O Wax Tailor μεγάλωσε με Ντέμη Ρούσσο

Έχω ορκιστεί ότι δεν θα ξεκινήσω ποτέ κείμενο με τη φράση “ο αγαπημένος του ελληνικού κοινού”. Αν με δείτε ποτέ να τη χρησιμοποιώ, σας δίνω το ελεύθερο να έρθετε στο γραφείο και με κοροϊδέψετε.

Ο Wax Tailor πάντως, κατά κόσμον Jean-Christophe Le Saoût (ευτυχώς που το γράφω και δεν το προφέρω), είναι ένας απ’ τους καλλιτέχνες που διατηρεί εξαιρετική χημεία με το ελληνικό κοινό, κάτι που είναι φανερό κάθε φορά που επισκέπτεται τη χώρα μας για live.

Τα τελευταία 15 χρόνια άλλωστε, έχει συνεργαστεί με ορισμένα απ’ τα μεγαλύτερα ονόματα της χιπ-χοπ σκηνής και με τον τελευταίο του δίσκο ‘By Any  Beats Necessary’ να έχει μόλις κυκλοφορήσει, ο Wax ετοιμάζεται να έρθει και πάλι απ’ τα μέρη μας.

Πριν απ’ αυτό όμως, φροντίσαμε να του κάνουμε μερικές ερωτήσεις, αφού μας βοήθησε να τον εντοπίσουμε το πιστό μας λαγωνικό, Onedawg.

Σε ποια ηλικία πρωτοάκουσες χιπ-χοπ και πότε προσπάθησες να γράψεις το πρώτο σου τραγούδι; Ποιες ήταν οι επιρροές σου;

Έγινε περίπου όπως τα εξηγεί ο στίχος του Common: ‘I met this girl when I was 10 years old and what I loved most she had so much soul’, μόνο που εγώ ήμουν 11 χρονών. Την πρώτη μου παραγωγή την έκανα όταν ήμουν 15 ετών, όμως δεν είχα ούτε υλικό, ούτε sampler κι όπως πολλοί ακόμα εκείνη την εποχή, χρησιμοποίησα απλά ένα διπλό κασετόφωνο με revox, μιλάμε για old school κατάσταση. Το 1992, σε ηλικία 17 ετών, χρησιμοποίησα για πρώτη φορά sampler κι αγόρασα το πρώτο δικό μου 2 χρόνια αργότερα. Όσο για τις επιρροές μου, οι μεγαλύτερες ήταν οι The Bomb Squad, o Prince Paul κι ο RZA, σε 3 διαφορετικές φάσεις της ζωής μου.

Το πρώτο σου άλμπουμ, ‘Tales of the forgotten melodies’, κυκλοφόρησε όταν ήσουν 30 ετών. Περίμενες τότε ότι θα γίνεις ένας πετυχημένος μουσικός;

Όχι, αυτό το περίμενα όταν ήμουν 20 και αλαζόνας, όχι 30 και ρεαλιστής.

Πώς προέκυψε το ψευδώνυμο Wax Tailor;

Νομίζω πως απλά συνοψίζει με τον καλύτερο τρόπο τη μέθοδο που ακολουθώ την ώρα που γράφω ένα τραγούδι. Κάποιοι μουσικοί όταν έχουν έμπνευση αρπάζουν μια κιθάρα, εγώ κόβω πάνω στο βινύλιο, αποσπώ κάποιες νότες και δημιουργώ τα δικά μου μουσικά όργανα.

Η χιπ-χοπ σκηνή της Γαλλίας είναι μια εκ των κορυφαίων στον κόσμο. Πού νομίζεις ότι οφείλεται αυτό;

Μπορούμε να πούμε πολλά πάνω σ’ αυτό, πάντως προσωπικά πιστεύω πως κι η Ελλάδα αλλά κι η Πολωνία έχουν σπουδαίους παραγωγούς, ίσως και καλύτερους. Έχουμε πάντως μια μακρά κι ισχυρή ιστορία σ’ αυτήν την κουλτούρα, πιθανότατα πρόκειται για την μεγαλύτερη αγορά μετά τις Η.Π.Α., όμως το 90% αυτής αποτελέιται από mainstream και cheesy τραγούδια που υποτίθεται πως είναι χιπ-χοπ.

Πόσο έχει επηρεάσει η τεχνολογία τον τρόπο που δουλεύεις;

Μου αρέσει να συνδυάζω στοιχεία κι απ’ τους δύο κόσμους, τόσο vintage στοιχεία τα οποία δεν μπορεί να στα προσφέρει η τεχνολογία, όσο και καινούρια τα οποία με βοηθάνε πραγματικά την ώρα που γράφω ένα κομμάτι. Αν σε κάτι με έχει βοηθήσει πολύ η τεχνολογία, είναι στο να χρησιμοποιώ περισσότερα samples, όχι τόσο σ’ ότι αφορά τη λούπα, όσο την ίδια την υφή του sample.

Πώς επιλέγεις τα samples αυτά; Κάποιο κομμάτι το οποίο σκέφτεσαι να χρησιμοποιήσεις σε μια από τις επόμενες δουλειές σου;

Έχει να κάνει με την υφή και τον ήχο, δεν χρησιμοποιώ ποτέ λούπες. Ανέφερα πριν τον RZA, πραγματικά έκανε το κεφάλι μου να εκραγεί με τον τρόπο που επαναλαμβάνει τα samples στο ‘Enter the Wu Tang’, το ίδιο και στο ‘Brooklyn Zoo’ του Ol’ Dirty Bastard. Ήταν μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση και την επεξεργάστηκα για να της δώσω το προσωπικό μου στίγμα. Δεν είναι εύκολο να αναφέρω κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι επειδή όπως είπα η μέθοδός μου έχει να κάνει περισσότερο με την υφή του κομματιού, μπορεί να είναι μια επανάληψη ενός τραγουδιού των Beatles ας πούμε. 

Πριν λίγες ημέρες κυκλοφόρησε και το νέο σου άλμπουμ ‘By Any Beats Necessary’. Πες μας δυο λόγια γι’ αυτό. Κάποια συνεργασία που ευχαριστήθηκες περισσότερο;

Πρόκειται για ένα άλμπουμ εμπνευσμένο απ’ τους δρόμους των Η.ΠΑ., κάτι σαν ένα φανταστικό road trip κι η μουσική που θα το συνόδευε. Είχα πολλούς εκλεκτούς guest στο άλμπουμ, Ghostface Killah, Tricky, Lee Fields, R.A The Rugged Man, Token, A-F-R-O, Charlotte Savary, Sara Genn, Idil, Raashan Ahmad και Mattic, παραείμαι ευγενικός για να διαλέξω μόνο τη μία συνεργασία. Πέρα απ’ την πλάκα, ήταν όλες εξαιρετικές.

Σχέδια για περιοδεία υπάρχουν; Στην Ελλάδα πότε θα σε δούμε;

Φυσικά και υπάρχουν, στην Ελλάδα θα έρθω τον Μάρτιο, ανυπομονώ, πάει καιρός.

Πώς σου φάνηκε η χώρα μας την τελευταία φορά που ήρθες;

Δεν το λέω για να φανώ ευγενικός, αλλά υπάρχει κάτι φρέσκο κι αληθινό στο κοινό της Ελλάδας, το ίδιο μπορώ να πω και για κάποιες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, η μουσική μου ταιριάζει με την κουλτούρα σας. Υπάρχουν κάποια πιο mainstream μέρη ας πούμε, όπου ακόμα κι αν περνάς καλά, δεν νιώθεις κάποια σύνδεση με τον κόσμο. Στα live μου πάντα παίζω με references κι είναι πολύ ωραία όταν το κοινό πιάνει αυτές τις αναφορές.

Ποιους Έλληνες καλλιτέχνες ξεχωρίζεις; Κάποιο τραγούδι που θα χρησιμοποιούσες για sample;

Η πρώτη ελληνική μπάντα που ανακάλυψα ως παιδί ήταν οι Aphrodite’s Child. Νομίζω κιόλας πως έχω χρησιμοποιήσει ήδη ένα σημείο του ‘Rain & Tears’.

Ποιο είναι το πιο παράξενο πράγμα που σου έχει τύχει όσο βρίσκεσαι σε περιοδεία;

Μερικά χρόνια πριν στην Πράγα, την ώρα που κάναμε sound check (σ.σ. ή μήπως sound czech. συγγνώμη) εμφανίστηκε ένας γυμνός τύπος και τραγουδούσε όπερα. Ακόμα τον έχω σε βίντεο.

Η καλύτερη κι η χειρότερη εμπειρία σε live;

Η καλύτερη μέχρι στιγμής είναι η εμφάνισή μου στο Montreal Jazz φέστιβαλ μπροστά σε 50.000 κόσμο, σκέτη τρέλα. Χειρότερη δεν μου έρχεται κάποια στο μυαλό.

Πώς είναι η κατάσταση στο Παρίσι αυτή την στιγμή; Υπάρχει φόβος;

Δεν αντιλαμβάνομαι κάτι τέτοιο. Σίγουρα είναι μια σκοτεινή εποχή για την χώρα, κανείς δεν ξέρει πότε μπορεί να συμβεί ξανά κάτι τέτοιο, αισθανόμαστε όλοι ενωμένοι. Το σοκ ήταν μεγάλο, όμως η όλη κατάσταση είναι περίπλοκη κι αφορά προβλήματα τα οποία δεν θέλαμε να αντιμετωπίσουμε εδώ και χρόνια.

Κάποιοι νέοι καλλιτέχνες τους οποίους πρέπει να τσεκάρουμε;

Αν μιλάμε για χιπ-χοπ, τότε Dem Atlas, Chester Watson, Chill Bump, A-F-R-O και Token.

Το αγαπημένο σου άλμπουμ όλων των εποχών;

Ντροπή σου που με ρωτάς κάτι τόσο δύσκολο. Θα έλεγα το ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’ των Beatles, το ‘Roots’ του Curtis Mayfield, το ‘3 Feet High and Rising’ των De La Soul ή το ‘Midnight Marauders’ των A Tribe Called Quest. Τρομερά δύσκολη ερώτηση πάντως.

Με ποιον καλλιτέχνη θα ήθελες να συνεργαστείς ξανά;

Με την Ursula Rucker, κάναμε μαζί το ‘WE BE’ πριν 10 χρόνια, την αγαπάω πολύ κι είμαι περήφανος γι’ αυτό το κομμάτι. Την τελευταία φορά που έπαιξα στην Φιλαδέλφεια ήρθε και της είπα ότι θέλω να δουλέψουμε ξανά μαζί.