Οι χρυσοί θησαυροί του Γιώργου Πομάσκι

Το μόνο που κρατάω από τις διοργανώσεις είναι οι διαπιστεύσεις. Δηλαδή, εγώ δε θα είχα κρατήσει τίποτε, τα πέταγα όλα. Η Εβίτα τις έχει κρατήσει. Αυτό το σκίτσο -που είδες- το είχε φτιάξει μια Βουλγάρα αθλήτριά μου και αυτό το μετάλλιο -αντίγραφο των μεταλλίων του Τόκιο- είναι δώρο από την Εθνική πόλο. Την ιστορία με την Εθνική ομάδα και τον Θόδωρο Βλάχο την ξέρεις; Είχε μαζέψει τους παίχτες του στο Ολυμπιακό Χωριό, για την ομιλία του πριν από τον προημιτελικό με το Μαυροβούνιο. Τούς είδα και μου πέρασε κάτι από το μυαλό.

Τους πλησίασα και τους είπα: «Μάγκες τώρα θα μπείτε στην τετράδα! Ετοιμαστείτε, αύριο ερχόμαστε!». Έπιανα τα παιδιά και τους μίλαγα. «Εσύ είσαι πολύ καλός τερματοφύλακας!», «εσύ πολύ έξυπνος», «δεν γίνεται να χάσουμε αύριο! Θα είμαστε εκεί». Μάζεψα όλους τους δικούς μας, πήγαμε, απλωθήκαμε στην κερκίδα και αρχίσαμε να φωνάζουμε για την ομάδα. Ο Βλάχος τρελάθηκε! Κάποια στιγμή το σκορ ήταν 6-2 και μετά πήγε 6-3. Φώναξα στην κερκίδα μας «Σηκωθείτε γαμώτο!» και ύστερα έγινε το 9-4 και το 10-4. Μπήκαμε στα ημιτελικά.

Έπειτα από δύο ημέρες, πριν από τον ημιτελικό τους βρίσκω. «Τι κάνουμε; Τώρα, πάμε για το μετάλλιο!». Πήγαμε ξανά στο κολυμβητήριο και έγινε της τρελής στην κερκίδα μας. Κερδίσαμε στον ημιτελικό την Ουγγαρία και ήρθε και το μετάλλιο. Λέγαμε «ή πρώτοι θα είμαστε ή δεύτεροι, πετύχαμε!». Μετάλλιο! Όλοι θέλουμε από ένα Ολυμπιακό μετάλλιο!

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΑΘΛΗΤΙΚΑ

Η Εθνική Πόλο παρέδωσε μαθήματα ζωής μέσα και έξω από την πισίνα

Είπε κάποιος από την ομάδα «Πρέπει να δώσουμε στον Πομάσκι τιμητικά το χρυσό μετάλλιο». Το μετάλλιο του οπαδού της Εθνικής ομάδας. Αυτό λοιπόν είναι το μετάλλιο που μου έφτιαξε η Εθνική ομάδα πόλο.

Ένα χρόνο μετά, το 2022, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Μονάχου μαζευτήκαμε στο ξενοδοχείο, για να πάμε στον αγώνα της Αντιγόνης. Όταν βγήκαμε από το ξενοδοχείο είπαμε: «Τι κάνουμε ρε παιδιά; Έτσι, πρέπει να πάμε στην Ντρισμπιώτη!» και έτσι αρχίσαμε να κάνουμε βάδην όλοι μαζί για την Αντιγόνη.

Στουτγκάρδη 1986 – Τα αγωνιστικά του παπούτσια στις 5 το πρωί

Η αθλητική καριέρα του Γιώργου Πομάσκι στο τριπλούν είναι συνυφασμένη με την πανίσχυρη ομάδα στίβου της Βουλγαρίας. Μια ομάδα με πολλά μετάλλια και παγκόσμια ρεκόρ. Εκεί έκανε ισχυρές αδελφικές φιλίες, όπως αυτή με τον Khristo Markov.

Η πρώτη σοβαρή διαπίστευση που έβγαλα στη ζωή μου ήταν το 1979 ως αθλητής, για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα εφήβων στο Μπίντγκοζ. Από τότε είμαι φίλος με τον Γιώργο Βαμβακά. Ήμουν φίλος με πολλούς Έλληνες αθλητές από παλιά. Ο Δημήτρης Μίχας, για παράδειγμα ερχόταν για προετοιμασία στην Βουλγαρία. Είχαμε καλές εγκαταστάσεις πάνω και πολύ δυνατή ομάδα.

Οι επιδόσεις τους ακόμα και σήμερα «σκίζουν»! Zagorcheva, Kostadinova, Markov, Tarev. Το παγκόσμιο ρεκόρ της Stefka Kostadinova στο ύψος είναι ακατάρριπτο. Η ομάδα της Βουλγαρίας ήταν πολύ ισχυρή.

Να, αυτό είναι το παράπονό μου για τον ελληνικό αθλητισμό. Δεν μπορέσαμε να μαζέψουμε όλους τους αθλητές μας ανεξαρτήτου αγωνίσματος, να κάνουν όλοι μαζί προπόνηση στο ίδιο κέντρο αθλητισμού, ώστε να συντηρηθούμε σ’ ένα υψηλό επίπεδο. Όταν ήμουν αθλητής στη Βουλγαρία, όλοι ταξιδεύαμε μαζί, γυμναζόμασταν μαζί, τρώγαμε μαζί. Ζούσαμε μαζί, κάθε μήνα για 20 μέρες στην προετοιμασία. Δεν ήταν αυστηρά.

Ήμασταν χαλαροί, αλλά με πολύ ανταγωνισμό. Μόνος σου -χωρίς ανταγωνισμό- είναι δύσκολο, πρέπει να συγκρίνεσαι κάθε μία ώρα, σε κάθε άσκηση. Ένα παραπάνω επειδή η ίδια η ζωή έχει αλλάξει. Το ένα παιδί δεν επικοινωνεί με το άλλο. Οι αθλητές μεταξύ τους δεν αλλάζουν τα τηλέφωνά τους. Τότε, δεν είχαμε καν κινητά, είχαμε επαφή. Τώρα, τα παιδιά είναι απομονωμένα και μηδενίστηκε και η επικοινωνία. Η σύγκριση είναι απαραίτητη στον πρωταθλητισμό.

Την εποχή που ήμουν αθλητής, ήμασταν τρία άτομα στο τιμ του τριπλούν: ο Stoicha Iliev, ο Khristo Markov κι εγώ. Η τριάδα κάθε αγωνίσματος ήταν σε πολύ καλό επίπεδο και δεν απουσιάζαμε από καμία προετοιμασία. Στην αγωνιστική περίοδο ο Tarev ήταν ο κάπτεν μας. Τότε, δεν είχαμε μάνατζερ. Όλα τα κάναμε εμείς. Περιμέναμε ώρες στην πρεσβεία για τη βίζα. Εκεί, να δεις ορθοστασία.

Ταξιδεύαμε μόνοι μας από πόλη σε πόλη, από κράτος σε κράτος. Βρισκόμασταν στη Φινλανδία και έπρεπε να βρούμε την πρεσβεία της Ιταλίας να πάρουμε τη βίζα, για να ταξιδέψουμε την επόμενη μέρα. Φτάσαμε πολλές φορές την τελευταία στιγμή και από το πούλμαν μπήκαμε μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Μια ομαδάρα τώρα.

Σήμερα, δε θα το άντεχαν τα παιδιά. Κοιμόμασταν στα αεροδρόμια και δεν έτρεχε τίποτε. Έμπαινε μετά η Stefka στον αγώνα και πήδαγε 2,00 μέτρα στο ύψος, ο Khristo 17,50μ. στο τριπλούν. Κάναμε πολλές πλάκες, αγωνιστικές. Βάζαμε τα πουλόβερ μας μακριά, παίρναμε ένα ακόντιο και ο αγώνας μας ήταν «ποιος θα καρφώσει τις περισσότερες φορές το πουλόβερ του άλλου». Άγρια πράγματα. Ζήσαμε πολλές στιγμές μαζί.

Το 1986 ταξιδέψαμε με δύο διαφορετικές πτήσεις για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Στουτγκάρδης. Ο Markov ήταν στην πρώτη. Πήγε στην Adidas, πήρε καρφιά για τα παπούτσια, μού είχε περάσει ακόμα και τα κορδόνια και με περίμενε έως τις 5 το πρωί στα σκαλοπάτια της εισόδου, μπροστά από το σπιτάκι που μέναμε. Ήταν έξω για να μου δώσει τα καρφιά. Εγώ πήγα απ’ ευθείας για ύπνο, διότι αγωνιζόμουν στο πρώτο γκρουπ του τριπλούν στις 9 το πρωί και εκείνος στο δεύτερο γκρουπ στις 11. Συναθλητής, αλλά κάτι παραπάνω από αδελφός μου.

Σκέφτομαι ότι θα ήταν ωραία να έμεναν στο χώρο μας ως προπονητές πολλοί από τους φίλους που είχα ως αθλητής. Τώρα, συναντιόμαστε λίγοι στους αγώνες. Θα υπήρχαν περισσότερες ευχάριστες αναμνήσεις μαζί τους. Στεναχωριέμαι επειδή ο χώρος πρέπει να φέρεται καλά και στην αρχή και στο τέλος του αθλητή, για να μείνει στο άθλημα. Διακρίθηκε; Βράβευσέ τον την επόμενη μέρα. Δείξτου κάτι.

Όταν η τιμωρία εφαρμόζεται την επόμενη μέρα του παραπτώματος, τότε πρέπει και η τιμή να αποδίδεται την επόμενη μέρα. Έτσι μόνο θα αρχίσει να νιώθει ως αθλητής, ότι κάτι γίνεται. Βοήθησέ τον να μείνει στον αθλητισμό. Τα παιδιά θα φύγουν για να επιβιώσουν, όταν δεν έχουν έσοδα και αυτή την επιλογή δεν μπορώ παρά να τη σεβαστώ. Όταν με πιάνουν από εταιρείες που θέλουν να βοηθήσουν δίνω ονόματα παιδιών που δεν έχουν έσοδα και χρειάζονται υποστήριξη.

Ο Μίλτος έχει τους χορηγούς του και αν το θες και η δική μου φωνή πιο εύκολα μπορεί να ακουστεί αν χρειαστεί να μιλήσω για κάτι ή να αντιδράσω ή να πρέπει να χτυπήσω μια πόρτα. Υπάρχει χώρος για όλους, αλλά πολλοί φεύγουν απογοητευμένοι.

Οι αθλητές είναι ο στίβος και δεν πρέπει να τους χάσουμε. Είναι οι αυριανές μανάδες και οι αυριανοί πατεράδες που θα έφερναν τα παιδιά τους στο στίβο. Αν φύγουν απογοητευμένοι δε θα φέρουν τα παιδιά τους στο στίβο.

Θα ήταν χαρά να έμενε ένας αθλητής και ως σύμβουλος και ως προπονητής και διοικητικός.

Βαρκελώνη 1992 – Τα «ματωμένα» δόντια της Πατουλίδου

Η καριέρα του προπονητή Γιώργου Πομάσκι προκαλεί δέος. Ο πρύτανης της προπονητικής έχει χρυσά μετάλλια σε όλες τις διοργανώσεις και το βαθύ αποτύπωμά του στις μεγάλες διακρίσεις χρονολογείται από την πρώτη μέρα της άνοιξης του ελληνικού στίβου, από το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο της Βούλας Πατουλίδου στα 100μ. με εμπόδια. Η χρυσή Ολυμπιονίκης του στίβου είχε και έχει πολύ καλή σχέση με τον κ. Πομάσκι, εμπιστευόταν την κρίση του και ακολουθούσε τις συμβουλές του στη μεγάλη πορεία της προς το βάθρο.

Από τις διαπιστεύσεις μου ως προπονητής θα διαλέξω αυτές των καλύτερων αγώνων, των Ολυμπιακών. Το 1992 στη Βαρκελώνη είχα αθλητές. Είχα αγοράσει και πλήρες σετ εισιτηρίων. Έμενα με τον άντρα της Πατουλίδου, σχεδόν κοντά στη Βαλένθια. Τόσο μακριά, σε ένα φοβερό μέρος. Είχα πολύ καλή σχέση με τη Βούλα, με εμπιστευόταν και με συμβουλευόταν και ήθελε να αλλάξει και να συνεχίσει στο μήκος μετά, όπως και κάναμε μαζί.

Την πήρα τηλέφωνο το πρωί, για να την ξυπνήσω και να πάμε στον προκριματικό. Βγήκε έξω και είχε βάψει τα δόντια της με κόκκινο μανό! Σαν να ήταν αίμα. Μου έδειχνε τα δόντια της και γρύλιζε σαν αγρίμι. Είχε προετοιμαστεί ψυχολογικά:  «θα τις φάω όλες»! Αυτή η ιστορία δεν είναι γνωστή.

Φύγαμε για το ζέσταμα. Ήρθε κοντά μας ο Georgi Dimitrov ο προπονητής της Yordanka Donkova (είχε το παγκόσμιο ρεκόρ στα 100μ. με εμπόδια από το 1986 μέχρι και το 2016). Μετά τα πρώτα περάσματα της Βούλας μάς είπε: «Αυτή θα πάρει το χρυσό και η Αμερικανίδα θα πέσει».

Είδε αμέσως τη γωνία που έκανε το πόδι τους όταν περνούσε πάνω από το εμπόδιο, πώς λύγιζε για να το πούμε πιο απλά και μάς είπε ότι «η Devers δεν “επιτίθεται” στο εμπόδιο όπως πρέπει και το καρφί των παπουτσιών της θα “δαγκώσει” το ξύλο και θα το ρίξει». Θεός σχωρέστον. Πέθανε αυτός. Η αθλήτριά του η Donkova ήταν τρίτη. Έλεγε «εμείς θα χάσουμε και αυτή -η Βούλα δηλαδή- θα νικήσει». Μου το είπε στο πρώτο ζέσταμα, στα πρώτα περάσματα.

Τότε, είχαν βάλει μια προσθήκη πάνω από τα εμπόδια. Ήταν μισό εκατοστό αφρολέξ, για να μη χτυπάνε οι αθλήτριες τα πόδια τους και πονάνε. Η Βούλα μάζεψε όλα τα εμπόδια χωρίς χτυπήσει και να ρίξει κανένα. Το έκανε τόσο τέλεια, γι’ αυτό και κατέρριπτε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Ανέβαζε συνέχεια και την ψυχολογία της από αγώνα σε αγώνα. Μεγάλη αγωνίστρια, φοβερή! Έτσι είναι και σήμερα.

Σε αυτό το επίπεδο δεν έχω δει άλλη γυναίκα σαν την Βούλα Πατουλίδου, στην Ελλάδα. Είχε δύο καλά. Και πολλή εργασία, ήταν σκυλί στη δουλειά. Όμως, ήταν σκυλί και στην αγωνιστικότητα. Συνήθως, ο αθλητής έχει ή το ένα ή το άλλο. Η Βούλα είχε και τα δύο. Ο Μίλτος έχει υπερβολική αγωνιστικότητα και ποιότητα στην προπόνηση, όχι όγκο. Στον Μίλτο απλά χρειάζεται να βάλω τον στόχο. Όταν βάλω τον στόχο αυτός κανονίζει τη συμμετοχή του σε κάθε προπόνηση. Είναι ευφυής!

Δε νομίζω ότι έχει μόνο αθλητική ευφυΐα, παντού έχει ευφυΐα. Η αθλητική ευφυΐα του φαίνεται επειδή μπορεί να σου μιλήσει για το μήκος όση ώρα θες, για άλλα θέματα δε μιλάει σε κανέναν. Ούτε με ‘μένα θα ανοίξει τέτοιου είδους συζήτηση. Όμως, για το μήκος κάνει βαθιά ανάλυση στους αντιπάλους, στον αγώνα, στο στάδιο. Είναι έτοιμος σε όλα.

Ατλάντα 1996 – Οι μπρατσαράδες αστυνομικοί και το μετάλλιο που άγγιξε η Ξάνθου

Ο Γιώργος Πομάσκι αποκάλυψε τι έγινε όταν αφηρημένος άναψε ένα τσιγάρο στην Ατλάντα, σχολίασε το μετάλλιο που άγγιξε η Νίκη Ξάνθου και μίλησε για τις εταιρείες που «αυτοφορολογούνται» με τις χορηγίες τους στον αθλητισμό.

Το 1996 στην Ατλάντα είχα πολλούς αθλητές. Ο Λάμπρος Παπακώστας ήταν έκτος τότε. Έφτασε επίσης κοντά στο μετάλλιο, όπως και η Νίκη Ξάνθου. Τον Λάμπρο τον είχα μαζί με τον Niki Petrov, μεγάλος γνώστης της τεχνικής. Εγώ δεν έχω πρόβλημα να συνεργαστώ με άλλο προπονητή. Tότε έκανα τη φυσική κατάσταση και ο Niki τελειοποίησε την τεχνική του. Στις αγωνιστικές περιόδους ήταν μαζί του.

Από αυτούς τους Αγώνες δε θα ξεχάσω και τον Κώστα Γκατσιούδη. Ένα παιδί που ήρθε από το πουθενά και μας τρέλανε όλους με την επίδοσή του. Τότε, ανήκαμε στην ομάδα της PUMA και θυμάμαι που ο Γιώργος Γλου κανόνισε να κάνουμε το γύρο της Ατλάντα με λιμουζίνες. Ο Γιώργος αγάπησε και βοήθησε πάρα πολύ το στίβο. Μάλιστα, μετά το Street Long Jump που κάναμε στον Πειραιά όλοι ήμασταν καλεσμένοι στο εστιατόριο του κ. Γλου, στο Βαρούλκο.

Κέρασε τους πάντες και τους διοικητικούς και τους εργάτες και τους αθλητές, όσους δούλεψαν γι’ αυτόν τον αγώνα. Έδωσε πολλά χρήματα στον αθλητισμό, πρόσφερε μεγάλη βοήθεια. Κάποιες εταιρείες -και θέλω να το πούμε αυτό- αυτοφορολογούνται. Με συμπεριλαμβάνουν στους κομμουνιστές, αλλά είμαι με τη Stoiximan (σ.σ. η Stoiximan υποστηρίζει τον Μίλτο Τεντόγλου και τον προπονητή του Γιώργο Πομάσκι, ενώ είναι επίσημος χορηγός και της Εθνικής ομάδας στίβου).

Αυτές οι εταιρείες -για μένα- αυτοφορολογούνται και ξοδεύουν πολύ μεγάλα ποσά, για να μπορέσουν τα παιδιά μας να κάνουν υψηλό αθλητισμό και εγώ που είμαι άνθρωπος του στίβου αυτή την προσφορά στο άθλημά μας δεν μπορώ παρά να την αναγνωρίσω.

Το λέω αυτό επειδή ασχολούμαι με την υψηλότερη βαθμίδα του αθλητισμού, με την κορυφή και δεν μπορώ να κάνω τη δουλειά μου όπως θέλω και όπως πρέπει. Η κορυφή έχει μεγάλη επιβάρυνση και αυτή πρέπει να γίνεται σε κατάλληλο ταρτάν, δεν το έχουμε. Θέλει και σοβαρή αποκατάσταση. Δεν την έχουμε. Δεν βρίσκεται σε κίνδυνο ο Μίλτος (Τεντόγλου), επειδή εμείς προσαρμοζόμαστε στις συνθήκες αυτές, ώστε να μην κινδυνέψει. Δεν τολμάς να κάνεις κάτι παραπάνω -κάτι πιο extreme-, για να πας σε πιο μεγάλες επιδόσεις επειδή, δεν έχουμε την ανάλογη υποδομή που θα μας το επιτρέψει αυτό.

Αν είχαμε τις υποδομές θα βλέπαμε σίγουρα καλύτερες επιδόσεις από τον Μίλτο. Δεν μπορούμε να πούμε αν θα είχε ξεπεράσει το πανελλήνιο ρεκόρ ή όχι. Όμως, μπορούμε να πούμε ότι θα δουλεύαμε σε άλλες ταχύτητες, για να προσπεράσουμε τα όρια.

Εγώ είμαι ικανός να προσπεράσω τα όρια. Είμαι αυτής της ψυχοσύνθεσης. Τη θέλω τη μεγαλύτερη επίδοση. Ο Μίλτος να δεις πόσο ριψοκίνδυνος είναι και πόσο έτοιμος για κάτι τέτοιο. Όμως, εγώ το σταματάω όλο αυτό, επειδή δεν έχουμε το κατάλληλο στάδιο, τη σωστή αποκατάσταση, δεν έχουμε την κατάλληλη επιστημονική υποστήριξη. Αυτά λείπουν. Να ξέρει ο αθλητής συγκεκριμένα τι χρειάζεται ο δικός του οργανισμός. Όχι να παίρνουμε γενικά βιταμίνες και γενικά να κάνουμε προπόνηση. Χρειαζόμαστε εξειδικευμένη προπόνηση.

Εξειδικευμένη αποθεραπεία, φυσικοθεραπεία. Δεν έχουμε μηχανήματα. Έχουμε τρεις – τέσσερις φυσικοθεραπευτές που μας βοηθάνε. Δεν έχουν φτιάξει το ταβάνι στο προπονητήριο. Έβαλαν μια λεκάνη από κάτω και πάνε τα νερά πιο δίπλα.

Για να επιστρέψουμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα. Είναι διαφορετικοί οι Αγώνες στην Ευρώπη απ’ ό,τι στην Αμερική. Εδώ έχουμε μεγαλύτερη ελευθερία, ενώ στην Αμερική είναι πιο αυστηροί οι κανόνες.

Είχα μεγάλη πίεση στον προκριματικό του μήκους των γυναικών. Μετά το πρώτο άλμα του δεύτερου γκρουπ χάλασε ο πίνακας. Η Βούλα Πατουλίδου και η Νίκη Ξάνθου ήταν στο πρώτο γκρουπ. Και το δεύτερο γκρουπ είχε ακόμα τις μισές προσπάθειες από το πρώτο άλμα, συν το δεύτερο και το τρίτο.

Τα κορίτσια ήταν στο όριο και έλεγα «δεν προκρινόμαστε». Στο δεύτερο γκρουπ επτά κοπέλες είχαν έρθει στους Αγώνες με επιδόσεις στα 7 μέτρα. Και άρχισαν με άκυρο, άκυρο, κακό άλμα, κακό άλμα, άκυρο και μπήκαμε στον τελικό. Εντελώς, ασυναίσθητα άναψα ένα τσιγάρο, μόλις ηρέμησα. Δεν το σκέφτηκα καν. Ξεχάστηκα τελείως. Δυο τζούρες πρόλαβα να κάνω. Ήμουν πανευτυχής με δύο αθλήτριες στον τελικό. Και νιώθω δύο χέρια μπααααμ στην πλάτη μου. Με έπιασαν και με έβγαλαν σηκωτό δυο μπρατσαράδες αστυνομικοί. Με πέταξαν σε ένα τοίχο.

Πάλι καλά που είχα από πίσω τη μεγάλη αποστολής της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής που με έσωσε. Θα με πέταγαν έξω! Ήμουν τελείως αφηρημένος όταν το άναψα. Είχε μείνει θυμάμαι μόνο μία αθλήτρια από τη Σρι Λάνκα που είχε 5 μέτρα και ήταν αδύνατον να αποκλείσει τα κορίτσια. Περίμενα αυτό το άλμα και αφέθηκα.

Σε αυτούς τους Αγώνες για μένα η Νίκη Ξάνθου ήταν τρίτη. Η Joyner-Kersee ήταν τελευταία κατά σειρά αθλήτρια στο τελευταίο άλμα. Η Νίκη είχε πηδήξει 6,97 και το άλμα της Joyner ήταν ψιλοάκυρο, αλλά από πίσω της είχε το δυναμισμό των χορηγών της και ήταν μέσα στη χώρα της. Γεια σας! Το brand ήταν οι Αμερικάνοι, το προϊόν. Μένει ένας καημός γι’ αυτό το μετάλλιο.

Αυτό ήθελα να πω στον προηγούμενο υφυπουργό Αθλητισμού, τον κ. Αυγενάκη, όταν ζητούσε να φιλοξενήσουμε μια μεγάλη διοργάνωση στίβου. Πρώτα ετοιμαζόμαστε για τον αγώνα και μετά τον παίρνουμε. Θέλω πάρα πολύ να πάρουμε έναν μεγάλο αγώνα, αλλά να είμαστε προετοιμασμένοι γι’ αυτόν τον αγώνα. Να έχουμε ένα σωστό πρόγραμμα, επιλογή αθλητών, εγκαταστάσεις και να τη φέρουμε τη διοργάνωση. Χαρά μας!

Αυτό που λέω κολλάει με την ιστορία της Νίκης Ξάνθου, η οποία την επόμενη χρονιά -το 1997- ήταν δεύτερη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Αθήνας. Το χάλκινο μετάλλιο της Ατλάντα -για μένα- είναι δικό της.

Σεβίλλη 1999 – Η σκληρή «δίαιτα Πομάσκι» και το κρυμμένο πορτοφόλι της Τσιαμήτα

Ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην καριέρα του Γιώργου Πομάσκι είναι η Βούλα Τσιαμήτα με την οποία έφτασε στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο τριπλούν το 1999 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σεβίλλης. Τρίτη στο αγώνισμα ήταν η πρώην αθλήτριά του Όλγα Βασδέκη.

Εκείνα τα χρόνια είχα αθλήτρια και τη Βούλα Τσιαμήτα και μάλιστα μέσα από πολλές συγκρούσεις. Αρχικά είχα σύγκρουση με τη Βασδέκη, επειδή ήθελε να είναι πολύ ψηλά. Ο αδερφός της, ο Σπύρος ήταν στρατιώτης δίπλα μου. Δυο αδέρφια, διαφορετικά παιδιά. Η Σούλα… Εγώ τη γνώρισα ως Σούλα και έτσι έχω συνηθίσει να τη λέω, όχι Όλγα. Σούλα Όλγα Βασδέκη είναι το πλήρες ονοματεπώνυμο. Η Σούλα -λοιπόν- είχε ισάξιες ικανότητες με τη Νίκη, με τη Βούλα και είχα άλλο σκεπτικό για την ίδια. Κάπου δεν συνέπιπτε το σκεπτικό μου με το δικό της. Η εφηβεία θες..

Είχε τα πάντα και την τεχνική και την αγωνιστικότητα της οικογένειας Βασδέκη, που είναι brand name στο στίβο! Να ‘ναι καλά. Την Τσιαμήτα την είχα δει πολύ μικρή, αρχικά στο μήκος. Είχε πηδήξει 6,14 μ.; Κάτι τέτοιο. Και σκέφτηκα αυτό το παιδί χωρίς προπόνηση να πηδάει τόσο πολύ, κάτι έχει. Την πίεσα αρκετά και μια – δυο φορές χώρισαν οι δρόμοι μας. Πριν το 1996 αυτά. Μόλις, η Νίκη Ξάνθου πήρε το μετάλλιο το 1997, ένα χέρι με έπιασε από πίσω. Ήταν της Τσιαμήτα που με κλάματα μου είπε «θέλω να ξεκινήσω» κι εγώ τής απάντησα: «Αύριο, στις 10 το πρωί».

Έτσι, πήραμε το χρυσό μετάλλιο το 1999 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σεβίλλης. Υπήρχε πράγματι μια κόντρα της Βούλας και της Βασδέκη τότε στο τριπλούν. Εγώ χάρηκα και για τις δύο. Σε αυτό το επίπεδο πρέπει να φτάσουμε όλοι. Ο κάθε αθλητής στους αγώνες ολοκληρώνει μια επίπονη προσπάθεια, όπως και ο μαθητής όταν δίνει εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο. Δε θα χαρείς με ένα παιδί που πέτυχε στις εξετάσεις και μπήκε στο Πανεπιστήμιο; Όποιο κι αν είναι αυτό. Σε αυτό το μεγαλείο θέλω να φτάσουμε να χαιρόμαστε και να επιβραβεύουμε την προσπάθεια.

Η Βούλα προσπάθησε πάρα πολύ στη διαδρομή προς τη Σεβίλλη. Είναι υπερβολή αυτό που λένε, ότι κοιμόταν με σοκολάτες στο μαξιλάρι της. Αλλά, ήθελε την coca-cola, το σουβλάκι και η «δίαιτα Πομάσκι» ήταν βασανιστήριο. Τη δεύτερη χρονιά που πηγαίναμε πολύ καλά ήμουν τόσο ακραία αυστηρός που στεναχωριέμαι για τον εαυτό μου. Τής πήρα το πορτοφόλι στο Λανθαρότε και την άφησα χωρίς χρήματα, για να αποφύγουμε τις παρασπονδίες στο φαγητό. Έτρωγε μόνο δίπλα μου, τις ώρες που τρώγαμε. Λιποθύμησε μια φορά στην προπόνηση, επειδή ήταν πολύ δύσκολη η προετοιμασία που κάναμε. Σφίξαμε τα δόντια και οι δύο και την ευχαριστώ που με ακολούθησε, πήρε το χρυσό στη Σεβίλλη και κέρδισε όλα τα Diamond League, εκτός από τον τελικό. Ήταν ο σεισμός του 1999 τότε.

Δεν κάναμε προπόνηση δυο – τρεις μέρες. Δεν ήμασταν καλά προετοιμασμένοι. Εκείνες τις μέρες κοιμηθήκαμε στην αυλή μιας φίλης μας, της κ. Καρατζά, επειδή φοβόμασταν. Η Τσιαμήτα είναι απίστευτο παιδί. Έχω μόνο καλά λόγια.

Στο Σίδνεϊ είχε τραυματιστεί η Τσιαμήτα και δεν είχα συμμετοχή, αλλά είχα την έγνοια του Markov. Η Βούλα κέρδισε στο Παγκόσμιο της Σεβίλλης και εκείνος με την Tereza Marinova κέρδισαν στο Σίδνεϊ. Έκανε εδώ την προετοιμασία για το Σίδνεϊ, έμεινε στο σπίτι μου. Στην επιστροφή από το Σίδνεϊ ήρθε πάλι στο σπίτι μου και έχουμε φωτογραφίες με το μετάλλιο εδώ.

Τότε, κάναμε πολλές προετοιμασίες μαζί. Drechsler, Ξάνθου, Kasparkova, Marinova ήταν όλες μαζί στην ίδια προπόνηση. Κάθε βράδυ οι προπονητές ανταλλάζαμε γνώσεις, χωρίς εγωισμό. Ήμασταν σαν ένα τραστ. Δεν έπαιζε ρόλο η εθνικότητα και όλα γίνονταν με διαφάνεια. Δεν μπορούσες έτσι κι αλλιώς να κοροϊδέψεις, αφού όλα φαίνονται.

Και σήμερα τυχαίνει να προσέχω αθλητές που δεν έρχονται με τους προπονητές τους στους αγώνες και μου ζητάνε βοήθεια. Θα τους προσέξω πιο πολύ από τον αθλητή μου. Όπως προσέχω πιο πολύ τους αθλητές μου από την κόρη μου. Είμαι πιο σκληρός στο σπίτι, παρά στο στάδιο. Παντού υπάρχει πρωταθλητισμός. Ο άνθρωπος που προσπαθεί, δεν υπάρχει περίπτωση να μην πετύχει.

Αθήνα 2004 – Η διάρκεια των αθλητών και ο λόγος που έλαμψε αργότερα ο Usain Bolt

Ο Λούης Τσάτουμας δεν είχε φτάσει στην κατάλληλη ηλικία, ήταν μικρός. Όμως, αυτοί οι Αγώνες ήταν ένα σχολείο. Ο Γιώργος Πομάσκι τους χαρακτηρίζει ορόσημο για την αλλαγή στα δεδομένα του στίβου. Τότε, συνειδητοποίησε -πολύ ταχύτερα από άλλους- ότι ο αθλητισμός μπαίνει σε νέες ράγες, ότι στο μέλλον θα δούμε αδιανόητα ρεκόρ.

Ο στόλος μεγάλωσε και το 2000 με 2004 μια μεγάλη φουρνιά αθλητών σταμάτησε. Παρόλο που είχαμε πάρει τους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν κάναμε καλό προγραμματισμό, ώστε να προστατεύσουμε και να αναδείξουμε τη νέα γενιά. Κάναμε ένα μεγάλο λάθος και τα λάθη στον αθλητισμό φαίνονται αργότερα. Είχαμε πολύ καλούς αθλητές και αθλήτριες, Κελεσίδου, Ξάνθου, Βασδέκη, Τσιαμήτα, Μανιάνι, Παπακώστας και ήταν πάνω κάτω 30 ετών. Οι περισσότεροι σταμάτησαν το 2004, με εξαίρεση λίγα άτομα. Δεν είχαμε ικανοποιητικό αριθμό αθλητών στις μικρότερες ηλικίες, ώστε να καλύψουν το κενό, το οποίο προκλήθηκε ως το 2012.

Γι’ αυτό επιμένω ότι πρέπει πρώτα να ετοιμάσουμε μια γενιά, προκειμένου να είμαστε δυνατοί και να μπορούμε να διεκδικήσουμε τη διοργάνωση ενός παγκοσμίου πρωταθλήματος έπειτα από 4 με 5 χρόνια. Χρειάζεσαι ανθρώπινο δυναμικό για να πάρεις αγώνα.

Το 2004 είχαμε πολύ μικρά παιδιά και πολύ μεγάλα. Τότε, είχα τον Λούη Τσάτουμα και τον Κώστα Ζαλαγκίτη. Πολύ μεγάλο ταλέντο και ο Ζαλαγκίτης. Περίμενα πολύ περισσότερα. Ομολογώ ότι περίμενα να πηδήξει 18 μέτρα στο τριπλούν. Τέτοιος, αθλητής ήταν, αλλά δεν είχε αγωνιστικότητα. Αν είχε την αγωνιστικότητα του Μίλτου 100% θα είχε άλμα στα 18 μέτρα. Τέτοιο, κορμί δεν υπάρχει. Μέχρι σήμερα είναι λαμπάδα. Και σήμερα με αυτό το κορμί θα μπορούσε να αγωνιστεί.

Αν έβρισκα έναν Ζαλαγκίτη πόσο ακόμα θα έμενα στον στίβο; Ωωωωχ! Δεν θέλω να μιλήσω καν γι’ αυτό, για να μην παρασυρθώ! Να μην πω μεγάλα λόγια. Σου δίνει ζωή αυτό που αγαπάς, επειδή ασχολείσαι με νέα παιδιά με υγιείς ανθρώπους. Εμείς εκσυγχρονιζόμαστε με αυτά τα παιδιά. Βελτιωνόμαστε. Μας παίρνουν μαζί τους στις αλλαγές της κοινωνίας. Αναγκαστικά γίνεται αυτό, όταν περνάς τόσες ώρες μαζί τους. Όταν είσαι μαζί τους μαθαίνεις για παράδειγμα το τηλέφωνο. Κάθε μέρα τους ζητάω κι από κάτι. Ο Μίλτος μου τα δείχνει τόσο γρήγορα που δεν καταλαβαίνω τι κάνει! (γέλασε)

Στην Αθήνα, λοιπόν, ήμουν στο γήπεδο από το πρωί μέχρι το βράδυ. Παρακολουθούσα τους αγώνες και τις προπονήσεις. Είδα πάρα πολλά διαφορετικά πράγματα, αντιλήφθηκα ότι ο στίβος θα περάσει γρήγορα σε άλλο επίπεδο. Είδα ένα τρομερό ζέσταμα με 10 κατοστάρια, είδα απίστευτα βάρη από κάποιους αθλητές, από τους Κουβανούς. Είδα κορίτσι να σηκώνει 250 κιλά. Παρατηρούσα ακραία πράγματα.

Τότε, συντελέστηκε μια μεγάλη αλλαγή στο στίβο. Το ζέσταμα που έκανε ο Robles στα 110μ. με εμπόδια. Μέχρι το 1999 διατηρήθηκε μια εικόνα που υπήρχε από το 1970. Άλλαξαν οι κοινωνίες, ο τρόπος εκγύμνασης και η προσέγγιση. Από το 2000 – 2010 έγιναν πολλές αλλαγές. Τότε, έλαμψαν νέα άτομα. Αν εξαιρέσουμε τον Bolt, ο οποίος έλαμψε στο Πεκίνο και είχε μεγάλη διάρκεια, δεν είχαμε πια σταθερές αξίες στα αγωνίσματα όπως ήταν ο Carl Lewis, ο Michael Johnson που έκαναν τεράστιες καριέρες και σε έκταση. Τότε άρχισε να χάνεται η διάρκεια του αθλητή.

Ο Usain Bolt είναι μια εξαίρεση, επειδή πολύ δύσκολα βρίσκεις ένα τόσο ψηλό παιδί (1,96μ) με τέτοια συχνότητα στο τρέξιμο. Αυτός είχε και τα δύο. Τρέχει με πολύ μεγάλο και γρήγορο διασκελισμό, με χαλαρότητα. Δεν είχε ψυχολογικές μπάρες. Είχε αυτοπεποίθηση. Ήταν ένα απελευθερωμένο παιδί, έγινε σταρ. Η εταιρεία αντί να βοηθήσει 1000 παιδιά με 100.000, προτίμησε να βοηθήσει έναν Bolt με 10, 20, 50 εκατομμύρια. Tον βοήθησαν πολύ οι χορηγοί του σε αυτή την προσπάθεια. Έγινε σταρ, αλλά ο ρόλος είχε γραφτεί γι’ αυτόν. Δεν πιέστηκε. Κάτι παρόμοιο είναι ο Duplantis, τώρα.

Πεκίνο 2008 – «Στο Πεκίνο νομίζω ότι πέθανα»

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου ο Λούης Τσάτουμας ήταν από τα φαβορί για ένα μετάλλιο στο μήκος. Προκρίθηκε εμφατικό στον τελικό, απ’ όπου αποχώρισε με τρία άκυρα άλματα.

Στο Πεκίνο νομίζω ότι πέθανα. Δεν μπορούσα να παρακολουθήσω τους Αγώνες. Άρχισα να σκέφτομαι ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είναι για μένα. Όλες οι μονές χρονιές ήταν πολύ καλές για μένα και έλεγα ότι στις ζυγές κάτι κάνω λάθος. Λάθος στην προετοιμασία, στο χαλάρωμα; Αρχίζει το μυαλό να σκέφτεται ανάποδα.

Στο Πεκίνο, ο Λούης ήταν σε πολύ καλή ηλικία και μακράν καλύτερος του δεύτερου αθλητή. Έκανε πολύ μεγάλα άλματα το 2008. Μπήκε στον τελικό και δεν τα κατάφερε. Είπα, ότι δεν είναι οι χρονιές μου αυτές. Δεν σου κρύβω ότι το ίδιο αισθάνθηκα φευγαλέα και πριν από το έκτο άλμα του Μίλτου στο Τόκιο, επειδή ήταν τέταρτος ο αθλητής μου. Πριν από το 6ο άλμα κατέβηκα κάτω και του φώναξα: “Ξεκίνα το πιο έντονα!”. Τίποτε άλλο δεν είπα και αυτός το εκτέλεσε με τον καλύτερο τρόπο.

Οι σκέψεις του Γιώργου Πομάσκι για τις άτυχες -γι’ αυτόν- Ολυμπιακές χρονιές ενισχύθηκαν πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου.

Το 2012 δεν πήγαμε στο Λονδίνο, λόγω του αποκλεισμού της Παπαχρήστου γι’ αυτό που είχε γράψει.

Οι αθλητές μου είναι τα παιδιά μου και τότε η Βούλα ήταν το παιδί μου. Ο ρόλος του προπονητή πρέπει πρώτα απ’ όλα να είναι εκπαιδευτικός. Επιμένω στην εκπαίδευση, όχι μόνο την προπονητική αλλά και την κοινωνική. Της μίλησα πολλές φορές γι’ αυτό που συνέβη τότε και αντιλαμβανόμουν ότι είχα μπροστά μου ένα παιδί που δεν είχε καταλάβει τι είχε κάνει.

Ρίο 2016 – Όταν ο Niekerk έκανε τον Γιώργο Πομάσκι να αμφισβητήσει τα μάτια του

Ο Μίλτος Τεντόγλου θυμάται πάντα πώς μίλησε με τον Γιώργο Πομάσκι. Ήταν σε ένα λεωφορείο των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου, όταν ο κ. Πομάσκι τον πλησίασε και του έδειξε τον Pedroso, το ίνδαλμα του Γρεβενιώτη Ολυμπιονίκη. Σε εκείνους τους Αγώνες ο coach Πομάσκι αμφισβήτησε τα μάτια του και το χρονόμετρο χειρός του στον προκριματικό αγώνα του Niekerk.

Στο Ρίο είχα την Παπαχρήστου. Εκεί, ήταν και ο Μίλτος όχι με εμένα προπονητή. Ήταν μικρός και έπρεπε να δει πώς είναι οι Αγώνες. Αυτές είναι οι σωστές αποφάσεις των ομοσπονδιών. Να παίρνουν νέα παιδιά στους Αγώνες, με την εισήγηση των προπονητών που βλέπουν ότι έχουν μέλλον. Τα βλέπουμε αυτά και πρέπει να τα υποστηρίζουμε. Για μένα πρωταθλητής είναι και ένας 15χρονος.

Έχουμε ένα κορίτσι 15 ετών στο επί κοντώ, την Αναστασία Μπουμπουλίδη που πρέπει να προσεχθεί πάρα πολύ. Αυτό το παιδί πρέπει να έχει μια άλλη αντιμετώπιση απ’ όλους μας. Παιδιά υπάρχουν. Πάντα γεννιούνται παιδιά και εμείς απλά πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά.

Στο Ρίο, όταν τελείωσε η Βούλα τον προκριματικό και προκρίθηκε βρισκόμουν ακριβώς στα 200μ.. Άκουσα ότι θα ξεκινήσει ο Wayde van Niekerk (χρυσός Ολυμπιονίκης στα 400μ.). Όπως ετοιμαζόμουν να φύγω, επέστρεψα πίσω. Είδα ότι τρέχει στον 6ο διάδρομο και είχα το χρονόμετρο στο χέρι μου. Σταμάτησα στο 6ο handicap και είπα κάτσε να δω τι πέρασμα κάνει στα 200 μέτρα αυτό το αστέρι. Ήταν ο πρωινός προκριματικός. Πάτησα το χρονόμετρο και είδα 20.20.

Είπα «Γιώργο, ντροπή σου που μπέρδεψες τα handicap και μην το πεις πουθενά αυτό». Όμως, με έτρωγε. Δεν άντεξα και το βράδυ έπιασα τον Δημήτρη Ευαγγελόπουλο. Του είπα: «Μισή ντροπή δική σου, μισή δική μου». Θέλω θα σου ομολογήσω κάτι. Έδωσαν την εκκίνηση, ο Niekerk πέρασε μπροστά μου και έκανε 20.20 πέρασμα 200 μέτρων. Το έψαξε ο Ευγγελόπουλος και είδε ότι ήταν 20.30 με το ηλεκτρονικό χρονόμετρο ή 20.28, εγώ είχα το χρονόμετρο χειρός. Πάθαμε πλάκα. Την επόμενη μέρα έκανε παγκόσμιο ρεκόρ. Τέτοιο πέρασμα δεν είχαμε δει μέχρι τότε, ήταν χρόνος τελικού στα 200μ.

Είναι αυτό που είπαμε πιο πριν ότι αλλάζουν πολλά πράγματα.

Τώρα, έχουμε τον Karsten Warholm με το παγκόσμιο ρεκόρ στα 400μ. με εμπόδια. Δεν βλέπεις πώς πέφτουν τα ρεκόρ; Κάποια πράγματα είναι ανεξήγητα. Αλλάζει η γενιά, κάποια είναι πιο δυνατή σε κάτι ίσως. Έχουν τέλεια κορμιά. Δεν βλέπεις μπρατσαρά αθλητή, πια. Είναι πιο φινετσάτοι όλοι.

Ούτε στον Μίλτο έχω βάλει κιλά. Διαφορετικά θα τον καταστρέψω. Κάθε προπονητής βλέπει τι πρέπει να αλλάξει στον αθλητή του. Αυτό που είπαμε και πιο πριν, από το 2005 και μετά αλλάζει σταδιακά ο στίβος. Είδαμε τον Duplantis με ένα νέο μοντέλο στο άλμα. Ο Duplantis είναι ένα παιδάκι μπροστά στις ικανότητες του Sergey Bubka. Αξιολογώ βέβαια για ποιο λόγο ο Sergey Bubka δεν έφτασε εκεί πού μπορούσε. Την ίδια τακτική εφαρμόζει και ο Duplantis, τώρα.

Δεν μάθαμε ποτέ πού μπορούσε να φτάσει ο Bubka στο επί κοντώ και μπορεί να μη μάθουμε ποτέ πού μπορεί να φτάσει ο Duplantis. Όμως, βλέπουμε την εξέλιξη και αυτή η εξέλιξη μάς δείχνει ότι έχει τις προϋποθέσεις και ότι ετοιμάζεται στις σωστές συνθήκες.

Τόκιο 2020 – Το τελευταίο άλμα του Μίλτου, το ραντεβού και το επόμενο σκαλοπάτι

Η γκίνια της Ολυμπιακής χρονιάς έσπασε για τον Γιώργο Πομάσκι στο τελευταίο άλμα του Μίλτου Τεντόγλου, τότε που «καθάρισε» τον τελικό στο τελευταίο άλμα. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έγινε το 2021 υπό την απειλή του covid.

Πάντα λέω ότι αυτή η καθυστέρηση του ενός έτους έφερε τον Μίλτο σε σωστή ηλικία στους Αγώνες. Το 2020 θα ήταν μικρός. Ο Μίλτος είχε έναν πολύ κλειστό στίβο και είχε την ψυχική ετοιμότητα. Στο δεύτερο σκέλος δεν ανακατεύομαι. Ξέρει να ετοιμαστεί μόνος του. Δεν ξέρω τι μπλέκει στο κεφάλι του. Την εξυπνάδα, τη γνώση, την τσίτα που έχει, την εγρήγορση.

Αυτό είναι ένα σύνολο πραγμάτων, στο οποίο πολλά παιδιά όταν μπαίνουν εμφανίζουν αρνητικά αποτελέσματα. Σφίγγουν, ζορίζονται περισσότερο. Ο Μίλτος το πέρασε ομαλά. Τον έβλεπες απ’ έξω κι έλεγες «τόσο απλά» το κάνει;

Ο Μίλτος όλη εκείνη τη χρονιά κράτησε την άνεση. Τι εννοώ; Έκανε καθαρές κινήσεις. Είχε μεγάλο εύρος κίνησης στις ασκήσεις. Δεν είχε αυτό το σφίξιμο, δεν έκανε υπερβολές.

Είναι πολύ τυπικός στα ραντεβού μας, δεν αργεί. Βρίσκεται παρά ένα στο σημείο που έχουμε δώσει ραντεβού. Όμως, πριν από τον τελικό του μήκους για πρώτη φορά με περίμενε εκείνος και δεν τον περίμενα εγώ, που πάω πάντα 20 λεπτά πιο νωρίς για κάθε ενδεχόμενο. Δεν είχα τίποτε να του πω εκείνη τη στιγμή εκτός από αυτό: «Πάμε να το πάρουμε».

Στο πέμπτο άλμα ήξερα ότι έχει ένα μεγάλο αντίπαλο απέναντί του, τον Echevarría. Από τον Κουβανό μπορείς να περιμένεις τα πάντα. Όμως η σεζόν του δεν ήταν καλή. Ήταν μπροστά ο Ισπανός ο Cáceres. Στο τελευταίο άλμα μόνο οι πολύ καλοί αθλητές μπορούν να αντιδράσουν και να δώσουν κάτι παραπάνω, όπως έκανε ο Μίλτος. Αυτό το έχουμε δει να γίνεται από τον Ivan Pedroso, από τον Mike Powell.

Δεν είναι πολλοί. Είναι περισσότερο εγκεφαλικό παρά μυικό. Στους μικρούς αγώνες μπορείς να το κάνεις, μπορείς να το παίξεις για να ενθουσιάσεις το κοινό στο τελευταίο άλμα. Στο μεγάλο αγώνα δεν υπάρχουν γόνατα, έχουν γίνει λουκούμια.

Ήξερα ότι ο αθλητής μου μπορεί να το κάνει ακόμα και στο 6ο άλμα. Ξέρω ότι αν ξεκινήσει έντονα έχει την ικανότητα να είναι πιο έντονο και το τέλος της προσπάθειας. Είναι καλός εκτελεστής και ακριβέστατος. Η αίσθησή του για τις κινήσεις του είναι απόλυτα σωστή. Καταλαβαίνει τι έπρεπε να κάνει διαφορετικά, ακόμα και όταν δεν έχει δει το άλμα του. Ναι, τον θαυμάζω! Εγώ απλά χρειάζεται να του πω τα γενικά, έπειτα από κάθε άλμα. Τα τεχνικά τα έχει όλα. Συζητάμε πώς το αντιλήφθηκε εκείνος και πώς εγώ και το φέρνουμε εκεί πού θέλουμε.

Στάθηκε πολύ καλά σε όλα μέχρι τώρα και η δουλειά μου από εδώ και στο εξής γίνεται πολύ δύσκολη σχετικά την εξέλιξη, με το παραπάνω σκαλοπάτι. Δεν έχω καταλήξει ακόμα, παρόλο που το ψάχνω σε όλες τις παραμέτρους και στις συμπεριφορές. Είναι πολύ δύσκολο από εδώ και πέρα επειδή, έχει φτάσει στο σημείο στο οποίο έχει φτάσει και παράλληλα έχει και μια αξιοζήλευτη σταθερότητα στα 8,30μ., 8,40μ., 8,50μ..

Αυτό είναι ένα σκαλοπάτι και με κάποιο τρόπο πρέπει να το κάνω να ξεφύγει από εκεί και να πάει λίγο παραπάνω. Αυτό είναι πολύ δύσκολο. Να ξεκολλήσει από αυτά τα άλματα και να πάει ακόμα πιο μακριά. Πλέον, απαριθμεί μόνο τα άλματα που κάνει πάνω από τα 8,20μ., δεν ασχολείται με τα άλλα.

Ναι, αν είχαμε μια δυνατή ομάδα, μια εγκατάσταση σωστή, μια αποθεραπεία όπως πρέπει να γίνει, αυτό που θέλουμε να πετύχουμε θα έβγαινε από μόνο του, αντί να ψάχνουμε τον τρόπο με τον οποίο θα το κάνουμε με ασφάλεια και χωρίς επιβάρυνση. Και όσο μεγαλώνω γίνομαι ακόμα πιο προστατευτικός με τον αθλητή μου, αλλά προστατεύεται κι αυτός».

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΑΘΛΗΤΙΚΑ

Το απαγορευμένο σάλτο μορτάλε που άλλαξε για πάντα την ιστορία της γυμναστικής