Όλοι θα μιλάνε για τον Ανδρέα Τετέι σε λίγα χρόνια

Η ώρα είναι περίπου 5 το απόγευμα και στην πλατεία Βικτωρίας επικρατεί πανικός. Κόσμος μπαινοβγαίνει στον ηλεκτρικό, ενώ οι πλανόδιοι πωλητές βιβλίων και φυτών που βρίσκονται τριγύρω από τον σταθμό, προσπαθούν να πλασάρουν όσο το δυνατόν καλύτερα την πραμάτεια τους στους περαστικούς. 

Σκοπός μας, όμως, δεν είναι να μείνουμε εκεί αλλά να γυρίσουμε μαζί του όλη την Κυψέλη και να περπατήσουμε στα μέρη που έχει μεγαλώσει ο Ανδρέας Τετέι. Περνάμε από το δημοτικό στο οποίο φοίτησε, από τις εγκαταστάσεις του Πανελληνίου, εκεί που συνήθιζε να κάνει μικρός προπονήσεις κι από όλα τα αγαπημένα του σημεία. 

Αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της διαδρομής, η κουβέντα μας διακόπτεται από φίλους του που τον σταματούν για να τον συγχαρούν και να πουν τα νέα τους. Οι ντόπιοι τον αγαπούν γιατί ξέρουν τον κόπο που έχει ρίξει για να φτάσει ως εδώ. Το ίδιο και εκείνος. 

Ο τελικός μας προορισμός είναι η πλατεία Αγίου Γεωργίου στην Κυψέλη. Ο χώρος τού είναι πολύ γνώριμος. Πέρα από το γεγονός πως το σπίτι του απέχει μερικά τετράγωνα από εκεί, ο Ανδρέας συνήθιζε όταν ήταν μικρός να πηγαίνει και να παίζει μπάλα μαζί με τους φίλους του έξω από την εκκλησία μέχρι να τους πάρει η νύχτα. 

Η μαμά του μπορεί να του φώναζε γιατί έλειπε από το σπίτι για ώρες, ωστόσο, δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ εκείνα τα χρόνια γιατί ήταν αυτά που τον έκαναν να αγαπήσει το ποδόσφαιρο. Οι αγαπημένες του ομάδες όσο ήταν μικρός ήταν η Τότεναμ λόγω του Son, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Ρεάλ Μαδρίτης, η Παρί Σεν Ζερμέν. Ο στόχος του είναι κάποτε να παίξει στην Premier League, αλλά μέχρι τότε όπως λέει γελώντας έχει πολύ δρόμο ακόμη να διανίσει. 

Από τα τοπικά της Αθήνας, μια ανάσα από την Super League

Η ποδοσφαιρική πορεία του Ανδρέα Τετέι μέχρι σήμερα είναι γεμάτη εκπλήξεις και μικρές επιτυχίες. Ξεκίνησε να παίζει μπάλα – το μπάσκετ και δεν το συμπάθησε ποτέ παρόλο που έχει ύψος 1,90- στον Άτλα Κυψέλης, έναν μικρό σύλλογο της γειτονιάς, στη συνέχεια πήρε μεταγραφή στην Κορωνίδα Γαλατσίου και ύστερα, στα 15 του, πήγε στον ΠΑΟ ΡΟΥΦ που εκείνη την εποχή έπαιζε στο Α’ Τοπικό της Αθήνας. 

Οι εμφανίσεις του με τη φανέλα της ιστορικής ομάδας των Πετραλώνων και η ποιότητά του ήταν αυτά που κίνησαν το ενδιαφέρον των παραγόντων της Κηφισιάς. Η αφορμή για να γίνει η μεταγραφή ήταν ένα φιλικό ματς μεταξύ των δύο ομάδων το καλοκαίρι του 2020, στο οποίο, όπως θυμάται, έκανε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της καριέρας του. 

Ο Ανδρέας Τετέι πήρε μεταγραφή στην ομάδα όταν ήταν ακόμη στην τρίτη κατηγορία. Ο σύλλογος δημιουργήθηκε το 2012 ύστερα από τη συνένωση δύο τοπικών ομάδων της περιοχής (του ΑΟ Κηφισιάς και του ΑΟΚ Ελπιδοφόρου) και η πορεία από τότε είναι μονίμως προς τα πάνω. Φέτος η ομάδα αγωνίστηκε για πρώτη φορά σε επαγγελματική κατηγορία ενώ κατάφερε να προκριθεί στους 16 του Κυπέλλου Ελλάδος, πετώντας εκτός τον Απόλλωνα Σμύρνης. 

Οι άνθρωποι και οι οπαδοί του συλλόγου είναι πολύ έντονα συνδεδεμένοι μαζί του, καθώς ο 21χρονος πλέον επιθετικός είναι ο πρώτος σκόρερ της ομάδας, έχοντας πετύχει μερικά από τα κρίσιμα γκολ στην ιστορία της. 

Το πιο χαρακτηριστικό είναι αυτό κόντρα στον Πανιώνιο για την τελευταία αγωνιστική των μπαράζ ανόδου στη Super League 2. Το γκολ του Ανδρέα Τετέι μέσα στη Νέα Σμύρνη έδωσε το μεγάλο διπλό στην Κηφισιά και έριξε στο καναβάτσο τους κυανέρυθρους, οι οποίοι θα έπρεπε για ακόμη μία σεζόν να αγωνιστούν σε μια κατηγορία πολύ μακριά από τα σαλόνια της Super League. 

Η επιθυμία του μετά την άνοδο στη δεύτερη κατηγορία ήταν μία: να αφήσει το 7 στη φανέλα και να πάρει το 10. Και η ομάδα το δέχτηκε. «Το ήθελα πολύ» μου λέει όσο περπατάμε στα στενά της Κυψέλης. «Το ξέρω πως αυτή η φανέλα κουβαλά μεγάλη ευθύνη αλλά δεν με ένοιαζε. Και νομίζω απέδειξα ότι την άξιζα». 

Η νέα φανέλα φαίνεται πως του έφερε ακόμη περισσότερο γούρι. Τα γκολ, ο τρόπος που τα πανηγύριζε και η μαχητικότητα με την οποία έμπαινε σε κάθε φάση τον ανέδειξαν και τον έκαναν είδωλο στις εξέδρες των Κηφισιωτών. Ο ίδιος μετά το τελευταίο ματς της φετινής σεζόν είχε ένα θερμό ενσταντανέ με έναν πιτσιρικά της ομάδας που δεν θα το ξεχάσει ποτέ. 

«Ήμουν στον πάγκο. Ξαφνικά άκουσα από πίσω ένα παιδί να μιλάει ισπανικά. Γύρισα, του μίλησα και πιάσαμε μια ψιλοκουβέντα. Στο δεύτερο ημίχρονο που πήγα για ζέσταμα με ακολούθησε. Μου έλεγε συνέχεια πως είμαι παιχταράς και διάφορα τέτοια. Τότε εγώ του απάντησα πως αν βάλω γκολ θα έρθω να το πανηγυρίσουμε μαζί» σημειώνει ο ίδιος. 

«Μπορεί να μην έβαλα γκολ αλλά στο τέλος του ματς ήρθε και με βρήκε στα αποδυτήρια και μου ζήτησε τη φανέλα μου. Ήθελα να την κρατήσω εγώ για να τη θυμάμαι αλλά την έδωσα στον μικρό γιατί ήξερα πως θα ένιωθε πολύ χαρούμενος. Μόλις το έκανα του είπα “αν παίξεις μπάλα μη με ξεχάσεις, θα σου ζητήσω εγώ φανέλα”. Και μου απάντησε “δεν θα σε ξεχάσω”» εξηγεί με κάθε λεπτομέρεια, ενώ μου δείχνει στο κινητό του τη φωτογραφία του μικρού με τη φανέλα που φτάνει μέχρι τα πόδια του.

Μέσα στα μάτια εκείνου του παιδιού, ο Ανδρέας είδε τον μικρό του εαυτό. Τότε που έπαιζε FIFA στο PlayStation και ευχόταν μέσα να φτάσει τα ινδάλματά του. Μπορεί ακόμη να μην τα έχει καταφέρει αλλά ο δρόμος δεν είναι μακριά. Στόχος του είναι να παίξει σε ένα από τα μεγαλύτερα πρωταθλήματα της Ευρώπης αλλά και να φορέσει τη φανέλα της εθνικής μας ομάδας. Για να τα καταφέρει, όμως, πρέπει να αποκτήσει την ελληνική ιθαγένεια, κάτι το οποίο δεν έχει συμβεί ακόμη. 

Εγώ πότε θα γίνω Έλληνας και «στα χαρτιά»;

Ο Ανδρέας Τετέι γεννήθηκε στις 25 Μαΐου του 2001 στην Αθήνα από Γκανέζο πατέρα και μητέρα από τη Σιέρα Λεόνε. Ο ίδιος, όμως, δεν πρόλαβε να τον γνωρίσει καθώς όταν ήταν ακόμη μηνών πέθανε. Η μητέρα του κάλυψε και αυτόν τον ρόλο. «Για μένα η μαμά μου είναι η ζωή μου όλη. Με στήριξε πάρα πολύ. Χωρίς αυτή δε θα ήμουν εδώ σήμερα» σημειώνει. 

Ο 21χρονος σήμερα ζει στο σπίτι που βρίσκεται μερικά βήματα μακριά από την πλατεία Αγίου Γεωργίου μαζί με τη μητέρα και τις δύο αδερφές του. Όπως εξηγεί ο ίδιος, παλιότερα στην περιοχή έμεναν πολλά ξαδέρφια και συγγενείς του, ωστόσο, περισσότεροι αποφάσισαν να φύγουν την περίοδο της κρίσης για να κυνηγήσουν ένα καλύτερο μέλλον. 

Όλη στην οικογένεια περιμένουν τη στιγμή που θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα ακούσουν πως ο Ανδρέας πήρε την ελληνική ιθαγένεια. Για την ώρα περιμένει. Και αυτή η αναμονή είναι βασανιστική. «Είναι πολύ σημαντικό για μένα. Για τη ζωή μου, για το ποδόσφαιρο για όλα. Είναι αλλιώς να παίζεις ως Έλληνας ή Ευρωπαίος και αλλιώς ως ξένος στο πρωτάθλημα της χώρας σου» παραδέχεται. 

Δεν είναι, όμως, μόνο το γραφειοκρατικό κομμάτι. Όπως εξηγεί, στο γήπεδο, όλα αυτά τα χρόνια έχει ακούσει «διάφορα», όμως εκείνος επιλέγει να τα αγνοεί. «Έχω δεχτεί πολλές βρισιές αλλά δε δίνω καθόλου σημασία. Γελάω» προσθέτει.

Η φετινή χρόνια για εκείνον έχει τελειώσει. Μακροπρόθεσμους στόχους δεν βάζει ακόμη. Θέλει να φτάσει ψηλά αλλά δεν βιάζεται. Άλλωστε είναι μόλις 21 ετών.

Αυτό που θέλει για την ώρα είναι να ξεκουραστεί, να περάσει χρόνο με τη μητέρα του και τις αδερφές του, να κάνει καμιά βόλτα με τους φίλους του στο κέντρο της Αθήνας και παραλιακά, να παίξει League of Legends που είναι το αγαπημένο του παιχνίδι, να ακούσει Νέγρο του Μοριά, Kareem Kalokoh και Moose τους οποίους γνωρίζει από μικρό παιδί και τον έχουν σαν τον μικρό τους αδερφό και να συνεχίσει φυσικά τις ατομικές του προπονήσεις για την επόμενη σεζόν.

Πολλοί από τους παιδικούς του φίλους παίζουν μέχρι σήμερα ποδόσφαιρο. Άλλοι επαγγελματικά και άλλοι ερασιτεχνικά. Όταν συναντιούνται περνούν ώρες συζητώντας για το αγαπημένο τους άθλημα, αλλά έχουν σταματήσει να παίζουν στις αλάνες και τα γηπεδάκια. «Το έχω κόψει γιατί φοβάμαι μην τραυματιστώ. Και οι φίλοι μου πια το καταλαβαίνουν και δεν μου το προτείνουν. Μου έχει λείψει, όμως, πολύ. Περισσότερο για το γέλιο και την πλάκα που σπάγαμε όταν το κάναμε» καταλήγει. 

Η κουβέντα μας κάπου εδώ τελειώνει. Εκείνος τραβά για το σπίτι του και εγώ για τον σταθμό του ηλεκτρικού. Το επόμενο τρένο για Κηφισιά, για την περιοχή που αγαπά παράφορα αυτόν τον 21χρονο ποδοσφαιριστή και μιλούν όλοι για εκείνον (και) τη φετινή χρονιά, ξεκινά.