Ο Θάνος Καλλίρης δηλώνει σινεσείρ*

Για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο έχω κρατήσει μόλις μία κασέτα από την προεφηβεία μου. Η πρώτη της πλευρά είναι κενή, ενώ η δεύτερη έχει ηχογραφημένη τη φωνή μου ν’ ασελγεί δεκάδες φορές πάνω σε δύο τραγούδια. Το ‘Γιορτάζω‘ του Θάνου Καλλίρη και το ‘Ήσουνα τι Ήσουνα‘, το οποίο έχει καταγραφεί στη λαϊκή συνείδηση ως ‘η Παξιμαδοκλέφτρα’.

Λίγες μέρες πριν τη συνέντευξη με τον Θάνο Καλλίρη κι ενώ έψαχνα στο πατρικό μου το ‘Κάποιο Καλοκαίρι‘, το πρώτο μου cd, το οποίο μετά από μία σχετική κουβέντα στο γραφείο αποτέλεσε αφορμή για αυτή τη συνέντευξη, έπεσα πάνω στην προαναφερθείσα κασέτα. Την έβαλα στο μαγνητόφωνο και την άκουσα ξανά. Αφού ξεπέρασα το σοκ του ν’ ακούω την ηχογραφημένη φωνή μου, προσπάθησα να κατανοήσω πόσο μουσικά θολό ήταν το μυαλό του (περίπου) 12χρονου εαυτού μου. Μετά από μόλις πέντε λεπτά κουβέντας με τον Θάνο, αντιλήφθηκα πως τελικά το μυαλό μου είχε πλήρη διαύγεια, αφού υπάρχει άμεση σύνδεση ανάμεσα στα τραγούδια του Θάνου Καλλίρη και την ‘Παξιμαδοκλέφτρα’.

~~~

Ο Θάνος αφού μάς καλωσόρισε στο σπίτι του, μάς ζήτησε ευγενικά να βγάλουμε τα παπούτσια μας. Ψιλόβρεχε στην Κηφισιά και δεν ήθελε να γεμίσουμε με λάσπες το χώρο. Είμαι σίγουρος πως ακόμα κι αν έξω είχε ντάλα ήλιο, θα μάς είχε ζητήσει το ίδιο πράγμα. Όχι μόνο γιατί το πάτωμα ήταν τόσο καθαρό, που θα μπορούσε να το χρησιμοποιεί σαν καθρέφτη για ξύρισμα, αλλά και γιατί όλα τα αντικείμενά ήταν τόσο τακτοποιημένα που έδειχναν αχρησιμοποίητα.

(Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson)

Η απουσία της μυρωδιάς ‘καινουργίλας’ που αναδύουν τα καινούργια έπιπλα μόλις βγουν από το σελοφάν τους ήταν ένας από τους ελάχιστους λόγους που με έκαναν να πιστέψω πως όντως η συγκεκριμένη μεζονέτα ήταν η επίσημη κατοικία του Θάνου Καλλίρη. Παρ’ όλα αυτά, κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας τον ρώτησα τρεις φορές, μεταξύ αστείου και σοβαρού, αν είχε νοικιάσει τον χώρο μόνο για τη συγκεκριμένη συνέντευξη.

Αφού συνόδεψε μέχρι την έξοδο μία μαθήτρια του, με την οποία είχε μόλις ολοκληρώσει ένα μάθημα φωνητικής, με κάλεσε να καθίσω στον γωνιακό καναπέ του σαλονιού του. Ακούμπησα χορταστικά στη ράχη του και σκέφτηκα φωναχτά πόσο θα ήθελα να δω εκεί μια ταινία. Ο Θάνος σηκώθηκε, πήγε μέχρι τον απέναντι τοίχο και ξεδίπλωσε ένα τεράστιο λευκό πανί, το οποίο εκείνη τη στιγμή στα μάτια μου φάνταζε να έχει το μέγεθος γηπεδικής γιγαντοοθόνης.

”*Είμαι σινεφίλ και σινεσείρ. Μου αρέσει δηλαδή να βλέπω σειρές. Τα βράδια που δεν δουλεύω, κάθομαι εδώ και βλέπω 2-3 επεισόδια. Μόλις τέλειωσα το Narcos και το Westworld και ξεκίνησα το Ozark και το Handmaid’s Tale. Παλιά είχα κολλήσει με το Lost, το Prison Break και το 24. Game of Thrones δεν έχω δει γιατί…”.

Πριν η συζήτηση ξεφύγει τελείως, ας επιστρέψουμε στο θέμα της πρώτης παραγράφου, στη σχέση του Θάνου Καλλίρη με την ‘Παξιμαδοκλέφτρα’: ”Ο παππούς μου -αδερφός της γιαγιάς μου από την πλευρά του πατέρα μου- ήταν ο Κώστας Μπέζος. Έχει γράψει την μουσική για την ‘Παξιμαδοκλέφτρα’ κι άλλα ρεμπέτικα αλλά και σύγχρονα για την εποχή του ’30, ’40 τραγούδια. Ένα από αυτά, το Πάμε στη Χονολουλού, έχει χρησιμοποιηθεί από την Apple σε διαφήμιση κινητού της.  

Από τον παππού μου, το ταλέντο πέρασε στον πατέρα μου, τον Τίτο Καλλίρη, ο οποίος ήταν κιθαρίστας στο κουαρτέτο Πλέσσα κι από εκεί σε εμένα. Επομένως, ήταν αναπόφευκτο ν’ ασχοληθώ κι εγώ με την μουσική”.

Αφού τελικά πείστηκα πως βρισκόμουν στο κανονικό σπίτι του Θάνου Καλλίρη, μιας και κατά τη διάρκεια τη συνέντευξης συναντήσαμε και τον γιο του και δικαιολόγησα (κάπως) ελέω της σχέσης του με τον Κώστα Μπέζο τα προεφηβικά μουσικά μου γούστα, τον ρώτησα για τα πρώτα του βήματα στη μουσική βιομηχανία, την εμπειρία του στην τηλεόραση, το Facebook και για το κομμάτι που δεν θα βαρεθεί ποτέ να τραγουδά.

> Θα μπορούσα κάλλιστα να είχα γίνει σκηνοθέτης ή φωτογράφος. Όταν ήμουν μικρός έφτιαχνα σκίτσα, έγραφα ποιήματα, ενώ μου άρεσε πάρα πολύ και η εικόνα. Είχα πάρει δύο βραβεία φωτογραφίας, σε εποχές που δεν υπήρχε δίκτυο φωτογράφων και έπρεπε να μάθεις να τις εμφανίζεις μόνος. Μου άρεσε πολύ και η κινούμενη εικόνα. Κάποτε είχα αγοράσει μια μηχανή Super 8, την πρώτη μηχανή με κινούμενη εικόνα, η οποία απευθυνόταν στον καταναλωτή. Κυκλοφορούσε σε μορφή φιλμ, τα οποία έστελνα στο εξωτερικό για να μου τα εμφανίσουν.

> Ήμουν μέτριος μαθητής. Πήγαινα στην Λεόντειο και διάβαζα τόσο όσο. Όποτε δεν είχα διαβάσει έλεγα ότι είχα πρόβα με την ορχήστρα του σχολείου και την κοπανούσα. Οι τελειόφοιτοι του σχολείου είχαμε ένα σουβενίρ, πάνω στο οποίο οι συμμαθητές μας μάς έγραφαν διάφορα πράγματα. Στο δικό μου γράφει ‘Θα μείνει μνημειώδες το ‘πού πας Καλλίρη; Έχω πρόβα κύριε’.

> Το πρώτο μου συγκρότημα λεγόταν Bijoux. Το έφτιαξα μόλις γύρισα από φαντάρος και το 1984 βγάλαμε το πρώτο μας single. Ωραία εϊτίλα. Παράλληλα με τους Bijoux τραγουδούσα ροκάκια σε κάποια πιάνο μπαρ με μια κιθάρα. Εκεί γνώρισα τον Βασίλη Δερτιλή, με τον οποίο φτιάξαμε τους Bang και αρχίσαμε να κάνουμε όνειρα για έξω, γιατί η Ελλάδα δεν μπορούσε να προσφέρει τίποτα σε παιδιά που ήθελαν να κάνουν μουσική τύπου new wave, Culture Club, Duran Duran.

> Στα ’80s το ρεύμα της αγγλικής και της αμερικάνικης μουσικής ήταν τεράστιο. Σήμερα ένα παιδί έχει κάποιους ντόπιους ποπ ήρωες να θαυμάζει, όπως είναι οι Onirama. Τότε δεν υπήρχαν. Υπήρχε μόνο ο Πουλόπουλος, ο Πάριος και ο Νταλάρας. Μπορεί από τα ’70s να υπήρχαν κάποια ποπ συγκροτήματα όπως οι Μουσικές Ταξιαρχίες ή ο Τουρνάς αλλά δεν ήταν mainstream. Η ελληνική ποπ μουσική ξεκίνησε το ’87 με τον ελληνικό στίχο. Εκείνο τον Μάιο πήγαμε με το ‘Stop’ στην Eurovision και τον ίδιο μήνα έβγαλε ο Ρακιντζής το ‘Μωρό μου Φάλτσο’, τον πρώτο του σόλο δίσκο. Στην ίδια Eurovision πήγε η Αλέξια με το Άσπρο Μάυρο και λίγο αργότερα της έγραψε ο Χαριτοδιπλωμένος τον δίσκο ‘Τα κορίτσια ξενυχτάνε’. Έτσι ξαφνικά δημιουργήθηκε ένα κίνημα ποπ μουσικής με ελληνικό στίχο, το οποίο μπορούσε να ακούσει ο κόσμος, στον οποίο δεν του άρεσε το ζεϊμπέκικο και το τσιφτετέλι.

>Το 1978 η μητέρα μου έκανε ένα ταξίδι στην Τζαμάικα και γύρισε έχοντας στη βαλίτσα της το Rastaman Vibration των Βob Μarley & Τhe Wailers. Της είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση ο ήχος και μου έδωσε να το ακούσω. Δύο εβδομάδες αργότερα ο Γιάννης Πετρίδης (σ.σ. ραδιοφωνικός παραγωγός) άρχισε να μιλάει στην εκπομπή του για ένα νέο είδος μουσικής, το οποίο είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνισή του και έβαλε το Rastaman Vibration να παίζει. Έτσι εμφανίστηκε η ρέγγε και μετά οι Sex Pistols, το punk, η new wave, η Donna Summer, η disco. Έσκασαν μαζεμένα πολλά νέα ήδη μουσικής και άρχισα να τα ακούω όλα.

> Παραδίδω μαθήματα φωνητικής. Επειδή, όμως, είμαι αυτός που είμαι και δεν μπορώ να κοροϊδεύω τον κόσμο, πάντα κάνω ένα ραντεβού για αξιολόγηση με τον ενδιαφερόμενο πριν ξεκινήσουμε τα μαθήματα. Έχω 4-5 μαθητές, οι οποίοι έχουν προκύψει από τέτοιες ακροάσεις. Ανά πάσα στιγμή μπορώ να αναλάβω κάποιον αν δω ότι έχει ταλέντο και ότι μπορώ να τον βοηθήσω να εξελιχθεί. Σημασία δεν έχει τι πιστεύεις, αλλά τι μπορείς να κάνεις. Κάποτε είχε έρθει μία κοπέλα με τον μπαμπά της από την επαρχία και μόλις της είπα ότι δεν μπορούσα να την αναλάβω, έβαλε τα κλάματα. Αγαπούσε πολύ αυτό που έκανε, αλλά δεν τραγουδούσε καλά και δεν μπορούσα να τις δώσω ψεύτικες ελπίδες. Σε πάρα πολύ κόσμο έχω πει ‘συγνώμη δεν γίνεται’.

> Στο ‘Κάνε μου Like’ (σ.σ. talent show του Ε, στο οποίο ο Θάνος αποτελούσε μέλος της κριτικής επιτροπής) ήμουν ευγενικός και γλυκός με τους διαγωνιζόμενους γιατί αυτή είναι η φύση μου. Παρ’ όλα αυτά, έλεγα την αλήθεια. Δεν υπήρχε λόγος να μειώσω κάποιον. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να πεις σε κάποιον ότι δεν είναι καλός. Δεν χρειάζεται να τον κάνεις σκουπίδι.

> Παρ’ όλο που ήμουν κριτής σε talent show δεν θα συμβούλευα έναν νέο τραγουδιστή να πάει σε ένα τέτοιο show, γιατί θεωρώ πως εκεί προβάλλονται περισσότερο οι κριτές από τα ίδια τα ταλέντα. Πάρε για παράδειγμα τα τρείλερ. Στα 25” προβάλλονται οι κριτές και οι αντιδράσεις τους και στα 10” οι τραγουδιστές. Σε κάθε επεισόδιο βλέπεις τους κριτές, ενώ οι διαγωνιζόμενοι αλλάζουν. Και στο τέλος ποιον θυμάσαι; Τα ταλέντα ή τους κριτές, οι οποίοι ήταν ήδη γνωστοί και έγιναν ακόμα γνωστότεροι;

> Στο Facebook συναντώ διάφορες κατηγορίες ανθρώπων και δεν γίνεται ν’ απαντάω σε όλους. Υπάρχουν αυτοί που θα μου πουν ότι με θαυμάζουν. Αυτοί που έχουν βγάλει μια φωτογραφία μαζί μου πριν 15 χρόνια και θα μου την στείλουν. Αυτοί που θα μου ζητήσουν ένα παλιό τραγούδι μήπως και το έχω. Σε αυτούς τους ανθρώπους θα απαντήσω. Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι που μου γράφουν ‘καλησπέρα, τι κάνεις;’, περιμένουν να τσατάρω μαζί τους κι αν δεν το κάνω τσαντίζονται. Επειδή σε έχω κάνει φίλο δεν σημαίνει ότι θέλω να μιλάω μαζί σου καθημερινά.

Επίσης, υπάρχουν κάποιοι άλλοι οι οποίοι μου στέλνουν demos για να τους πω τη γνώμη μου. Στους περισσότερους λέω πως δεν έχω χρόνο, κάτι που είναι αλήθεια. Όποτε, όμως, βρίσκω χρόνο και τα ακούω, τους λέω ευγενικά την άποψή μου. Το θέμα, όμως, είναι πως κάποιοι ζητούν να τους βοηθήσω λες και είμαι δισκογραφική εταιρεία. Εγώ όμως δεν μπορώ να βοηθήσω. Όχι γιατί δε θέλω, αλλά γιατί πραγματικά δεν μπορώ.

> Δεν θα βαρεθώ ποτέ να τραγουδάω το ‘Το Νου σου Κύριε Οδηγέ‘. Πριν κάμποσα χρόνια, ενώ άκουγα ραδιόφωνο, ένας σταθμός άρχισε να παίζει το La Solitudine της Laura Pausini, το οποίο μου άρεσε από την πρώτη στιγμή. Εκείνη την περίοδο είχα δεσμό με την Ναταλία Γερμανού, η οποία ήταν ραδιοφωνική παραγωγός στον Αντ-1, έπαιζε 30% ξένη και 70% ελληνική μουσική και οι εταιρείες της έστελναν διάφορα cd. Μεταξύ άλλων, της είχαν στείλει και το συγκεκριμένο single. Οπότε μόλις το είδα, έβαλα το 2ο τραγούδι, το οποίο ήταν instrumental και ακούγοντάς το σκέφτηκα πως θα ήταν ωραία να είχε ελληνικούς στίχους. Τηλεφώνησα στον Γιάννη Δόξα, φίλο και συνεργάτη, ο οποίος δούλευε στη Sony και του πρότεινα να γράψει ελληνικούς στίχους.

Σε δυο μέρες, μου τους έστειλε με φαξ. Χωρίς καν να τους διαβάσω, έβαλα την instrumental version του κομματιού και άρχισα να τους τραγουδάω. Μόλις έφτασα στο ‘Σαββατοκύριακο στο λούνα παρκ’ με πήραν τα κλάματα, χωρίς να είμαι ακόμα πατέρας, και αποφάσισα να το πω, γιατί ήταν τραγουδάρα. Πρόκειται για την 10η καλύτερη διασκευή όλων των εποχών στην Ελλάδα σύμφωνα με την IFPI, με πρώτη αυτή του ‘Νεφέλη’ από την Χαρούλα Αλεξίου.

> Κάθε Σάββατο εμφανίζομαι στο Buono, στη Λευκωσία. Τις Κυριακές στο Ρετρό 27 στην Καισαριανή. Τις Παρασκευές τραγουδάω σε διάφορα μέρη είτε στην Κύπρο είτε στην Ελλάδα.