Ο Θέμης Καίσαρης ήξερε γιατί η Ρεάλ θα κάνει το repeat

Είναι σχεδόν μονόδρομος όταν καλείς τον Θέμη Καίσαρη στην εκπομπή σου. Μπαίνεις αυτόματα στη θέση του συνοδηγού. Όχι επειδή ο Θέμης σε βάζει κάτω με τη φωνή και το ρυθμό της ομιλίας του (σε βάζει), αλλά κυρίως γιατί κουβαλάει ιστορίες (γηπεδικές και μη) που αυτόματα και αβίαστα αποσύρεις τον δικό σου λόγο από την κουβέντα και ακούς. “Είσαι πολύ καλός ακροατής”, μου ‘χε πει ένας θείος πριν τριάντα χρόνια και έκτοτε το πήρα τοις μετρητοίς.

(φωτογραφία: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson)

Με αφορμή τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ με φιναλίστ τη Γιουβέντους και θριαμβεύτρια τη Ρεάλ Μαδρίτης, ο Θέμης ήταν καλεσμένος της εκπομπής Rec (κάθε Σάββατο, 12.00-13.00 στο Ραδιόφωνο 247) με την ιδιότητα του ανθρώπου που έχει δει δώδεκα τελικούς δια ζώσης, από κοντά, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ.

(Για έναν εξ αυτών, έχει γράψει ύμνους στο Oneman βεβαίως βεβαίως)

Αυτές είναι μερικές μόνο από τις καλύτερες στιγμές του Rec με τον Θέμη Καίσαρη:

“Τι πώς βρήκα τα εισιτήρια για τον τελικό του ’94; Αθήνα ρε. ΟΑΚΑ. Ακόμα και οι τελικοί, κάποτε, ήταν πολύ διαφορετικοί από αυτό που είναι τώρα. Τώρα δεν μπαίνεις χωρίς εισιτήριο. Θυμάμαι, είχαμε ξεκινήσει με τον πατέρα μου και έναν συνάδελφό του από τον Ελεύθερο Τύπο που δούλευε τότε, παρκάραμε στο ΟΑΚΑ, μπήκαμε στο ΟΑΚΑ, πήγαμε ευθεία και περάσαμε. Όχι μια θύρα ό,τι να ‘ναι. Την κεντρική των επισήμων”.

“Θυμάμαι ότι δεν υπήρχε χώρος στο ΟΑΚΑ να καθίσει ούτε μωρό. Τόσοι ήταν οι υπεράριθμοι. Είχα εντυπωσιαστεί από τους Καταλανούς. Ήταν η μέρα που είπα ότι στην Ισπανία, θα είμαι με αυτούς, δεν θα είμαι με τη Ρεάλ. Έκαναν κορεό εκτός έδρας, μου φάνηκε πάρα πολύ δύσκολο να κάνεις κάτι τέτοιο το 1994. Έχουμε πάει να απολαύσουμε την ντριμ τιμ του Κρόιφ που απέναντί της έχει τη Μίλαν χωρίς τους δύο βασικούς της σέντερ μπακ. Ε εντάξει, ξέρω γω. Μπορεί να βάλει και 8 η Μπαρτσελόνα. Ε, τελικά έφαγε τέσσερα”.

“Πες ότι δεν είμαι Λίβερπουλ κι ότι είμαι τουρίστας του ποδοσφαίρου με βίτσιο να γυρνάει την Ευρώπη και να βλέπει τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ. Σου λέω λοιπόν ότι έχω πάει σε δώδεκα τελικούς. Για ποιον θα με ρωτούσες, ‘ήσουν μέσα σε αυτό το ματς’; Μίλαν-Λίβερπουλ, 2005, Κωνσταντινούπολη. Το refuse to lose”.

“Ο τελικός της Πόλης λόγω του πώς εξελίχθηκε ο αγώνας έχει πάνω του έναν μεγεθυντικό φακό για τα πάντα. Ακόμα και για το πώς πήγαμε στο γήπεδο. Και έχει ενδιαφέρον. Δεν έχω δει χειρότερα οργανωμένο τελικό. Μας άφησαν τρία χιλιόμετρα μακριά από το γήπεδο γιατί τελείωνε ο δρόμος. Έφτανες σε ένα κάγκελο και έπρεπε να περπατήσουμε βλέποντας ένα γήπεδο στο βάθος, σεληνιακό τοπίο εντελώς, μέσα από χωράφια. Κανονικά. Με λάσπες στα πόδια φτάσαμε”.

“Μιλάμε για έναν τελικό που είναι ο πιο άνισος που έχω ζήσει στο γήπεδο όσον αφορά τον κόσμο στις κερκίδες. Ο κόσμος της Μίλαν είναι σαν τον κόσμο της ΑΕΛ στο Γ. Καραϊσκάκης. Δεν καταλαβαίνεις πόσοι περισσότεροι είναι οι οπαδοί της Λίβερπουλ. Φτάνουν μέχρι δίπλα στους Ιταλούς. Οι Ιταλοί είναι σαν να παίζουν στο Άνφιλντ. Ημίχρονο 3-0 όμως και ο κόσμος έχει ξενερώσει”.

“Στο γκολ του Ζιντάν (σ.σ. το ασύλληπτο γκολ στον τελικό του 2002, Ρεάλ Μαδρίτης-Λεβερκούζεν), βρισκόμουν απέναντι από τις κάμερες. Στην ευθεία της μεγάλης περιοχής. Κι αυτός ήταν ένας βαρετός τελικός. Είναι 2-1 από το ημίχρονο και δεν έχει γίνει τίποτα άλλο. Έχει σκοράρει ο Λούσιο. Πάντα σκοράρουν οι στόπερ στους μεγάλους τελικούς, να το θυμάσαι”.

“Δεν έχω καταλάβει ποτέ την ταμπέλα του loser που έχει μπει στον Ρόμπεν μετά την ήττα στον τελικό του ’10 από την Ίντερ. Πώς είναι loser όταν είναι τόσο καλός σε αυτό που κάνει που έφτασε να λύσει το πρόβλημα της ζωής του και άλλων δέκα ζωών από αυτό; Είναι ατομικό το άθλημα; Παίζουν μόνοι τους; Δεν παίζει ο αντίπαλος; Δηλαδή επειδή έτυχε κάποιοι να έχουν αντίπαλο τον Τζόρνταν είναι loser; Ο Barkley ήταν loser;”