Ο Θύμιος Κούκιος δεν θέλει να ακούει μόνο καλά λόγια
Μιλήσαμε με τον ηθοποιό για την πίστη του στους ανθρώπους, το πάνω χέρι του έρωτα και το όνειρο ζωής του λίγο πριν γίνει πραγματικότητα.
- 6 ΜΑΙ 2018
Ο Θύμιος Κούκιος έχει μια ηρεμία άλλο πράγμα. Κάθεται απέναντί σου και σου μιλάει -με πολύ ωραίο τρόπο- λες και σου διηγείται παραμύθια.
Στην περίπτωσή του το παραμύθι έχει κακούς Ναζί, ευνουχισμένους γιους, χύτρες που σκάνε από έρωτα και τον ‘Μισάνθρωπο’ του Μολιέρου. Έχει και μάχες για την ζωή, έχει αγάπες και μια πίστη στους ανθρώπους, όχι σε όλους, αλλά σε αυτούς που αξίζει ο κόπος. Ο Θύμιος τα είπε σε ένα απόγευμα, μετά την πρόβα και πριν την πρεμιέρα του.
Η δύναμη και το πρεστίζ του ηθοποιού
Όλα έχουν να κάνουν με την εικόνα και η εικόνα έχει να κάνει- περισσότερο- με ηθοποιούς που παίζουν στην τηλεόραση. Η δύναμή της είναι αυτή που σε καθορίζει και σε προβάλλει στα μάτια των άλλων. Είμαι άνθρωπος του θεάτρου- δεν έχω κάνει κάποια τηλεοπτική δουλειά- και στο δικό μου χώρο αυτό που συμβαίνει είναι κάτι πιο κλειστό και πολύ προσωπικό. Άρα το ότι είμαι ηθοποιός δεν μου δημιουργεί μία αίσθηση δύναμης… δε μου δίνει κάποιο πρεστίζ. Αυτό είναι κάτι που έχει στο μυαλό του ένας καλλιτέχνης στο ξεκίνημά του. Να ξεχωρίζει από τους άλλους και να νιώθει δυνατός προκειμένου να τροφοδοτήσει το εγώ του. Όμως όσο μεγαλώνουμε βλέπουμε ότι δεν είναι αληθινό, δεν έχει κάποια αξία.
Οι ευαισθησίες και η εξουσία του επιβλητικού Ναζί
Είμαστε διαρκώς κάτω από ένα μικροσκόπιο. Παρατηρούμε το καθετί και ψάχνουμε να βρούμε τον τρόπο αντίδρασης απέναντι σε καταστάσεις και συναισθήματα. Φεύγοντας από το θέατρο δεν κατεβάζεις διακόπτη για να μπεις- έτσι απλά- στην πραγματικότητα. Αντιθέτως αυτή είναι η πηγή σου. Από την πραγματικότητα αντλούμε πράγματα, από την παρατήρηση των άλλων ανακαλύπτουμε τι να διοχετεύσουμε στους θεατρικούς ήρωες.
Για τον εαυτό μου έχω ανακαλύψει ότι με γοητεύουν κάποια πιο σκοτεινά συναισθήματα και ένστικτα που δεν θα παραδεχόμουν ποτέ στους δικούς μου ανθρώπους ή στον εαυτό μου. Την ίδια στιγμή υπάρχουν και φωτεινές- ξεχωριστές- στιγμές. Στον «Αύγουστο» -για παράδειγμα- με συγκίνησε η αθωότητα του ήρωά μου. Ταυτίστηκα με τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε τους ανθρώπους και κυρίως την παρεμβατική μητέρα του. Τη γυναίκα που τον ευνούχισε και τον έβριζε διαρκώς. Αυτός όμως είχε υπομονή, κατανόηση και αγάπη. Από την άλλη πλευρά- στο σκοτάδι- χάρηκα με τον ρόλο μου στο «Μεφίστο» που έκανα έναν Ναζί. Έμπαινα μέσα και πάγωνε η αίθουσα, έβλεπα φόβο στα μάτια των άλλων. Αυτή η δύναμη και η εξουσία, αυτή η επιβολή αμά τη εμφανίσει ήταν κάτι που μου έδινε ευχαρίστηση.
Πίστευε και μη…. ερεύνα
Όσο μεγαλώνω αρχίζω να βάζω όρια σε σχέση με τους άλλους. Ίσως οφείλεται στο ότι χάνεται η πίστη μου στους ανθρώπους αφού βλέπω ότι –τελικώς- δεν είναι όλοι καλοί. Λέει ο Τσέχωφ στον Θείο Βάνια ότι πρέπει να εμπιστευόμαστε όλους τους ανθρώπους αλλιώς δεν μπορούμε να ζήσουμε. Προσπαθώ να το εφαρμόσω αλλά αυτό που αντιμετωπίζω είναι και μία πραγματικότητα κακίας και προδοσίας. Το μόνο που προσπαθώ είναι να μη γίνομαι κυνικός. Αυτό που συμβαίνει μάλιστα– εν μέσω κρίσης- είναι να δημιουργείται μια απομόνωση και ένας ατομικισμός. Κλεινόμαστε στον εαυτό μας και ασχολούμαστε μόνο με το φαίνεσθαι, αποκλειστικά με τον εαυτό μας. Έχει μία σύγχυση όλο αυτό. Ενώ θα έπρεπε η κατάσταση να μας ενώσει και να μας εξελίξει εσωτερικά το σύστημα κατάφερε να το αντιστρέψει και να μας κάνει εγωιστές, να μας ρίξει στην παγίδα της εικόνας.
Ο Μισάνθρωπος, οι Βερσαλλίες και οι αυλικοί
Ο «Μισάνθρωπος» έχει πολλά να πει σε σχέση με αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην κοινωνία. Δεν ανεβαίνει για να ανέβει ούτε για να τα αρπάξουμε. Ο θεατής θα δει τον τρόπο που η υποκρισία και το ψέμα έχουν ξεφύγει στην εποχή μας. Κάνουμε όλοι λες και μένουμε στις Βερσαλλίες ή το Λούβρο ενώ υπάρχει κρίση. Την ίδια στιγμή λέει για την κολακεία και τους αυλικούς. Αν και μου αρέσει να με κολακεύουν υπήρξε μία περίοδος που δεν μπορούσα να ακούω ωραία σχόλια… τώρα το διασκεδάζω. Όμως δεν επιθυμώ να ακούω μόνο ωραία λόγια, να έρχεται ο άλλος και να επαινεί καθετί χωρίς να το πιστεύει. Δεν θα ήθελα να έχω αυλικούς γιατί έχει μια υποχρέωση όλο αυτό. Είναι ωραίο που επί σκηνής γίνομαι ο Ορόντης. Στον χαρακτήρα μου έχουν συμπυκνωθεί όλοι οι ερωτικοί αντίζηλοι του Άλκηστου. Αυτό είναι ένα στοίχημα που νομίζω ότι πέτυχε. Παίζοντας σε αυτό το έργο με συγκινεί το πόσο απόλυτος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος όταν διεκδικεί την ερωμένη του. Θαυμάζω τον τρόπο που αντιστέκεται απέναντι σε όλους και σε όλα. Πάει κόντρα και αυτό είναι κάτι γοητευτικό.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΝΙΚΟΣ ΠΑΝΤΑΖΑΡΑΣ / ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΝΙΚΟΣ ΠΑΝΤΑΖΑΡΑΣ
Ο έρωτας και το πάνω χέρι
Στον έρωτα είμαι έφηβος. Όταν ερωτεύομαι θέλω να το ζω αλλιώς βαριέμαι. Μέσα σε μια δύσκολη καθημερινότητα είναι ένας τρόπος αντίδρασης και χαράς. Αφήνομαι, όσο μεγαλώνω όλο και λιγότερο είναι η αλήθεια, αλλά βλέπω ότι μπορεί να με καθορίσει ο έρωτας… το παραδέχομαι. Όταν βρίσκομαι σε αυτή την κατάσταση χάνω το πάνω χέρι.
Τα μαθήματα της ζωής και ο καρκίνος
Είναι σημαντικό να αγαπάς, τον εαυτό σου πρωτίστως και μετά όλους τους άλλους. Αυτό μου έχει μάθει η ζωή. Άλλο ένα μάθημα που μου έδωσε είναι να είμαι περήφανος για τον εαυτό μου που κατάφερε να παλέψει με τον καρκίνο και να νικήσει. Ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου όταν τελείωσε όλο αυτό, όταν ξεμπέρδεψα. Τότε ήταν που είπα ότι δεν θα αγχωθώ- ποτέ ξανά- και δεν θα δώσω αξία σε μικρά και ασήμαντα πράγματα. Όταν έρχεσαι σε επαφή με τον θάνατο όλα τα υπόλοιπα είναι περιττά. Το θέμα είναι να υπάρξει η αγάπη λοιπόν και να είσαι εσύ καλά με τον εαυτό σου. Όταν έμαθα ότι έχω καρκίνο το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι «εγώ δεν πρόκειται να πεθάνω ποτέ».
Η χύτρα και το μπαμ του έρωτα
Προσπαθώ να είμαι ήρεμος αλλά ορισμένες φορές νιώθω σαν χύτρα έτοιμη να σκάσει. Όταν σκάσει ξεσπάω αλλά είναι και η στιγμή που γίνομαι αυτό που λένε «σκυλί που γαβγίζει δεν δαγκώνει». Στον έρωτα την πατάω συνήθως όχι στα επαγγελματικά, εκεί σκάω.
Η έντονη επιθυμία
Θέλω διακαώς να πάω στη Νέα Υόρκη. Αυτή είναι μια μεγάλη επιθυμία και ένα απωθημένο.. από μικρό παιδί. Ένα άλλο απωθημένο ήταν να κάνω μια κινηματογραφική ταινία μεγάλου μήκους αλλά με βρίσκεις σε μία εποχή που αυτό γίνεται, σιγά- σιγά, πραγματικότητα. Ήρθε η πρόταση και τώρα δουλεύουμε για να ξεκινήσουν τα γυρίσματα. Θα ήθελα επίσης έναν μεγάλο ρόλο μέσα σε μια σπουδαία συνεργασία… Αυτά.
Η ποπ κουλτούρα μέσα από εικόνες| Ακολούθησε το Ιnstagram account του PopCode.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:
