Οι Calexico θα γκρεμίσουν τα τείχη του Τραμπ με τη μουσική τους

Ο χαρακτηρισμός ‘αγαπημένη μπάντα του ελληνικού κοινού’ έχει γίνει λίγο καραμέλα, το δέχομαι. Αν ωστόσο μια μπάντα μπορεί να τον διεκδικήσει με πραγματικές αξιώσεις, αυτή είναι σίγουρα οι Calexico.

Η indie rock μπάντα από τα σύνορα των Η.Π.Α με το Μεξικό βρίσκει πάντα τον τρόπο να μας κρατάει σε εγρήγορση και φέτος φρόντισε να κυκλοφορήσει έναν από τους πιο δυνατούς δίσκους της, το ‘The Thread That Keeps Us’, το οποίο μοιάζει να εκφράζει την ανησυχία και την οργή της για όσα συμβαίνουν στην Αμερική του Τραμπ.

Η παρέα του John Convertino και του Joey Burns θα βρεθεί στις 3 και 4 Ιουλίου στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, για δύο μαγικές βραδιές γεμάτες με την μουσική τους, κάτω από την Ακρόπολη. Εμείς, μιλήσαμε με τον John σε ένα διάλειμμα από την περιοδεία τους, για τις επερχόμενες συναυλίες τους στην Ελλάδα, το νέο τους άλμπουμ, την προσφυγική κρίση και τον Καζαντζάκη.

Ο ‘IN YOUR FACE’ ΗΧΟΣ

Οι Calexico μετράνε ήδη 22 χρόνια παρουσίας, με τον νέο τους δίσκο να είναι ο δέκατος που κυκλοφορούν σε αυτή τους την πορεία. Δέκα δίσκοι, πολλές εμπειρίες, αμέτρητα ταξίδια. 

“Τα ταξίδια με το αεροπλάνο γίνονται όλο και πιο δύσκολα, με τους συνεχείς ελέγχους ασφαλείας και τον τόσο κόσμο που πετάει. Αξίζει όμως, όταν φτάνεις στον προορισμό σου και παίζεις τη μουσική σου τα ξεχνάς όλα, το κάνουμε πια τόσα χρόνια, έχουμε αποκτήσει πιστούς φανς και είναι υπέροχο να παίζουμε για εκείνους”. Φέτος όμως η μουσική τους μοιάζει πιο έντονη και πολιτικοποιημένη από κάθε άλλη φορά. 

“Το νέο μας άλμπουμ είναι λίγο πιο έντονο, σίγουρα. Μετά τις αμερικάνικες εκλογές, τόσο ο Joey όσο κι εγώ είπαμε ότι πρέπει να βγούμε ξανά στο δρόμο και να παίξουμε μουσική. Η μουσική είναι μια θετική μορφή δύναμης, είναι όμορφο να χτίζεις μια τέτοια σύνδεση, που φέρνει πιο κοντά την μπάντα και τους φανς”.

Τα πράγματα αλλάζουν πάρα πολύ γρήγορα στις μέρες μας, γι΄ αυτό και πρέπει να είσαι όσο πιο αληθινός και άμεσος γίνεται. Αυτό εξηγεί και την αλλαγή του ήχου μας, είναι λίγο πιο ‘in your face’

“Το Brexit ήταν σίγουρα μια πρώτη κόκκινη σημαία, μια πρώτη ένδειξη διχασμού των ανθρώπων. Ο ένας στρέφεται εναντίον του άλλου, χτίζουν τείχη, αυτό είναι κόντρα σε αυτό που κάνει η μουσική και η τέχνη γενικότερα. Η μουσική φέρνει κοντά τον κόσμο, άνθρωποι από διαφορετικές κουλτούρες βρίσκουν έναν κοινό τόπο. Όταν λοιπόν βλέπουμε τείχη να υψώνονται και πολιτικούς να διχάζουν τον κόσμο, οφείλουμε να αφυπνιστούμε και να είμαστε σε εγρήγορση”.

“Πρέπει να αγκαλιάσουμε και να αποδεχτούμε τη διαφορετικότητά μας. Κι όμως, βλέπεις ανθρώπους που θεωρούν πως πρέπει να χωριζόμαστε, κάτι που για μένα είναι απαράδεκτο. Παίζουμε τη μουσική μας κι ελπίζουμε πως θα έρθει η αλλαγή. Είμαι αισιόδοξος, πιστεύω ότι τα πράγματα δεν προχωράνε σε μια ευθεία γραμμή, πάνε μπρος-πίσω σε ένα διαρκες ζιγκ-ζαγκ. Ελπίζω για κάθε δύο βήματα μπροστά να κάνουμε μόνο ένα βήμα πίσω. Πιθανότατα τα πράγματα θα χειροτερέψουν πριν γίνουν ξανά καλύτερα. Υπάρχουν πολλοί ρατσιστές και στενόμυαλοι άνθρωποι στις ΗΠΑ κι όταν βγαίνουν στο προσκήνιο είναι άσχημο. Ελπίζω στον επόμενο γύρο να υπάρχει περισσότερη ενότητα και ενσωμάτωση και λιγότερος διχασμός”.

“Εύχομαι η χώρα μου να βοηθούσε περισσότερο στο προσφυγικό. Πρόκειται για ανθρώπους από χώρες της Αφρικής ή την Συρία, που υποφέρουν από πολέμους. Οι ΗΠΑ είναι μια από τις πλουσιότερες χώρες στον κόσμο και θα έπρεπε να βοηθάνε περισσότερο, κάτι που δεν κάνουν όσο μπορούν και πρέπει, είναι απογοητευτικό”. Το να είναι μια χώρα όπως οι ΗΠΑ ξενοφοβική, μοιάζει παράξενο και αντίθετο με την ίδια την ιστορία της. Προερχόμενος από οικογένεια μεταναστών κι ο John, αντιμετωπίζει το θέμα με ιδιαίτερη ευαισθησία.

“Ο παππούς μου ήρθε στις ΗΠΑ από το Μπάρι της Ιταλίας, είμαι περήφανος για τις ιταλικές και τις ιρλανδικές ρίζες μου. Όποιος έρχεται στις ΗΠΑ μπορεί να δει ότι η πολυπολιτισμικότητα είναι η μεγάλη μας δύναμη, αυτό που μας κάνει ιδιαίτερη και σπουδαία χώρα. Δεν γίνεται να μην μας εξοργίζει το γεγονός ότι η μετανάστευση έχει μετατραπεί σε πρόβλημα και σε κάτι που μισούμε, αντί για κάτι που αγκαλιάζουμε και αποδεχόμαστε”.

“Γεννήθηκα στην Νέα Υόρκη, όμως πέρασα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου στην Οκλαχόμα, στην Κεντρική Αμερική. Η Νέα Υόρκη είναι ένα λιμάνι, εκεί φτάνουν οι μετανάστες, εκεί έφτασε κι ο παππούς μου, στο Ellis Island. Στη Νέα Υόρκη θα συναντήσεις όλες τις γλώσσες και κουλτούρες, όσο πας δυτικά θα συναντήσεις μεγαλύτερη απομόνωση, υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που δεν αντιλαμβάνεται τον κόσμο με την ευρύτερη έννοια. Ακριβώς γι’ αυτό φτάσαμε να έχουμε έναν πρόεδρο σαν τον Τραμπ, ο κόσμος φοβάται το νέο και το διαφορετικό, ό,τι δεν είναι σαν κι εκείνον. Όταν φτάσεις στην δυτική ακτή, είναι πάλι σαν τη Νέα Υόρκη, άνθρωποι από όλες τις κουλτούρες ζουν μαζί αρμονικά. Οι παράκτιες περιοχές είναι συνήθως πιο προοδευτικές και φιλελεύθερες, η κεντρική Αμερική ακόμα υποφέρει”.

ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ, ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΑΜΠΑΝΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΟΙΓΕΙ

Πριν από μερικά χρόνια, η εκτέλεση του ‘Stray’ με τους Έλληνες Takim έδειξε με τον καλύτερο τρόπο την σύνδεση των Calexico με την χώρα και τη μουσική μας. Η συνεργασία αυτή προχώρησε, γεννώντας και το κομμάτι ‘World Undone’ το οποίο συμπεριλήφθηκε στο προηγούμενο άλμπουμ της μπάντας.

“Ήταν μια τρομερή μέρα, γεμάτη έμπνευση και δημιουργία, δεν ήταν στα πλάνα μας να παίξουν τόσο μεγάλο ρόλο στο δίσκο μας και να μας βοηθήσουν να συνθέσουμε ένα κομμάτι, απλά συνέβη. Ήμασταν μαζί στον ίδιο χώρο, παίζαμε τη μουσική μας και ελπίζω να το ξανακάνουμε όταν επιστρέψουμε”.

Έχουμε έρθει πολλές φορές στην Ελλάδα, είναι μια μοναδική σύνδεση αυτή που έχουμε, αναπάντεχη, αισθανόμαστε πολύ τυχεροί και ευτυχισμένοι και ανυπομονούμε να παίξουμε στην Ακρόπολη

“Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα είναι, απλά περιμένω. Ελπίζω ο κόσμος που θα έρθει να αφεθεί και να απολαύσει τη στιγμή”. Οι Takim πάντως δεν είναι το μοναδικό που τους συνδέει με την Ελλάδα.

“Ο Νίκος Καζαντζάκης είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, ενώ λατρεύω και το μπουζούκι. Το minor μπλουζ, μελαγχολία, τραγωδία και ευτυχία την ίδια στιγμή, είναι ένα μεγάλο κομμάτι αυτού που κάνουν κι οι Calexico. Προσπαθούμε να είμαστε όσο πιο αληθινοί μπορούμε με τα συναισθήματά μας, έτσι αισθανόμαστε όταν είμαστε εκεί. Οι άνθρωποι στην Ελλάδα είναι αληθινοί, ειλικρινείς”. Όσο για το αν ο ίδιος κι ο Joey σκέφτονται το τέλος, ο John ήταν απολύτως ειλικρινής.

“Μετά από κάθε δίσκο και περιοδεία αναρωτιόμαστε αν πρέπει να ανοίξουμε μια σαμπάνια και να πούμε ‘αυτό ήταν’. Ποτέ δεν ξέρεις στ’ αλήθεια όμως, έχουμε σταθεί τρομερά τυχεροί κι έχουμε καταφέρει να κάνουμε για τόσο καιρό αυτό που αγαπάμε. Δεν υπάρχει εγγύηση όμως, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να βγάλεις λεφτά απ’ τη μουσική, ο κόσμος έχει σταματήσει να αγοράζει δίσκους. Πρέπει λοιπόν να βασιζόμαστε στις περιοδείες και τις πωλήσεις από το merch. Όσο ο κόσμος εμφανίζεται στα show και περνάει καλά, θα συνεχίσουμε”.

Οι Calexico θα εμφανιστούν στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, την Τρίτη 3 και την Τετάρτη 4 Ιουλίου, στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού.