Ο Τάσος είναι ό,τι πιο honest θα βρεις στο tattoo

Περπάταγα στα σοκάκια στου Ψυρρή όταν έπεσα πάνω στο γωνιακό κατακόκκινο μαγαζί. Η ταμπέλα, αν και μεσημέρι, ξεχωρίζει. Γράφει “Honest Tattoo” και εκείνη την ώρα βλέπω δύο τουρίστες να μπαίνουν στο μαγαζί για να ρωτήσουν πληροφορίες. Εκεί βρήκα τον Τάσο και πάνω από ένα κρεβάτι που ξαπλώνουν οι πελάτες, ντεκόρ πολλά μοτεράκια και σχέδια μιλήσαμε για πολλά θέματα γύρω από το tattoo αλλά και κάτι ακόμα. Αν όντως ισχύει αυτό που ακούγεται από πολλούς. Ότι είναι “probably the best tattoo shop in the city”.

Η πορεία κάθε ανθρώπου είναι σίγουρα διαφορετική αλλά πάντα η απαρχή της δείχνει πολλά για το πάθος του “Βασικά μου άρεσε Ήμουν πολλά χρόνια πελάτης πριν και κάπως έτσι γνώρισα το tattoo και το αγάπησα. Στην αρχή δούλευα-μάθαινα σε έναν χώρο μόνος μου. Δεν το πιάνω όμως σαν δουλειά γιατί ήταν πολύ ερασιτεχνικά. Μετά δούλεψα στο 8ball για 4 χρόνια με τον Τόλη και εκεί εξελίχθηκα. Βοηθήθηκα αρκετά”. Τον ρωτάω με αφέλεια αν πήγε σε κάποια γραφιστική σχολή και η απάντηση που πήρα γελώντας ήταν άκρως αφοπλιστική “Όταν πήγα σε μια σχολή γραφιστικής μου πήρε ένα μήνα για να καταλάβω ότι δεν μου χρειάζεται σε τίποτα και πρέπει να σταματήσω”.

“Είναι ένα επάγγελμα εμπειρικό που το μαθαίνεις όταν κάτσεις δίπλα σε έναν μάστορα. Είναι κάτι που το μαθαίνεις πάνω στο δέρμα του άλλου. Ότι και να σου έχουν πει, όσα κι αν σου έχουν δείξει, τα κατανοείς μόνο πάνω στην πράξη”. Η πράξη για τον Τάσο ξεκίνησε στα 24 με 25 του, αλλά αναρωτιέμαι αν είναι κάτι που πάντα το ξεκινάς και παραμένει χόμπι “Στην αρχή με τον ενθουσιασμό μπορεί να μην το βλέπεις έτσι. Αλλά γενικά από την στιγμή που ασχολείσαι με κάτι πρέπει να το δεις επαγγελματικά. Και επαγγελματικά δεν εννοώ τις τιμές. Εννοώ ότι πρέπει να κάτσεις να φτιάξεις σχέδιο για τον πελάτη, να ασχοληθείς μαζί του. Δεν είσαι σε ένα ατελιέ μόνος σου. Μπαίνεις σε έναν ρυθμό επαγγελματικό”.

Κάπου εκεί πιάνουμε την κουβέντα για το αν το tattoo είναι τέχνη. Αν το δέρμα απλά είναι ένας καμβάς ζωγραφικής. Αν μπορεί ο καθένας να μεταφέρει αυτά που έχει στο χαρτί σε tattoo. “Υπάρχουν πολλά άτομα που την ζωγραφική τους θέλουν να την μεταφέρουν στο δέρμα. Και ενώ βλέπεις πολύ αξιόλογα πράγματα στο χαρτί, το αποτέλεσμα είναι τραγωδία. Αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να μην πιάνεις κατευθείαν μοτεράκι. Πρέπει να έχεις “ψηθεί” νωρίτερα ζώντας μέσα στο στο τατουατζίδικο για αρκετό διάστημα. Γιατί το tattoo δεν είναι μόνο η πράξη, είναι πολλά άλλα πράγματα τα οποία πρέπει να μάθεις να χειρίζεσαι αν κάτι πάει στραβά. Από υγειονομικού ενδιαφέροντος μέχρι τεχνικά. Δουλεύουμε κατόπιν παραγγελίας, μέσα σε κάποια πλαίσια. Αυτή είναι η βασική διαφορά από τους καλλιτέχνες”.

Είναι όμως τέχνη; Είναι μια μορφή ζωγραφικής; “Είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα το tattoo από την ζωγραφική. Και δυστυχώς είναι το μεγαλύτερο μπέρδεμα που επικρατεί αυτή την εποχή. Το tattoo πλην από το σχέδιο έχει πάρα πολλά τεχνικά πράγματα που έχουν να κάνουν και με τον πελάτη και με το σχέδιο. Το tattoo πρέπει να μείνει αναλλοίωτο με το πέρασμα του χρόνου και έχει κάποιους νόμους. Είναι σαν να στήνεις αμάξι σε δύο ρόδες. Ας είναι το πιο όμορφο σχέδιο που έχεις δει, αν δεν υπακούει σε αυτούς τους νόμους ακόμα και ο Μιχαήλ Άγγελος να το έχει φτιάξει δεν θα είναι ωραίο tattoo. Υπάρχει ένα τεχνικό κομμάτι για το οποίο είμαστε υπεύθυνοι εμείς”.

Ενώ μου μιλάει κοιτάω τριγύρω τους τοίχους γεμάτους με σχέδια και τα μοτεράκια είναι στην σειρά έτοιμα να πιάσουν δουλειά. Λίγο πιο πέρα η Sotja “χτυπάει” και ακούγεται σαν σήματα μορς ο γνωστός ήχος “Εγώ το τεχνικό κομμάτι το έμαθα με τα χρόνια και μέσα από την αναζήτηση μου να γίνω καλός στο κλασσικό tattoo. Γενικά το tattoo μέχρι κάποια στιγμή, πριν γίνει τόσο καλλιτεχνικό, ήταν πολύ συγκεκριμένο. Ακόμα και ο καλύτερος ζωγράφος, το tattoo το έκανε με συγκεκριμένο τρόπο” Αυτό το συγκεκριμένο είναι που λέμε και το traditional american style “Το αγαπημένο μου είδος και αυτό που μου ζητάνε αρκετοί είναι το κλασσικό αμερικάνικο, το old school και το γιαπωνέζικο. Μου άρεσε από τότε που έκανα εγώ τατουάζ. Οι πρώτοι που μου είχαν κινήσει το ενδιαφέρον τότε που πρωτομπήκα στο χώρο ακόμα τους εκτιμώ και τώρα ακόμα περισσότερο”.

Για τον κάθε έναν χωριστά υπάρχουν προγενέστεροι που αποτελούν πηγή έμπνευσης. Υπάρχουν άνθρωποι που σου δείχνουν τον δρόμο. Έτσι και ο Τάσος αρχίζει να μου μιλάει για τους tattoo artists που έχουν αποτελέσει έμπνευση για εκείνον. Τον Percy Waters, τον Sailor Jerry, τον Ed Hardy και τον Malone. Άνθρωποι που εξέλιξαν και πήγαν ένα βήμα παραπέρα το αγαπημένο του style. “Μέσα από αυτoύς και την αναζήτηση έμαθα και τους κανόνες του τατουάζ και πως ένα tattoo μένει πάνω στο δέρμα. Καλώς ή κακώς το τατουάζ το αγάπησα από παλιούς ναυτικούς και φυλακόβιους. Αυτούς έβλεπα και μου κέντρισε το ενδιαφέρον και το μάτι”.

Μου δημιουργείται η απορία αν έχει βαρεθεί ποτέ. Αν έχει πει θα αλλάξω το είδος που κάνω ή αν μέσα από το ψάξιμο υπάρχει εξέλιξη σε όλα τα είδη “Κάνω ένα focus στο  style που μου αρέσει. Δεν ακολουθώ γενικώς τις τάσεις. Έχω καταλήξει με τα χρόνια ότι θέλω να ασχοληθώ με αυτό το είδος και να το τελειοποιήσω. Δεν είναι όμως ότι θα κάνω μόνο συγκεκριμένα σχέδια. Μπορώ να σου κάνω τα πάντα. Αλλά θα τα κάνω με την κλασσική μέθοδο. Όχι μόνο κλασσικά tattoo. Ο καθένας βρίσκει προκλήσεις μέσα από την δουλειά και την τριβή. Αλλά είμαι κατασταλαγμένος στην αισθητική που μου αρέσει”.

Εκείνη την στιγμή βλέπω από τις γρίλιες ένα ακόμα ζευγάρι να μπαίνει μέσα και να ρωτάει πληροφορίες. Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν καλοί και κακοί πελάτες. Αν υπάρχουν πελάτες που έρχονται και λένε “φτιάξε μου ότι θες”. “Τις περισσότερες φορές έρχονται με κάποια ιδέα. Ο πελάτης δικαιολογημένα δεν έχει εικαστική κατεύθυνση και παιδεία. Στο εξωτερικό ασχολούνται πολύ με την διαπαιδαγώγηση του πελάτη. Εδώ δυστυχώς δεν συμβαίνει αυτό ούτε παλιά αλλά ούτε και στις μέρες μας. Γιαυτό και διάλεξα να κάνω κάτι δικό μου. Θέλω να μιλάω με τον πελάτη”. 

Η έξαρση όμως που υπάρχει τα τελευταία χρόνια έχει κάνει πολλούς να επιλέξουν το tattoo λόγω μόδας και όχι επειδή πραγματικά τους αρέσει “Είμαι πολύ μικρός για να κρίνω την φάση. Δεν εννοώ σε ηλικία. Το νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις. Θα ήταν πολύ εύκολο να αρχίζω να μιζεριάζω με αυτή την έξαρση στο tattoo αλλά φυσικά έχει βοηθήσει και γίνονται πιο ωραία τατουάζ. Σημαντικό είναι πως θα το χειριστεί ο καθένας μόνος του και με τους πελάτες του. Δεν νομίζω να κορεστεί ποτέ. Είχε ένα τρελό μπαμ που έγινε κυρίως προ δεκαετίας. Από εκεί που έκαναν δύο άτομα στους 100, τώρα κάνουν οι 20. Το μπαμ τώρα δεν είναι ως προς την πελατεία, αλλά ότι τώρα βγαίνουν πολύ νέοι τατουατζήδες”.

Κι όντως. Σαν ποσοστό αυτό που αυξήθηκε είναι τα μαγαζιά που χτυπάνε tattoo. Αυτό όμως μου μοιάζει λίγο ανταγωνιστικό και όχι σαν μια gang που μοιράζεται το ίδιο πάθος “Υπάρχουν παρέες στο τατουάζ παγκοσμίως. Όμως είναι πολύ ανταγωνιστική δουλειά. Και πολύ καλά κάνει και είναι έτσι. Γιατί αν είσαι σωστός εξελίσσεσαι. Παλιά ήταν μόνος ανταγωνισμός και όχι παρέα. Παρ’ όλα αυτά, όσο ανταγωνισμός κι αν υπήρχε, είχαν όλοι μια συγκεκριμένη άποψη για το tattoo. Υπήρχαν κάποιοι άγραφοι νόμοι που όλοι τους ακολουθούσαν. Τώρα αυτά έχουν σταματήσει. Πια πολλοί μπαίνουν στο tattoo, όχι από αγάπη στο τατουάζ, αλλά αγάπη προς την τέχνη”.

Λίγο πριν φύγω γυρνάω, προβληματισμένος από την τελευταία του φράση, τον ρωτάω αν αυτός αγαπάει την τέχνη και μου απάντησε με πλήρη τιμιότητα “Εγώ δεν έχω καλλιτεχνικές ανησυχίες. Δεν το ξέρω για να σου πω την αλήθεια. Μπορεί να έχω εσωτερικές. Δεν το ξέρω. Εγώ θέλω να γίνω καλός συνεχιστής του παραδοσιακού tattoo”.

Φωτογραφίες και βίντεο: Θοδωρής Μάρκου