Οι αδερφοί Αλαχούζοι κρύβουν πτώματα στο υπόγειο
- 29 ΙΟΥΛ 2019
Δεν αντέχω με τίποτα τα θρίλερ. Γενικά έχω ένα κάποιο φόβο με το αίμα, είτε είναι αληθινό, είτε ψεύτικο, το οποίο με αποτρέπει από το να κάτσω να παρακολουθήσω οποιαδήποτε ταινία ή σειρά με πολύ βίαιους θανάτους, τεμαχισμούς, splatterιες (βλ. ‘Saw’) και άλλα αντίστοιχα bloody θεάματα. Ακόμη κι αν ξέρω ότι αυτό που βλέπω στην οθόνη μου είναι ψεύτικο και έχει δημιουργηθεί με τη χρήση ειδικών εφέ, νιώθω ότι θα με κυνηγά μετά στους εφιάλτες μου. Προτιμώ κάτι πιο light.
Από την στιγμή που τρέμω στην ιδέα να δω κομμένα κεφάλια και άλλα ανθρώπινα μέλη στις ταινίες, φαντάζομαι καταλαβαίνεις ποια ήταν η πρώτη μου εντύπωση μπαίνοντας στο υπόγειο εργαστήριο των αδερφών Αλαχούζων στα Ηλύσια. Οι Γιώργος και Ρούλης Αλαχούζος, για όσους δεν τους γνωρίζουν, είναι καλλιτέχνες ειδικών εφέ και make up aritsts και έχουν εργαστεί σε σπουδαίες παραγωγές, μεταξύ των οποίων η Ανατομία ενός εγκλήματος, Το Νησί, το Harry Potter, το Έτερος Εγώ αλλά και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004.
(Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson)
Το υπόγειό τους είναι κάτι σαν μουσείο ψεύτικων πτωμάτων. Φτάνοντας στο εργαστήριό τους, αρχικά πάγωσα στη θέα των δημιουργημάτων τους. Στραβοκατάπια και προχώρησα προς τα μέσα. Ευτυχώς, ο Γιώργος και ο Ρούλης είναι τόσο χαμογελαστοί και κουλ, που πήραν αμέσως μακριά τον όποιο φόβο δημιουργήθηκε από τα (ψεύτικα μεν) μέλη ανθρώπινων σωμάτων που βρίσκονταν αραδιασμένα σε κάθε γωνιά του εργαστηρίου τους.
Σε αυτό το χώρο οι αδερφοί Αλαχούζοι έχουν κάνει εξαιρετικές δουλειές για ταινίες, σειρές, αλλά και διαφημιστικά σε Ελλάδα και εξωτερικό. Μετράνε άλλωστε ήδη 35 χρόνια στο επάγγελμα. Δεν τα λες και λίγα. Έχουν φτιάξει ό,τι μπορείς να φανταστείς, αλλά κυρίως, ό,τι δεν μπορείς να φανταστείς.
Αυτό που με εντυπωσίασε από το συζήτησή μας, ήταν το γεγονός ότι για να δημιουργήσουν κάτι, θα καθίσουν άπειρες ώρες μπροστά από βιβλία και υπολογιστές, προκειμένου να εξετάσουν ακόμη και την παραμικρή του λεπτομέρεια. Κάτι τέτοιο έκαναν και στο ‘Νησί’, όταν τους ζητήθηκε να δημιουργήσουν πάνω από 1500 προσθετικά κομμάτια για τους λεπρούς της σειράς. Μάλιστα, διατηρούν μια τεράστια βιβλιοθήκη με πάρα πολλά βιβλία ανατομίας και μελετούν αληθινές εικόνες πτωμάτων για να δημιουργήσουν όλα αυτά που βλέπουμε στις οθόνες μας. Φυσικά και όσα μου εξιστόρησαν για την απίστευτη εμπειρία τους να εργαστούν στην τελευταία ταινία Harry Potter and the Deathly Hallows, ήταν εξίσου σημαντικά. Δεν σου κρύβω ότι ζήλεψα και λιγάκι.
“Γεννηθήκαμε στην Αυστραλία. Είμαστε καγκουρέζοι, όπως λέμε. Οι γονείς μας ήταν μετανάστες στη Μελβούρνη κι εκεί γεννηθήκαμε, πήγαμε σχολείο, μεγαλώσαμε. Εκεί ξεκίνησε και το ενδιαφέρον για όλα αυτά που κάνουμε σήμερα. Ανακάλυψα ένα έμφυτο ταλέντο στη ζωγραφική. Εγώ είμαι ο καλλιτέχνης (σ.σ. Γιώργος) και ο Ρούλης είναι ο πιο πρακτικός.
Ήθελα να γίνω ζωγράφος, είχα περάσει και σε καλλιτεχνική σχολή, αλλά παράλληλα ασχολήθηκα έντονα και με τα εφέ στο make up. Στην Αυστραλία μαθαίναμε από τα 12, κινηματογράφο και μοντάζ. Είχαμε μάθημα στο σχολείο κι από εκεί μπήκα στο τρυπάκι να το ψάξω περισσότερο.
Όταν ήρθαμε στην Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του 1970, δεν ξέραμε σχεδόν τίποτα για τα εφέ. Τότε ήταν που έγινε μια τεράστια έκρηξη στο τομέα αυτό και έπαιξε τεράστιο ρόλο το Star Wars και στη συνέχεια το Alien. Άρχισα να μαζεύω βιβλία και να μελετάω άπειρες ώρες τα εφέ. Έχω ένα δωμάτιο γεμάτο με βιβλία πλέον. Παράλληλα, πειραματιζόμασταν μαζί με τον Ρούλη πάνω σε αυτό το κομμάτι. Κυρίως αυτοσχεδιάζαμε.
(Γιώρος (αριστέρα) και Ρούλης (δεξιά) μου δείχνουν μέρος της δουλειάς τους)
Στην αρχή κάναμε διάφορες δουλειές. Έχω δουλέψει κάνοντας μετακομίσεις για να βγάζω χαρτζιλίκι, προκειμένου να αγοράζω υλικά, ενώ μετά δούλεψα σε μαγαζί με καλλυντικά που έμαθα σχεδόν τα πάντα για το make up και τα προϊόντα.
Το 1984 κάναμε ουσιαστικά την πρώτη επαγγελματική μας δουλειά. Πιο πριν είχαμε κάνει κάποιες ταινίες μικρού μήκους, αλλά τότε ήταν που πέσαμε στα βαθιά. Δουλέψαμε για ένα διαφημιστικό σποτ που έπαιξε στην τηλεόραση και φτιάξαμε έναν παππού από το Muppet Show με μηχανισμό και κάτι λουκάνικα που χόρευαν σε έναν πάγκο.
Τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ περίεργα. Αυτοσχεδιάζαμε πάρα πολύ, δεν είχαμε πάει σε κάποια σχολή για να μας δείξει κάποιος πώς θα το κάνουμε. Το μάθαμε εντελώς μόνοι μας. Σκέψου, όμως, ότι όλοι όσοι δούλευαν στο Hollywood εκείνο τον καιρό ήταν επίσης αυτοδίδακτοι. Αυτό που χρειάζεται να έχεις σε αυτή τη δουλειά και είναι εξαιρετικά σπάνιο σήμερα, είναι να είσαι problem solver. Να βρίσκεις λύσεις. Πολλές φορές σκεφτόμαστε περίπλοκα, ενώ μπορείς με απλές κινήσεις να βρεις την απάντηση σε αυτό που ψάχνεις.
Μπορείς να χρησιμοποιήσεις οποιοδήποτε υλικό για να φτιάξεις κάποιο εφέ. Από τρίμματα ψωμιού μέχρι ό,τι μπορείς να φανταστείς. Παρασκευάζουμε και δικά μας υλικά, κάνουμε διάφορες πατέντες, αλλά τα περισσότερα τα παραγγέλλνουμε από το εξωτερικό.
Υπάρχουν δύο κατηγορίες make up σε μια παραγωγή. Το απλό make up που όλοι γνωρίζουμε και το special effects make up. Εμείς κάνουμε το δεύτερο, το οποίο έχει και υποκατηγορία, αυτή των μηχανικών εφέ, όταν θέλουμε να βάλουμε για παράδειγμα ψεύτικη βροχή σε κάποιο σημείο. Επίσης, φτιάχνουμε και διάφορα ψεύτικα αντικείμενα, όπως σφυριά, ρόπαλα, πέτρες κ.α. Το ψεύτικο αίμα που φτιάχνουμε έχει ως βάση του τη γλυκόζη και περιέχει και διάφορα προσθετικά τροφίμων.
(Ανάμεσα σε κρανία)
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας ήταν πραγματικά μια σπουδαία δουλειά που αναλάβαμε. Φτιάξαμε σε ένα τρίμηνο 250 κεφάλια αγαλμάτων και 25 φουστάνια για τις κόρες. Ήρθαν και μας το ζήτησαν Μάιο για να παρουσιαστούν στην τελετή έναρξης των Αύγουστο, επομένως δουλεύαμε τέσσερα άτομα ακατάπαυστα εκείνο τον καιρό. Τα καταφέραμε, όμως, πολύ καλά.
Έχει χρήματα αυτή η δουλειά, ναι. Πλέον, μπορείς να πεις ότι ζούμε ικανοποιητικά. Υπήρχε μια περίοδος από το 2011 μέχρι το 2016 με την κρίση που κάναμε ελάχιστα πράγματα, όμως, έχει αρχίσει και πάλι να υπάρχει κάποια ζήτηση.
Στο Νησί ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία και για εμάς. Σε εννιά μήνες κολλήσαμε 1500 προσθετικά κομμάτια για τους λεπρούς. Είχαμε κάνει τεράστια μελέτη πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, πάρα πολλή δουλειά και πολλά κομμάτια κόπηκαν από το κανάλι, λόγω τρόμου. Καταλαβαίνεις. Είναι και πιο περιοριστικά τα πράγματα στα κανάλια. Στο Έτερος Εγώ από την άλλη, είχαμε την ελευθερία, επειδή προβλήθηκε σε συνδρομητικό κανάλι, να κάνουμε περισσότερα πράγματα.
Το επίπεδο της τηλεόρασης στην Ελλάδα είναι επικώς άθλιο, εκτός από κάποια συγκεκριμένα πράγματα. Οι ταινίες έχουν ανέβει πολύ τον τελευταίο καιρό. Παρακολουθούμε κυρίως ξένες σειρές. Έπαθα σοκ με το Chernobyl, έχω δει πολλά μαύρα πράγματα, αλλά αυτό με ανατρίχιασε στην κυριολεξία.
(Η δουλειά τους στο Harry Potter)
Πηγαίναμε κάθε χρόνο στα εργαστήρια που γίνονταν τα γυρίσματα του Harry Potter και ξέραμε τι θα γίνει στις επόμενες. Πριν αρκετά χρόνια είχαμε πάει σε μια έκθεση στο Λονδίνο και γνωρίσαμε αρκετούς συναδέλφους από το εξωτερικό. Ένας από αυτούς ήταν και ο Nick Dudman, ο οποίος ήταν ο υπεύθυνος των special effects make up στα Harry Potter. Γίναμε φίλοι και μετά τον ζαλίσαμε να μας πάρει μαζί του στα εργαστήρια. Αυτό συνεχίστηκε και γινόταν μετά κάθε χρόνο, ώσπου στην τελευταία ταινία μας πρότεινε να δουλέψουμε μαζί του. Τρομερή οργάνωση εκεί. Ήμασταν 70 άτομα συνεργείο τότε από όλο τον κόσμο και η δουλειά η δική μας ήταν να ετοιμάσουμε ένα από τα Goblin για την σκηνή στην τράπεζα Gringotts.
Στις πέντε το πρωί ξεκινούσε το μακιγιάζ, κάναμε ένα διάλειμμα για πρωινό και μέναμε στο στούντιο μέχρι τις 8-9 το βράδυ. Αυτό γινόταν για μια εβδομάδα περίπου. Μπορεί να είχε τρομερή κούραση, αλλά ήταν συγκλονιστική εμπειρία.
(Ο παιχνιδιάρης Lemmy ήταν αυτός που έκλεψε την παράσταση)
Έχουμε φτιάξει πολλά περίεργα πράγματα, τα οποία εμάς μας φαίνονται πλέον συνηθισμένα. Όταν μας ζητάνε ένα κεφάλι για παράδειγμα, αρχίζω και τους δείχνω φωτογραφίες αληθινών αποκεφαλισμών και τους ζητάω να επιλέξουν ποιο θέλουν. Κάποιοι σοκάρονται, εμείς όχι. Έχω πολλά βιβλία νεκροτομίας με αληθινά πτώματα που τους έχουν βγάλει το δέρμα. Θυμάμαι μια φορά μας ζήτησαν να κάνουμε έναν αποκεφαλισμό από τζιχαντιστές για ένα γύρισμα και αναγκάστηκα να δω πολλά videos κανονικών αποκεφαλισμών για να το πετύχουμε. Ξέρω, όμως, ότι αυτό που κάνουμε είναι κάτι ψεύτικο και δεν με αγγίζει. Για πολλά χρόνια, βέβαια, δεν μπορούσα να μπω σε νοσοκομεία. Με τρόμαζε η ιδέα να δω τον άλλο να υποφέρει. Ένα άλλο περίεργο ίσως, ήταν ένας πεθαμένος σκύλος που φτιάξαμε για ένα γύρισμα, όλος ψεύτικος. Τον είχαμε βγάλει και κάποια στιγμή για λίγο έξω από το εργαστήριο και είχαν τρελαθεί τα παιδιά της γειτονιάς.
Έχουμε πολύ καλή σχέση μεταξύ μας. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Δεν υπάρχουν τσακωμοί, παρά μόνο στην δουλειά, δημιουργικοί τσακωμοί που γίνεται το έλα να δεις. Ευτυχώς, δεν τσακωνόμαστε ποτέ για δύο πράγματα. Για λεφτά και γυναίκες”.
ΔΕΣ ΚΙ ΑΥΤΑ