Ο Theodore στα 16 του αποφάσισε ότι θα γίνει αστροφυσικός

Έχει παίξει μουσική σχεδόν παντού. Το πρόγραμμά του θα μπορούσε άνετα να είναι το φυλλάδιο ενός ΚΤΕΛ, το high season δρομολόγιο ενός πλοίου, ο πίνακας αναχωρήσεων του Ελευθέριος Βενιζέλος.

Πριν τον συναντήσω εκείνο το μεσημέρι στον πιο ήσυχο πεζόδρομο του Κολωνακίου, ήταν στη Σουηδία για ένα Φεστιβάλ. Ακόμα πιο πριν, ταξίδευε τη μουσική του στα ελληνικά νησιά. Ακόμα πιο πριν περιόδευε στην Ευρώπη. Σε περίπτωση που κάποιος απορεί ποιο είναι το πρόγραμμά του μετά από αυτήν τη συνάντηση, τότε να πούμε ότι στις 29/09 θα ταξιδέψει μέχρι το Παλαιό Ελαιουργείο της Ελευσίνας ενόψει των Αισχυλείων και την 1/10 θα βρίσκεται στη Σύρο για την τελετή λήξης του Διεθνούς Φεστιβάλ και Αγοράς Κινουμένων Σχεδίων, Anima Syros.

(Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου Watkinson)

Ο Theodore, έφτασε στην οδό Μαντζάρου 3 λίγο μετά τις 17.00 το απόγευμα. Ήταν τόσο ειλικρινά χαμογελαστός που με έκανε να ξεφυσήξω από ανακούφιση χωρίς να είμαι καν σκασμένη από κάτι. Ξεκινήσαμε να μιλάμε σαν να γνωριζόμαστε από πάντα. Σαν να έχουμε κοινούς γνωστούς, εμπειρίες, σκέψεις. Του είπα ότι μου αρέσουν οι ιστορίες και μου απάντησε με σιγουριά: “έχω πολλές τέτοιες να σου δώσω“. Και μου έδωσε.

Α! Μου είπε και ότι θα ήθελε να παίξει μουσική στην Ανδρίτσαινα. Που “πραγματικά είναι στην Αρκαδία, αλλά τυπικά, στην Ηλεία“. Το αφήνω αυτό εδώ. Και εύχομαι να το ξαναβρώ μπροστά μου σε κάποιο email-Δελτίο Τύπου. 

Ο Θοδωρής πριν γίνει Theodore

Τις πρώτες του νότες τις έπαιξε στα τρία του. Από τα γόνατα της μαμάς του. “Πηγαίναμε μαζί σε ένα πρόγραμμα του Νάκα για παιδιά προσχολικής ηλικίας. Ήμασταν πάρα πολλά παιδάκια και πάρα πολλά αρμόνια”.Η δεύτερη επαφή του με τη μουσική ήρθε λίγο αργότερα, η γιαγιά του αποφάσισε να κάνει δώρο στην αδερφή του ένα παλιό μεταχειρισμένο πιάνο για τα γενέθλιά της. “Αρχίσαμε μαζί με την αδερφή μου τα μαθήματα πιάνου. Εκείνη λίγο αργότερα, εγκατέλειψε. Εγώ συνέχισα“.

Έπαιζα όλη την ημέρα. Έκανα μόνο αυτό. Δε μελετούσα ποτέ

Στα επτά του, “για κάποιο λόγο” όπως λέει και ο ίδιος με ένα γέλιο απορίας ζήτησε να ξεκινήσει μαθήματα μπουζουκιού. “Είχε πολλή πλάκα γιατί τότε η μητέρα μου το είχε πάρει πολύ ψύχραιμα το όλο σουρεάλ του πράγματος και μου είχε πει ότι αν σε ένα χρόνο το θέλω ακόμα να μάθω, τότε θα μου τα ξεκινούσε“.

Πώς του ήρθε όμως;

“Τα καλοκαίρια, πήγαινα με τη γιαγιά μου για ένα μήνα σε μία παραθαλάσσια περιοχή κοντά στο Ναύπλιο“. Κάθε βράδυ, έτρωγαν στην ίδια ταβέρνα. Και άκουγαν τους ίδιους μουσικούς. “Τη χρονιά που πήρα το μπουζούκι, τους πλησίασα (τους μουσικούς) και τους ζήτησα αν μπορώ, να παίξω μαζί τους. Έπαιζα μαζί τους όλο το βράδυ και τα επόμενα δύο καλοκαίρια“.

Καθώς μεγάλωνε, έπιανε διάφορα όργανα στα χέρια του αλλά “σε κανένα δεν ήταν ποτέ καλός“. Ούτε καν στο πιάνο. Αφού όπως ο ίδιος υποστηρίζει, μία “δύσκολη παρτιτούρα” δεν θα την παίξει. Είναι ακουστικός και όχι τόσο οπτικός τύπος και το γεγονός το αποδίδει στο ότι είναι δυσλεκτικός. “Για να διαβάσω ένα βιβλίο, μου παίρνει δέκα χρόνια. Ξεκινάω γραμμή γραμμή και μετά κάπου χάνομαι μέσα στις σκέψεις μου. Το ίδιο μου συμβαίνει και όταν διαβάζω μουσική“.

Δεν με ενδιέφερε ποτέ πολύ ένα μόνο όργανο. Με ενδιέφερε πάντα ο συνδυασμός τους

Όταν ήταν μικρός, όπως όλοι οι έφηβοι που τιμούν το σκισμένο τζιν τους, είχε φτιάξει μία μπάντα στο σχολείο. Έπαιζαν κυρίως ροκ και “χαζομάρες”. Στα 16 του, αποφάσισε ότι θέλει να γίνει αστροφυσικός. Ωστόσο, όπως λέει και ο ίδιος “παίζει να είμαι ο πρώτος άνθρωπος στον κόσμο που οι γονείς του του είπαν ‘παιδί μου εσύ μουσικός θες να γίνεις τι είναι αυτά που μας λες’“.

Ladies and gentlemen, παρακαλώ υποδεχθείτε τοοοον: Theodore

Κάπως έτσι, βρέθηκε να σπουδάζει στο Λονδίνο κλασική σύνθεση για κινηματογράφο. Οι σπουδές ήταν η ‘δικαιολογία’ του. “Ήθελα να βρεθώ σε μία πόλη που ήταν γεμάτη μουσική. Να πάρω τα σωστά ερεθίσματα και να είμαι και μέσα στα πράγματα“. Το μεγαλύτερο πρόβλημά του στο Πανεπιστήμιο ήταν οι εξετάσεις. Αλλά όχι για το λόγο που νομίζεις. “Μου ήταν τρομερά δύσκολο να γράψω μουσική για να τη βαθμολογήσει κάποιος και να με κρίνει κάποιος καθαρά και μόνο από την τεχνική μου. Μου φαινόταν πολύ αποστειρωμένο όλο αυτό“.

Στο Λονδίνο έζησε πέντε χρόνια. Έφτιαξε τον πρώτο του δίσκο. Μπήκε στο στούντιο. Βρήκε τους μουσικούς του. “Δύσκολα θα έρθουν δίπλα σου μουσικοί με εμπειρία όταν εσύ δεν την έχεις. Ήμουν 18 χρονών και εκείνο που ήθελα ήταν ανθρώπους νέους με ταλέντο. Αν είχα ένα βετεράνο, δεν θα μπορούσα να έχω τον έλεγχο της μουσικής μου“.

Ο ντράμερ μου, με εντυπωσιάζει κάθε φορά και ας παίζει το ίδιο πράγμα

Με τη Μελεντίνη (σ.σ.: ακολουθεί βίντεο), γνωρίστηκαν σε skype call. “Γεια σου, είμαι ο Θοδωρής, έχουμε δέκα συναυλίες μέσα στο καλοκαίρι και χρειάζομαι κάποια να κάνει όλα αυτά που μπορείς να κάνεις εσύ. Θα ήθελα να είσαι εσύ“, της είπε. “Ξέρεις δεν έχω χρόνο, ευχαριστώ“, του απάντησε. Δύο ημέρες αργότερα, τον ξανακάλεσε και αποδέχθηκε την πρότασή του. Οι δυο τους γνωρίστηκαν στην πρώτη πρόβα. Σήμερα, είναι για το Θοδωρή ένας από τους πιο κοντινούς του ανθρώπους.

Σεζόν δεν έχει κάνει ποτέ στη ζωή του και ούτε θα ήθελε. Εκείνο που θα του άρεσε θα ήταν να έχει ένα χώρο και να ανεβαίνει πάνω στη σκηνή και να πειραματίζεται και όλο αυτό να μπορεί να το παρακολουθεί ο κόσμος.

“Στη Σουηδία, βρεθήκαμε πριν δύο περίπου εβδομάδες για πέντε μέρες στη Στοκχόλμη. Μέναμε στο Örebro, δυομιση ώρες μακριά. Στο Φεστιβάλ που παίζαμε είχε καμιά 20αριά σκηνές και περίπου εκατό μπάντες. Κάθε μέρα παίζαμε για τον ίδιο κόσμο και είχε ενδιαφέρον γιατί έβλεπες ότι ήθελαν να μας ξανακούσουν“.

Στον πρώτο δίσκο γράφει για τον έρωτα. Στο δεύτερο, για τα ετερώνυμα που έλκονται. Ένα μυστικό: Στους δίσκους του, κρύβει σκέψεις και λέξεις που δεν θα μπορούσε να πει ποτέ σε κανέναν. Αυτός όμως είναι ήρεμος ότι τα έχει πει.

3 Ιστορίες για αγρίους (λάτρεις αυτού που κάνουν)

Η ΣΥΡΟΣ ΚΑΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΞΥΛΟΥ

“Στη Σύρο έπαιξα πρώτη φορά σε ένα TedX μόνος μου με ένα πιάνο. Είδα αυτό το πολύ σπουδαίο θέατρο, το Απόλλων και σκέφτηκα ότι πρέπει κάπως να βρω τρόπο να παίξω μουσική εκεί. Πέρσι λοιπόν, τα κατάφερα. Πέρασα από σαράντα κύματα, αλλά τα κατάφερα“. Χαμογελάει μέχρι τα αυτιά και συνεχίζει. “Ήταν σαν να μας έβαζε το ίδιο το νησί εμπόδια για να δει αν αξίζουμε να είμαστε εκεί”. Το όλο ‘τρέξιμο’ που έφαγαν τότε όχι μόνο δεν τους χάλασε το συναίσθημα απέναντι στο νησί αλλά τους έκανε να θέλουν να επιστρέψουν φέτος εκεί στα πλαίσια του Anima Syros.

Ένα υπέροχο ευτράπελο: “Ήμουν στο θέατρο και προσπαθούσα να συγκεντρωθώ και να παίξω μουσική στο πιάνο. Μία μέρα, ενώ δούλευα ένα κομμάτι στο πιάνο ήταν στο κτίριο ένας κύριος που έκανε κάποιες εργασίες για τη συντήρηση του κτιρίου. Με είχαν ενημερώσει ότι δεν μπορούσε να έρθει άλλη ώρα και εγώ είχα πει ότι ‘οκ, κανένα πρόβλημα’. Έκανε πάρα πολλή φασαρία. Μία φασαρία που στην πορεία, συνειδητοποίησα ότι έκανε ό,τι περνάει από το χέρι του για να μη με ενοχλήσει. Άρχισα λοιπόν, να παίζω λίγο μαζί του. Δυνάμωνα και καταλάβαινα ότι έπαιρνε και εκείνος τα πάνω του. Χαμήλωνα, έπεφτε. Το πιο μαγικό είναι ότι όταν βγήκα έξω να πάρω λίγο αέρα και εκείνος με σταμάτησε λέγοντάς μου τι είναι όλα αυτά που έπαιζα. Μου έλεγε πράγματα που δεν μπορούσα να πιστέψω ότι υπάρχουν. Γυρίσαμε πίσω στην αίθουσα και πλέον παίζαμε μαζί. Εγώ πιάνο και εκείνος έξινε ένα ξύλο“.

Η ΙΘΑΚΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΞΩΓΗΙΝΟΙ

“Στην Ιθάκη πήγαινα διακοπές μικρός με τους γονείς μου. Είναι ένα πολύ μικρό νησί. Μετά από ένα σημείο και έπειτα, τους γνωρίζεις όλους. Κάθε βράδυ από τις 12 και μετά, μαζεύονται στην πλατεία πολύ σοβαροί, καθωσπρέπει άνθρωποι που στην Αθήνα ούτε που θα σε κοιτάξουν, και συζητούν για UFOs, θεωρίες συνωμοσίας και τέτοια. Αυτό το κάνουν κάθε βράδυ από τις 12 μέχρι τα ξημερώματα. Στην Ιθάκη έκανα την πρώτη μου μεγάλη συναυλία. Για τρεις χρονιές, παίζαμε μουσική για να στηρίξουμε το Σύλλογο Ατόμων με ειδικές ανάγκες. Ήταν πολύ ωραίο γιατί ερχόταν κόσμο από οποιαδήποτε ηλικία και έπαιρναν δύο και τρία κουπόνια για τον εαυτό τους“.

Η ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑ ΚΑΙ Η ΑΫΠΝΙΑ

“Το 2012, πήγα στην Αστυπάλαια. Γενικά, δεν προλαβαίνω να κάνω διακοπές. Τότε έκανα πρώτη φορά μετά από καιρό. Έκατσα συνολικά πέντε μέρες. Κοιμόμουν δυόμιση τρεις ώρες και ήμουν καλά. Ήμουν τόσο ξεκούραστος που ήθελα να ζω τη μέρα. Καθόμουν στην παραλία μόνος μου. Διάβαζα βιβλία. Κατάφερα να διαβάσω βιβλία (σ.σ.: επεξήγηση με ξερόβηχα). Έπιανα συζήτηση με τους ντόπιους, με τον τύπο που είχε το κάμπινγκ. Με όλους. Πέρσι, έπαιξα στην Αστυπάλαια μουσική. Ένας φόρος τιμής απέναντι στην ξεγνοιασιά που κάποτε μου χάρισε αυτό το νησί“.

Ο Theodore μαζί με την μπάντα του στις 29/09 θα συμμετάσχει στα Αισχύλεια και θα ανέβει στη σκηνή του Παλαιού Ελαιουργείου στην Ελευσίνα ενώ την Κυριακή 1/10 θα ταξιδέψει μέχρι τη Σύρο, θα ανέβει στα σκαλιά του Δημαρχείου της Ερμούπολης και θα παίξει μετά την τελετή λήξης του Διεθνούς Φεστιβάλ και Αγοράς Κινουμένων Σχεδίων, Anima Syros.

Ευχαριστούμε το μαγαζί Μαντζάρου 3 για τη φιλοξενία.