Ο Θεός συγχωρεί, ο Νίκος Μουτσινάς όχι

Δεν είναι άδικο, ένα είδος τηλεοπτικού ‘bullying’ αν θες, για κάποιον με τη δική του δεδομένη ευφυΐα να κριτικάρει τα κακώς κείμενα ανθρώπων που -στην πλειοψηφία τους- δεν έχουν ιδιαίτερη αυτογνωσία, ενσυνείδηση ή ταπεινότητα;

”Αντιμετωπίζω τους ανθρώπους που σχολιάζουμε με τον ίδιο βαθμό ‘τρολαρίσματος’ και τον ίδιο τρόπο που θα έκανα αν ήμουν σε ένα καφέ με την παρέα μου και έκανα ένα σκρολ ντάουν στα σόσιαλ βλέποντας τι έκαναν και τι είπαν. Και όχι, αφού ρωτάς, χωρίς να τα θεωρώ ασήμαντα, δεν είναι αυτά τα προβλήματα που απασχολούν τη ζωή και την καθημερινότητά μου”.

Γιατί, στα τεφτέρια μου, είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα να σε βγάζει στην βίντεο-σέντρα μια οποιαδήποτε τηλεοπτική παρουσία και εντελώς άλλο επίπεδο να σε πιάνει στο στόμα του ο Νίκος (σ.σ. που ‘κληρονόμησε’ το χιούμορ από τον συνονόματο πολιτικό μηχανικό παππού του). Το δικό του το σχόλιο είναι de facto πιο θανατηφόρο, πιο βαθύ, πιο έξυπνο, πιο ουσιαστικό. Με άλλα λόγια, μπορεί να κάνει ζημιά.

”Προσωπικά δεν έχω την αίσθηση ότι το σχόλιό μου είναι βαθύ και καυστικό. Και σίγουρα δεν θέλω να κάνω ζημιά. Θεωρώ ότι ισχύει αυτό που μου έχουν πει. Ότι δηλαδή είναι διαφορετικός ο τρόπος που σχολιάζω. Ότι υπάρχει μια γλύκα από κάτω. Κάτι για το οποίο χαίρομαι πολύ. Όπως χαίρομαι που έρχεται ο κόσμος και μου λέει ‘ ευχαριστούμε πολύ, περνάμε καλά, είσαι η ψυχοθεραπεία μας, να’σαι καλά”.

Αυτό, ουσιαστικά, ήταν το ένα και μοναδικό ερώτημα που είχα για έναν ταλαντούχο άνθρωπο που, εδώ και ένα διάστημα, μοιάζει να έχει την εύνοια του σύμπαντος και το άγγιγμα του Μίδα σε οτιδήποτε αγγίζει (βλέπε τηλεοπτικό-Καλό Μεσημεράκι ΣΚΑΪ, θεατρικό-Βερβερίτσα στο θέατρο Λαμπέτη με ανανεωμένο cast και έξτρα σκηνές ή ινσταγκραμικό-567.000 followers).

Τι είναι για μένα επιτυχία; Το να μπορώ να έχω ένα επίπεδο ζωής που να μου επιτρέπει να μην αγχώνομαι. Να μην ξυπνάω δηλαδή και να μην κοιμάμαι με ένα άγχος

Οπότε αυτό ήταν και το πρώτο πράγμα που τον ρώτησα στο ένα μικρό διάλειμμα από την πολυάσχολη καθημερινότητα που είχε το χρόνο να μιλήσουμε.

“Δίνω εύσημα στον εαυτό μου για το γεγονός ότι πλέον, παρότι τρέχουν πολλά πράγματα γύρω μου σε υψηλές ταχύτητες, παραμένω ήρεμος. Έχω βρει ένα τρόπο να έχω χρόνο να σκέφτομαι, να παίρνω συνειδητά αποφάσεις (και όχι να κάνει το υποσυνείδητό μου πάρτι μόνο του) και να απολαμβάνω αυτό που ζω”.

Μεταξύ μας, αυτό που ήλπιζα, ενδόμυχα, να ακούσω είναι ότι στην πραγματικότητα είναι, όπως κάθε μεγάλος κωμικός που έχω γνωρίσει από κοντά, ένα βήμα από την κατάθλιψη. Ότι κοιμάται αγκαλιά με τους αρχαίους τραγικούς και τα άπαντα του Μπρεχτ. Ή κάτι άλλο αρτιστίκ φλούο.

“Δεν υπάρχει αυτό το μοτίβο σε εμένα. Είμαι κανονικότατος. Ήμουν πάντοτε έτσι από μικρός. Και οι δικοί μου έτσι ήταν. Κάναμε πλάκες, γελάγαμε. Δεν το λυπόμασταν το γέλιο στην οικογένειά μου. Δεν ξέρω καν αν ήταν επιλογή μου αυτό που ακολούθησα τελικά. Ήταν μάλλον μονόδρομος. Γιατί υπήρχε πάντα μέσα μου. Δεν ζορίζομαι να το κάνω”.

Θα ήθελα να τον ‘υποχρεώσω’ να μου πει ότι στην πραγματικότητα ονειρεύεται το να βρεθεί ένας καναλάρχης εκεί έξω που να μπορέσει να διαβάσει την -ευαίσθητη σαν καρδιά βιολογικού μαρουλιού- ψυχή του και να τολμήσει να ρισκάρει πάνω του.

“Το πρώτο θεατρικό που έκανα στη ζωή μου ήταν στην τρίτη δημοτικού, όταν -παρότι ήμουν ένα χρόνο μικρότερος- έπαιξα το βασικό ρόλο στην Ειρήνη του Αριστοφάνη που ανέβαζαν τα παιδιά της Τετάρτης. Το επόμενο σημαδιακό ήταν όταν πρωταγωνίστησα στην Τρίτη Λυκείου στο Φιόρο του Λεβάντε. Είχε έρθει, μάλιστα, να δει την παράσταση ο κ. Σαντάς που έπαιζε τον ίδιο ρόλο στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος”.

Δίνοντάς του μια εκπομπή λόγου και τέχνης, κηπουρικής και φιλοτελισμού ή κάτι άλλο αναπάντεχο με το οποίο ο πάλαι ποτέ σερβιτόρος (που ‘μπόλιαζε’ πάντα τη δουλειά, κάθε δουλειά, με την πληθωρική προσωπικότητα και το χιούμορ του) έχει κρυφό πάθος.

“Μου αρέσει πάρα πολύ αυτό που κάνω. Νιώθω ευγνώμων και τυχερός που μπορώ να κάνω αυτό που μου αρέσει και να ζω μέσα από αυτό. Ειδικά τώρα, που έχει μεγάλη απήχηση, η χαρά μου είναι τεράστια. Είναι μεγάλο το δώρο του κόσμου προς εμένα. Δεν έχω σκεφτεί να κάνω κάτι άλλο. Αυτό που θα μου άρεσε, αφού ρωτάς, είναι να κάνω στην ελληνική τηλεόραση το Saturday Night Live. Επίσης να παίξω σε μια ξένη σειρά όπως τα Friends, το How to get away with murder ή το Handmaid’s Tale”.

Μόνο που, στην περίπτωσή μας, η ελπίδα (μου) τα κακάρωσε πρώτη και καλύτερη. Γιατί ο Νίκος Μουτσινάς, edition 2019, μοιάζει να είναι ένας βαθιά συνειδητοποιημένος άνθρωπος που κάνει αυτό που γεννήθηκε να κάνει και δεν διστάζει να πει και ένα μπράβο στον εαυτό του.

Μου δίνω όντως μπράβο γιατί έχω καταφέρω να εκπληρώσω ένα μεγάλο μέρος από το όνειρό μου. Αυτό που σκεφτόμουν μικρός, το να κάνω δηλαδή θέατρο και αυτό που μου αρέσει στην τηλεόραση

“Η αλήθεια είναι ότι όταν ήμουν νεότερος δεν μπορούσα να καταλάβω το ότι γίνεται γίνεται για καλό. Ακόμη και αν δεν το καταλαβαίνεις εκείνη τη στιγμή. Κάτι που, όταν μου το έλεγε η μητέρα μου, μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι. Μου πήρε χρόνια να συνειδητοποιήσω ότι η αποτυχία δεν είναι ποτέ αποτυχία. Είναι απλά feedback. Σε βοηθάει να καταλάβεις τι πρέπει να κάνεις αλλιώς την επόμενη φορά. Γιατί καμία φορά ο εγκέφαλος είναι έτοιμος να σου την πει. Ότι ‘εντάξει είσαι βλάκας, είσαι άχρηστος, δεν μπορείς’. Ενώ δεν είναι αυτή η αλήθεια¨.

Εξού και όταν τον ρώτησα, point blank, που λέγανε και στο χωριό μου, γιατί να τον δώ φέτος στην τηλεόραση, μου απάντησε χωρίς δεύτερη σκέψη.

“Να με δεις φέτος στην τηλεόραση γιατί προσφέρω απλόχερα διασκέδαση. Είναι ένα πολύ ωραίο και χαλαρό διάλειμμα μέσα στην ημέρα από δουλειές, προβλήματα, φροντιστήρια, γυμναστήρια και οτιδήποτε άλλο. Δεν σε βάζω να σκεφτείς και πολλά πράγματα, δεν σου ζορίζω δηλαδή τον εγκέφαλο. Δεν σου χτυπάω το συναίσθημα, να βάλεις τα κλάματα. Σου χτυπάω το συναίσθημα για να βγει η χαρά. Να διασκεδάσεις, να γελάσεις, να σου φύγει από μέσα σου το βάρος”.

Το μεγαλύτερο του, κατ’εμέ, προσόν; Ότι ότι κάνει το κάνει αυθόρμητα και πηγαία.

“Πάω κάθε μέρα στην εκπομπή έτοιμος για ότι με περιμένει. Κάνω πρόβα μόνο το stand up, τα τραγούδια και το κομμάτι με τα ρούχα. Το ‘Αγαπημένε μου Νίκο’ και τα αποσπάσματα της χρυσής τηλεόρασης τα βλέπω στον αέρα. Αυτή είναι η προετοιμασία μου για την εκπομπή. Δεν μπορώ αλλιώς. Αν δω κάτι και κάνω ένα σχόλιο εκτός αέρα, όταν βγει στον αέρα και το πω, νομίζω ότι επαναλαμβάνομαι και δεν μου αρέσει καθόλου”.

Nαι, κανονικά σαν stand up comedian. Ένα ‘στίβο μάχης’ από τον οποίο έχει περάσει παλιότερα και στον οποίο πολύ θα ήθελα να τον δω να επιστρέφει.

“Μου αρέσει πολύ το stand up και το έχω κάνει στο παρελθόν. Αλλά κάπως με κερδίζει πάντα το θέατρο. Αν, πάντως, το κάνω, το θέλω φαντεζί. Εγώ θέλω μια ορχήστρα. Δεν θα πω και 4 τραγούδια; Eδώ τα λέω κάθε μέρα, θέλει δεν θέλει ο κόσμος. Θα το θέλω και το μπαλέτο μου. Ας μην κοροϊδευόμαστε, δεν μπορώ να είμαι πολύ μίνιμαλ. Εγώ το έχω αποδεχθεί”.

Και, το πιο σημαντικό, ό,τι κάνει ο Μουτσινάς το κάνει -κατά τη γνώμη μου- με βάση μια προσωπική ηθική και μια ενδελεχή ευγένεια που χρειάζεται να είσαι κακεντρεχής για να αγνοήσεις.

“Ποτέ μου δεν είχα μένος, ποτέ μου δεν είχα εμμονές, ποτέ μου δεν είχα κόλλημα να ‘την πω’ σε κανέναν. Προσπαθώ να μπω στην θέση του. Προσπαθώ να καταλάβω τον άλλο, να τον δικαιολογήσω, να καταλάβω τι θέλει να πετύχει με αυτό που λέει και κάνει”.

Προφανώς εδώ μιλάμε για ένα άνθρωπο που έχει δουλέψει πολύ με τις φοβίες και τις ανασφάλειες που όλοι μας κουβαλάμε και τις οποίες ο προβολέας και η τηλεοπτική κάμερα συνήθως γιγαντώνουν.

“Το έχω ψάξει, εδώ και δυο χρόνια, με life coaching, ΝLP νευρο-γλωσσικό προγραμματισμό και οτιδήποτε έχει να κάνει με διάφορα ενεργειακά. Ό,τι έχει να κάνει με το κομμάτι του εγκεφάλου και με το πώς μπορείς να αλλάζεις το σύστημά σου γύρω-γύρω, να αποφασίζεις πως θα σου πάει η μέρα, να γυρίζεις μια αρνητική σκέψη και να προσπαθείς να φωτίσεις το ωραίο. Γιατί δυστυχώς είμαστε προγραμματισμένοι πρώτα να σκεφτόμαστε το κακό και μετά το καλό. Είναι κάτι που προτείνω ανεπιφύλακτα σε κάποιον να το δοκιμάσει. Εμένα μου έκανε το κλικ στον εγκέφαλο. Είδα αποτέλεσμα και αλλαγή στον τρόπο που ζω'”.

Μια θετική αλλαγή που προέκυψε μετά από ένα μεγάλο σοκ, όπως υπήρξε για τον Νίκο ο πρόωρος θάνατος της αγαπημένης του μητέρας. Εκείνο το συνταρακτικό γεγονός από το οποίο σίγουρα θα ξεκινούσε μια πιθανή κινηματογραφική βιογραφία του.

“Την ίδια στιγμή που συνέβη έσβησαν αμέσως εκατομμύρια άλλοι πόνοι και θλίψεις που είχα νιώσει. Τότε ήταν που ξεκίνησε η διεργασία μέσα μου για να αναζητήσω κάτι περισσότερο, να είμαι πιο ανθρωπιστής και να σκέφτομαι και τον δίπλα. Με ξεκούνησε όλο αυτό. Μια αλλαγή που ήρθε μετά από μια τεράστια βουτιά προς τα κάτω που έκανα, για περίπου ενάμιση χρόνο. Γιατί όταν πας τόσο κάτω, η άνοδος είναι μονόδρομος”.

Αν πάντως θα ψηνόσουν με την ιδέα να έχεις τον Νίκο ως life coach (εμένα με πείθει στο ρόλο-αυτή η φωνή, αυτό το βλέμμα, αυτό το φιζίκ) μπορείς να πάρεις μια καλή ιδέα για το πως θα ήταν παρακολουθώντας το βίντεο περί bullying που έχει ανεβάσει στο κανάλι του στο YouTube.

Ο ίδιος, πάντως, δεν έχει υπάρξει θύμα bylling. Ή, για την ακρίβεια, το μόνο bullying που έχει υποστεί το έχει κάνει ο ίδιος στον εαυτό του.

“Δεν του έλεγα του εαυτού μου πολύ τα μπράβο του που τα ήθελε. Επειδή έχει καταφέρει αρκετά. Γενικά χρειάζεται να τον αγαπάμε τον εαυτό μας. Και να κάνουμε μια στάση για να δούμε που βρισκόμαστε. Το μυστικό όλων είναι να πάρεις την ευθύνη για ό,τι σου συμβαίνει. Γιατί μόλις πάρεις την ευθύνη, παίρνεις όλη τη δύναμη στα χέρια σου, που αυτόματα εκείνη τη στιγμή σημαίνει ότι μπορείς να κάνεις και την αλλαγή προς το καλύτερο. Αν μείνεις στο ‘φταίει η μάνα μου, ο πατέρας μου, η γκόμενα, ο συνεργάτης’, έχεις απλώς μοιράσει τη δύναμη γύρω γύρω και πρέπει να συναποφασίσεις μαζί τους πως θα γίνει η αλλαγή. Οπότε χάνεσαι”.

Τι μένει για το τέλος; Να μην ξεχάσω να αλλάξω τον τίτλο στο ‘Ο Θεός συγχωρεί. Το ίδιο και ο Μουτσινάς’. Αλλά και να το ξεχάσω, δεν πειράζει, ο Νίκος είναι μεγάλη καρδιά. Για την ακρίβεια ένα αγόρι της διπλανής πόρτας με μεγάλη καρδιά και κοφτερό βλέμμα.

“Ποιο είναι το brand Μουτσινάς; Θα ήθελα να πιστεύω ότι το αντιπροσωπεύει το τρίπτυχο, ευφυΐα, χιούμορ και οικειότητα. Το the boy next door. Κάτι που το βλέπω εδώ και χρόνια να συμβαίνει με τον κόσμο. Βέβαια, το έχω βοηθήσει και πολύ εγώ αυτό, κάνοντας καθημερινές εκπομπές. Δεν είμαι ναυτικός να βρισκόμαστε δυο φορές το χρόνο. Είμαι κάθε μέρα μέσα στο σπίτι σας”.

Καλοδεχούμενος Νίκο μου, καλοδεχούμενος.

***

Και μην ξεχνάς! Αν θες να ακούσεις και άλλη ποπ κουλτούρα, το ‘POP ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΩΡΕΣ’ είναι εδώ για σένα: