Ορφέας Αυγουστίδης: Δεν γνώρισα την τηλεόραση στα καλά της
Ο ηθοποιός μας μιλάει για τη δουλειά που ποτέ δεν μπορείς να πεις "τώρα έγινα" ή "τώρα ξέρω".
- 5 ΔΕΚ 2017
Ο Ορφέας Αυγουστίδης είναι μόλις 32 χρονών και ήδη πάνω από 10 χρόνια στον χώρο της υποκριτικής, ένα χώρο που γνώριζε έτσι και αλλιώς από την παιδική του ηλικία μέσω των γονιών του.
Συναντήσαμε τον ηθοποιό και μας μίλησε για το πρόωρο φινάλε στο «Κόκκινο νυφικό», για το πώς βλέπει τις τηλεοπτικές συνήθειες του κοινού και μας εξήγησε γιατί δεν θα παρουσίαζε ξανά τηλεπαιχνίδι.
*Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson
Συµµετείχες στο «Κόκκινο νυφικό» του ALPHA, το οποίο ολοκληρώνει τον κύκλο του στο δέκατο επεισόδιο. Θα ήθελα ένα σχόλιο επ’ αυτού.
Κοίτα, η σειρά ήταν για δέκα επεισόδια. Ηξερα ότι γράφουµε για τόσα, µε το ενδεχόµενο αυτά να γίνουν είκοσι. Απλώς δεν έγιναν.
Πού το αποδίδεις;
Δεν τσουλάνε τα εβδοµαδιαία πλέον. Ο κόσµος έχει συνηθίσει να βλέπει καθηµερινά πράγµατα. Επιπλέον έπαιξε ρόλο η ώρα που µεταδιδόταν η σειρά από το κανάλι. Ε, τώρα 23.00, βράδυ Πέµπτης, έπειτα από τρεις κωµωδίες πας και βάζεις ακόµη µία κωµωδία. Ηταν ένα κακό timing. Συµβαίνουν αυτά.
Πιστεύεις ότι ο ALPHA στο πνεύµα του παλιού MEGA έχει αρχίσει να χτίζει µια δική του κουλτούρα πάνω στο θέµα «τηλεοπτική σειρά»;
Δεν το νοµίζω. Για να δηµιουργηθεί αυτή η κουλτούρα θέλει στήριξη, χρήµατα και όρεξη από τον κόσµο. Ο κόσµος δεν είναι για να βλέπει ελληνικές σειρές. Θέλει να βλέπει «Peaky Blinders», «Stranger Things», «Survivor» και «The Voice».
Υπάρχουν, βέβαια, καθηµερινές σειρές που πηγαίνουν πολύ καλά.
Ναι, άντε καµιά καθηµερινή να προσελκύσει κάποιους. Είναι λίγοι οι νέοι που θα γυρίσουν σπίτι µια συγκεκριµένη ώρα για να παρακολουθήσουν µια σειρά. Αυτοί που υπάρχουν διαχρονικά είναι όσοι βρίσκονται στο σπίτι και παράλληλα κάνουν δουλειές υπό τους ήχους κάποιου καθηµερινού ή ενός τηλεπαιχνιδιού.
Ή ενός ριάλιτι.
Ναι. Είναι πάρα πολλοί αυτοί που παρακολουθούν για τρεις ώρες (σ.σ.: δυναµώνει την ένταση στη φωνή του) µαζικά αυτό το υβριδικό µοντέλο ριάλιτι «Survivor» µε «Παιχνίδια χωρίς Σύνορα». Δεν είναι τόσο στην κουλτούρα µας να παρακολουθήσουµε µε συνέπεια µια εβδοµαδιαία ελληνική σειρά πια.
Κάνε µας µία αναδροµή: Από την πρώτη τηλεοπτική δουλειά στη NET µέχρι τη σηµερινή στον ALPHA.
Στη ΝΕΤ τα πράγµατα ήταν πολύ πιο ήσυχα και εκτός συναγωνισµού. Δεν θέλω να πω εξασφαλισµένα, αλλά σίγουρα δεν υπήρχαν η πίεση και η αγωνία τού «να νικήσουµε». Βρέξει χιονίσει τα νούµερα εκεί ήταν σταθερά και δεν υπήρχε περίπτωση να κοπεί. Η επόµενη σειρά που έκανα ήταν «Τα Κόκκινα Γυαλιά» στον ALPHA, µε την Εβελίνα Παπούλια, που ήταν 30 επεισόδια, µετά «Το Νησί» στο MEGA, την «Εθνική Ελλάδος» του Γιώργου Καπουτζίδη και τώρα το «Κόκκινο Νυφικό». Τελεία. Δεν έχω καµία άλλη εµπειρία από την τηλεόραση. Δεν πρόλαβα να «αρµέξω» την τηλεόραση. Οχι ότι το ήθελα, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν το πρόλαβα. Δεν γνώρισα την τηλεόραση στα καλά της.
Την επιτυχία της τηλεόρασης, λογικά, τη γνώρισες από τους γονείς σου.
Η µητέρα µου δούλεψε στη λεγόµενη «καλή εποχή της τηλεόρασης» και ως παιδί της είναι που έµαθα πολύ καλά τι σήµαινε αυτό. Ακουγα για κάτι µισθούς των 15 και των 20 χιλιάδων ευρώ το επεισόδιο και ότι «δεν τρέχει τίποτα» και ότι «δεν κόβονται οι σειρές» και ότι «δεν θα προσπαθήσουµε και πολύ, όλα θα γίνουν από µόνα τους». Οταν µπήκα στην τηλεόραση, δεν τα πρόλαβα όλα αυτά.
Κάποτε, την εποχή ας πούµε στην οποία αναφερόµαστε, η τηλεόραση ήταν το κατεξοχήν µέσο για να γίνει γνωστός ένας ηθοποιός. Σήµερα; Συνεχίζουν να είναι έτσι τα πράγµατα;
Νοµίζω ότι πλέον το ζητούµενο δεν είναι να γίνει ένας ηθοποιός τροµακτικά αναγνωρίσιµος. Θυµάµαι στο δικό µου το ξεκίνηµα ήταν πολύ σηµαντικό κάποιος να έχει κάνει τηλεόραση. Επαιζε, δηλαδή, κάποιος σε σειρά του Μανουσάκη, γινόταν της κακοµοίρας και έτσι αυτός µπορούσε όλο αυτό κάπως να το εξαργυρώσει και θεατρικά και γενικότερα. Εχοντας, βέβαια, στόχους ανάλογους µιας εµπορικής διάθεσης καριέρας και µόνο. Τώρα πιστεύω ότι δεν είναι απαραίτητο όλο αυτό.
Πιστεύεις, δηλαδή, ότι πλέον τα παιδιά δεν πηγαίνουν στη Δραµατική Σχολή για να παίξουν στην τηλεόραση;
Πιστεύω ότι δεν έχουν στόχο να γίνουν διάσηµοι. Εξάλλου το Instagram λειτουργεί πολύ καλά σαν «κόσκινο» σε όλο αυτό. Ηρθε για να ξεχωρίσει αυτούς που θέλουν πραγµατικά να ασχοληθούν µε την υποκριτική από αυτούς που θέλουν να µοστράρουν τη µούρη τους δεξιά και αριστερά. Ευτυχώς δεν χρειάζεται πια να πας σε µια Δραµατική Σχολή απλώς και µόνο για να σε βλέπουν όλοι. Εχεις το κινητό σου και µπορείς µέσα από αυτό να πεις όσα θες σε κάποιους followers και να νιώθεις ότι κάπου απευθύνεσαι.
Πολλοί συνάδελφοί σου ως επόµενο βήµα της καριέρας τους έχουν την παρουσίαση ενός τηλεπαιχνιδιού. Εσύ το έχεις κάνει µικρός. Θα το επαναλάµβανες στο µέλλον;
Σε αυτήν τη στιγµή της καριέρας µου, µου φαίνεται αδιανόητο να κάνω κάτι τέτοιο. Στα 22 µου το έκανα. Είχα την περιέργεια να δω και να κάνω διάφορα τότε. Αλλωστε δεν θα µπορούσα να σου πω «εµένα η ζωή µου είναι το θέατρο» στα 20 και στα 21. Μου έγινε πρόταση πέρυσι να παρουσιάσω ένα τηλεπαιχνίδι. Αρνήθηκα. Δεν µπορώ να το χωρέσω µέσα σε αυτό που κάνω. Δεν το λέω από άποψη χρόνου. Απλώς τώρα έχω πράγµατα που θέλω να κάνω και να αφοσιωθώ σε αυτά.
Στο θέατρο, φαντάζοµαι.
Ναι, γύρω από το θέατρο. Γύρω από τη δουλειά µου και όχι γύρω από τους καρπούς που θα µπορούσε να τσιµπήσει η δουλειά µου.
Μίλησες πριν για την αδυναµία των 22. Από τη δύναµη των 32 που είσαι τώρα τι έχεις να µας πεις;
Οτι προσπαθώ να είµαι πάντα συντονισµένος µε αυτά που κάνω τώρα και µε τις επιλογές µου για να είµαι ήσυχος. Να µην έχω καµία αµφιβολία ότι αυτό είναι το σωστό, ακόµα και αν µέσα σε εισαγωγικά το µετανιώσω κάποτε. Η πορεία µου µέχρι τώρα, ωστόσο, µου έµαθε και κάτι ακόµα:
Αυτή η δουλειά δεν έχει το ταβάνι τού «τώρα έγινα» ή του «τώρα ξέρω».
Αυτό που θέλει είναι ότι όσο πιο σίγουρος είσαι µε βάση τις εµπειρίες σου, άλλο τόσο αβέβαιος να συνεχίζεις. Για να κρατάς ζωντανό όλο αυτό το πράγµα, για να µη νοµίζεις ότι «έγινες» ή ότι «είσαι».
Μεγάλωσες µέσα στον κινηµατογράφο, έχεις δηλώσει πόσο αγαπάς τις ταινίες και το σινεµά. Από ελληνικές σειρές θα µας πεις µερικές που σε µεγάλωσαν;
Να σου πω «Απαράδεκτους»; Το περιµένεις, δεν το περιµένεις;
Σε παλαιότερη συνέντευξή µας, στο Oneman.gr, µου είχες πει ότι σταµάτησες να βλέπεις ξένες σειρές. Συνεχίζεις ακόµα την αποχή;
Συνεχίζω. Εντάξει, είδα το «Game of Thrones» και το «Stranger Things», αλλά µέχρι εκεί. Εχω Netflix και, πίστεψέ µε, εκεί που αράζεις όλο αυτό το «να βάλω µια σειρά να παίζει» είναι πολύ δελεαστικό. Οµως προς το παρόν αντιστέκοµαι και βλέπω ταινίες όταν είναι να δω κάτι.
Η συνέντευξη αναδημοσιεύεται από το TV Έθνος της Κυριακής 3/12.
*Ο Ορφέας Αυγουστίδης πρωταγωνιστεί στη θεατρική παράσταση «7 Χρόνια», που ανεβαίνει στο Θέατρο «Αποθήκη», σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, και στην «Τεράστια Εκρηξη» του Βασίλη Μαυρογεωργίου στο Θέατρο «Skrow Theater».
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ
