Οι VIC ονειρεύονται να παίξουν κάποτε live στις πυραμίδες

Πάνω σε αυτή τη μουσική παράδοση αιώνων ήρθαν οι Villagers of Ioannina City να εντάξουν τις ηλεκτρικές κιθάρες, τα drums και τις stoner μπασογραμμές δίνοντας με το εμβληματικό πια album τους Riza (2014) τη δική τους εκδοχή του ηπειρώτικου ήχου ως μέλη μίας αναδυόμενης εναλλακτικής ροκ σκηνής. Δεν είναι σίγουρα οι πρώτοι που το έκαναν. Συνδέθηκαν όμως με μία εποχή που μουσικά άρχισε να κοιτάει προς το παρελθόν της δημιουργικά και όχι απλώς νοσταλγώντας παθητικά.

Πλέον, 7 χρόνια από το Riza και το EP Zvara και 2 από το Age of Aquarius, κάνουν μία περιοδεία σε όλη την Ελλάδα η οποία θα καταλήξει στις 17 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Πέτρας, στις 19 στη Χαλκίδα και τελικά στις 25 στο Θέατρο Βράχων.

Με αφορμή αυτές τις συναυλίες τους, συνομιλήσαμε με τον τραγουδιστή και κιθαρίστα της μπάντας, Αλέξη Καραμέτη. Τον ρωτήσαμε για το παρελθόν και το παρόν της μπάντας, για τις αναφορές της αλλά και για το μέλλον της.

Μετά από πόσο καιρό επιστρέψατε στα lives. Είναι δύσκολη αυτή η επιστροφή;

Aν εξαιρέσεις μία συναυλία που κάναμε στο ενδιάμεσο, ήταν περίπου 1,5 χρόνος. Το τελευταίο live που κάναμε πριν την πανδημία ήταν στις αρχές Μαρτίου. Μας είχε λείψει πολύ αυτή η επαφή με τον κόσμο. Το θετικό είναι ότι πήραμε αμέσως μπρος. Είναι σαν το ποδήλατο που λένε. Θυμηθήκαμε γιατί το κάνουμε αυτό το πράγμα τόσα χρόνια και γιατί το αγαπάμε.

Τι ακούσματα είχες εσύ προσωπικά στην παιδική και στην εφηβική σου ηλικία; Είχες επαφή με την παραδοσιακή μουσική;

Μη φανταστείς ότι μεγαλώσαμε με παραδοσιακά όργανα στο χέρι και ότι μικρός γύρναγα από πανηγύρι σε πανηγύρι. Οι γονείς μου είχαν άλλα ακούσματα που τελικά έφταναν και σε εμένα. Το κλασικό ροκ των Pink Floyd, Led Zeppelin, Deep Purple κτλ το έχω, λοιπόν, στο σπίτι μου από πολύ μικρός. Και το ηπειρώτικο όμως υπήρχε πάντα. Ήταν στην άκρη μεν αλλά ήταν εκεί, όπως είναι πάντα εκεί ο Καζαντζίδης ή ο Θεοδωράκης.

Το πρώτο πράγμα που επέλεξες να αγοράσεις;

Τα πρώτα που επέλεξα εγώ να ακούσω και τα αναζήτησα ήταν οι Iron Maiden, οι Metallica, οι Judas Priest. Όλα αυτά με έχουν επηρεάσει πάρα πολύ. Στην πορεία βέβαια έρχονται και άλλα που μπορεί να επηρεάζουν ενδεχομένως ακόμα περισσότερο αλλά αυτές οι πρώτες μπάντες είναι τα παιδικά μου χρόνια. Προσωπικά πλέον ακούω τα πάντα αλλά κυρίως εκεί που γυρνάω είναι η ροκ μουσική και το μέταλ.

Το “Riza” βγήκε περίπου στο μέσο μίας δεκαετίας άνθησης μίας ελληνικής εναλλακτικής ροκ σκηνής. Αν κάποιος μου πει ότι είστε ένα από τα σημαντικότερα μέλη της, θα πειστώ. Αν κάποιος άλλος μου πει ότι είστε κάτι τελείως διαφορετικό, επίσης θα πειστώ. Εσείς πώς βλέπετε τον εαυτό σας ως προς τη σκηνή αυτή;

Δεν θα το βάλω ακριβώς σε ταμπέλα μουσική, γιατί τότε θα αρχίσει και η κουβέντα για το αν οι VIC είναι stoner ή τι είναι stoner. Πιστεύω και νιώθω ότι δικαιωματικά μπορούμε να θεωρούμαστε μέλη αυτής της εναλλακτικής ροκ σκηνής της Ελλάδας.

Δεν παίζουμε το ίδιο πράγμα με τους Nightstalker προφανέστατα. Δεν είναι όμως το θέμα να παίζω το ίδιο με τους υπόλοιπους. Στα ίδια φεστιβάλ παίζουμε, στα ίδια μαγαζιά, στους ίδιους δρόμους βρισκόμαστε. Έχουμε παρόμοιους προβληματισμούς. Ο κύκλος μας είναι ο ίδιος. Να λάβουμε υπόψη κιόλας ότι μία σκηνή δεν είναι μόνο οι μπάντες. Είναι και οι διοργανωτές, είναι και οι γραφίστες, οι ηχολήπτες, τα μαγαζιά. Φυσικά είναι και ο κόσμος.

Άρα, ναι, είμαστε μέλος της. Ούτως ή άλλως, δεν ξέρω καμία σκηνή πουθενά στον κόσμο που να έπαιζαν όλα τα μέλη της ακριβώς τον ίδιο ήχο.

Έχουμε συνδέσει πολύ την παράδοση γενικά με τη συντήρηση. Εσείς φαίνεται ότι την έχετε ως αφετηρία για κάτι τελείως διαφορετικό. Ποια είναι η σχέση σας με αυτό που λέμε παραδοσιακή μουσική;

Αυτό που λένε παραδοσιακή μουσική εμένα προσωπικά με αγγίζει πάρα πολύ. Μου αρέσει πάρα πολύ. Έχω νιώσει πάρα πολλά πράγματα ακούγοντάς τη. Καταλαβαίνω αυτό το συντηρητικό και το κιτς που μπορεί να βλέπει κάποιος στην παραδοσιακή μουσική. Εγώ δεν την είδα ποτέ έτσι αυτή τη μουσική.

Προφανώς αυτό που λέμε «παραδοσιακή μουσική» δεν είναι ένα συμπαγές πράγμα. Μπορεί να υπάρχει μία κομπανία που παίζει παραδοσιακή μουσική μουσική και δεν ακούγεται. Μπορείς όμως να ακούσεις και πολύ ωραία πράγματα, ξέρω’γω, 10 χωριά πιο πέρα. Τόσο καλή, ώστε να σου ανοίξει ένας τελείως διαφορετικός κόσμος. Όπως σε κάθε είδος μουσικής υπάρχει το καλό, το κακό, το συντηρητικό, το κιτς.

Ήθελα να σε ρωτήσω για το κομμάτι το Riza, που είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια των VIC. Από πού είναι το sample;

Το sample είναι από ένα ντοκιμαντέρ που με έχει επηρεάσει πάρα πολύ γενικότερα. Ήμουν στο εξωτερικό κιόλας και όταν λείπεις σε πιάνει μία άλλη νοσταλγία για τον τόπο που μεγάλωσες. Είναι, λοιπόν, το ντοκιμαντέρ του Αντώνη Τσάβαλου, το «Ελλήνων Δρώμενα». Πρόκειται για μία φανταστική σειρά ντοκιμαντέρ και είναι από επεισόδια που είχε κάνει πριν από πολλά χρόνια το ένα εκ των οποίων είναι για το ηπειρωτικό πολυφωνικό. Το έχω δει πολλές φορές, το ακούω σαν να ήταν δίσκος και ήθελα να βάλω κάποια στιγμιότυπα από εκεί αφιερωματικά.

Και η φωτογραφία του άλμπουμ;

Ο γραφίστας μας που είχε κάνει το Riza, ο Διογένης ο Χατζόπουλος μας έδειχνε διάφορα εξώφυλλα. Όταν μας έδειξε αυτή τη φωτογραφία είπαμε όλοι μαζί ότι αυτό ήταν το πιο κατάλληλο.

Είναι πολύ σύνηθες στα χωριά πάνω στην Ήπειρο να βλέπεις έτσι παλιά αυτοκίνητα παρατημένα. Το κορυφαίο είναι ότι το αμάξι υπήρχε όντως και θέλαμε να το πάρουμε και να το βάλουμε σε κάποιο live. Δυστυχώς τελικά μαζεύτηκε. Δεν ξέρω από πού και πώς αλλά χάθηκε αυτό το αμάξι. Όποιος διαβάζει εδώ και ξέρει ότι υπάρχει αυτό το αμάξι κάπου, τον χιλιοπαρακαλώ να επικοινωνήσει μαζί μας (σ.σ. γέλια).

Ξεκινήσατε με αγγλικά, γυρίσατε στα ελληνικά και στο Age of Aquarius επιστρέψατε στα αγγλικά. Υπάρχει κάποιο κριτήριο ανάλογα με το οποίο επίλεγετε τη γλώσσα σε κάθε κομμάτι; 

Το ποια γλώσσα θα διαλέξουμε είναι όπως βγει. Κάποια τραγούδια δεν μου έβγαιναν να τα τραγουδήσω στα αγγλικά και το αντίστροφο. Ειδικά τα Riza και Zvara επειδή είχε ένα συγκεκριμένο ύφος και συγκεκριμένη στόχευση μου έβγαινε να το τραγουδήσω στα ελληνικά. Το Age of Aquarius σκέψου ότι αποτελείται από τραγούδια κάποια εκ των οποίων γράφτηκαν παράλληλα με το Riza ή και ακόμα παλαιότερα. Σε επόμενα τραγούδια δεν ξέρω πώς θα γίνει. Κάποια μπορεί να βγουν ελληνικά και κάποια αγγλικά. Δεν αποκλείω τίποτα.

Τι διαφορετικό θα δούμε στην περιοδεία σας;

Καταρχάς η όλη προσέγγιση είναι τελείως διαφορετική και ακουστική. Έχουμε κοντραμπάσο, έχουμε παλιά synth, ακουστικές κιθάρες. Δεν είναι όσο ξεσηκωτικά είναι τα ηλεκτρικά μας live αλλά είναι πιο καθηλωτικό, πιο μυσταγωγικό. Έχει μία άλλη διαδρομή αλλά είναι εξίσου έντονο και ειλικρινά όποιος έρθει στο ίδιο αποτέλεσμα θα φτάσει αλλά από διαφορετικό μονοπάτι.

Τι έχει αλλάξει από τους VIC του 2014 στους σημερινούς;

Μεγαλώνουμε και σε κάποια πράγματα γινόμαστε καλύτεροι γιατί η εμπειρία σε αυτό που κάνεις είναι πολύ σημαντική. Ταυτόχρονα όμως ελπίζω να έχουμε και αυτόν τον παιδικό ενθουσιασμό που είχαμε παλαιότερα. Εγώ τα ίδια όνειρα που είχα ως παιδί και έφηβος τα έχω και τώρα.

Τελευταία ερώτηση. Υπάρχει κάποιο συναυλιακό απωθημένο ή όνειρο που έχετε;

Τώρα μου έρχεται στο μυαλό. Δεν το έχω συζητήσεις με τους άλλους. Θα μου άρεσε πάρα πολύ να παίξουμε κάποτε στις πυραμίδες στην Αίγυπτο.