«Όποιος έχει νιώσει χτυποκάρδι θα καταλάβει»: Το καστ του Past Lives για το ρομαντικό δράμα της χρονιάς

Αποστάσεις κυριολεκτικές, καθώς η Nora κι ο Hae Sung ζουν σε διαφορετικές χώρες, σε διαφορετικές ηπείρους – αλλά και αποστάσεις χρονικές, καθώς ο δεσμός που τους ενώνει διατείνεται σε κάτι παραπάνω από δύο δεκαετίες.

Ως παιδιά, χωρίζονται απότομα καθώς η οικογένεια εκείνης μεταναστεύει από την Κορέα στη Δύση, κι ως ενήλικες βρίσκονται ξανά για μια φευγαλέα συνάντηση που όμως κουβαλά μέσα της το βάρος και το συναίσθημα δεκαετιών και μιλίων απόστασης.

Όπως ανέφεραν πρόσφατα κι οι Νύχτες Πρεμιέρας, πραγματοποιώντας την φετινή τους έναρξη με την ταινία της Celine Song, πρόκειται για ένα «στοιχειωτικό, πανέμορφο δράμα για τις ζωές που δεν ζήσαμε, τις ευκαιρίες που χάσαμε, τις συνδέσεις που (δεν) έγιναν. Κοντινός συγγενής της Σύντομης Συνάντησης και της Ερωτικής Επιθυμίας, η υπέροχη ταινία της πρωτοεμφανιζόμενης Song ξεκινά από τα πρώτα εφηβικά σκιρτήματα στη Σεούλ του ’90 και ολοκληρώνεται στη σημερινή Νέα Υόρκη όταν, ενήλικες πλέον, οι ήρωες βλέπουν τις αισθηματικές φαντασίες που καλλιέργησαν από μακριά να αναμετριούνται με την πραγματικότητα».

Στην ταινία –που μάγεψε φέτος σε Σάντανς και Βερολίνο και αναμένεται να φτάσει στα Όσκαρ– πρωταγωνιστεί η μαγευτική τριπλέτα των Greta Lee (The Morning Show, Russian Doll), Teo Yoo και John Magaro (First Cow), τους οποίους βρήκαμε σε ένα zoom κατά τη διάρκεια του περασμένου καλοκαιριού και τους ζητήσαμε να μοιραστούν μαζί τους σκέψεις και συναισθήματα πάνω σε αυτή την ταινία, καθώς και το πώς γύρισαν την εκπληκτική σεκάνς που αποτελεί την καρδιά της ταινίας. Μας μίλησαν όλοι τους ανοιχτά, ειλικρινά, και παθιασμένα.

Το Past Lives είναι μια μικρή, σιωπηλή ταινία που όμως κερδίζει τους πάντες, σε κοινό και σε φεστιβάλ εδώ και μήνες. Αρχικά λοιπόν, πώς αντιδράτε απέναντι στις αντιδράσεις που έχει δημιουργήσει αυτή η ταινία;

John Magaro (Arthur): Είναι μια τεράστια έκπληξη. Καθίσαμε να πούμε μια ειλικρινή ιστορία, ξέραμε ότι είναι διαφορετική από ένα τυπικό love story κι αυτό είναι πάντα ρίσκο. Αλλά πιστεύω πάντα στο να παίρνεις ρίσκο σε μια ταινία, αλλά το κατά πόσο αυτό μεταφράζεται σε θεατές που τους αρέσει, είναι άλλη ιστορία. Είναι θετική έκπληξη αυτή η αντίδραση και είναι συναρπαστικό να μοιραζόμαστε κάτι τέτοιο με τον κόσμο.

Greta Lee (Nora): Ποτέ δεν ήμουν πρωταγωνίστρια σε ταινία πριν από αυτό. Για μυριάδες λόγους, είμαστε ακόμα εν μέσω μιας διαδικασίας του να έχουμε οποιαδήποτε γενικώς ταινία να επικεντρώνεται σε ανθρώπους που μοιάζουν με εμένα ή με τον Teo [Yoo]. Το πόσο πολύ ακούγεται η κορεάτικη γλώσσα στο φιλμ ας πούμε, κι αυτό είχε την αίσθηση του ανατρεπτικού. Την αίσθηση πως κάτι νέο γίνεται εδώ, μια νέα περιοχή εξερευνούμε.

Και φυσικά θες να πιστεύεις ότι μπορεί κάτι τέτοιο να είναι πετυχημένο, να αποκτήσει μια μεγαλύτερη εμβέλεια από ό,τι στο παρελθόν, με μια ιστορία που επικεντρώνεται σε κάποιο άτομο σαν εμένα, ασιατικής καταγωγής αμερικανίδα δηλαδή. Υπάρχει η ελπίδα πως μπορείς να δεις μια σύνδεση να συμβαίνει με τόσους ανθρώπους – κι όταν γίνεται είναι απίστευτο, και δύσκολο. Δύσκολο να το χωνέψεις. Είναι κάτι όμορφο που μας έχει συνεπάρει.

Οι John Magaro, Greta Lee, Celine Song (σκηνοθέτης) και Teo Yoo στη διάρκεια του φεστιβάλ Σάντανς τον Ιανουάριο του '23. / Taylor Jewell/Invision/AP

Από τη μία πλευρά έχουμε λοιπόν μια ταινία που αφορά παγκόσμια ανθρώπινα συναισθήματα – την αγάπη, την μετανάστευση, την απόσταση, τη νοσταλγία. Από την άλλη έχουμε κορεάτες ή κορεάτικης καταγωγής ηθοποιούς και σκηνοθέτη, και πτυχές της κορεάτικης κουλτούρας στο φιλμ. Με τι τρόπο νιώσατε πως αυτές οι παγκόσμιες ιδέες συνδέονται με τις δικές σας εμπειρίες;

Greta Lee: Προσωπικά εγώ γεννήθηκα στο Λος Άντζελες κι οι γονείς μου μετανάστευσαν από την Κορέα. Είμαι δηλαδή αμερικανίδα κι η μεταναστευτική μου εμπειρία είναι πολύ διαφορετική από της Nora. Ή της [σκηνοθέτη] Celine [Song], που είναι Κορεάτισσα και Καναδή. Κι αυτό το φάσμα είναι πολύ σημαντικό. Δηλαδή ο διαφορετικός τρόπος με τον οποίον κάθε άτομο νιώθει την Κορέα μέσα του. Ο Teo ας πούμε είναι Γερμανός και ζει στην Κορέα τώρα κι αυτό είναι πολύ ουσιώδες στην παγκοσμιότητα αυτών των ιδεών. Γιατί μέσα από πολιτιστική ακρίβεια μπορούμε να χαρτογραφήσουμε όλες τις διαφορετικές εμπειρίες αλλά μένοντας αληθινοί στους χαρακτήρες. Κι έτσι μπορείς να δείξεις ότι μπορούμε να κάνουμε χώρο για τα ευρύτερα ζητήματα που τους αγγίζουν.

Πιστεύω ακράδαντα ότι αυτή η ταινία είναι, απλά, για ανθρώπινα όντα. Μιλάει για την αγάπη, για την υπαρξιακή διάσταση της αγάπης, κι αυτό είναι οπωσδήποτε κάτι με το οποίο μπορείς να συνδεθείς αν είσαι Κορεάτης από τη Γερμανία ή αν είσαι από την Καλιφόρνια ή αν είσαι από το μέσον της Αμερικής όπως ο John [Magaro]. Και νομίζω αυτό είναι που είχαμε όλοι κατά νου κάνοντάς το. Δεν επιχειρήσαμε ποτέ να κάνουμε περφόρμανς απέναντι σε κάποιο Λευκό Βλέμμα ή κάποιο Αρσενικό Βλέμμα – προσπαθούσαμε να πούμε μια ιστορία για αυτούς τους τρεις χαρακτήρες.

Teo Yoo (Hae Sung): Παρότι γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Γερμανία, και σπούδασα ηθοποιία στη Νέα Υόρκη ζώντας εκεί για 7 χρόνια, και τώρα είμαι πίσω στην Κορέα εδώ και 15 χρόνια, πρέπει να πω ότι παρόλο που σε ιδιωτικό επίπεδο αυτοπροσδιορίζομαι ως Κορεάτης, αυτό δεν συμβαίνει λόγω τοποθεσίας και περιβάλλοντος. Υπάρχει πάντα ένα κενό, μια απόσταση, που έρχεται με πολλά συναισθήματα – νοσταλγίας, μοναξιάς.

Στα 20 μου ένιωθα επαναστατικός, ήθελα να επαναστατήσω απέναντι στα πάντα. Αλλά μεγαλώνοντας βρίσκω αυτά τα συναισθήματα που εμπνέονται από το κενό, από αυτή την απόσταση του μέσα με το έξω, τα θεωρώ προνόμιο. Είναι ένα συναισθηματικό όπλο, είναι ένα ακόμα χρώμα στην παλέτα των συναισθημάτων που μπορώ να εκφράσω ως ηθοποιός. Είμαι ευγνώμων για όλες τις δυσκολίες.

Μιλάμε ας πούμε πολύ στην ταινία για την έννοια του In-Yun [σσ. η σύνδεση, η κοινή μοίρα, το κοινό πεπρωμένο δύο ανθρώπων], κάτι που σαν ιδέα προέρχεται από την Κορέα, αλλά ταυτόχρονα αγγίζει και την έννοια της μετενσάρκωσης, που είναι βουδιστική, από την Ινδία. Όμως οι πάντες το καταλαβαίνουν ως ευρύτερη έννοια, ως θεσμό σχεδόν. Με αυτή την έννοια, το φιλμ μας ασχολείται με παγκόσμια συναισθήματα που όλοι καταλαβαίνουν. Όποιος έχει νιώσει χτυποκάρδι, λαχτάρα, επιθυμία, ή να αμφισβητεί το πεπρωμένο του.

Όλες αυτές οι ιδέες και τα συναισθήματα απλώνονται στην οθόνη και ειδικά σε μια μεγάλη, κεντρική σκηνή με τους τρεις σας στο μπαρ. Εκεί όπου τα πάντα έχουν σημασία, οι σιωπές, η κάθε ανεπαίσθητη κίνηση του σώματος, το πώς κοιτάζεστε. Από τι αντλήσατε για να την φέρετε εις πέρας; Μιλήστε μου για αυτή τη σκηνή!

Greta Lee: Το σκηνικό σε αυτό το speakeasy με τους τρεις χαρακτήρες μας που κάθονται εκεί, ήταν όλη η γένεση της ταινίας για την Celine. Κι αυτή η στιγμή που παίζουμε, ήταν αληθινή στιγμή που βίωσε η ίδια, μαζί με τον άντρα της και την πρώτη της αγάπη από την Κορέα που την επισκέφθηκε. Εκείνη τη στιγμή η Celine παρατήρησε ότι κι οι άλλοι θαμώνες κοιτούσαν αυτούς όπως ακριβώς στο άνοιγμα της ταινίας προσπαθούν να καταλάβουν πώς συνδέονται.

Και συνειδητοποίησε πως, ο μόνος τρόπος να το εξηγήσει αυτό, είναι μέσω μιας ολόκληρης ταινίας.

Από την αρχή ήταν αναγκαία σκηνή για εμάς ως προς τη μετάδοση αυτού του συναισθήματος. Για μένα τουλάχιστον, για τη Nora, που κάθεται υπό μία έννοια στο πέρασμα ανάμεσα σε δύο κόσμου. Είναι αντικατοπτρισμός της εμπειρίας της Celine, με την οποία μπορώ πολύ εύκολα να συνδεθώ.

Το ξέρω κι από την δική μου πολιτιστική εμπειρία, το code switching [σσ. ο τρόπος με τον οποίο ένα μέλος μεινότητας, συνειδητά ή υποσυνείδητα, προσαρμόζει τη γλώσσα, τη σύνταξη, τη συμπεριφορά και την εμφάνιση ώστε να ταιριάξει με την κυρίαρχη κουλτούρα], το πώς ζεις στην Αμερική όντας ασιατικής καταγωγής, το να μιλάς κορεάτικα με συγκεκριμένα μόνο άτομα, ή το πώς διαφορετικοί άνθρωποι είναι σα να κρατούν έναν καθρέφτη απέναντι σε διαφορετικά κομμάτια του εαυτού σου.

Γι’αυτό η Celine μου ζήτησε να κρατήσω αυτές τις δύο σχέσεις ξεχωριστές. Τον Teo και τον John. Καθώς αναπτύσσαμε με τον καθέναν τις δικές μας διαφορετικές δυναμικές, τους ζήτησε να μην γνωριστούν ποτέ μέχρι… όταν τους βλέπεις να συναντιούνται στην ταινία είναι η πρώτη φορά που πραγματικά γνωρίζονται για πρώτη φορά στην αληθινή ζωή.

[γουρλώνω τα μάτια]

Greta Lee: Ναι, και νομίζω η λήψη που χρησιμοποιήθηκε στην ταινία είναι η αληθινή πρώτη λήψη…;

[οι άλλοι δύο γνέφουν καταφατικά]

Greta Lee: Ναι. Οπότε το να επικαλεστούμε αυτή τη δυναμική ήταν κάτι πολύ αληθινό για εμάς, σε πολλά επίπεδα. Εγώ εκεί ένιωσα το συναίσθημα του να συγκρούονται τελικά αυτό που για μένα ήταν ουσιαστικά δύο διαφορετικές ταινίες.

Και για εσάς τους δύο πώς ήταν; Το ότι τότε γνωριστήκατε, apparently!

John Magaro: Γνωριστήκαμε για πρώτη φορά γυρίζοντας τη σύντομη σκηνή στο διαμέρισμα, που είναι πρόδρομος της σκηνής στο μπαρ. Κι ήμασταν τυχεροί που αυτές οι σκηνές ήρθαν κατά το τέλος των γυρισμάτων στη Νέα Υόρκη. Οπότε αυτό το συναίσθημα που περιγράφει η Greta ήρθε στην κορύφωση των γυρισμάτων.

Όταν φτάσαμε τελικά στο μπαρ, εγώ κι ο Teo είχαμε γυρίσει τη σκηνή της γνωριμίας, είχαμε πιει κι ένα ποτό μαζί, είχαμε σπάσει τον τοίχο που μας χώριζε, είχαμε γνωριστεί. Αλλά για μένα το να γυρίζω τη σκηνή εκείνη στο μπαρ, για δύο νύχτες, και να πρέπει να κάθομαι εκεί όσο για την περισσότερη ώρα εκείνοι μοιράζονταν τη δική τους σκηνή… γιατί ήταν τη δεύτερη μέρα που εγώ κι ο Teo κάνουμε το δικό μας κομμάτι της σκηνής –

Greta Lee: Που είναι η αγαπημένη μου σκηνή σε όλη την ταινία! Την αγαπώ και δεν είμαι καν σε αυτή τη σκηνή, έχω τέτοια ζήλεια, την αγαπώ!

John Magaro: Και ήμουν εκεί κι έβραζα για όλη την πρώτη μέρα, άκουγα να μιλάνε κορεάτικα και να τους σκηνοθετεί κι η Celine στα κορεάτικα, προσθέτοντας έτσι στο συναίσθημα του αουτσάιντερ που είχα. Και πάλεψα… ΟΚ, δεν πάλεψα, αλλά ήταν τόσο αδιανόητα αμήχανο και άβολο για μένα να είμαι εκεί. Και λόγω συνθηκών, λόγω σεναρίου, λόγω του να κάθομαι απλώς εκεί και να είμαι υπομονετικός; Πάντως έψαχνα δικαιολογίες για να φύγω από εκεί. Έκανα όλο προτάσεις στη Celine: Ίσως να μπορώ να πάω να παραγγείλω άλλο ένα γύρο ποτών; Να πάω τουαλέτα; Να πάω έξω για τσιγάρο; Κι εκείνη επέμενε ότι πρέπει να κάτσω εκεί στο σκαμπό και να συνεχίσω να ακούω όλα αυτά τα πράγματα που δεν καταλάβαινα.

Ο Teo κι η Greta επίσης είναι υπέροχοι ηθοποιοί, έπαιξαν τη σκηνή τους με τόσους διαφορετικούς τρόπους, κάποιες φορές πιο ρομαντικά, άλλες φορές πιο θλιβερά…

Greta Lee: Θυμάμαι, υπάρχει μια λήψη που ο Teo ως Hae Sung ψιθυρίζει μια ατάκα στο αυτί μου κι εσύ είσαι σε φάση…

[ο Magaro παίρνει μια έκφραση σα να είναι σκασμένος, οι άλλοι δύο γελάνε]

John Magaro: Ναι, είμαι σε φάση… αν το δει αυτό ο Arthur πώς θα αντιδράσει; Ήταν ένα ολόκληρο συναισθηματικό παιχνίδι το γύρισμα αυτής της σκηνής, που με έφερνε διαρκώς σε μια σκέψη του τι πρέπει να κάνω. Ήταν μια μεγάλη πρόκληση που με κράτησε σε αυτή την κατάσταση άγχους και αμηχανίας και του να πρέπει εν τέλει να έρθω αντιμέτωπος με τα ίδια τα δικά μου συναισθήματα.

Και τελικά ακόμα κι εγγενώς, ως ηθοποιός, φτάνεις σε ένα σημείο που θες κι εσύ να κάνεις κάτι, αρχίζεις να ζηλεύεις! [γελάει] «Πότε θα έρθει η σειρά μου;;». Αλλά ήταν ευεργετικό για την αφήγηση της σκηνής. Teo, εσύ;

Teo Yoo: Δεν ήταν δύσκολο για μένα γιατί από τους τρεις μας, ο χαρακτήρας μου είχε την πιο συγκεκριμένη πρόθεση μέσα στην οποία κινείται. Βασικά είχα την άδεια να αγνοήσω τον Arthur, αλλά απλώς να ρίχνω μια ματιά μία στο τόσο όσο τον αναφέρουμε και μιλάμε για αυτόν. Εγώ έρχομαι σε αυτή τη σκηνή εκφράζονται την μοίρα μου χωρίς να μετανιώνω, και χωρίς κάποιο υπέρ του δέοντος δραματικό χτυποκάρδι. «Είναι αυτό που είναι. Την επόμενη φορά θα είναι καλύτερα».

Για μένα ήταν όμως απόλαυση να βλέπω τους δυο τους να βασανίζονται. [γελάνε όλοι] Γιατί ήξερα τι πέρναγε ο John οπότε ενεργοποιήθηκε η σαδιστική μου πλευρά και σκέφτηκα, ας δώσουμε μια ποικιλία τρόπων έκφρασης, άλλοτε ήμουν πιο εκφραστικός, άλλοτε λιγότερο, και με τη Greta να είναι τόσο ανοιχτή και ευάλωτη ανάμεσα στους δυο μας…

Μιλούσαμε πολύ μεταξύ μας και για το εξής, το τι σημαίνει να είσαι ένας κορεάτης άντρας στη Δύση σήμερα και τι σημαίνει το να μην είσαι ωμά αρρενωπός, και ότι κάπως επανεξετάζουμε το τι σημαίνει να είσαι ευαίσθητος και ευάλωτος και τρυφερός άντρας γενικότερα. Έχουμε λοιπόν εδώ αυτούς τους ώριμους ενήλικες που μπορούν να μιλάνε για τα συναισθήματά τους και προσπαθούν να αντιμετωπίσουν μια τόσο περίπλοκη κατάσταση. Οπότε για μένα ήταν πολύ όμορφο να δουλεύω σε αυτές τις σκηνές.

Γνώρισες και τον νεαρό εαυτό σου;

Teo Yoo: Τον γνώρισα ναι! Για μένα ήταν πολύ σημαντικό γιατί ένιωσα πως έπρεπε να προσαρμοστώ στο σώμα μου και στη γλώσσα του σώματος, γιατί συνήθως είμαι πιο ανοιχτός ως ηθοποιός – παρόλο που είμαι εσωστρεφής προσωπικά. Αλλά μου άρεσε πόσο ντροπαλός ήταν [ο Leem Seung-min, ο ηθοποιός που έπαιξε τον Hae Sung σε μικρή ηλικία]. Ποτέ δε σήκωσε τα χέρια, τους αγκώνες πάνω από το σώμα του, και μου φάνηκε ενδιαφέρον να αναζητήσω την ενήλικη εκδοχή αυτής της συναισθηματικής συγκράτησης. Προσπάθησα να μιμηθώ τη γλώσσα του σώματός του.

Δούλεψα με ασκήσεις για να αποκτήσεις αναμνήσεις το σώμα μου. Έδεσα σκοινί γύρω από το σώμα μου ας πούμε, να είναι δύσκαμπτο, να συνηθίσω την συναισθηματική αυτοσυγκράτηση. Εκτός από όταν ο Hae Sung πίνει στο μπαρ με τους φίλους, μόνο εκεί αφήνεται λίγο. Σε τεχνικό επίπεδο δούλεψα γενικότερα το συναίσθημά μου. Αν είμαι φιλοπερίεργος, αν είμαι ανοιχτός, τα μάτια το δείχνουν. Αναζητούν μια αίσθηση του καινούριου, του εντυπωσιακού. Και μια ανοιχτή διάθεση, κάτι το ευάλωτο. Αυτά είναι όλα σε αντίθεση με το να είσαι ενήλικος, τότε που βλέπεις κάτι και νιώθεις κουρασμένος από τη ζωή, ξέρεις πια τι να περιμένεις από τα πάντα. Έρχεται ένα είδος ωριμότητας πάντα με την ηλικία.

Η Greta Lee τον Μάιο του '23. / Matt Licari/Invision/AP

Η ταινία έρχεται σε μια στιγμή στο ανεξάρτητο film industry όπου βλέπουμε πολλές ταινίες πλέον με ασιατικές ιστορίες, δημιουργούς, ηθοποιούς στο κέντρο. Πώς βλέπετε την επιτυχία του Past Lives σε αυτό το context;

Greta Lee: Δεν είναι ότι ξαφνικά έγιναν πιο δημοφιλείς οι ασιατικές ιστορίες, αλλά τώρα νομίζω υπάρχει περισσότερος χώρος για να αναδυθούν οι καλές ιστορίες. Κι αυτό σημαίνει πως μπορεί να είναι από ασιάτες δημιουργούς και ηθοποιούς, ή και όχι. Σημαίνει απλά ότι κάποιος σαν την Α24 μπορεί να εναποθέσει την πίστη του σε κάτι που εθεωρείτο περιθωριακή φωνή πριν.

Για το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας μου ένιωθα θυμωμένη για το κατά πόσο μπορούμε να έχουμε μια δίκαιη μοιρασιά ως προς το ποιος είναι ο αφηγητής των ιστοριών. Ξέρεις, ποιος κρατάει τη ράβδο γύρω από τη φωτιά και το δικαίωμα να μιλήσει. Τώρα είμαι προσεκτικά αισιόδοξη, ότι έχουμε ανθρώπους στις θέσεις που παίρνονται οι αποφάσεις που μπορούν να δουν πέρα από όλα αυτά που μας αποσπούν την προσοχή, από το να πρέπει να τσεκάρεις κουτάκια… κι απλά να αφήσουν να περάσει μια καλή ιστορία, καλό γράψιμο, καλή σκηνοθεσία.

Ελπίζω οι άνθρωποι να δουν την ταινία για αυτό που είναι. Και είμαι αισιόδοξη πως αυτό δεν είναι απλά μια μόδα, και πως αυτό είναι το μέλλον του αμερικάνικου σινεμά.

*Οι Περασμένες Ζωές (Past Lives) κυκλοφορούν στα σινεμά από την Tanweer.