Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου αναζητά μία ηρωϊκή έξοδο

Κάπου στο Instagram, σε ένα από εκείνα τα ατέρμονα scroll down περιμένοντας το μετρό για Ευαγγελισμό, πέτυχα το προφίλ ενός χρήστη με info τα εξής τρία: Απρόβλεπτος. Ανέμελος. Αφχάριστος (ναι με ‘α’ και ναι με ‘φ’). Για κάποιον -πραγματικά- ανεξήγητο λόγο, διαβάζοντάς το χαμογέλασα.

Όχι για το αφχάριστος (προφανώς) αλλά γιατί σχεδόν αμέσως το μυαλό μου πήγε στο Βασίλη (όχι τον Παπακωνσταντίνου μην προτρέχεις). Το Βασίλη Μαυρογεωργίου. Και ποιος είναι αυτός -ενδεχομένως θα μου πεις- μιας και ο ίδιος παρότι έχει -κάτι παραπάνω από- ενεργή δράση στο θέατρο δεν θα λέγαμε ότι τα πάει και πολύ καλά με τα φλας, τις δημόσιες εμφανίσεις, κλπ κλπ.

Λίγη Onemanpedia παρακαλώ…

Αν τον ρωτήσεις, ο Βασίλης Μαυρογεωργίου δεν δηλώνει τίποτα. Απεχθάνεται τις ταμπέλες, αλλά κυρίως τον ψυχαναγκασμό της επιλογής. Παρόλα αυτά έχει υπάρξει (και συνεχίζει) σκηνοθέτης, συγγραφέας θεατρικών έργων, ηθοποιός στο θέατρο και τον κινηματογράφο και ιδρυτικό μέλος του Skrow Theater. Γεννήθηκε 1979 και μεγάλωσε στο Χαλάνδρι. Είναι απόφοιτος της δραματικής σχολής “Αρχή” της Νέλλης Καρρά και της σχολής Ορνεράκη. Έχει συνεργαστεί με τα Θέατρα Αμόρε, Πορεία, Εθνικό Θέατρο, Θέατρο του Νέου Κόσμου, Θέατρο Πόρτα, Βρυσάκι, Bios, Knot Gallery, Ίδρυμα Κακογιάννη, Ελληνικός Κόσμος, Badminton, Θέατρο Βρετάνια, Ακροπόλ, Εγνατία, Μελίνα Μερκούρη, Θεσσαλικό Θέατρο, Δ.Η.Π.Ε.Θ.Ε Λαμίας, Δ.Η.Π.Ε.Θ.Ε Πάτρας και με το Φεστιβάλ Αθηνών. Συμμετείχε σαν ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας από το 2005 εως το 2010 σε παραστάσεις για παιδιά που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία και ιδρύματα. Το 2008 έλαβε το βραβείο σκηνοθεσίας Κάρολος Κουν για το έργο Μόνο την Αλήθεια που έγραψε μαζί με την Μαρία Φιλίνη. Έχει διδάξει στις σχολές Νέλλης Καρρά, Θέατρο των Αλλαγών, Θεμέλιο και στον πολιτιστικό χώρο Βρυσάκι. Έχει γράψει 13 έργα και έχει διασκευάσει τις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη που παρουσιάστηκαν στην Επίδαυρο στο Φεστιβάλ Αθηνών. Συγγραφέας και σκηνοθέτης του έργου Κατσαρίδα (ναι, πιθανότατα από εκεί τον ξέρεις).

Αρκετά με τη Θεωρία ωστόσο. Τη βαριέμαι τόσο εγώ όσο και εσύ. Γι’αυτό πράξη. Ή μάλλον δράση.

Επίτρεψέ μου έναν μικρό αστερίσκο πριν πατήσω το rec. Αν πρέπει κάτι να γνωρίζεις για το Βασίλη είναι ότι φημίζεται για τα σουρεαλιστικά του κείμενα (αν έχεις δει Κατσαρίδα ή Μπετονένια Παραλία, με νιώθεις). Λατρεύει τους αντιήρωες (τους οποίους τις περισσότερες φορές ενσαρκώνει επί σκηνής). Και ότι -μάλλον- δεν κουράζεται ποτέ. (Όχι αλήθεια πώς εξηγείς εσύ το τρεις ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ παραστάσεις την εβδομάδα και προετοιμασία τέταρτης για μετά το Πάσχα;)

Αυτά.

Η ιστορία της αυτοθυσίας, Μπιλ και Λου, η Λίλα λέει, Ντύρντρα (με την έκπληξη ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου μιας και μιλάμε για τέσσερα έργα μέσα σε ένα χρόνο και μάλιστα φαινομενικά τουλάχιστον άσχετα μεταξύ τους)…

Η αλήθεια είναι ότι δεν περιμέναμε ότι θα πάνε όλα τόσο καλά. Και ναι, έχεις δίκιο. Πρόκειται για άσχετα μεταξύ τους έργα τα οποία ωστόσο έχουν ένα κοινό: Τη γλυκόπικρη γεύση που σου αφήνουν στο τέλος. Ωστόσο θα ήθελα να αναφέρω ότι νιώθω τυχερός που σε όλες μου τις δουλειές φέτος, συνεργάζομαι με ανθρώπους που συνεννοούμαστε.  Είναι ωραίο να νιώθεις ότι βρίσκεσαι δίπλα σε άτομα και κάνετε κάτι από κοινού. Για μένα αυτό είναι το σημαντικότερο.

Το λες έτσι που καταλαβαίνω ότι σου έχει συμβεί αρκετές φορές το αντίθετο…

Αυτό δεν θα ήθελα να το σχολιάσω.

Γελάμε και συνεχίζει…

Γιατί τον εγωισμό σου και τις ανασφάλειές σου βγάζεις στο θέατρο. Αυτά είναι που πρέπει να σπάσεις για να καταφέρεις κάτι. Καμιά φορά ο εγωισμός ενός ανθρώπου μπορεί να φέρει εμπόδια. Μπορεί όμως αντί να βρεις τοίχο, να βρεις γενναιοδωρία.  Σε αυτήν την ευλογία αναφέρομαι. Όταν μου συμβαίνει -όπως τώρα- δεν φοβάμαι τίποτα.

Αυτή η δουλειά δεν σου δίνει ποτέ ασφάλεια. Μόνο ανασφάλειες. Κανείς δεν σου εγγυάται ότι μία επιτυχία θα φέρει και άλλη. Αυτό που σου δίνει ασφάλεια είναι να ξέρεις ότι ακόμα και αν βουλιάζεις, είσαι σε ένα καράβι με ανθρώπους που δεν φοβούνται και σε στηρίζουν.

Μόνο όταν φτάνεις στην απόλυτη απόγνωση φτάνεις στην νέα γη.

Ας τα πάρουμε λοιπόν ένα ένα τα κομμάτια της «νέας γης» σου. Ας ξεκινήσουμε από το Μπιλ και Λου…

Το Μπιλ και Λου περιγράφει την αλληλογραφία ενός 8χρονου από την Αυστραλία με έναν Νεοϋρκέζο 44χρονο που έχει σύνδρομο Άσπενγκερ. Το κοριτσάκι είναι θύμα bullying, η μητέρα του είναι αλκοολική- γενικά, βιώνει δύσκολες καταστάσεις. Η συνομιλία τους είναι εντελώς αθώα.

Είναι δύο άνθρωποι μοναχικοί που βρίσκουν συντροφιά. Μέσα σε εξαιρετικά σκληρές συνθήκες και καταστάσεις καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό είναι να ξέρεις ότι κάπου υπάρχει ένας φίλος για σένα. Έχει καρτουνίστικη αισθητική.

Μιας και ανέφερες το bullying, θέλω να μοιραστώ μαζί σου την εξής απορία: Τι έχει γίνει ξαφνικά με το bullying και είναι τόσο μα τόσο επίκαιρο; Έγιναν οι άνθρωποι πιο σκληροί ή κουράστηκαν να κρύβονται και άρχισαν να μιλάνε;

Τώρα και μετά και από την άνοδο της Χρυσής Αυγής παρατηρείται μία έξαρση. Είναι λογικό: Η βία κινείται πάντοτε προς τα κάτω. Η βία προς τα πάνω είναι η επανάσταση.

Ο κύκλος πάει κάπως έτσι: Το αφεντικό απολύει τον υπάλληλο, ο υπάλληλος δέρνει το παιδί του και το παιδί επιτίθεται στον πιο αδύναμο συμμαθητή. Η βία που εκφράζει το παιδί στο σχολείο κατά 90% προέρχεται από το σπίτι του.

Εάν πάρεις μία αγέλη σκύλων, την τοποθετήσεις σε ένα χώρο και ξαφνικά τους ελαττώσεις το φαγητό, μία μέρα θα φάει ο ένας τον άλλο. Και σίγουρα, οι πιο ισχυροί θα ομαδοποιηθούν και θα τρώνε τους πιο αδύναμους.

Έτσι όπως μου το περιγράφεις νιώθω ότι δεν θα είμαστε ποτέ σε θέση να το αντιμετωπίσουμε…

Γι αυτό σου λέω ότι κάποια στιγμή χρειάζεται μία ηρωική έξοδος. Γιατί η ηρωική έξοδος διαθέτει την έννοια της αποτυχίας. Την έννοια της αυτοθυσίας και την έννοια της καταστροφής.

Καταλαβαίνεις ότι είσαι ανίσχυρος αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Άσε που μία κίνησή σου, σίγουρα θα ευαισθητοποιήσει και ένα κομμάτι των ανθρώπων που σε περιβάλλουν. Πάντοτε η κίνηση προς τα πάνω, η κίνηση της βίας προς τον ανώτερο, είναι κάτι που συγκινεί. «Είχε το θάρρος να βγει και να μιλήσει. Τώρα δεν έχει δουλειά, αλλά τον χαστούκισε».

Πάντα μία πράξη ενάντια στην υποτέλεια και την κακομοιριά είναι θαυμαστή.

Μία μεγάλη μερίδα του καλλιτεχνικού χώρου προσπαθεί και έχει επιδιώξει κατά καιρούς να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο. Να τον κάνει να αντιδράσει. Θεωρείς εαυτόν κομμάτι της;

Αυτό που κάνουν είναι πολιτική. Η πολιτική έχει άμεση γλώσσα. Η τέχνη έμμεση. Εμένα το θέμα μου δεν είναι να τα πω σε κάποιον. Το θέμα μου είναι να τον κάνω να τα νιώσει. Ο λόγος για τον οποίο τα θεατρικά κείμενα δεν είναι δοκίμια αλλά απλά κείμενα, είναι ακριβώς αυτός. Προσπαθούν να πουν κάτι με έναν πιο ασαφή τρόπο. Σου αφήνουν το περιθώριο να κάνεις δικές σου σκέψεις και να ανακαλύψεις τα δικά σου συναισθήματα.

Εγώ θα έλεγα ότι «πάω» με την ασάφεια.

Θέλεις να μας διασαφηνίσεις τι γίνεται στο Η Λίλα λέει ή θα είναι κόντρα ρόλος;

Γελάνε-Φιλιούνται-Αγκαλιάζονται.

Το Η Λίλα λέει έχει άλλο χιούμορ από το Μπιλ και Λου (και από την Ιστορία της Αυτοθυσίας). Για εμάς ήταν πολύ αποκαλυπτική η έρευνα που κάναμε πριν αποφασίσουμε να ανεβάσουμε την παράσταση. Μελετήσαμε τη ζωή στα banlieues που βρίσκονται έξω από το Παρίσι. Υποτίθεται ότι κάποια στιγμή κοντά στο 1800 ψηφίστηκε ένας νόμος στη Γαλλία όπου απαγορεύθηκε σε όλες τις μεγάλες πόλεις της να επεκτείνονται. Αυτό έγινε γιατί οι Γάλλοι ως μεγάλοι αποικιοκράτες φοβήθηκαν ότι θα έρθουν αντιμέτωποι με μεγάλο κύμα μετανάστευσης. Μία μεγάλη μερίδα ανθρώπων όπως για παράδειγμα οι Μαροκινοί μεγάλωναν ως Γάλλοι. Διδασκόντουσταν τη γαλλική ιστορία κ.ο.κ.

 

Φοβούμενοι επομένως ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα επιθυμήσουν να μείνουν στη Γαλλία, αποφάσισαν να ψηφίσουν ένα νόμο που προέβλεπε ότι από έναν αριθμό χιλιομέτρων και έπειτα θα μπορούσαν να χτίσουν οι νεοφερμένοι.

Χτίστηκαν επομένως κάτι τεράστια κτίρια τα μπλοκ. Κάτι μεγαθήρια που δεν μπορείς να βρεις τίποτα. Ούτε μαγαζιά ούτε τίποτα. Δεν υπάρχει συγκοινωνία. Η συγκοινωνία σταματά στο Παρίσι. Και μιλάμε για 15 χιλιόμετρα απόσταση. Οι κάτοικοι των μπλοκ δεν προσλαμβάνονται πουθενά. Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργηθούν σε όλες τις πλευρές έξω από την πόλη ζώνες γκέτο.

 

Δεν δουλεύουνε. Δεν επικοινωνούν. Δεν έχουν ελπίδα να ζήσουν στο Παρίσι. Το μόνο πράγμα που κάνουν είναι να πηγαίνουν οι άντρες στο Παρίσι, να κλέβουν αυτοκίνητα και να τα καίνε. Όταν οι άντρες λείπουν, οι γυναίκες εκπορνεύονται. Ανοίγουν τις πόρτες και δέχονται κόσμο είτε από το Παρίσι είτε από το ίδιο το banlieue. Οι άντρες τους την επόμενη ημέρα βλέπουν τα λεφτά στο τραπέζι και κάνουν τα στραβά μάτια. Δεν τους ενδιαφέρει από πού είναι. Α ναι, έχουν και τα ναρκωτικά. Αυτά.

Θυμίζει κάτι από La Haine όλο αυτό που περιγράφεις…

Πράγματι, όταν βγήκε η ταινία του Κασσοβίτς, είχε πραγματικά αρχίσει να βγαίνει προς τα έξω μία τρομερή επιθετικότητα.  Η Μαριάννα (Κάλμπαρη -η σκηνοθέτιδα του έργου και Καλλιτεχνική Διευθυντίς του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν) που σπούδαζε εκεί μας έχει περιγράψει πολλά σκηνικά σκληρής βίας. Ήταν για παράδειγμα παρέες από Άραβες που διασχίζοντας έναν οποιονδήποτε δρόμο του Παρισιού, τα έκαναν όλα γυαλιά καρφιά. Μαγαζιά, καφέ. Ο κόσμος τους παρατηρούσε άπραγος να τα σπάνε. Έρχονταν στο τραπέζι σου, τα έριχναν όλα κάτω και εσύ τίποτα. Εκεί. Ακίνητος.

 

Σύμφωνα με στοιχεία της παρισινής αστυνομίας, έκαιγαν 500 αυτοκίνητα σε μία μέρα.

 

Αυτό είναι άλλωστε το γκέτο: Είμαστε όλοι το ίδιο. Κουρευόμαστε όλοι το ίδιο. Φερόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Το σημαντικό σε έναν άνθρωπο είναι η διαφοροποίηση, να καταφέρεις να αναπτύξεις τα στοιχεία εκείνα που σε διαφοροποιούν από τους άλλους. Σε ένα τέτοιο γκέτο μεγαλώνουν ο Σιμώ (που έχει γράψει και το έργο) και η Λίλα (η μούσα του).

Η Λίλα -η ηρωίδα της ιστορίας- είναι αυτή που ξεφεύγει από τα όρια του γκέτο.

Στην ιστορία, εμφανίζεται ένα κορίτσι το οποίο έχει το θάρρος να είναι διαφορετικό. Είναι πάρα πολύ όμορφη –στο βιβλίο δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στην ομορφιά της- πράγμα το οποίο δημιουργεί ακόμη περισσότερα προβλήματα. Η ομορφιά, ξεσηκώνει.

 

Οι άνθρωποι της ιστορίας γεννιούνται και αναθρέφονται με την ακριβώς αντίθετη φιλοσοφία. Είναι στο «δεν έχουμε τίποτα», «γκρινιάζουμε που δεν έχουμε τίποτα» και «μένουμε με το τίποτα». Όλο αυτό σε αυτόν τον καημένο το χαρακτήρα του δημιουργεί ένα τρομερό πρόβλημα: Για πρώτη φορά νιώθει ότι πρέπει κάτι να κάνει. Κάτι να διεκδικήσει. Αυτό είναι το τραγικό στοιχείο: Ότι δεν το κάνει ποτέ. Απλώς είναι εκεί και την ακούει.

Μαζεύονται δεκαπέντε αγόρια και παίρνουν ένα κορίτσι όλοι μαζί. Είσαι άντρας άμα γαμάς. Έτσι κάπως λειτουργεί το πράγμα. Δεν είναι αποδεκτό οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα. Η παρουσία αυτής της κοπέλας σε πετάει εντελώς έξω από όσα έχεις μάθει.

Τον χαρακτήρα του Σιμώ τον συναντάμε στην Ελλάδα;

Ο Σιμώ δεν ο άνθρωπος που δεν θέλει να εκτεθεί ποτέ. Φοβάται να κάνει το οτιδήποτε μήπως αποτύχει. Τρέμει ακόμα και μία χυλόπιτα. Αποφεύγει να κάνει οποιαδήποτε κίνηση μπορεί να το κάνει να ξεχωρίζει από τα καθιερωμένα – γιατί αυτό, αναπόφευκτα τον καθιστά εκτεθειμένο.

Έτσι είμαστε και εμείς οι Έλληνες στην πλειοψηφία μας. Φοβόμαστε την αποτυχία. Λειτουργούμε μεθοδικά σαν τα σκουληκάκια που σκαρφαλώνουν πάνω στο δέντρο.

Μου περιγράφεις μία μιζέρια…

Πράγματι. Όλο αυτό είναι εξαιρετικά μίζερο. Έχεις πάντα την αίσθηση της εξέλιξης ενώ ουσιαστικά, δεν εξελίσσεσαι.

 

Ίσως αυτή να αποτελεί μία από τις πιο σύγχρονες απορίες, ωστόσο ας μιλήσουμε για κάτι πιο διαχρονικό. Την Ιστορία της Αυτοθυσίας. Το θεατρικό ντοκιμαντέρ που παρουσίασες πέρσι στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών και συνεχίζεις και φέτος με μεγάλη επιτυχία. Μίλα μας λίγο για αυτό.

Στο έργο μας απασχολεί κυρίως η χρήση της αυτοθυσίας. Η εμπορευματοποίησή της. Ο Τσε Γκεβάρα έχει γίνει μπλουζάκι, αφίσα. Σε γενικές γραμμές, όλοι μας πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι που έχουν αυτοθυσιαστεί είχαν και ένα ποσοστό τρέλας. Χωρίς να έχω διάθεση να με κυνηγάνε οι παπάδες, αυτή η άποψη συμπεριλαμβάνει ακόμη και το Χριστό. Όσο πιστός και αν είναι κάποιος, μέσα του σκέφτεται ότι «εντάξει, δεν ήταν και κανονικός άνθρωπος. Δεν ήταν σαν και εμάς». Το σύστημα «πουλάει» την αυτοθυσία από την οπτική ότι αυτός που την κάνει δεν είναι και τόσο φυσιολογικός. Ο ένας είναι Θεάνθρωπος, ο άλλος είναι τρελός, ο άλλος τρομοκράτης.

Νιώθω ότι η αυτοθυσία αποτελεί εκείνη την ηρωική έξοδο που ανέφερες παραπάνω στην πιο ακραία βέβαια μορφή της.

Ναι, ίσως. Το σύστημα δεν θέλει να θεωρούμε ότι η αυτοθυσία είναι κάτι που μπορούμε όλοι να υποστηρίξουμε. Ούτως ή άλλως, δεν μπορούμε. Στην παράσταση εμένα με απασχολεί εάν ο άνθρωπος που είναι σε θέση να αυτοθυσιαστεί είναι πιο δυνατός από κάποιον άλλο που δεν το μπορεί.

 

Εάν, δηλαδή, αυτός που καταφέρνει να ξεπεράσει τα όρια της ζωής είναι ένα πιο δυνατό όπλο στα χέρια μία τρομοκρατικής οργάνωσης, η στην υπηρεσία ενός απελευθερωτικού αγώνα, ή του Αυτοκράτορα, ή των Καμικάζι.

Και μιας και μίλησες για Αυτοκράτορα, ας πούμε και για την ιστορία ενός Βασιλιά. Ή μάλλον μίας πριγκίπισσας, της Ντύρντρα.

Ναι, μετά το Πάσχα ανεβαίνει από την Ομάδα Πάλσαρ η ιστορία της Ντύρντρα σε σκηνοθεσία και μετάφραση της Βίκυς Γεωργιάδου. Πρόκειται για ένα έργο του Γέιτς (που έγραφε ο ίδιος τριάντα χρόνια) προς τιμήν των 150 χρόνων από τη γέννησή του. Μιλάμε για ένα πάρα πολύ συμπυκνωμένο έργο. Είναι μία μόνο σκηνή σε αληθινό χρόνο (περίπου μία ώρα). Σε κάθε ατάκα αλλάζει η κατάσταση. Περνάει απίστευτα γρήγορα από τη χαρά στην απόλυτη φρίκη. Εμένα μου θυμίζει πολύ Game of Thrones. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί. Ίσως γιατί και τα δύο είναι εμπνευσμένα από την κέλτικη παράδοση.

Μιας και ανέφερες το Game of Thrones. Δεν κρατιέμαι, θα ρωτήσω: Παρακολουθείς σειρές;

Α, ανοίγεις μεγάλη κουβέντα τώρα. Πρόσεξε Έρρικα.

(Χαμογελάει σαρκαστικά τύπου «i got you»)Έλα, για πες…

Walking Dead και Game of Thrones δεν τα αναφέρω καν γιατί δεν υπάρχει λόγος. Homeland, Orange is the New Black (άστα, έχω αρρωστήσει). Γενικά δεν πιστεύω ότι υπάρχει σειρά που δεν έχω δει. Suits, Sopranos.

Sopranos;

Είναι αριστούργημα. Δεν το πιστεύω ότι δεν το έχεις δει. Θα πάθεις πλάκα. Δείχνει τη ζωή των μαφιόζων απίστευτα καλά.

Ωχ μη με κάψεις και έχει και δέκα σεζόν. Για καλό σε φέραμε;

Γελάνε-Φιλιούνται-Αγκαλιάζονται.

Αγαπημένος χαρακτήρας σειράς να υποθέσω ότι είναι ο Φρανκ;

Εννοείται. Άντεργουντ και πάλι Άντεργουντ. Μου αρέσει πάρα πολύ. Αν και εντάξει, κανονικά είναι ο Ριχάρδος ο Γ’. Είναι ακριβώς ο ίδιος χαρακτήρας. Σε αυτήν την παράσταση τον είδαν και ξεκίνησαν τα γυρίσματα. Γενικά θαυμάζω τους χαρακτήρες της συγκεκριμένης σειράς. Θυμάσαι εκείνον στον πρώτο κύκλο τον πολιτικό τον καραφλό;

Τον Πίτερ Ρούσσο λες;

Ναι. Πόσο καλός χαρακτήρας. Ωστόσο στη συγκεκριμένη σειρά δεν εκτιμώ μόνο τους χαρακτήρες. Μου αρέσει που βγαίνουν και όλα τα επεισόδια μαζί. Το εκτιμώ αυτό. Είναι σαν να σου δείχνουν ότι δεν τους αφορά τόσο η τηλεθέαση. Εν αντιθέσει με το Prison Break ας πούμε που κάποια στιγμή, μόλις είδαν ότι ένας από τους χαρακτήρες αγαπήθηκε από τον κόσμο ξαφνικά απέκτησε πολύ μεγαλύτερο ρόλο.

Λες να έγινε το ίδιο και με τον Πίτερ Κουίν;

Παίζει άνετα. Απλώς εντάξει δεν έγινε όπως στο Prison Break από επεισόδιο σε επεισόδιο, έγινε από κύκλο σε κύκλο τουλάχιστον.

Κάνει πίσω στην καρέκλα, κοιτάει ψηλά στον ουρανό.

Πώπω τι ωραία σειρά και το Homeland. Πιστεύω δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να μάθεις ότι βγαίνει καινούριο επεισόδιο.

Προτιμάς σειρές από κινηματογράφο;

Όχι μου αρέσουν εξίσου. Φέτος έπαθα πλάκα με το Birdman.

(Ακούς Θοδωρή Δημητρόπουλε😉

Αυτά τα μονοπλάνα δεν το πίστευα ότι τα έβλεπα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ένας άνθρωπος τα σκέφτηκε όλα αυτά. Διάβασα ότι δεν καν είχαν στημένα φώτα από πριν. Έπαθα πλάκα. Μου άρεσε και ο Μάικλ Κίτον πάρα πολύ.

Από τις «Οσκαρικές» σου άρεσε καμιά άλλη;

Και το Whiplash μου άρεσε πολύ. Τι ταινιάρες βγήκαν φέτος…

Ενός λεπτού σιγή.

Τη Θεωρία των πάντων δεν την πολυχάρηκα, πάντως, αν και αυτός παίζει εξαιρετικά.

Το Gone Girl για παράδειγμα μου άρεσε περισσότερο. Πόσο καλό ήταν και αυτό τώρα που το σκέφτομαι. Πόσο καλή ήταν αυτή και πόσο καλά έκανε ο Μπεν Άφλεκ το μαλακάκο!

Ενός λεπτού γέλιο για το μαλακάκο…

Καλά είχε και εκείνο το τέλος…

Αν δεν υπήρχε αυτό το τέλος, θα ήταν μάπα.

Θα σκηνοθετούσες εκτός θεάτρου; Σειρά, ταινία;

Σειρά μάλλον όχι. Εκτός αν ήταν το House of Cards –που και πάλι δεν θα το έκανα τόσο καλά. Θα ήταν το όνειρο της ζωής μου να κάνω μία τόσο καλή δουλειά.

Ταινία θα έκανες;

Θα ήθελα πάρα πολύ αλλά δεν ξέρω πώς γίνεται.

;;;

Δεν ξέρω τεχνικά πώς γίνεται. Είναι ένα πράγμα που πρέπει να το σπουδάσεις. Δεν ξυπνάς μία ημέρα και λες θα κάνω μία ταινία.

Πάντως, την Ιστορία της Αυτοθυσίας θα μπορούσα άνετα να τη φανταστώ στον κινηματογράφο. Πάλι με ύφος ντοκιμαντέρ.

Ναι ισχύει. Θέλει ίσως μία μεταστροφή στον τρόπο σκέψης. Εγώ μέχρι στιγμής βλέπω τα πράγματα σκηνικά. Για παράδειγμα στην Αυτοθυσία είμαστε πάνω σε τέσσερις πέντε ξαπλώστρες και αφηγούμαστε μία ιστορία. Αυτό κινηματογραφικά πρέπει να είναι άπειρα πλάνα. Νομίζω ότι το βασικό θέμα ωστόσο, είναι τα λεφτά. Εάν πίστευα ότι υπάρχει δυνατότητα σε αυτήν τη χώρα να κάνεις κινηματογράφο, πιστεύω ότι θα ασχολιόμουν με τον κινηματογράφο.

Πιστεύεις δηλαδή ότι δεν υπάρχει; Τα τελευταία χρόνια ειδικά παρατηρούμε ολοένα και περισσότερες ελληνικές ταινίες να βγαίνουν προς τα έξω κερδίζοντας διεθνή αναγνώριση.

Τώρα πια ναι. Υπάρχουν άνθρωποι πολύ τολμηροί όπως ο Λάνθιμος, ο Τζουμέρκας, ο Βούλγαρης. Γιατί είναι πράγματι πολύ τολμηρό να κάνεις μία ταινία. Το σινεμά καθαρά οικονομικά αν το δεις, μπορεί να σε καταστρέψει.

Παρότι συνηθίζω να κλείνω με μία ατάκα που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο που συζητάω τόσην ώρα κρατώντας ανοιχτό το μαγνητοφωνάκι μου, προτίμησα αντί αυτής, τιμής ένεκεν στην ημέρα κατά του Ρατσισμού να ζητήσω την άποψή του επ αυτού…

Δεν πιστεύω ότι ο ρατσισμός υπάρχει πραγματικά. Είναι κάτι που δημιουργείται γιατί διευκολύνει κάποια πράγματα.

Για παράδειγμα, ο ρατσισμός απέναντι στους Εβραίους στη ναζιστική Γερμανία έλυσε πολλά προβλήματα στο Χίτλερ. Όπως γράφει άλλωστε και ο ίδιος στο βιβλίο του: «ο καλός ηγεμόνας είναι εκείνος που κατορθώνει να ενώσει όλους τους εχθρούς του σε ένα πράγμα» και συνεχίζει λέγοντας ότι κατάφερε να ενώσει «τον κομμουνισμό, τον κοινοβουλευτισμό, το φιλελευθερισμό και τους Εβραίους». Τα έκανε όλα: «Εβραίοι» κοινώς. Τα ομαδοποίησε. Έβγαλε από το λαό του το συμπέρασμα ότι εάν εξοντωθούν οι Εβραίοι, θα λυθούν και τα προβλήματά τους.

Ο ρατσισμός είναι πάντοτε καθοδηγούμενος. Από τη θρησκεία, την εξουσία. Εάν ένα παιδάκι ξαφνικά ασχέτως χρώματος πάει σε ένα καινούριο σχολείο, στην αρχή, θα δεχθεί ρατσισμό. Σιγά σιγά, θα αφομοιωθεί. Είναι η λειτουργία της φύσης να υπάρχει διαφορετικότητα.

Τώρα να πω δεν έχει δίκιο, θα πέσει ο Αγών μου να με κάψει.

Πληροφορίες Παραστάσεων

Η Ιστορία της Αυτοθυσίας

Στο Skrow Theater κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 9.15μ.μ. (μέχρι 4/04)

Σκηνοθετούν: Β. Μαυρογεωργίου, Μ. Φιλίνη, Κ. Μαυρογεώργη

Παίζουν: Κ. Μαυρογεώργη, Β. Μαυρογεωργίου, Μ. Φιλίνη

Η Λίλα λέει

Στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης «Κάρολος Κουν» κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9.15 μ.μ. και κάθε Τετάρτη στις 8 μ.μ. (μέχρι τις 7/04)

Σκηνοθετούν: Β. Μαυρογεωργίου, Μ. Κάλμπαρη

Παίζουν: Λ. Δροσάκη, Β. Μαυρογεωργίου. Σκην.-κοστ.: Κ. Ζαμάνης. Η παράσταση είναι ακατάλληλη για ανηλίκους.

Μπιλ και Λου

Στο Skrow Theater κάθε Κυριακή απόγευμα στις 6 μ.μ. και κάθε Κυριακή βράδυ στις 9 μ.μ.

Σκηνοθετεί: Δ. Μπογδάνος

Ερμηνεύουν: Β. Μαυρογεωργίου, Στ. Ιακωβίδης, Λ. Τζανουδάκη

*Για την παράσταση Ντύρντρα θα σε ενημερώσουμε εν καιρώ προς το παρόν οι μόνες πληροφορίες που έχουμε είναι ότι θα ανέβει από την Ομάδα Πάλσαρ στο Scrow Theater μετά το Πάσχα.