Ο Βασιλής Καρράς πριν βγει στην πίστα, άναβε ένα καντήλι
- 16 ΙΟΥΝ 2017
Ο Βασίλης Καρράς έφυγε από τη ζωή στα 70 του χρόνια. Ο σπουδαίος λαϊκός τραγουδιστής, μέσα από την τεράστια διαδρομή του στο λαϊκό τραγούδι μάς έχει χαρίσει πολλούς χρυσούς και πλατινένιους δίσκους και αξιόλογες συνεργασίες με μεγάλα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού. Εμείς θυμόμαστε όσα είχε δηλώσει το 2017 στο OneMan, με αφορμή τον εορτασμό των 40 χρόνων της καριέρας του.
——————
Από το πρώτο ”καλησπέρα” δεν είχα καμία αμφιβολία για το ποιον άνθρωπο είχα στην άλλη άκρη της γραμμής. Η φωνή του ήταν βραχνή, αργόσυρτη, μεταλλική. Η μόνη της διαφορά από αυτή που έχω ακούσει τόσες φορές στα τραγούδια του, ήταν πως έλειπε εκείνη η βαθιά εισπνοή κάμποσων κυβικών εκατοστών αέρα, η οποία προηγείται κάθε στίχου των ρεφρέν των κομματιών του. Ίσως, έλειπε, επειδή δεν χρειάστηκε καμία στιγμή ν’ ανεβάσει τα ντεσιμπέλ της φωνής του. Ωστόσο, κάποιες απαντήσεις του Βασίλη Καρρά με έκαναν να νιώσω πως τα ντεσιμπέλ είχαν ανέβει. Όπως για παράδειγμα το σχόλιο του, όταν πέρασα τη συζήτηση από το επαγγελματικό στο προσωπικό επίπεδο: ”δεν θα μου κάνεις ανάκριση ρε φιλαράκο, μου το πήγες αλλού τώρα”.
Ατάκες όπως η παραπάνω, αρχικά με πάγωναν και με έκαναν να θέλω ν’ αλλάξω γρήγορα θέμα. Παρόλα αυτά, το άμεσο πηγαίο γέλιο του Βασίλη Καρρά που τις συνόδευε και με έκανε να τον φαντάζομαι καθισμένο αναπαυτικά σε μια πολυθρόνα και να γελά ρίχνοντας το κεφάλι του προς τα πίσω, με αποτέλεσμα το ανοιχτό του στόμα να βρίσκεται παράλληλα στο ταβάνι, με έκανε να καταλάβω ότι δεν μου επιτεθόταν. Δεν του αρέσει να μιλάει και όταν το κάνει, αυτός είναι ο τρόπος του. Άμεσος, κοφτός, χωρίς περιστροφές και δεύτερες σκέψεις. Όπως χαρακτηριστικά μου είπε στη σύντομη κουβέντας μας, ελέω της εντατικής προετοιμασίας του για τις δύο μεγάλες συναυλίες του σε Αθήνα (17/6) και Θεσσαλονίκη (28/6) για τα ’40 χρόνια Βασίλης Καρράς’, ”δεν θέλω να λέω πολλά, αγοράκι μου γλυκό, προσπαθείς να βγάλεις λαγό, αλλά δεν έχει. Κουνέλια έχει εδώ”.
Ανάμεσα σε κάμποσα ακόμα ‘αγόρι μου’, ‘ρε’ και ‘παλικάρι μου’, ο Βασίλης Καρράς μου μίλησε με βαθιά λαϊκό τρόπο για τη ζωή του, τη νύχτα, την πρόσφατη συναυλία του στη Σόφια που έκανε ρεκόρ προσέλευσης κόσμου και τις ερχόμενες συναυλίες του για τα ’40 χρόνια Βασίλης Καρράς’, τα παρακάτω:
Την πρώτη φορά που τραγούδησα μπροστά σε κοινό ήμουν 16 χρονών. Είχα πει τη Μανόλια του Στέλιου Καζαντζίδη. Είχα πολύ αγωνία, όπως έχω και σήμερα κάθε φορά πριν βγω στην πίστα. Δεν νομίζω ότι ξεπερνιέται ποτέ αυτό. Όταν είσαι υπεύθυνος άνθρωπος, έχεις αγωνία πριν βγεις μπροστά στον κόσμο. Κάθε φορά ιδρώνουν και τρέμουν τα χέρια μου. Μόλις πω το πρώτο τραγούδι μου φεύγει.
Δεν έχω γούρια πριν από κάθε εμφάνιση. Κάνω απλά το σταυρό μου κι ανάβω ένα καντήλι.
Πριν γίνω τραγουδιστής ήμουν μηχανικός αυτοκινήτων. Πανέμορφη θα ήταν η ζωή μου ακόμα και αν δει είχα ασχοληθεί με το τραγούδι και είχα παραμείνει μηχανικός. Οι ‘μουτζούρηδες’ είναι παραπονιάρηδες, έχουν αισθήματα, είναι ωραίοι.
Δεν έχω σκεφτεί ποτέ να αφήσω το τραγούδι και να μείνω στην ησυχία μου. Άμα πεθάνεις, είσαι ήσυχος. Ξαπλώνεις και δεν σηκώνεσαι. Ο σκοπός της ζωής είναι να την ζεις όπως σου έρχεται και αφού σου έρχεται, ζήσε την με όποιο τρόπο σου αρέσει περισσότερο.
Όποιος διάσημος λέει ότι έχει κουραστεί από την αναγνωρισιμότητα και θέλει να τα παρατήσει, ας μην έκανε αυτή τη δουλειά, ας έκανε κάτι άλλο. Δίνεις τη μισή ζωή σου για να σε αναγνωρίσει ο κόσμος και μόλις σε αναγνωρίσει τον πετάς; Δεν πάνε έτσι τα πράγματα.
Όποια δουλειά και να κάνεις, για να φτάσεις ψηλά πρέπει να δώσεις πράγματα, να δώσεις τη ζωή σου. Όλο αυτό είναι ψυχοφθόρο και μόλις φτάσεις εκεί που θες, προκειμένου να κρατηθείς, γίνεται ακόμα πιο ψυχοφθόρο. Δίνεις για να πάρεις.
Για να πάρεις από τον κόσμο, σου παίρνει πράγματα η ζωή. Στερήθηκα πολλά πράγματα που χαίρονταν οι άλλοι στην ηλικία μου, όπως το ποδόσφαιρο και την αλάνα.
Δεν έχω απωθημένα από την καριέρα μου. Απωθημένα έχουν οι κομπλεξικοί. Εγώ δεν έχω τέτοια πράγματα. Δεν υπάρχει αυτή η λέξη στο λεξιλόγιο μου.
Όταν ξεκίνησα να τραγουδάω ούτε που μου είχε περάσει από το μυαλό πού θα φτάσω. Δεν είχα βάλει ταβάνι στα όνειρά μου. Από τη μία έδινα αγώνα και από την άλλη τα πράγματα έρχονταν μόνα τους.
Βλέποντας το όνομα των συναυλιών ’40 χρόνια Βασίλης Καρράς’ μου έρχονται στο μυαλό 40 χρόνια καριέρας. Κάθε μέρα για τον καλλιτέχνη είναι ένα βιβλίο. Είτε καλό είτε κακό.
Εδώ και 20 χρόνια τραγουδάω στη Βουλγαρία, δεν προέκυψε τυχαία ο κόσμος που ήρθε στη Σόφια. Τα τελευταία 10-15 χρόνια η ελληνική μουσική έχει σπάσει τα σύνορά της. Έχει βγει έξω από τη χώρα. Στην ίδια γειτονιά είμαστε με τους Βούλγαρους. Δεν ξέρω ποιο είναι το αγαπημένο τους τραγούδι, αλλά ξέρω πως τραγουδούν τα ρεφρέν από όλα μου τα τραγούδια. Διασκεδάζουν ακριβώς όπως και οι Έλληνες.
Στη νύχτα κάθε μέρα μαθαίνεις και για αυτό πρέπει να σιωπείς και να προχωράς μπροστά. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημά της είναι ότι αν τα καταφέρεις στη νύχτα, θα κάνεις λίγο καλύτερη ζωή. Από την άλλη πλευρά, η νύχτα έχει πολλές λακκούβες. Αν δεν έχεις καλά φώτα, θα πέσεις μέσα. Και δεν είναι δυνατόν να γλιτώσεις από όλες τις λακκούβες. Κάπου θα σου ξεφύγει κάτι και θα πέσεις.
Αν γυρνούσα το χρόνο πίσω θα προσπαθούσα να κάνω λιγότερα λάθη στην καριέρα μου με βάση την τωρινή μου εμπειρία.
Έχω ένα ελάττωμα, πέφτω στα λάθος άτομα. Δεν είμαι, όμως, ο μοναδικός, όλοι παρασυρόμαστε και πέφτουμε σε λάθος άτομα. Ελαττώματα έχουμε όλοι. Το θέμα είναι να κοιτάζουμε τα προτερήματά των ανθρώπων και όχι τα ελαττώματα, για να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι.
Είμαι ανοιχτό βιβλίο. Τι να μάθεις από εμένα; Ένας απλός άνθρωπος είμαι. Αν με δεις από κοντά θα το καταλάβεις και μόνος σου. Δεν θα χρειαστεί να σου πω τίποτα. Είμαι ένας απλός άνθρωπος σαν και εσένα.
Δεν θα βαρεθώ ποτέ να τραγουδάω το ‘Όταν τα Χρόνια σου Περάσουν’.
Πολλές φορές έχει τύχει να πω ‘ως εδώ, δεν θέλω κάτι άλλο από την καριέρα μου’. Μου συμβαίνει όταν πληγώνομαι, αλλά το ξεχνάω γρήγορα. Εμείς οι Έλληνες ξεχνάμε και επουλώνουμε τις πληγές μας γρήγορα.
Είμαι λίγο αγχωμένος με τις συναυλίες που έρχονται. Θα κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Να γίνουν με το καλό και μετά έχει ο Θεός.
