Ο Θύτης όταν δεν ραπάρει, παίζει το κάθαρμα στο σινεμά

Πώς και δεν το είχαμε ακούσει;

Πιο πολύ γιατί αυτό το beat είναι του φίλου μου του Plug, ο οποίος προέρχεται από την hip hop κοινότητα της Καλαμάτας, oπότε το είχαμε στείλει πρώτα εκεί το κομμάτι και μέσα από φίλους έτρεχε. Είχε γίνει κάτι σαν τοπικό anthem.

Είχε γραφτεί με αφορμή το νομοσχέδιο για τα θεία, για τις βλασφημίες που τελικά το πήραν πίσω. 

Δεν ήταν ένα κομμάτι που εμείς είχαμε καμία όρεξη να κυκλοφορήσουμε, αλλά από την άλλη άρεσε πολύ. Έχεις συνηθίσει τους ράπερς να ντισάρονται μεταξύ τους και όταν το diss στράφηκε προς τον Πρωθυπουργό της χώρας, σου λέει «όπα, εδώ υπάρχει κάτι».

Αργότερα και περνώντας στην εποχή του lockdown που σιγά-σιγά έβλεπες τις ελευθερίες σου να μειώνονται με το πρόσχημα της δημόσιας υγείας, έβγαινε μια φάση που έλεγες ότι «εγώ το έχω σεβαστεί όλο αυτό μέχρι εδώ, αλλά μου λέτε αόριστα χρονικά ότι πρέπει να ακολουθώ ορισμένα μέτρα τα οποία βλέπω ότι δεν έχουν αποδώσει».

Ήρθε μετά και το νομοσχέδιο Λιβάνιου, και μία μέρα στούντιο λέω «φίλε, η φάση, είναι τελείως επιθετική εναντίον μας εδώ και πολύ καιρό και τώρα πάνε να μας βάλουνε χέρι και σε άλλα πράγματα που δεν θα έπρεπε καν να αγγίζονται».

Οπότε τι ήθελες να πετύχεις;

Απελευθερώνοντας αυτό το κομμάτι ήθελα να δημιουργηθεί -σε όσο κόσμο μπορούσε να δημιουργηθεί- το αίσθημα ότι «υπάρχουν και μερικοί άνθρωποι που δεν σας φοβούνται, υπάρχει μία κόντρα εδώ, δεν θα μας πάρετε παραμάζωμα».

Δεν έχει καμία πολιτική τοποθέτηση, είναι κάτι τελείως ωμό -και λίγο αστείο, έχει αυτό το μαύρο χιούμορ.

Είναι μια αγανάκτηση, ένα «αρκετά».

Αλλά το πολύ ωραίο που συνέβη αμέσως μετά την κυκλοφορία του, ήταν ότι, ενώ εγώ έχω βγάλει ένα τραγούδι που μιλάει μέσα για σκατά σε τάφους, παρ’ όλα αυτά υπήρχε ένα αίσθημα χαράς τριγύρω μου.

Με έπαιρναν τηλέφωνο και μου λέγανε «μαλάκα, δεν καταλαβαίνεις τι ανακούφιση νιώσαμε». Λύθηκαν οι άνθρωποι λίγο παραπάνω μ’ αυτό και φίλε αυτό ακριβώς ήθελα να πετύχω.

Βέβαια, είναι και κάτι που κάνει τον κύκλο του, θα το ακούσεις μία βδομάδα, την επόμενη θα ακούσεις κάτι άλλο.

Ούτως ή άλλως σχεδόν καπάκι βγήκε αυτό για τον «Χρυσοχουντίδη».

Αυτό βγήκε με αφορμή τη Νέα Σμύρνη. Κοίταξε, επειδή είμαι άνθρωπος που κυκλοφορώ πολύ έξω, γυρνάω από δω από κει και βλέπω πως αυτή η κυβέρνηση έχει διαμορφώσει την αστυνομία, ε όχι ρε φίλε, εγώ δε θέλω να ζω σε μία τέτοια χώρα.

OK, η αστυνομία έχει ένα ρόλο σε μία δημοκρατία αλλά αυτό το πράγμα το οποίο συμβαίνει εδώ που οι μπάτσοι κοπανάνε με το «καλημέρα» και χωρίς τίποτα, αυτό δείχνει το ποιόν της δημοκρατίας που έχουμε -άμα θέλουμε να λέγεται έτσι αυτό το «καινούργιο πολίτευμα» γιατί αυτό «δημοκρατία» δε λέγεται. Εγώ ξέρω ότι στη δημοκρατία οι θεσμοί λειτουργούν. 

Αυτό είναι βορειοκορεατικής έμπνευσης σύστημα, με τα μοντάζ στα κανάλια κτλ. 

Καταλαβαίνεις όμως ότι επειδή είπες και για μάνες στο Hey Mitsotaki, υπήρξαν και αντιδράσεις, ακόμα κι απ’ αυτούς που δεν συμφωνούν με τα νομοσχέδια.

Πάντα θα υπάρχουν, εντάξει. 

Τέλος πάντων αυτή ήταν η «αντίσταση» η δική μου. Πάντα θα είμαι αντίθετος σε τέτοια πράγματα, πάντα θα είμαι απέναντι στην καταπίεση του συστήματος. Και επειδή η μουσική που κάνω λειτουργεί και ψυχοθεραπευτικά για μένα, άμα αρχίσω να καταπιάνομαι μόνο με τέτοια θέματα καταλαβαίνεις ότι δεν θα είναι τόσο θεραπευτική η διαδικασία της. Θα αρχίσω να μπαίνω σε περίεργα τριπάκια και η ψυχολογική μου υγεία θα καταλήγει να παίρνει την κάτω βόλτα. 

Οπότε δεν είναι κάτι που θα το δεις να ακολουθεί από δω και πέρα από μένα, εκτός κι αν υπάρξει ξανά θέμα που θα θεωρήσω ότι έχω την υποχρέωση να πάρω θέση. 

Εγώ την αλήθεια θα στην πω ως χρέος, ειδικά σε τέτοιες περιπτώσεις. Όταν τα κανάλια σου λένε ψέματα, πού θα γυρίσεις να στραφείς για την αλήθεια; Στη μουσική του δρόμου φίλε, στο ραπ. 

Ταυτόχρονα, υπάρχει και η άποψη για τον ράπερ ότι αυτά που λέει πρέπει να είναι και η ζωή του.

Να συμβαδίζουν με αυτά που κάνει.

Εκεί έχω μία ένσταση. Αν μπορείς να δημιουργήσεις μία ιστορία που να έχει μέσα της μία αλήθεια, ακόμη και αν δεν είναι βασισμένη στη ζωή σου, για μένα είσαι ελεύθερος να το κάνεις. Κι αν μπορείς να μου τη μεταδόσεις, εγώ δεν θα κάτσω να ψαχτώ τι έχεις κάνει εσύ στην πραγματικότητα. Μου έχεις μεταδώσει μία ιστορία, τέρμα, αρκούμαι. 

Είναι όπως όταν βλέπω μία ταινία που μιλάει για ένα θέμα.

Η πρώτη εικόνα που είχα από σένα ήταν αυτό το βίντεο που πλακώνεσαι με κάποιον σε battle rap. Από ό, τι κατάλαβα του έριξες γιατί ξέφυγε από τους κανόνες του «δεν βρίζουμε οικογένειες».

Κοίτα, δεν νομίζω ότι με κάποιον τρόπο ήταν κάποιοι επίσημοι κανόνες αυτοί. Ίσως να έχει να κάνει με τα όρια του καθενός. Δεν σου δικαιολογώ τώρα την πράξη μου αλλά αν παρατηρήσεις στο βίντεο υπάρχει μία προειδοποίηση. Αρχίζει λέγοντας κάτι για μάνα, σε εκείνη τη φάση εγώ πηγαίνω και του κάνω (σ.σ. φέρνει τον δείκτη στο στόμα σε ύφος σιωπή). Και αυτό επειδή υπήρχαν τότε κάποια προβλήματα τότε με σπίτι, μητέρα, υγεία, τα οποία χτύπησαν και περίεργα. Όταν έχεις από κάτω και 2.000 άτομα, που ξέρεις ότι κάτι περιμένουν από σένα, αυτό παράγει μία αδρεναλίνη.

Κάπως λειτούργησε όλη αυτή η υπερένταση μαζί με τις -ας τις πούμε- προσβολές και έτσι αντανακλαστικά έφυγε ένα μπουκέτο.

Με αυτόν μετά δεν μιλήσατε ποτέ ξανά;

Μιλήσαμε. Υπήρχε ένα τεράστιο διάστημα στο οποίο κουβαλούσα όλες τις μαλακισμένες συμπεριφορές ενός χιπχοπά. Για παράδειγμα τα «περιοχικά», τα «εμείς είμαστε εδώ και εντάξει εσείς κάντε εκεί που είστε τα δικά σας». 

Οπότε κάπου είδα μία αφίσα ότι αυτός θα ερχόταν να παίξει στο ΑΝ. Βρίσκω το τηλέφωνό του και του λέω «φίλε, εδώ πέρα μένω εγώ. Αν έρθεις θα υπάρξει συνέχεια, θα σε βρω και θα σε πλακώσω πάλι». 

Όλα αυτά είναι εντελώς μαλακίες, είναι πράγματα τα οποία είναι τόσο μακρινά μου πια, που πλέον τα λέω σχεδόν με ντροπή. Οι του χώρου μας γενικά δε θα έπρεπε να έχουμε τίποτα να χωρίσουμε.

Διατηρείται όμως μέσα στα κομμάτια αυτή η κουλτούρα ότι «σε σκίζω, είμαι καλύτερος κλπ».

Το τροφοδοτεί, τα θέλει το hip hop παιχνίδι αυτά, το τροφοδοτούν. Βλέπεις τώρα να βγαίνουν μαλάκες να κάνουνε stories, ότι «θα έρθω εγώ εκεί που είσαι», μετά γκάνια, να σου δείξω να σου κάνω. Όλο αυτό το ξεμπρόστιασμα βλέπεις ότι λειτουργεί. 

Αυτό το battle πότε έγινε; 

Το 2006, νομίζω. Είχανε γίνει 2-3 ακόμα.

Γίνονταν και ανεπίσημα, σε φάση να είστε σε ένα πάρκο και να τα κάνετε;

Το ανεπίσημο ήτανε το κλασικό. Όταν βλέπεις να γίνονται events hip hop κάπου, πάει να πει ότι έχουν προηγηθεί στο δρόμο αυτά. Ναι, υπήρχε κόσμος τότε που το έκανε, πώς να στο πω, εγώ είχα πέντε παρέες σε 5-6 σημεία συγκεκριμένα.

Μπορείς να μου πεις τα σημεία;

Ήταν ο λόφος Φινοπούλου στο Γκύζη, ήταν τα αρχαία στον Κολωνό, διάφορα μέρη… Ήταν εποχές BCC τότε, οπότε το τότε crew (Phyrosun, RG πχ) κάπου θα μας πετύχαινες να κάνουμε freestyle για να περάσουμε καλά. Όχι battle όμως. Για γίνει battle θα έπρεπε να έχει έρθει κάποιος εξωτερικός, ο οποίος μπορεί να είχε μία αντιπαλότητα μέσα στο κεφάλι του, του τύπου «ποιοι είναι οι καλύτεροι freestylers αυτή την εποχή στην Αθήνα; Πάω στα σημεία που αράζουν, να τους βρω και να τους προκαλέσω».

Ε, συνήθως έφευγε μετανιωμένος.

Τι δουλειές είχες κάνει πριν αρχίσεις να ζεις μόνο απ’ τη μουσική σου;

Delivery έχω κάνει πολύ. Σε φαναρτζίδικα έχω δουλέψει, και ψήστης έχω κάνει. Υπήρχε κι ένα διάστημα το οποίο είχα φύγει Ολλανδία και δούλευα για ένα χρόνο σε εργοστάσιο.

Από τη μέρα που είπα εγώ δεν πάω να ξαναδουλέψω για κανέναν μαλάκα, λυτρώθηκα.

Είχες δουλέψει και στον Λεκτικό;

Καλά ναι αλλά αυτή ήτανε μία τόσο καλή δουλειά που λες «ναι, πάρε με και τώρα και βάλε με να δουλέψω εκεί».

Και τώρα έπαιξες και σε ταινία, στο Πρόστιμο. Καταρχάς με τον Μπόγρη γνωρίζεστε από παλιά έτσι; Έχει σκηνοθετήσει και δικά σου βίντεο, και βίντεο των RNS…

Πρέπει να γνωριστήκαμε γύρω στο ‘10. Είχε έρθει σ’ ένα live, κρατήσαμε επικοινωνία και πολύ σύντομα είδαμε κι άλλα πράγματα μαζί γιατί είναι και μουσικός. 

Έχει πολλά μουσικά ερεθίσματα και ένα 90% από τα beats που έχει κάνει είναι από soundtracks, από τις ταινίες που βλέπει, τις οποίες δεν τις βλέπει και πολύς κόσμος -ιταλικά, 70s…

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ENTERTAINMENT

Στα χαρακώματα με Μπόγρη, Ευαγγελινό και Σταμουλακάτο

Έχω ακούσει τις αναφορές που κάνεις στον Φεράρα, τον Φούλτζι… Μοιράζεστε την ίδια αγάπη για αυτούς;

Για να πούμε την αλήθεια ο Φωκίωνας με μύησε κάπως σε αυτό το σινεμά. Και πριν έβλεπα αλλά όχι και τόσο στοχευμένα, να ξέρω ότι εδώ παίζει πηγή υλικού καλή, ότι αυτοί είναι οι underground σκηνοθέτες που αξίζει να ασχοληθείς.

Και ο ρόλος στην ταινία του πώς προέκυψε; Ήταν κάτι που το συζητούσατε από παλιά;

Για τον ρόλο και Δημήτρη υπήρχαν δυο τρεις υποψήφιοι που φυσιογνωμικά άρεσαν στον Φωκίωνα. Τους δοκίμασαν σε πρόβες και δεν ήταν καλυμμένοι με το πως τα έλεγαν και έτσι είπε σε μένα. Μαζευόμαστε για μία πρόβα και είδε ότι του κάνω.

Η πρόβα ήταν πάνω στους διαλόγους γιατί γενικά να ξέρεις ότι όλοι οι διάλογοι στην ταινία δεν είναι γραμμένοι, προέκυψαν έτσι, μέσα από πρόβες. 

Δηλαδή, ναι, η ιστορία ήταν δεδομένη, αλλά ο σκηνοθέτης σου έδινε μία κατάσταση και σου έλεγε «αυτοσχεδίασε βάσει αυτής της κατάστασης». Οπότε σου έδινε την ελευθερία να δεις πώς θα το έλεγες εσύ φυσικά. 

Έκανα πρόβες από μέσα μου τις σκηνές, και προσπαθούσα να μπω και λίγο στη θέση αυτού του μαλάκα που υποδύομαι -γιατί πρόκειται για μεγάλο μαλάκα. 

Σκέφτηκες κάποιον τον οποίον να τον ήξερες απ’ την αληθινή ζωή και να είπες «μοιάζει μ’ αυτόν, θα τον μιμηθώ»;

Πολύ κόσμο. Γενικά θα σε ρωτήσουν κάποιοι «αυτός ο κόσμος υπάρχει;». Όχι μόνο υπάρχει, αλλά αυτός ο κόσμος ήταν ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου, ζούσα ακριβώς μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Αλλά όχι πια.

Τι σχόλια έχεις μαζέψει για την ερμηνεία σου;

Καλά. Αλλά επειδή εγώ δεν έχω την εμπειρία να κρίνω, όπως για παράδειγμα μπορώ ως ένα βαθμό στη μουσική, αλλά και επειδή κανείς δεν μπορεί να είναι αντικειμενικός κριτής του εαυτού του, εμπιστεύομαι τους ανθρώπους που ξέρουν και μου λένε ότι «εδώ αυτό που έχεις κάνει, έγινε όπως έπρεπε. Μπράβο».

Έχεις ξαναπαίξει σε ταινία. Στους Αισθηματίες.

Έχω παίξει εκεί, έχω παίξει στο Digger που θα βγει τώρα στα σινεμά. 

Νομίζω ότι ο Φωκίωνας είχε δώσει αρκετά μεγάλη βοήθεια με το casting, μάλλον ο Τριανταφυλλίδης του είχε ζητήσει τέτοια μούτρα σαν τα δικά μου και έτσι καταλήξαμε διάφοροι φίλοι να παίζουμε στους Αισθηματίες.

Επίσης έχεις κάνει κι εσύ ο ίδιος σκηνοθεσία σε ένα βίντεο.

Έχω κάνει σε πολλά. Όσοι είμαστε στην underground σκηνή, κάνουμε μία μουσική που από αυτά που λέγονται μέσα σε αυτήν είναι πολύ περιορισμένος ο κόσμος που τελικά καταλήγει να την ακούσει. Οπότε καταλαβαίνεις ότι όλη η παραγωγική και τεχνική διαδικασία πέφτει με κάποιο τρόπο πάνω μας. 

Σκηνοθεσίες, ηχοληψίες, μίξεις… Ασχολούμαστε τώρα με πεντακόσια πράγματα.

Όποτε έχεις μάθει πολλά, για να μην στηρίζεσαι αλλού που μπορεί να πληρώσεις.

Ναι. Πώς να πληρώσω από μία μουσική που είναι περιορισμένη, είναι για λίγο κόσμο; Δεν είμαι σε φάση να μπαίνω μέσα. Μεγαλώνουμε και δεν θέλουμε να νιώθουμε και ότι δεν επιστρέφει και τίποτα πίσω.

Η αλήθεια είναι ότι αν υπήρχαν άλλοι άνθρωποι να τα κάνουν αυτά για εμάς θα μπορούσαμε να παράγουμε πολύ περισσότερη μουσική… Γιατί μουσική υπάρχει πάρα πολύ. Η μουσική που υπάρχει και είναι προς επεξεργασία για να βγει είναι περισσότερη από τη μουσική που έχει βγει ήδη. 

Είναι λίγο μια αγγαρεία το τεχνικό κομμάτι.

Οπότε εκεί έχουμε πρόβλημα ρε φίλε. Ας φωνάξουμε και κόσμο που θα διαβάσει αυτήν τη συνέντευξη να χρηματοδοτήσει το αληθινό, το γαμημένο το αληθινό hip hop.

Ναι, αλλά δεν έχει αλλάξει η φάση σας, δε σας ακούνε πολλοί περισσότεροι πια;

Μας ακούνε κόσμος… Εντάξει, το καλό που υπάρχει στο να είσαι αυτός που είσαι και να λες αυτά που θέλεις είναι ότι δημιουργείς ένα fanbase το οποίο είναι πιστό, είναι άνθρωποι που θα θέλουν να σε δουν live, να σε υποστηρίξουν.

Αλλά εντάξει τώρα μιλάμε για πόσο; Δύο χιλιάδες άτομα σε όλη την Ελλάδα; Τρία;

Μπορεί, βέβαια, να τύχει να γίνει και κάποιο κομμάτι που να το ακούσουν και περισσότεροι.

Μα εσύ έχεις κάνει πολλά τέτοια. Το ΜΠΙΛΥ ΠΙΕΣ για παράδειγμα έχει πάνω από 500.000 views στο Spotify.

Είναι όμως και λίγο κομμάτια που τα σκέφτηκα και έτσι. Βέβαια, αυτό μπορεί να το λες, αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο να γίνει. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα πάει καλά. 

Μπορεί να πιστεύεις ότι αυτό το κομμάτι θα κάνει κάτι επειδή εσένα σου αρέσει πιο πολύ από όλα, και τελικά να καταλήγει να είναι το χαμηλότερο σε δημοτικότητα, και μπορεί κάποιο άλλο που εσύ να το θεωρούσες ως filler μέσα στον δίσκο, να πηγαίνει τάπα.

Μπορείς να μου πεις ένα παράδειγμα;

Το Σέντρα. Ήταν ένα κομμάτι που δεν μου άρεσε και πολύ. Αλλά ξέρεις τι; Υπάρχει εκεί στο ρεφρέν το «πού την έχεις δει την καλημέρα;» και νομίζω ότι αυτό ήταν που έκανε τον κόσμο να ταυτιστεί, γιατί πολλά πρωινά ξυπνάει με νεύρα και σκέφτεται «τι καλημέρα μας λέει τώρα αυτός; Εδώ είμαστε να πούμε στο τρέξιμο».

Είναι όμως κάτι που πάντα θα γίνει στα μέτρα τα δικά μας. Τα κουπλέ θα σου πουν πράγματα τα οποία έχει συνηθίσει να ακούς από μας. 

Έχει τύχει να σου πουν ότι «σε γουστάρω πιο πολύ από το 2017 και μετά, δεν μ’ αρέσουν τόσο τα προηγούμενα».

Όχι, όλοι γουστάρουν περισσότερο τα παλιά. 

Άλλωστε ποιοι έχουν fanbase που να γουστάρουν περισσότερο τα καινούργια τους; Όλοι πάντα σου λένε ότι «αυτό φίλε που έκανες το πρώτο, είναι αυθεντικό, είναι ωμό…».

Γιατί εντάξει, ίσως να μην μπαίνουνε όλοι στην ίδια διαδικασία ωρίμανσης της μουσικής στην οποία μπορεί να μπεις εσύ. 

Εμένα εντάξει αυτά τα συναισθήματα που έδινε η μουσική μου το ‘12 και το ‘10 κι αυτά, τη γουστάρω ακόμα, δεν είναι κάτι που πλέον θέλω να το αποβάλλω. Απλά μουσικά θέλω να επενδύεται πιο εκλεπτυσμένα.

Πώς το εννοείς τώρα αυτό; Πχ να μη μιλάς άσχημα για τις γυναίκες;

Καλά πλέον αυτά, ναι, έχουν αρχίσει εδώ και αρκετό καιρό να κόβονται. Δεν θέλω να αλλάζω τη μουσική μου βάση της πολιτικής ορθότητας, αλλά ξέρεις και ο κόσμος πλέον σε βάζει σε ένα τριπάκι να νιώθεις υπεύθυνος. Εγώ δεν θέλω να νιώθω υπεύθυνος για τίποτα, εγώ απλά θέλω να κάνω τη μουσική μου… 

Και ξέρεις ο υγιής τρόπος να ακούσει κάποιος τη μουσική του οποιουδήποτε είναι να τοποθετήσει τον εαυτό του ο ίδιος μέσα σε αυτή. «Αυτός λέει αυτό. Πού βρίσκομαι εγώ; Εγώ συμφωνώ ή εγώ δεν συμφωνώ». 

Ελάτε να το συζητήσουμε. Αλλά όχι, πλέον μπορεί απλά να πεις κάτι και να θέλουν το κεφάλι σου σε πιάτο.

Σε είχαν κατηγορήσει για σεξισμό, για μισογυνισμό, κλπ. Πλέον δεν μιλάς έτσι, στο νέο άλμπουμ, στον Διπλό Πέλεκυ, λείπουν εντελώς τέτοιες αναφορές. Τότε όμως είχαν μία βάση αυτά.

Είχανε μία βάση, ναι, που πήγαζε όμως και σε μεγάλο βαθμό από πράγματα από τα οποία ήμουνα κι εγώ επηρεασμένος. Από σινεμά που έβλεπα, από μουσική που άκουγα. Αν όμως ρωτήσεις για μένα ακόμα και κοπέλες που είναι στο φιλικό περιβάλλον μου, θα σου πουν ότι «όχι, δεν προκύπτει από κάπου ότι ο Βασίλης είναι αυτό που του προσάπτουν».

Το κάνεις γιατί το πιστεύεις όντως, επειδή για παράδειγμα έκανες ας πούμε μία εσωτερική διεργασία; Επειδή διάβασες, συζήτησες, ξανασκέφτηκες…

Σε καμία περίπτωση δεν είμαι πάντως σε αυτές τις διαδικασίες ακολουθώντας το κλίμα της εποχής. Ξέρεις κάνω τις δικές μου σκέψεις για αυτό, τι γίνεται γύρω μου. Είμαι συνεχώς εδώ και χρόνια σε διαδικασίες προσωπικές εξέλιξης.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

O Εισβολέας δεν τα φόρτωσε ποτέ στον κόκορα

Η επόμενη ερώτηση θα ήταν αυτή. Αν μήπως επειδή γύρισε το κλίμα, θες και εσύ όπως και πολλοί άλλοι ράπερς απλά να συμβαδίσετε με την εποχή.

Τώρα άμα έρχεσαι και ρωτάς εμένα άμα θέλω να συμβαδίσω με την εποχή, βγαίνεις φάουλ από μόνος σου.

Εννοείς ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε αν πχ το είχες γυρίσει στην τραπ;

Κοίταξε να δεις ποιο είναι το πρόβλημα μου με τέτοια είδη μουσικής. Μουσικά υπάρχουν πάρα πολύ ωραία πράγματα και σε αυτή τη σκηνή, απλά στιχουργικά το πρότυπο που θέλει να σου περάσει ο τράπερ, αυτό του ματσό επιτυχημένου φραγκάτου κλπ, είναι ένα πρότυπο που θέλει να σου περάσει το ίδιο το σύστημα. Είναι εντελώς συστημική η φάση του τραπ. Είναι κάτι που θέλει να υποστηρίξει το καπιταλιστικό πρότυπο. 

Αυτά τα πράγματα χρηματοδοτούνται από κάποιες ατζέντες, ότι «κοιτάξτε να δείτε, το σταρ σύστεμ αυτή την εποχή θέλουμε να πει αυτό, γιατί αυτό το μοντέλο θέλουμε να προωθήσουμε». Εμένα πάντα θα με βλέπεις ταγμένο στην αντίθετη πλευρά από όλο αυτό το πράγμα χωρίς να ανήκω πουθενά. Δεν θέλω να ανήκω πουθενά.

Ούτε στην αριστερά ούτε στον αντιεξουσιαστικό χώρο;

Και μέχρι και γι’ αυτό θα έρθει να σου πει κόσμος «το ότι δεν ανήκεις πουθενά είναι επικίνδυνο». Εγώ σ’ αυτούς τους ανθρώπους θα πω ότι είναι οι ίδιοι επικίνδυνοι επειδή δεν προσπαθούν να έχουν δικές τους απόψεις και ακολουθούν πράγματα δογματικά. Γιατί αυτό είναι ο θάνατος της αυθεντικότητας το να ακολουθείς δόγματα, «-ισμούς», μαλακίες. 

Προσπάθησε να μας πεις κάτι καινούργιο γιατί οι άνθρωποι που είπαν αυτά, είπαν κάτι καινούργιο. Γιατί θέλεις να είσαι πρόβατο; Γιατί θες να ακολουθείς, γιατί θες να προσκυνάς κάποιον; Πες μας το δικό σου και έλα να το συζητήσουμε, να ανταλλάξουμε απόψεις, κατάλαβες;

Πιστεύω ότι έτσι διαμορφώνονται υγιείς ιδέες.

Ό,τι σου είπα προηγουμένως, για το σεξισμό και τον μισογυνισμό, είναι πράγματα που έχουν γραφτεί για σένα. Ότι αυτός ο τύπος μιλούσε έτσι για τις γυναίκες κλπ, το οποίο δεν το κάνεις πια. Απλά θέλω να το ξεκαθαρίσουμε.

Μα και για άντρες έχω πει λίγα; Όχι φίλε, το 99,9% των στίχων μου είναι για μαλάκες άντρες. 

Εντάξει, μπορεί να ακούστηκε μαλακία όταν είπα τέτοια και για τις αντίστοιχες γυναίκες γιατί μπορεί εκεί να είχε και σεξουαλικό περιεχόμενο και το καταλαβαίνω, εγώ δεν πάω να σου βγω τώρα σε κάτι σωστός. 

Δεν θα τα ακυρώνα όλα, αλλά, ναι, υπάρχουν και πράγματα που όπα, εδώ θα έπρεπε να είχα δώσει λίγη μεγαλύτερη προσοχή, εδώ πέρα ξέφυγε κάτι λίγο παραπάνω, μέσα στο πλαίσιο της υπερβολής και του μαύρου άρρωστου χιούμορ. Και επειδή τα θέματα είναι ευαισθητα, μπορεί να ξέφυγε με τρόπο που να μην έπρεπε να είχε συμβεί ποτέ.

Απλά από την άλλη δεν είμαι και κάποιος που θα βγω να ζητήσω συγγνώμη για αυτά που είπα μέσα σε ένα μουσικό κομμάτι. Δεν θέλω να ζητάει κανείς συγνώμη. Θα ήθελα να διαμορφώνονται οι απόψεις με πιο πολιτισμένους τρόπους γιατί τώρα όλοι αυτοί οι ταλιμπάν της πολιτικής ορθότητας που θα ‘ρθουν να σου πουν «τι είπες εκεί;» και τι «είπες εκεί;» χρησιμοποιούν φασιστικότερους τρόπους από μένα που με κατηγορούν ως σεξιστή.

Θέλω να σε ρωτήσω λίγο για έναν πολύ σκληρό στίχο που έχεις: «Στα δέκα θυμάμαι τον πατέρα μου κλειδωμένο στην τουαλέτα με τις ώρες, δεν άργησα να καταλάβω πως έπινε πρέζα». Αυτό είναι αληθινή ιστορία, έτσι;

Όλο το κομμάτι είναι αληθινή ιστορία.

Μην κολλάς, ρώτα ό, τι θες, εγώ είμαι άνετος πια με αυτά τα πράγματα.

ΟΚ. Τη γλίτωσε ο πατέρας σου;

Ο πατέρας μου μία χαρά είναι μωρέ, εντάξει, τέτοιους εθισμούς έχει ακόμα. Είναι πάντα σε ένα τέτοιο struggle δεν μπορεί να τα αποβάλει αυτά ποτέ, αλλά μέσα σε όλη αυτή τη φάση είναι κι ένας άνθρωπος που δεν θα ενοχλήσει κανέναν.

Καταλαβαίνεις ότι μέσα σε μία οικογένεια με παιδί και τέτοια είναι προβληματικά αυτά τα πράγματα. Εγώ έχω μεγαλώσει δηλαδή σε προβληματικές καταστάσεις λόγω των εξαρτήσεων του πατέρα μου. 

Αργότερα όταν και ο ίδιος μεγάλωσα και άρχισα να μπαίνω περισσότερο στο μυαλό του, να προσπαθώ να τον συναντήσω κάπου λίγο περισσότερο, τότε ήρθε και η συγχώρεση. 

Γιατί τον συγχώρησα πολύ αργότερα στην πορεία της ζωής μου για αυτά που εγώ θεωρούσα ότι έχει κάνει λάθος. 

Είχες αδέρφια;

Όχι. Κοίταξε, ο πατέρας μου έχει ακόμα τα τρεχάματα του εντάξει αλλά τώρα πλέον είναι ο άνθρωπος και 65 χρόνων. Αφού δεν έχει πεθάνει, λες μία χαρά. 

Το Τελευταίο Κομμάτι είναι γενικά ένα από τα πιο αγαπημένα μου ελληνικά hip hop τραγούδια. Θες να μου πεις την ιστορία πίσω από αυτό, τι υπάρχει;

Κοίταξε επειδή είχα κάνει άλλα πράγματα προηγουμένως που είχαν δείξει ότι εδώ υπάρχει ένα potential για να μπορέσω στη ζωή μου να κάνω μόνο μουσική χωρίς να χρειάζεται να κάνω κάτι άλλο, βγάζοντας το Ποίηση Τουαλέτας είδα ότι τελικά υπάρχει κάποιος περιορισμός, ότι αυτά τα πράγματα πλέον είναι για πάρα πολύ λίγο κόσμο που θα τα καταλάβει, θα τα νιώσει βαθύτερα. 

Αν ήμασταν τώρα κάπου αλλού με αυτή τη μουσική, αυτό το μικρό ποσοστό κόσμου που θα την άκουγε, θα ήταν αρκετό για να μας στηρίξει σε βιώσιμο βαθμό. 

Οπότε βγάζοντας αυτό το άλμπουμ και βλέποντας μέσα σε μία βδομάδα ότι είναι μία αποτυχία από την πλευρά της αποδοχής, λέω πρέπει να κάνω ένα άλλο άλμπουμ που θα με βγάλει από αυτό. 

Το ένιωθες και εσύ όμως, είχες μία ανάγκη να πεις κάτι άλλο το 2017 που βγήκε.

Φυσικά το ένιωθα, δε θα έκανα ποτέ πράγματα που δεν πηγάζουν από μέσα μου. 

Οπότε άρχισα να σκέφτομαι «τι άλλα πράγματα με απασχολούν; Τι άλλα πράγματα έχω στο μυαλό μου;». 

Και ναι εντάξει μπορείς να πεις ότι είχε δημιουργηθεί μία τάση για τέτοια μουσική που μιλάει σε προβληματικά άτομα γιατί και εμείς οι ίδιοι είμαστε προβληματικά άτομα… Μάλλον.

Ποιες είναι οι σκέψεις μου, οι ανησυχίες μου, ποια είναι τα σκοτεινά μέρη της ψυχολογίας μου;

Ήθελα πια να μιλήσω για τα δικά μου εσωτερικά σκοτάδια. 

Άρα επειδή υπήρχε ήδη μία τάση -υπήρχαν ο ΛΕΞ, ο Τζαμάλ, κ.α., που είχανε φτιάξει όλο αυτό το πράγμα- κάπως σε απελευθέρωσε.

Μου έδειξε έναν νέο δρόμο. Μου έδειξε ότι αν εγώ μπορώ να μεταδώσω το δικό μου εσωτερικό σκοτάδι στον κόσμο που θέλει να το ακούσει, μπορεί με αυτόν τον τρόπο να βγω από αυτήν την λούπα στην οποία έβαλα εγώ ο ίδιος τον εαυτό μου, προσπαθώντας να πειραματιστώ με τρόπους που δεν λειτούργησαν καλά.

Στο Μόνοι ποια τραγουδάει, από πού είναι το sample;

Η Αλέκα Κανελλίδου από το τραγούδι Μόνη -αλλά με “η” στο τέλος. Είναι δικό μου beat, όπως και στο Τελευταίο Κομμάτι.

Για μένα το beatmaking είχε τον χαρακτήρα του ότι κάθομαι εδώ, ακούω μουσικές, παίρνω ερεθίσματα…

Τι μουσικές;

Πολλά πράγματα, soul, jazz, disco, 70s κυρίως.

Το sampling είναι κάτι πολύ κορεσμένο και όταν μιλάμε για πιο δημοφιλή soul κομμάτια, ξέρεις ότι εκεί πέφτεις σε χιλιοκομμένα πράγματα. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου τέτοιου level producer ώστε να πάρω ένα γνωστό sample και να το κάνω καλύτερο από τα θηρία που το ‘χουνε κάνει 800 φορές και κάθε φορά σου δίνουν και κάτι νέο. 

Oπότε, ξέρεις, θα κινηθείς σε soul από Κορέα ξέρω γω, ή γιουγκοσλάβικα 70s soul και τέτοια. Πράγματα που όμως όταν το άκουγα πρώτη φορά μου έκαναν μεγάλη εντύπωση.

Άσχετο, αλλά το «Θύτης» πώς προέκυψε;

Στο γυμνάσιο είχαμε ένα συγκρότημα με ένα συμμαθητή μου, και τότε γράψαμε και τα πρώτα μας ραπς. Είχα σκεφτεί εγώ τα ψευδώνυμα και για τους δύο μας. Για μένα είχα σκεφτεί άλλο, το «Θύτης» το είχα δώσει σε αυτόν.

Σε σένα ποιο είχες δώσει;

«Εύφλεκτος» (γελάει). Μετά εγώ συνέχισα να κάνω λίγο πιο αφοσιωμένα δουλειά πάνω στο MCing αλλά το «Εύφλεκτος» είχε σταματήσει να μου αρέσει και προτιμούσα το όνομα που είχα δώσει στον άλλον. Εκείνος δεν έκανε και πολύ ραπ, οπότε του λέω «φίλε, άστο, εντάξει, δεν κάνεις και τίποτα, θα στο πάρω πίσω. Εγώ είμαι ο Θύτης από δω και πέρα».  

Όταν έκανα συνέντευξη στον Τζαμάλ του είχα πει ότι «ακούω τον Θύτη και σε μερικά τραγούδια νομίζω ότι θέλει να με δείρει» και μου λέει «φίλε, δεν υπάρχει πιο ήρεμος άνθρωπος. Δεν υπάρχει περίπτωση να σε πειράξει ποτέ».

Όχι. Όταν υπάρχει λόγος θα σε πειράξω (σ.σ. γελάει).

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Μια Ημέρα Με Τον Τζαμάλ Στην Ταράτσα Του

Και τώρα που είμαστε εδώ (και πιστεύω δεν σε έχω πειράξει), βλέπω απέναντί μου έναν πολύ πράο άνθρωπο. Πάνω στη σκηνή ή γενικά στα κομμάτια, τι συμβαίνει και αλλάζεις;

Είναι λίγο βλακεία τώρα που θα μιλήσω για τον Θύτη στο τρίτο πρόσωπο, λες και είναι κάποιος άλλος αλλά έτσι θέλω να το βλέπω, ότι αυτός είναι τα τα σκοτάδια μου, τα νεύρα μου, τα οποία στοχεύονται εκεί. Γι’ αυτό σου είπα ότι λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά όλη αυτή η διαδικασία.

Τέλος πάντων, ξέρω ότι αυτό με έχει βοηθήσει να αποβάλλω αυτά τα πράγματα τοποθετώντας τα εκεί. Για αυτό είμαι έτσι. Αλλιώς, ναι, θα με έβλεπες εδώ να ψάχνομαι να παίξω ξύλο.

Όταν πέρασες αυτή τη φάση την πιο επιθετική, δεν ένιωθες ότι μπορεί να είσαι και κόκκινο πανί για τον καθένα;

Ήθελα να είμαι κόκκινο πανί για τον κάθε μαλάκα. 

Δηλαδή ήθελες να έρθει ο άλλος να σε βρει.

Ρε φίλε, όταν έβγαλα τον πρώτο μου δίσκο, είπα τη διεύθυνσή μου, τι μου λες τώρα; 

Οπότε λέω εφόσον το είπα, τέλος, δεν είναι κάτι που θα μπορέσω να πάρω πίσω ποτέ. Αυτό το σπίτι είναι και δικό μου, οπότε εκεί θα είμαι μάλλον και για πολύ καιρό.

Μετά υπήρχε η ανάγκη να δοθεί τίτλος σε ένα άτυπο label. Πώς λέγεται το home studio μου; Από πού βγαίνουν όλα αυτά τα πράγματα; Από το Σκρα 36. 

Αλλά έχουνε γίνει και σκηνικά που για μένα έχουν λυθεί. Κάποιοι ήρθαν να με χτυπήσουν αλλά έφυγαν όπως όπως.

Δεν το έχεις κρύψει ότι έχεις κάνει φυλακή. Και είσαι και από τους λίγους που έχουν κάνει όντως Κορυδαλλό, όχι κάποιο κρατητήριο. Πόσο καιρό έκατσες;

Εγώ τότε είχα βγει με αίτηση αποφυλάκισης γιατί η κράτησή μου έπαιζε λίγο στα όρια της νομιμότητας. Υπάρχουν κάποιοι παράγοντες για να μην κριθείς προφυλακιστέος για οποιαδήποτε πράξη, τα οποία εγώ φίλε τα κάλυπτα. 

Είχα βρεθεί με μία ποσότητα μαύρου αλλά για δική μου χρήση και δεν προέκυπτε από κάπου ότι θα έπρεπε να είμαι μέσα μέχρι τη δίκη.

Προφυλακίστηκα χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του ανακριτή, γιατί υπερτερεί η γνώμη του εισαγγελέα όταν υπάρχει ασυμφωνία. 

Θυμάμαι πάω εκεί στον εισαγγελέα και βλέπω τώρα μία μούμια ρε φίλε, ίσα που στεκόταν, έναν άνθρωπο άλλης εποχής, σαν τις μεσαιωνικές φιγούρες που θα δεις σε ταινίες. Μόνο που δεν έβλεπες αυτά τα ρόλεϋ που φοράνε οι Άγγλοι. Τον έβλεπες και σκεφτόσουν «τι; Εδώ ήρθα να δικαστώ; Στην Ιερά Εξέταση; Έμπλεξα bro, δεν με σώζει τίποτε από πουθενά». 

Δεν είπα ούτε μισή κουβέντα. Ο άνθρωπος είχε προδικάσει. «Σε πιάσανε με τόση ποσότητα, τέρμα. Αυτό για μένα είναι αρκετό να ξέρω ότι εσένα δεν σε θέλουμε έξω στο δρόμο, μας κάνεις κακό». «Όχι γαμημένε, εσύ μας κάνεις κακό».

Θυμάσαι την πρώτη μέρα;

Θυμάμαι ότι με το που μπήκα μέσα είδα ότι έχω γνωστούς και αυτό ήταν πολύ καλό.

Τι τύποι ήταν αυτοί;

Ο ένας απ’ αυτούς, που για μένα ήτανε πραγματικά πολύ ευτυχές το γεγονός να υπάρχει εκεί, ήτανε κλέφτης και adrenaline junkie, του τύπου δηλαδή μπορεί να περνούσε ένας μπάτσος από δω, κι αυτός να σηκωνόταν, να του έπαιρνε το όπλο, να πυροβολούσε στον αέρα και να άρχιζε να τρέχει. 

Ήταν ένας ξακουστός αλήτης της Αθήνας. 

Οπότε αυτός με το που μπήκες μέσα σε δασκάλεψε κάπως.

Ναι, γιατί υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που κατέληξαν εκεί μέσα γιατί δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Όταν δεν έχεις λεφτά να πληρώσεις δικηγόρους και μπορεί να είσαι και αλλοδαπός ή τσιγγάνος ή οτιδήποτε, μπορεί να μπεις για 5 γραμμάρια ή ένα κλεμμένο κινητό, και να καταλήξεις να βγάζεις ισόβιες.

Οπότε αυτοί είναι Survivors. Δεν έχουν κανέναν πόρο απέξω, είναι πεταμένοι εκεί πέρα και προσπαθούν να επιβιώσουν. 

Οπότε ως νέος κρατούμενος μπαίνεις και θα σε περιτριγυρίσουν, θέλοντας να δουν, αν μπορούν να πάρουν κάτι από σένα για να στηρίξουν την επιβίωση τους.

Μπορεί να είναι λεφτά; Μπορεί να είναι πληροφορίες;

Μπορεί να είναι οτιδήποτε. Εγώ είχα και την τύχη να σκάσουν κατευθείαν άνθρωποι που είχαμε κοινούς γνωστούς και να μου κάνουν ένα πολύ μικρό briefing για το ποιος πρέπει να είναι ο τρόπος. 

«Μπορεί να έρθει κάποιος και να σου ζητήσει οτιδήποτε, μου είπαν. Δεν δίνεις πουθενά τίποτα». 

Ούτε τσιγάρο ας πούμε; 

Το τσιγάρο θα το δώσεις όχι επειδή ήρθε ένας που δεν έχεις πει ούτε ένα γεια, σου παίρνει τσιγάρο και το δίνεις. Θα το δώσεις το τσιγάρο αλλά επειδή έχεις μιλήσει μαζί του, επειδή κάθεστε και τα λέτε. Άμα έρθει όμως κάποιος που δεν έχετε πει ούτε ένα «γεια» και του δώσεις, τέρμα, τελείωσες, θα καταλήξεις να μην έχεις τσιγάρα, τηλεκάρτες…

Γιατί;

Γιατί μετά θα σκάνε να σου ζητάνε συνεχώς και όταν αρχίσεις να τους δίνεις και περισσότερα, μετά δεν θα στα ζητάνε πλέον, θα στα παίρνουν κατευθείαν και δεν θα έχεις τίποτα. 

Επίσης πάντα εκεί μέσα περπατάς με όρθιο ανάστημα, δείχνεις άνετος, και οτιδήποτε και να γίνει στην τελική θα παίξεις ξύλο. Δεν μου είχε χρειαστεί πάντως.

Σε ποια πτέρυγα ήσουν;

Επειδή είχα πάει για drugs ήμουνα στην Β’, είναι η πτέρυγα που έχουν εκεί μαζεμένους όσους τους έχουν πιάσει για ουσίες, για να μπορούν να διανέμουν πιο εύκολα τα φάρμακα. Πάλι καλά κιόλας γιατί δεν θα ήθελα να είμαι με μπράβους στον θάλαμο, αυτόν τον κόσμο τον σιχαίνομαι.

Είχες γράψει ποτέ τίποτα μέσα στη φυλακή που να το έχωσες μετά κάπου;

Όχι. Εκείνη η εποχή δεν ήταν καλή για μένα δημιουργικά. Απ’ την άλλη, δεν είμαι και κάποιος που θεωρώ ότι είχα το pure ταλέντο για την φάση. Είχα πολλή αγάπη, είχα περάσει πράγματα, τα οποία και ξεκλειδώθηκαν μέσα μου μετά από διάφορα σκηνικά, και με λίγο πιο συχνή τριβή με το θέμα, άρχισαν να δημιουργούνται μέσα μου όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που χρειάζεται κάποιος MC.

Άρα θα έλεγες ότι είσαι λίγο προϊόν δουλειάς. 

Δουλειάς, επιμονής και όλα αυτά, ναι. Και ταλέντου ίσως, OK, μέχρι κάποιο βαθμό.