Ο Χρήστος Σαρρής κάνει συναυλίες ακόμα και μέσα στην καραντίνα

Αυτές τις μέρες είναι το μυαλό και ο δημιουργός πίσω από ένα μουσικό project, το “STAGES A/LIVE”, που έρχεται στις οθόνες μας μέσα από το YouTube Channel της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση. Μπάντες και συναυλιακοί χώροι, που τον καιρό της πανδημίας περνάνε δύσκολα, ξαναγεμίζουν για λίγες ώρες με φώτα και κόσμο -όχι πολύ-, για να κινηματογραφηθούν και να ανέβουν στο κανάλι της Στέγης. Πριν δύο Κυριακές είδαμε τους Nightstalker, αύριο θα δούμε τους ATH Kids στις 21:00, χωρίς αντίτιμο, στο stage του Gagarin 205. Και έχουμε και συνέχεια με τους Puta Volcano να περιμένουν τη δική τους Κυριακή.

Μιλήσαμε μαζί του γι’ αυτήν την ιδέα αλλά και για ένα μικρό κομμάτι των projects που έχει βάλει το χέρι του, απ’ τα ντοκιμαντέρ δίπλα στον Νίκο Τριανταφυλλίδη μέχρι τις φωτογραφικές αποστολές για χάρη μερικών από τα σπουδαιότερα περιοδικά, εγχώριων και μη.

“STAGES A/LIVE”

«Αυτή είναι μια ιδέα που πρώτα εμφανίστηκε στις ΗΠΑ και την Αγγλία, όπου διάφοροι μουσικοί αναγνωρίζοντας ότι υπήρχε η πιθανότητα μερικά venues να κλείσουν γιατί δεν έχουν έσοδα αυτήν την εποχή, έλαβαν κάποιες πρωτοβουλίες ούτως ώστε να τα ενισχύσουν οικονομικά. Οπότε σκέφτηκα «κι εμείς έχουμε μαγαζιά εδώ τα οποία υποφέρουν, δεν είναι και πάρα πολλά και σίγουρα δεν θα ήθελα επιστρέφοντας σε μια κανονικότητα να τα δω λιγότερα». Άλλωστε ακόμη θυμάμαι τα εφηβικά μου χρόνια που δεν υπήρχαν καθόλου μαγαζιά για live στην Αθήνα. Πολύ άσχημο συναίσθημα. Ήδη έκλεισε ένα, το Piraeus 117 Academy. Είναι και θέμα πολιτισμού.

Δεν είμαι μεγάλος fan του live streaming. Αυτό που κάνω είναι μουσικές ταινίες, οι οποίες για μένα είναι κι ένα περίεργο πράγμα. Έχω πολλές αναμνήσεις από ταινίες μουσικές, για παράδειγμα είχα έναν δίσκο στα 80s που είχε γίνει και ταινία, το Urgh! A Music War, και είχε μέσα punk συναυλίες από Cramps μέχρι Klaus Nomi. Επίσης θυμάμαι πάρα πολύ έντονα και την ταινία που είχε γυρίσει ο Peter Gabriel στον Λυκαβηττό.

Εμείς αυτό πού κάνουμε στη Στέγη είναι να έρχεται η μπάντα, να παίζει ζωντανά και να τους τραβάμε. Σκεφτόμαστε όμως κινηματογραφικά, θέλουμε να πούμε μία ιστορία. Στους Nightstalker ας πούμε ήταν μία ιστορία, που έχει να κάνει με τον χρόνο και με το πόσο ευάλωτος είναι ο άνθρωπος. Πόσο πιο συναισθηματικοί γινόμαστε όσο μεγαλώνουμε. Και μας οδηγεί και ο ίδιος ο καλλιτέχνης προς τα εκεί, με αυτούς έχει να κάνει, με την ιστορία του Argy εν προκειμένω.

Το κομμάτι που έχω αναλάβει στη Στέγη, η διαδικτυακή σκηνή, λειτουργεί ανελλιπώς από πέρσι περίπου τον Μάρτιο. Και κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν είναι εύκολο, ούτε και στα πιο απλά ακόμη, για παράδειγμα στα διαδικαστικά. Πρέπει να κάνουν τεστ, να είμαστε πολύ προσεκτικοί όταν προγραμματίζουμε γυρίσματα. Και κυρίως είναι δύσκολο για συγκροτήματα γιατί δεν έχουν τη δυνατότητα να προβάρουν. Προσπαθούμε, βέβαια, να τους διευκολύνουμε σε αυτό όσο μπορούμε. Για παράδειγμα με τους Athens Kids ήμασταν μαζί στο Gagarin την προηγούμενη μέρα για να κάνουν πρόβα και με μόνο μια κατάφεραν κι ετοίμασαν ένα show που είναι πραγματικά πολύ ωραίο.

Με Nightstalker πήγε πολύ καλά. Και πέρασα τόσο ωραία βλέποντας στο chat τα μηνύματα των ανθρώπων που έβλεπαν την μπάντα και μπήκαν και σε μια διαδικασία σαν είναι εκεί, ξέρεις, πώς είναι στη συναυλία που φωνάζεις τον τίτλο του τραγουδιού ή ακούς τους πίσω σου να λένε «αυτό δεν το παίξανε» ή «δεν παίξανε τα παλιά». Κάποιοι μου είπαν ότι έστω και για μια ώρα ένιωσαν σαν να είναι πάλι «εκεί που ανήκουν».

Punk rock ντοκιμαντέρ στα Βαλκάνια

«Ετοιμάζω ένα ντοκιμαντέρ για το DIY punk rock στα Βαλκάνια. Τα γυρίσματα ξεκίνησαν τον Σεπτέμβρη του 2013, για την ακρίβεια έκανα γυρίσματα σε τρεις περιοδείες μιας εγχώριας μπάντας, των Despite Everything και το 2016 έκανα γυρίσματα και συνεντεύξεις σε Σλοβενία, Ρουμανία, Σερβία, Βόρεια Μακεδονία, Τουρκία, Θεσσαλονίκη, Λάρισα και Αθήνα. Το ντοκιμαντέρ θα είναι έτοιμο το φθινόπωρο.

Είναι η ιστορία των «ανθρώπων μας» στα Βαλκάνια, του punk κύκλου μας, είναι οι άνθρωποι που διοργανώνουν τις συναυλίες, φιλοξενούν, ντύνουν, ταΐζουν… ό,τι θες.

Η πιο punk πόλη στα Βαλκάνια; Κοίταξε επειδή έχω κάνει και δυτική Ευρώπη, δεν έχουν καμία σχέση. Οι άνθρωποι στα Βαλκάνια όχι απλά διψάνε, μου θυμίζουν τα 80s στην Ελλάδα, που έκανες να δεις ένα συγκρότημα πόσα χρόνια και έφευγες απ’ το live σαν να είχε περάσει οδοστρωτήρας από πάνω σου. Σίγουρα είναι η Ρουμανία, όποτε έχουμε πάει και σε οποιαδήποτε πόλη είναι πάντα απίστευτα τα παιδιά. Και η Σερβία είναι φανταστική χώρα για punk, και η Σλοβενία. Γενικά χώρες που δεν το περιμένεις και τόσο πολύ.

Το πρώτο γύρισμα το κάναμε στη Λιουμπλιάνα. Μείναμε σε ένα μέρος το οποίο είναι ένας αυτοδιαχειριζόμενος χώρος, κάτι σαν youth center και κατάληψη, και εκεί υπήρχε ένας χώρος που έδιναν και συναυλίες. Και το πρώτο βράδυ που φτάνουμε μάς λένε ότι εντελώς τυχαία παίζουν απόψε εδώ οι Rotting Christ. Πήγαμε είδαμε το live, τους βρήκαμε μετά, ήπιαμε μπίρες στο λεωφορείο, βγήκαμε έξω. Φοβεροί τύποι».

Νοσταλγώντας τον ΠΑΟΚ μαζί με τον Νίκο Τριανταφυλλίδη

«Επίσης έχω κάνει διεύθυνση φωτογραφίας με τη Μαρίνα Δανέζη, τη σύντροφο του Νίκου, σε μια μικρού μήκους που έχουμε κάνει μαζί. Και στον Νίκο, βέβαια, ήμουν βοηθός σκηνοθέτη και έκανα την παραγωγή στην τελευταία του ταινία για τον ΠΑΟΚ. Γενικά τα τελευταία πράγματα που έκανε τα κάναμε μαζί, δηλαδή ήμουν στο τελευταίο επεισόδιο Στα Στέκια, ήμουν και βοηθός του στο τελευταίο του βιντεοκλίπ.

Ο Νίκος ήταν μια ξεκάθαρα rock ‘n’ roll φιγούρα και παράλληλα ήτανε και καταραμένος ποιητής, διανοούμενος, λάτρης του trash. Σκέψου αυτό το παιδί που έχει γεννηθεί στην Αμερική, σπούδασε Κοινωνιολογία στην Πάντειο, μετά πήγε στην Αγγλία και ταυτόχρονα είχε έναν απ’ τους πιο διάσημους γονείς στην Ελλάδα, όντας και ο ίδιος καλλιτέχνης, τι καλλιέργεια είχε.

Όταν ο Νίκος ήταν παιδί και έφηβος, ο Χάρυ ήταν ο πιο διάσημος Έλληνας καλλιτέχνης, όλη τη δεκαετία του ‘80 ήταν τεράστιος. Έχω δίσκους του, έχω δει ταινία του στο σινεμά, πουλούσαν κασέτες του με παράνομες ηχογραφήσεις από παραστάσεις του στις λαϊκές. Σκέψου και όλους αυτούς τους ανθρώπους που μπαίνανε στο σπίτι του.

Ο Νίκος είχε ένα πολύ έντονο χαρακτήρα, ήταν πολύ εκρηκτικός, τη στιγμή δηλαδή που άρχιζε να ανεβάζει στροφές δεν υπήρχε επιστροφή. Δεν ήταν όλους, αλλά όσοι μπορούσαν να τον καταλάβουν πραγματικά θεωρούσαν ανεκτίμητη την παρέα του. Απ’ την άλλη ήταν κι ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος. Για μένα το να δουλεύω μαζί του ήταν ένα συνεχές μάθημα.

Η πώρωση του με τον ΠΑΟΚ ήταν αδιανόητη, δηλαδή δεν το πίστευα στην αρχή ότι ένας άνθρωπος τόσο διανοούμενος, τόσο μορφωμένος, θα είχε τέτοιο πάθος με την μπάλα. Σκέψου ότι κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας για τον ΠΑΟΚ ήταν πολύ άρρωστος. Κάναμε αναγκαστικά διαλείμματα για να γυρίσει στην Αθήνα και να κάνει θεραπείες. Ήταν μέσα στην περιπέτειά του και δούλευε λες και ήταν 25 χρονών».

Φωτογράφος στο Gagarin

«Όταν γύρισα απ’ το Παρίσι -έζησα εκεί πέντε χρόνια, στα 90s είχα δουλέψει και Αμερική- έπεσα ακριβώς πάνω στο «κραχ», είχαν κλείσει τα περιοδικά, δεν υπήρχε καθόλου δουλειά για φωτογράφους οπότε όταν έβγαλε ο Νίκος μια αγγελία για το μαγαζί, όπου έψαχνε κάποιον για τις δημόσιες σχέσεις, μέσα στην τρελα μου για τη μουσική, λέω «αφού δεν έχω να κάνω κάτι άλλο, μήπως στείλω ένα βιογραφικό;». Και του ‘στειλα ένα, όχι από τα κλασικά γιατί ήμουν σίγουρος ότι δεν θα το διάβαζε. Με παίρνει τηλέφωνο, έτσι λίγο αγριεμένος, και μου λέει «έλα από δω». Την έχω πάρει τη δουλειά αλλά… «έλα από δω». Και από τότε και για 4,5 χρόνια πήγαινα σε κάθε συναυλία απ’ τις τέσσερις το μεσημέρι και έφευγα ό, τι ώρα πήγαινε. Γνώρισα φοβερούς μουσικούς, είδα τα backstage, είδα συναυλίες από θέσεις που δεν θα τις έβλεπα διαφορετικά».

Ο Steve Wynn στο Gagarin / Χρήστος Σαρρής

Fuzztones, Μάκης Χριστοδουλόπουλος και rock ‘n’ roll ιστορίες

«Ο Rudi Protrudi των Fuzztones ήταν πολύ γαμάτος τύπος από κοντά. Πέρασα και μια περιπέτεια την τελευταία φορά που είχε έρθει γιατί κατέβαινε από Θεσσαλονίκη και γενικά ο Rudi το έχει ζήσει πολύ το rock ‘n’ roll, του έχει αφήσει σοβαρό σημάδι. Ξεχάσανε τα μισά τους πράγματα στο τρένο, μετά τους πήγα στο ξενοδοχείο, μαθαίνουμε ότι είναι overbooked οπότε μας στέλνουν σε ένα άλλο, στο Divani Caravel -τρελή αναβάθμιση… Αγχωμένος εγώ να προλάβουμε να γίνει η συναυλία, και κατεβαίνοντας ζω μία πολύ σουρεάλ σκηνή: είναι οι Fuzztones ντυμένοι για τo live και περνάει από μπροστά τους ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος και τους κοιτάζει γιατί έμοιαζαν σαν εξωγήινοι σε αυτόν τον χώρο. Κάπου στο ξενοδοχείο είχε έναν γάμο.

Αυτός που δεν μαζευόταν με τίποτα τα βράδια -και ήταν σίγουρα και πολύ «κακή επιρροή» για τον Νίκο- ήταν ο Mark E. Smith των Fall. Έβγαιναν  συνέχεια. Θυμάμαι την πρώτη φορά που τον γνώρισα, τού είχα φέρει μία ρακή από την Κρήτη, και με αγκαλιάζει για να με ευχαριστήσει. Την ήπιαν και μετά τους έχασα, εξαφανίστηκαν. Στην τελευταία του συναυλία στο Gagarin έφυγε από τη σκηνή στα δέκα λεπτά. Απλά τσαντίστηκε κι έφυγε. Νευρίασε ο Νίκος, τον έβριζε, καταλαβαίνεις…

Αυτός που μου έκανε πολύ καλή εντύπωση ήταν ο Peter Hook, ο μπασίστας των Joy Division. Πολύ φιλικός. Επίσης αυτοί που είναι πάντα πολύ φιλικοί και πραγματικοί επαγγελματίες είναι όλοι οι μεταλάδες. Και να στηθούν για φωτογραφίες κάθονται και να βοηθήσουν όπως μπορούν, όλα.

Δεν θυμάμαι γενικά κανέναν να μου έχει δημιουργήσει πρόβλημα όσο τραβάω φωτογραφίες, ίσως μόνο λίγο οι Sleep. Ήταν στο soundcheck και τράβαγα τράβαγα, και μετά από λίγη ώρα, με σταμάτησε ο μάνατζερ τους. Μού λέει «δεν θέλουν άλλο».

Α, και πολύ ωραίος τύπος ήταν ο τραγουδιστής των Future Islands. Θυμάμαι καθόταν σε ένα σκαλί και διάβαζε ένα βιβλίο ενώ οι άλλοι έκαναν soundcheck. Πρώτη φορά είδα μουσικό να κάνει κάτι τέτοιο.

Επί 4,5 χρόνια τους έβγαζα όλους όσους έρχονταν φωτογραφίες και έκανα ένα project όπου τους τραβούσα μπροστά από κάτι τεράστια ηχεία. Δεν το έχω παρουσιάσει ακόμα, κάποια στιγμή όμως θα γίνει βιβλίο».

Περιοδικά, αποστολές στο εξωτερικό και απογοητεύσεις

«Έχω συνεργαστεί με όλα τα ελληνικά περιοδικά στα 00s και με πολλά ξένα, έχω δουλέψει Γαλλία, Ισπανία, Αγγλία. Ξεχωρίζω δύο αποστολές που ήταν και κάπως αντιθετικές μεταξύ τους. Η μία ήταν με το Paris Match μετά τις πυρκαγιές στην Ηλεία και η δεύτερη ήταν ταυτόχρονα και μια προσωπική ήττα. Θα σου πω γιατί. Είχα κάνει ένα θέμα για τα βραβεία AVN, τα βραβεία της πορνοβιομηχανίας στο Las Vegas. Την έκανα με πολύ δημοσιογραφική αντίληψη, το ήθελα χρόνια. Έκανα, λοιπόν, την πρόταση σε ένα περιοδικό, πήγα, έκανα και πολύ σοβαρές συνεντεύξεις με δικηγόρους, με ιδιοκτήτες εταιρειών, με μεγάλες πορνοστάρ, αλλά το τελικό αποτέλεσμα το έφαγε η πιο ποπ κουλτούρα, γιατί τότε τα περιοδικά αφιέρωναν πολύ περισσότερο χώρο στη celebrity πραγματικότητα. Τελικά το χώρεσαν όλο αυτό σε τέσσερις σελίδες με κάτι φωτογραφίες πολύ μικρές, και εκεί κατάλαβα ότι υπάρχει ένα όριο, έχουν διαφορετική αντίληψη της πραγματικότητας.

Και μια μεγάλη απογοήτευση ακόμα. Έχω πάει στην Αφρική με δική μου πρωτοβουλία, στην Αιθιοπία, για να κάνω ένα δύο θέματα με τα ορφανοτροφεία και τον HIV στις παιδικές ηλικίες. Και αυτό δεν βγήκε ποτέ. Είχα βγάλει φωτογραφίες, το είχα γράψει το θέμα, είχα κάνει και ολόκληρη έρευνα και δεν βγήκε ποτέ, παρότι τότε ήταν η χρυσή περίοδος των κυριακάτικων εφημερίδων. Διψούσαν όλα τα ένθετα περιοδικά τους για ύλη. Ζούσα στο Παρίσι τότε και δεν το έβγαλε κανένας».