Όλοι αγαπάνε να μισούν το αφεντικό της Ryanair. Δίκαια

Η είδηση-αφορμή που ζέστανε την καρδιά κάθε ταξιδευτή μικρών ή μεγάλων αποστάσεων ήχησε πριν λίγες μέρες και έκανε λόγο για ‘Αθήνα-Θεσσαλονίκη με 25 ευρώ’, προκαλώντας ανακούφιση για τα ‘επιτέλους φτηνά αεροπορικά’ γιατί γενικότερα ‘μας έχουν πιει το αίμα με τους φόρους τους’ και άλλα ωραία.

Η Ryanair ξεκινάει πτήσεις από Αθήνα από τον ερχόμενο Απρίλιο, φέρνοντας μαζί της τις γνωστές χαμηλές τις τιμές, αλλά και τον πιο εκκεντρικό από τους εκκεντρικούς, τον Ιρλανδό που μετατρέπει τους Βρετανούς σε βαρετή υπόθεση. Το αφεντικό της σχεδόν 20 χρόνια τώρα, τον Michael O’Leary.

Εκτός από τις χαμηλές τιμές των εισιτηρίων, η Ryanair (δυσ)φημίζεται και για τη συνολικά αγενή συμπεριφορά των υπαλλήλων της προς τους πελάτες ή για τις εξωγήινες χρεώσεις για πραγματάκια τύπου ‘έχασα το boarding pass μου, παρακαλώ τυπώστε το ξανά’. Όπως καταλαβαίνεις, δεν είναι όλα ρόδινα ούτε βολικά στις μονάδες του στόλου της.

Η γκρίνια, είτε συγκρατημένη όπως πιο πάνω, είτε ανεξέλεγκτη, είναι μουσική στα αυτιά του 52χρονου βαθύπλουτου πια, αφεντικού O’Leary. Χτίζοντας το προφίλ του, μοιάζει περιττό να γράψεις για σπουδές, προϋπηρεσίες, οικογενειακή κατάσταση και επιτεύγματα. Μπορείς να αρχίσεις με τις υπερτροφικά φλεγματικές του δηλώσεις και να μην σταματήσεις ποτέ.

Ο ονειροπόλος O’Leary δηλώνει -προφανώς σε μια από τις σπάνιες στιγμές που δεν ήθελε να τρολάρει ή να προβοκάρει- ότι “ενώ οι περισσότερες εταιρίες ψάχνουν τρόπους για να αυξήσουν τις τιμές των εισιτηρίων τους, εμείς αναρωτιόμαστε πώς θα τα καταργήσουμε”. Ο τυπικός O’Leary από την άλλη δηλώνει ότι το μεγαλύτερο win της εταιρίας του είναι ότι φέρνει στην Ευρώπη τα χαμηλότερα ναύλα και το μεγαλύτερο fail ότι τον προσέλαβε.

Προφανώς η Ryanair δεν είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο ο O’Leary χτίζει το μύθο του. Τα αεροπλάνα είναι το όχημα, αλλά δεν αρκούν. Ένα συννεφιασμένο πρωί του 2004 σκέφτηκε να βάλει πινακίδες ταξί στη Mercedes του για να μπορεί να κυκλοφορεί στις λεωφορειολωρίδες του Δουβλίνου. Ο Ιρλανδός Λιάπης, 9 χρόνια πριν τον Έλληνα Λιάπη. Μια άλλη φορά τα είχε βάλει με μια κυρία που κέρδισε δωρεάν πτήσεις εφ’ όρου ζωής.

Σε μια περσινή του συνέντευξη στους The Times, μας ενημέρωσε ότι, ενώ υποστηρίζει ότι οι γυναίκες πρέπει να έχουν την ευκαιρία να εργαστούν (πάλι καλά), ο ίδιος πιστεύει πρέπει να κάθονται σπίτι και να μεγαλώνουν τα παιδιά (ο ίδιος έχει τέσσερα με τη σύζυγό του Anita). Επίσης, δεν παρέλειψε να τονίσει πόσο απεχθάνεται το να κάθεται σπίτι αλλάζοντας πάνες ή βλέποντας τα μωρά να κλαίνε.

Το πιο διασκεδαστικό για τους haters βατερλό του ήρθε πριν τρεις μήνες όταν ο O’Leary πήρε μέρος σε ένα ανοιχτό Q&A στο Twitter με το hashtag #GrillMOL. Σε ελεύθερη μετάφραση και με πολλή αγάπη, ‘Ψήστε τον Michael O’Leary’.

Κατ’ αρχήν, ξεκίνησε τη διαδικασία 50 λεπτά νωρίτερα από το καθορισμένο δίνοντας ασίστ για δεκάδες χολωμένα σχόλια που έθιγαν τα θέματα της Ryanair με την ακρίβεια στην τήρηση του χρονοδιαγράμματος των πτήσεων. Εν τω μεταξύ όμως, κάθισε στο τραπέζι φορώντας αυτό στο κεφάλι.

Ήδη με το καλημέρα, ο O’Leary όρμηξε -χωρίς να χρησιμοποιήσει το hashtag- σε μια κυρία που μάλλον βρήκε ελκυστική, ξεσηκώνοντας αντιδράσεις για σεξισμό και τα τοιαύτα. Δε θέλει κόπο για να αναζωπυρώσεις το μίσος των haters.

Μετά το τραγικό ξεκίνημα, το αφεντικό αναλώθηκε στο να προσπαθεί να πει κάτι πιο έξυπνο και αιχμηρό από αυτά που του απηύθυναν οι πελάτες(;) του. Σε κορυφαίες επιδείξεις ‘αγάπης’, κάποιος ρώτησε τον O’Leary αν υπάρχει κάποιος στη Ryanair που να γνωρίζει πώς τρέχει μια αεροπορική εταιρία, ένας άλλος αν χρεώνει KAI τις απαντήσεις του στο Twitter, ενώ η καλυτερότερη ρώτησε τον MOL αν ισχύουν οι φήμες ότι οι επιβάτες των πτήσεων θα επιβαρύνονται για κάθε ανάσα που παίρνουν μετά την απογείωση.

Σίγουρα, ο Michael έχει πει και καλύτερα. Να πέντε (θα μπορούσαν να είναι και πενήντα) παραδείγματα:

(σε πελάτη που επέμενε για αποζημίωση) “Δεν πρόκειται να πάρεις αποζημίωση και άντε γ**ησου. Δεν θέλω να ακούσουμε τη δακρύβρεχτη ιστορία σου. Ποιο μέρος του ‘καμία αποζημίωση’ δεν καταλαβαίνεις;”

“Είμαι το πιο κακοπληρωμένο και υποτιμημένο αφεντικό στην Ευρώπη. Πληρώνομαι 20 φορές περισσότερο από τον μέσο υπάλληλο της Ryanair και νομίζω ότι το κενό θα έπρεπε να είναι μεγαλύτερο”

(για τους επιβάτες που ξέχασαν να τυπώσουν το boarding pass τους) “Νομίζω ότι πρέπει να πληρώσουν 60 ευρώ επειδή είναι τόσο ηλίθιοι”

“Ο κόσμος με βλέπει είτε σαν τον Χριστό είτε σαν τον Σούπερμαν είτε σαν ένα βρωμερό σκατό. Νομίζω ότι είμαι ο Χριστός”

“Κανείς δεν θέλει να κάθεται δίπλα από κάποιον χοντρό στο αεροπλάνο. Έχουμε ειλικρινά εκπλαγεί απ’ τον αριθμό των πελατών που όχι μόνο θα φορολογούσαν παραπάνω τους χοντρούς, αλλά θα τους βασάνιζαν ευχαρίστως”

Αν χρειάζεται ένας ισορροπημένος επίλογος, δεδομένου του σεβασμού για το επιχειρηματικό μυαλό του δύστροπου αλλά ευφυέστατου O’Leary, νομίζω ότι πηγαίνει κάπως έτσι:

Αυτό δεν σημαίνει ότι εσύ κι εγώ δεν μπορούμε να κάνουμε τα στραβά μάτια και να πετάξουμε πιο φτηνά από ποτέ. Ιδανικά, όταν αυτό το ‘φτηνά’ δεν γίνεται απροκάλυπτα διπλής ερμηνείας.