονοπωλούν το σύμπαν της ραπ, αλλά και για τα μαθήματα ζωής που κρατάει από τον ΔΠΘ.

Ποια ήταν η πρώτη σου σκέψη/συναίσθημα όταν έμαθες πως θα εμφανιστείς στο Release Athens, στη συναυλία με τους θρύλους Wu Tang Clan; Πόσο ρόλο έπαιξε η κολεκτίβα του east coast στη μουσική σου πορεία; Θυμάσαι πότε και πώς έπεσε υλικό τους στα χέρια σου;
Όταν έμαθα ότι θα παίξω χαμογέλασα πολύ πλατιά και είπα από μέσα μου ότι «οκ, έγινε και αυτό» κι ότι αν αγαπάς κάτι τόσο πολύ και το μυαλό σου είναι συνέχεια εκεί και δουλεύεις συνέχεια, σε κάποια φάση θα γίνει και κάτι όμορφο που δεν το περιμένεις. Το east coast έπαιξε σημαντικό ρόλο κυρίως στα beat μου. Μου άρεσε πιο πολύ αυτός ο βρώμικος ήχος. Απ’ ότι θυμάμαι ο δίσκος Wu-Tang Forever σε μορφή cd είχε βρεθεί στο σπίτι μου από τον μεγαλύτερο αδερφό μου κι έτσι τους έμαθα. Ε, και εντάξει, μετά το χάος.

Γενικά, ήσουν east ή west coast ως ακροατής πιο μικρός; Ή δε σε απασχολούσαν αυτές οι κόντρες;
Οι κόντρες μεταξύ east και west σίγουρα δε με απασχολούσαν και ούτε το ζούσαμε έτσι, γιατί ήταν κάτι πολύ μακριά από τη χώρα που μεγαλώσαμε. Ήμουν όμως ξεκάθαρα east coast ακροατής.

Τα ραπ πάντως είναι συνυφασμένο με τέτοια beefs. Σε έχουν κουράσει πια όλα αυτά;
Έχει ενδιαφέρον να ακονίζεις την πένα σου και να σκέφτεσαι, να κάνεις practice τα ραπ σου και να πειραματίζεσαι με το flow σου ώστε να ακούγεσαι καλύτερα απ’ τους άλλους. Αυτό ειδικά στην Αμερική ήταν για τους περισσότερους hip hop καλλιτέχνες το εξιτήριο απ’ τα γκέτο που ζούσαν. Έπρεπε να είσαι πολύ καλός για να ξεχωρίσεις και αυτό εμπεριέχει μια υγεία μέσα του και μια ωραία ίντριγκα γιατί έχει να κάνει με την εξέλιξη. Το να δημιουργούνται beefs στο μικρόφωνο είναι στην κουλτούρα αυτής της μουσικής και πάντα θα είναι. Τώρα όλα τα υπόλοιπα τι να σου πω; Στην Ελλάδα ζω, με μπουζούκια μεγάλωσε ο κόσμος και μου φαίνονται αστεία όσο και τρομακτικά όλα αυτά με τα όπλα και τα ναρκωτικά για τα μηνύματα που περνιούνται στα μικρά παιδιά. Ελπίζω αυτή η μόδα να αφήσει ανέγγιχτη τη νέα γενιά και να καταλάβει ότι τα χρήματα δεν είναι το παν για να είσαι ευτυχισμένος.

Πώς ερμηνεύεις τα μεγάλα live στα στάδια που γίνονται πλέον στη ραπ σκηνή; Έγιναν όλοι χιπχοπάδες ξαφνικά;
Η φάση αυτή με τα στάδια είναι αξιοζήλευτη και αξιοσημείωτη. Κανείς μας δε θα περίμενε ποτέ ότι αυτή η μουσική θα έφτανε σε αυτή τη χώρα να το κάνει αυτό. Τώρα, θεωρώ ότι αυτοί που ακούν, ζουν και καταλαβαίνουν αυτή τη μουσική σίγουρα είναι ελάχιστοι μέσα σε αυτή τη λαοθάλασσα που βλέπεις και οι περισσότεροι πάνε «για τη φάση». Βέβαια, και αυτοί που είναι εκεί για τη φάση δε σημαίνει ότι δε θα ψαχτούν περισσότερο επάνω σε αυτό το είδος επειδή τα αυτιά τους συνήθισαν αυτό τον ήχο.

Τι νιώθεις ότι αλλάζει όσο μεγαλώνεις; Τόσο μέσα σου, όσο και στη μουσική που βγάζεις;
Αν σου πω ότι νιώθω σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα; Ακόμα νιώθω τον ίδιο ενθουσιασμό στη δημιουργία, την ίδια χαρά στην ακρόαση και τον ίδιο πόνο για να φτάσω στο συμπέρασμα.

«Στο τρίγωνό μου μένω – Ακρόπολη-Σούνιο-Αίγινα», λες στον νέο δίσκο. Έτσι είναι πια το πρόγραμμά σου;
Γενικά, λατρεύω την οδήγηση όπως και το να σταματάω όπου μου αρέσει και να γράφω στίχους μέσα στο αμάξι. Το Σούνιο είναι από τους αγαπημένους μου προορισμούς για βόλτα με το αυτοκίνητο. Η Αίγινα μου έκανε κάτι μαγικό απ’ την πρώτη φορά που πήγα και θέλω να πηγαίνω όσο πιο συχνά γίνεται. Πρόγραμμα όσο μπορώ φροντίζω να μην έχω όσο ακόμα με παίρνει, δυσκολεύομαι με τα κουτάκια αρκετά. Νιώθω ότι μου τρώνε τον αυθορμητισμό μου και τη δημιουργία μου.

Τι θέλεις να αφήσεις πίσω; Έχεις σκεφτεί; Βλέπω ότι διαχρονικά κυνηγάς με συνέπεια να βγάζεις ολοκληρωμένες δουλειές, π.χ. Το Deca – ποιο είναι το σημείο που λες ότι κάτι έχει ολοκληρωθεί, έχει «γεμίσει» και είναι έτοιμο να βγει;
Σίγουρα θέλω να κάνω μουσική που να μπορώ να την τραγουδάω και στα 50 μου και στα 60 που λέει ο λόγος, και αν κάποια στιγμή κάνω οικογένεια να νιώθω καλά με αυτά που έγραφα και να γουστάρω να τα ακούνε τα παιδιά μου, να μην τα κρύβω. Να νιώθουν περήφανοι οι δικοί μου.

Η σχέση μου με τη μουσική είναι αρκετά περίεργη ποτέ δεν ήταν προσωρινή και την αντιμετώπιζα πάντα με σεβασμό. Είναι περίεργο πολύ αυτό που ρωτάς για το πότε νιώθω ότι κάποιο πρότζεκτ έχει ολοκληρωθεί, είναι το άπειρο, αλλά μάλλον σταματάω όταν δεν υπάρχει κάτι άλλο να πω για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Τότε νιώθω ότι τελείωσε ένας δίσκος και όταν νιώθω εγώ ο ίδιος πλήρης συναισθηματικά όταν τον ακούω.

Να σου πω, ποιο είναι το «Ακάρεο» που πρέπει να πυρπολήσει πρώτο η κοινωνία μας σήμερα, πιστεύεις; Γιατί έβαλες τα Ακάρεα για τίτλο του νέου άλμπουμ; Ποια είναι το πρώτο «μικρόβιο» που πρέπει να αντιμετωπίσουμε σήμερα ως κοινωνία;
Το ακάρεο που πρέπει να πυρπολήσουμε πρώτο είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, γιατί αυτός φταίει για το ανικανοποίητο του, για όλα αυτά που επιτρέπει να παθαίνει, για όλα αυτά που παραπονιέται πως του φταίνε οι άλλοι.

Ο λόγος που έχουμε φτάσει ως εδώ σαν κοινωνία είμαστε εμείς. Από εμάς ξεκινάνε και τελειώνουν όλα. Βέβαια, αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα. Το να επιτεθούμε στον εαυτό μας και μετά να ξαναγεννηθούμε. Οπότε, τις φορές που δεν έχω τη δύναμη να επιτεθώ στον εαυτό μου, επιτίθεμαι σε αυτά που αναφέρομαι αρκετά ξεκάθαρα μέσα στον δίσκο.

Και να κλείσουμε με ένα δικό σου salute στον ΔΠΘ που πέταξε ψηλά.
Ο Μιχάλης ήταν και είναι ένας απ’ τους δασκάλους που είχα σ’ αυτή τη ζωή για τα καλά και για τα άσχημα. Για εμένα ίσως απ’ της σημαντικότερες πένες αυτής της χώρας. Του οφείλουμε πολλά. «Αν δεν το κυνηγήσεις είσαι τίποτα και μέσ’ το τίποτα ζητάς το κάτι».

***

INFO:

Release Athens Festival

Πλατεία Νερού, Πέμπτη 27 Ιουλίου