Οι White Lies πιστεύουν ότι η ποπ έχει πάρει την κάτω βόλτα

Ας ξεκινήσουμε με μια όμορφη ιστορία, απ’ αυτές που φτιάχνουν ακόμη πιο όμορφες ταινίες. Δυο παιδιά, ο Jack κι ο Charles, γνωρίζονται σε ηλικία 5 ετών, γίνονται φίλοι και μεγαλώνουν μαζί στο North Ealing του Λονδίνου. Το ημερολόγιο δείχνει 1993, στην αγγλική μουσική σκηνή επικρατεί (ως συνήθως) ένας μικρός οργασμός και όσο περνάνε τα χρόνια τα 2 παιδιά ανακαλύπτουν ότι τα μουσικά τους γούστα ταιριάζουν.

Στα 15 τους, γνωρίζουν τον Harry και οι 3 τους φτιάχνουν την πρώτη τους μπάντα, τους Fear of Flying, με τους οποίους μοιάζουν να ζουν το όνειρο. Συναυλίες σε μπαρ, το πρώτο τους UK tour ως support band στους The Maccabees κι η ζωή είναι ωραία, έστω κι αν φήμη τους δεν έχει καταφέρει να φτάσει εκτός νησιού.

3 χρόνια αργότερα, συνειδητοποιούν ότι κάποια νέα τραγούδια που έγραψαν δεν ταιριάζουν στο στιλ των Fear of Flying, πατάνε το κουμπί και ξεκινάνε απ’ την αρχή, ως White Lies. Η συνέχεια είναι λίγο-πολύ γνωστή.

4 άλμπουμ, πολλές περιοδείες, κομμάτια που έχεις τραγουδήσει στο αμάξι, μεθυσμένος, σε μπαρ, σπίτι σου, στη δουλειά. Και φυσικά, παρουσίες στα δικά μας καλοκαιρινά φεστιβάλ, αφού ανάμεσα στο ελληνικό κοινό βρίσκονται αμέτρητοι φαν τους.

Με το ολόφρεσκο άλμπουμ τους ‘Friends’ να δείχνει πως δεν φοβούνται να πειραματιστούν με νέες μουσικές ιδέες και λίγες ημέρες πριν επισκεφτούν τη χώρα μας για την πρώτη δική τους συναυλία ως headliners, μιλήσαμε με τον ντράμερ Jack Lawrence-Brown, για τα νέα τους τραγούδια, τις περιοδείες, τη φιλία και το Brexit.

Ναι τον πεντάχρονο Jack της ιστορίας μας, ο οποίος πια είναι 28 ετών και ντράμερ σε ένα απ’ τα μεγαλύτερα συγκροτήματα της Αγγλίας. Όχι κι άσχημα.

Το τουρ σας περιλαμβάνει αρκετές στάσεις, πριν και μετά απ’ την Ελλάδα. Είναι οι συναυλίες σας στο Λονδίνο λίγο πιο ξεχωριστές απ’ τις υπόλοιπες;

Νομίζω ότι στο Λονδίνο υπάρχει περισσότερη πίεση. Σε αυτές τις συναυλίες έρχονται να μας δουν συγγενείς, φίλοι, στελέχη της δισκογραφικής μας, οπότε είναι λίγο παράξενα. Σε αυτό το τουρ πάντως θα παίξουμε στο Shepherd’s Bush (σ.σ. το live αυτό έγινε την Τρίτη 29 Νοέμβρη) που είναι ένα φανταστικό venue κι έγινε αμέσως sold-out. Γενικά είναι δύσκολο το Λονδίνο όμως, υπάρχει πίεση, ο κόσμος έχει πάρα πολλές μουσικές επιλογές, κάθε βράδυ μπορεί να ακούσει και μια διαφορετική μπάντα ζωντανά.

Κάποιο άλλο μέρος το οποίο ανυπομονείτε να επισκεφτείτε;

Το Άμστερνταμ είναι ένα αγαπημένο μας μέρος, έχουμε παίξει πολλές φορές στο ‘Paradiso’ κι είναι ένα απ’ τα αγαπημένα μας μέρη στην Ευρώπη. Ανυπομονούμε όμως και για τη Λισαβόνα στην οποία δεν έχουμε ξαναπαίξει ποτέ ως headliners, αλλά φυσικά και για την Ελλάδα στην οποία επίσης δεν έχουμε υπάρξει ποτέ headliners. Αν το σκεφτείς είναι εντυπωσιακό, υπάρχουμε ως μπάντα σχεδόν 10 χρόνια πια, έχουμε παίξει σε ολόκληρο τον κόσμο, έχουμε ξαναβρεθεί στην Ελλάδα για φεστιβάλ, αλλά πλέον θα είμαστε headliners, ανυπομονούμε.

Τι θυμάσαι απ’ την τελευταία φορά που βρεθήκατε στα μέρη μας;

Είχαμε περάσει απίστευτα, πρέπει να ήταν πριν 5-6 χρόνια όταν ήρθαμε πρώτη φορά για ένα φεστιβάλ κι είχε πολύ πλάκα. Μέναμε σε ξενοδοχείο με πισίνα στην ταράτσα, καθόμασταν και πίναμε μοχίτο στις 2 το βράδυ και την επόμενη μέρα παίξαμε σ’ ένα πολύ όμορφο φεστιβάλ. Το ωραίο με τα φεστιβάλ στην Ελλάδα είναι ότι είσαι σίγουρος ότι θα έχει καλό καιρό. Μετά από φεστιβάλ στη Βόρεια Ευρώπη ή την Αγγλία, όπου όλοι είναι μούσκεμα και αισθάνονται λίγο μίζερα, είναι ωραία αλλαγή να παίζεις στην Ελλάδα που όλοι έχουν καλή διάθεση κι έχει συνέχεια ήλιο. Όλες μας οι εμπειρίες στην Ελλάδα ήταν τρομερές και τώρα ανυπομονούμε για το πρώτο ‘δικό μας’ show.

Ευκαιρία να δείτε την Αθήνα και τον χειμώνα.

Σωστά, πώς είναι εκεί το χειμώνα;

Έχει κρύο, αλλά δεν βρέχει πολύ (την ημέρα που μιλήσαμε δεν έβρεχε εντάξει; πού να ξέρω τι ερχόταν). Ας αφήσουμε τον καιρό όμως λες και είμαστε σε βαρετό πρώτο ραντεβού. Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε το τέταρτό σας άλμπουμ. Τι κρύβεται πίσω απ’ τον τίτλο ‘Friends’;

Σε γενικές γραμμές, οι στίχοι του άλμπουμ μιλάνε για το πόσο έχουμε αλλάξει, τον τρόπο που αλλάζουν οι σχέσεις μας όσο περνάνε τα χρόνια και μεγαλώνουμε. Τόσο εμείς οι 3 μεταξύ μας, όσο και στις σχέσεις μας εκτός μπάντας. Όταν είσαι σε μια μπάντα, είναι εύκολο να μην νιώσεις ποτέ ‘μεγάλος’, ώριμος. Είμαστε 28 χρονών πλέον κι αρχίσαμε το συγκρότημα όταν ήμασταν 18. Για εμάς μπορεί να μην έχουν αλλάξει τόσα πράγματα, όμως τα τελευταία 1-2 χρόνια βλέπουμε τους φίλους μας να μετακομίζουνε σε διάφορα μέρη του πλανήτη, να παντρεύονται, να κάνουν παιδιά. Επομένως το άλμπουμ αφορά τη δυναμική της σχέσης μας με τους φίλους μας και τις αλλαγές στις ζωές τους.

Οι White Lies και τα μέλη τους δεν έχουν αλλάξει καθόλου δηλαδή όλα αυτά τα χρόνια;

Αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι έχουμε γίνει πολύ πιο άνετοι με πολλά πράγματα. Είμαστε πιο άνετοι μεταξύ μας, νιώθουμε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Όταν βγάλαμε το πρώτο μας άλμπουμ ήταν πολύ τρομακτικό για μας, δεν είχαμε ξαναμπεί σε στούντιο, δεν ξέραμε πώς δούλευε όλο αυτό, τι έπρεπε να κάνουμε. Σήμερα ξέρουμε τι κάνουμε, πήραμε το θάρρος να κάνουμε εμείς την παραγωγή στο άλμπουμ μας. Αυτή είναι η μεγαλύτερη αλλαγή, ότι έχουμε πλέον τον έλεγχο.

Εσύ κι ο Charles Cave είστε μαζί απ’ το σχολείο. Βοηθάει αυτό την επικοινωνία της μπάντας;

Είναι σίγουρα πολύ σημαντικό. Τα μέλη των περισσότερων συγκροτημάτων γνωρίστηκαν στο Πανεπιστήμιο, γύρω στα 20, όταν ήθελαν να φτιάξουν μια μπάντα. Δεν είναι συχνό να συναντάς μέλη συγκροτήματος που μεγάλωσαν μαζί, με τον Charles είμαστε μαζί απ’ το Δημοτικό, από 5 χρονών. Τον ξέρω από πάντα και βοηθάει όντως η σχέση που έχουμε κι οι 3 μεταξύ μας, είναι πάρα πολύ στενή, δεν τσακωνόμαστε πια, δεν έχουμε μεγάλες διαφωνίες, ξέρει ο ένας τον τρόπο που δουλεύει ο άλλος. Δεν τσαντίζει ο ένας τον άλλο, τουλάχιστον όχι επίτηδες. Είναι πολύ σημαντικό αυτό κι είναι ένα κομμάτι της ζωής μας.

Το τελευταίο σας single, ‘Take It Out On Me’, μου φάνηκε κάπως πιο ‘light’ σε σχέση με τον ήχο των προηγούμενων άλμπουμ σας, σαν να ξεφεύγει λίγο απ’ το post punk. Είναι αυτή μια νέα κατεύθυνση για τους White Lies;

Αλήθεια είναι αυτό, μου άρεσε αυτό που είπες, πως είναι πιο light, αυτό ακριβώς θέλαμε να πετύχουμε στο άλμπουμ μας. Θα έχει πολλά διαφορετικά στιλ μέσα. Για παράδειγμα, το ‘Take It Out On Me’ είναι πιο upbeat, πιο pop rock, θυμίζει λίγο Ramones. Υπάρχουν άλλα κομμάτια που έχουν εμπνευστεί απ’ τη disco των ‘70s, την pop των ‘80s. Είναι μια μίξη διαφόρων ειδών, όμως το γενικότερο συναίσθημα είναι διαφορετικό απ’ τα προηγούμενα άλμπουμ μας.

Πώς προέκυψε αυτή η νέα κατεύθυνση; Σας βγήκε στο στούντιο ή την είχατε συζητήσει;

Το είχαμε συζητήσει λίγο πριν γράψουμε τα τραγούδια μας. Πάντα θέλαμε να κάνουμε ένα άλμπουμ με διαφορετικό στιλ ήχου σε κάθε τραγούδι, τα 3 προηγούμενα είχαν παρόμοιο ήχο. Στο πρώτο μας άλμπουμ αυτό δούλεψε καλά, όμως στο δεύτερο δεν πήγε όπως περιμέναμε. Θέλαμε να δοκιμάσουμε πολλά και διαφορετικά πράγματα γιατί οι επιρροές μας δεν προέρχονται μόνο απ’ την post punk. Θεωρήσαμε ότι θα είχε πλάκα να δοκιμάσουμε νέες ιδέες και τον καιρό που γράφαμε τα τραγούδια μας δεν είχαμε κάποια δισκογραφική, οπότε δεν μας πίεζε κανένας, κάναμε ό,τι θέλαμε.

Έχεις ένα αγαπημένο τραγούδι σας; Ο Charles κάποτε είχε πει ότι ήταν το ‘First Time Caller’.

Πάντα θα είναι ένα κομμάτι απ’ το τελευταίο μας άλμπουμ. Τώρα ας πούμε είναι το ‘Hold Back Your Love’ απ’ το ‘Friends’, είναι ένα τραγούδι στο οποίο πετυχαίνουμε κι εφαρμόζουμε όλες τις ιδέες που κυνηγούσαμε τα τελευταία χρόνια. 

Σε μια παλαιότερη συνέντευξή σας, είχα διαβάσει ότι δεν σας αρέσει ιδιαίτερα η σύγκριση με τους Joy Division και προτιμάτε να σας συγκρίνουν με τους Tears for Fears και πιο ποπ συγκροτήματα. Πιστεύεις ότι η ποπ είναι κάπως παρεξηγημένη, κάπως υποτιμημένη;

Το πρόβλημα είναι ότι το μεγαλύτερο κομμάτι της ποπ σήμερα είναι τραγικό. Η μουσική που βρίσκεις στα charts είναι πολύ κακή, με κάποιες εξαιρέσεις βέβαια που είναι πραγματικά καλά τραγούδια. Γενικά όμως είναι τραγούδια ίδια, μακριά από προκλήσεις. Τη δεκαετία του ‘80 οι μουσικοί ξόδευαν πολλές ώρες για να φτάσουν στον ήχο που ήθελαν. Οι Tears for Fears ας πούμε, θεωρούνται ποπ, όμως η μουσική τους είναι πολύ ιδιαίτερη και σύνθετη. Εκείνα τα χρόνια ήταν η χρυσή εποχή της ποπ, ήταν πολύ διαφορετική μουσική απ’ τη σημερινή ποπ. Επομένως όταν μιλάω για τις ποπ επιρροές μας, εννοώ εκείνη την εποχή.

Το 2016 δεν είναι μια καλή χρονιά για τον πλανήτη αλλά και τη μουσική συγκεκριμένα. Ζώντας στο Λονδίνο, πώς ζήσατε το θάνατο του David Bowie;

Ήταν παράξενο, όλοι στο Λονδίνο μιλούσαν γι’ αυτό. Με πήρε τηλέφωνο μέχρι κι η μητέρα μου, ήταν τρελό, κάποια πράγματα απλά δεν περιμένεις ότι θα συμβούν. Τα είχε σχεδιάσει όλα άψογα, κάτι πολύ παράξενο να λες για το θάνατο κάποιου. Έβγαλε το άλμπουμ και πέθανε δυο μέρες μετά, ήταν σαν τα προγραμμάτισε όλα, με το άλμπουμ του στην κορυφή, ήταν ο πιο στιλάτος θάνατος, όλα όσα τον αφορούσαν ήταν τόσο κουλ. Ήταν πολύ στενάχωρο, όμως το καλό είναι ότι πολύς κόσμος βρήκε την ευκαιρία να επιστρέψει και να ακούσει τους παλιούς δίσκους του Bowie, να ανακαλύψει ξανά τις δημιουργίες του, αυτό είναι σπουδαίο.  

Κάποια νέα μπάντα που ακούς τον τελευταίο καιρό και θέλεις να συστήσεις στο ελληνικό κοινό;

Μ΄αρέσει πολύ ο J Churcher, κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό το πρώτο του άλμπουμ ‘Borderland State’ κι είναι φανταστικό. Τον ξέρουμε 10 χρόνια, πριν φτιάξουμε τους White Lies, όταν ήμασταν ακόμα οι ‘Fear of Flying’ κάναμε συναυλίες στο Δυτικό Λονδίνο κι εκεί έπαιζε κι ο J me την τότε μπάντα του, μια πολύ ωραία pop-punk μπάντα. Δεν είχαν κυκλοφορήσει όμως τίποτα και τώρα έβγαλε ένα πολύ ωραίο σόλο άλμπουμ. Αν σου αρέσουν οι White Lies θα γουστάρεις κι αυτή τη μουσική σίγουρα. 

Πριν λίγους μήνες όλοι ασχοληθήκαμε με την Αγγλία και το περιβόητο Brexit. Τι πιστεύεις εσύ για όλα αυτά και πώς βλέπεις το μέλλον της χώρας;

Οι περισσότεροι φίλοι μου κι όσοι έχω συναντήσει τον τελευταίο καιρό είναι σοκαρισμένοι και απογοητευμένοι, είναι μια τραγική απόφαση. Είμαι περίεργος να δω τι θα συμβεί τους επόμενους μήνες, τι αποφάσεις θα παρθούν, αν και πώς θα φύγουμε απ’ την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι εκνευριστικό πάντως, γιατί πολλοί ψήφισαν στο δημοψήφισμα απλά για να διαμαρτυρηθούν, επειδή δεν τους άρεσαν διάφορα στην κυβέρνηση και τώρα το έχουν μετανιώσει. Έτσι δουλεύει η δημοκρατία όμως, πρέπει να το αποδεχτούμε. Όλοι στο Λονδίνο και τα προάστια ψήφισαν κατά του Brexit, είναι κάπως διχαστικό όλο αυτό. Ελπίζω να μην έχει αρνητικές επιπτώσεις για τα Πανεπιστήμια και τους φοιτητές, όσους δουλεύουν ήδη εδώ και δεν έχουν την αγγλική υπηκόητα. Θα δούμε τους επόμενους μήνες.

Μιας και πιάσαμε για τα καλά τα αρνητικά, τελευταία ερώτηση. Ένα σχόλιο για την Αγγλία στο Euro;

Τραγική. Είδα όλα τα παιχνίδια κι ήμασταν απαίσιοι, τώρα άλλαξαν κάποια πράγματα, όμως πιστεύω ότι και στο Μουντιάλ χάλια θα είμαστε.

Οι White Lies θα εμφανιστούν το Σάββατο 3 Δεκεμβρίου στο Gagarin 205 στην Αθήνα και την Κυριακή 4 Δεκεμβρίου στο Principal Club Theatre στη Θεσσαλονίκη.