Πάρι Ρούπο, γιατί σε μισούν οι Κύπριοι;

Δούλευε για χρόνια ως γραφίστας, μέχρι που σχεδιάζοντας μια αφίσα για παράσταση stand up comedy, αποφάσισε να βάλει και τον εαυτό του μέσα και να γράψει 2-3 αστεία. Η παραπάνω πρόταση λέει πολλά για το ποιος είναι ο Πάρις Ρούπος, ένας από τους άξιους εκπρόσωπους της νέας γενιάς του stand up στην Ελλάδα.

Από τότε έχει εμφανιστεί σε αμέτρητα φεστιβάλ και παραστάσεις, ενώ τον Μάρτιου του 2020, λίγες ημέρες πριν το πρώτο lockdown, παρουσίασε την πρώτη του solo παράσταση, Δουλίτσα να Υπάρχει. Καλά πήγε αυτό.

Η παράσταση επέστρεψε τελικά μαζί με τις ζωές μας και τον Μάιο του 2022 βιντεοσκοπήθηκε στο θέατρο Αλκμήνη και ανέβηκε στο YouTube. Ένα αστείο για την Κύπρο γρήγορα κυκλοφόρησε εκεί που δεν έπρεπε, κάνοντας τον Πάρι persona non grata για αρκετούς Κύπριους, ενώ κάπως έτσι εμπνεύστηκε τη νέα του παράσταση, Όχι Μανάδες που ανεβαίνει κάθε Τρίτη μέχρι τις 28 Μαρτίου στο Μουσικό Κουτί.

Για όλα τα παραπάνω και όχι μόνο, μιλήσαμε με τον Πάρι.

Πες μας λίγα λόγια για τη νέα σου παράσταση, ποιας χώρας οι κάτοικοι θα σε μισήσουν αυτή τη φορά; 

Η παράσταση είναι στα ελληνικά οπότε εικάζω σε όποιον μιλάει ελληνικά; Κατά το σε ποιoυς χρωστάω, που λέμε. Βέβαια, έχω για παράδειγμα ένα αστείο για την Κίνα. Δεν ξέρω αν μπορώ να αντέξω χέητ από 1μιση δισεκατομμύριο ανθρώπους. Αλλά προφανώς δε θα ασχοληθούν γιατί έχουν να υποστηρίξουν την ανάγκη μας για φθηνά κινητά εδώ στη «Δύση». Χα! Πώς το γύρισα έτσι. Τέτοιος είμαι.

To Όχι Μανάδες πώς προέκυψε σαν τίτλος; 

Χτίζοντας τη νέα παράσταση, και ενώνοντας διάφορα σκόρπια κείμενα που δοκίμαζα παράλληλα με το πρώτο μου σόλο, διαπίστωσα ότι άθελά μου έχει μέσα αρκετά “mom jokes”. Αστεία για μανάδες δηλαδή. Και ταυτόχρονα, πόσο «απαγορευμένα» θεωρούνται στην ελληνική υβριστική παράδοση. Ήθελα να παίξω λοιπόν λίγο με αυτό, αλλά περισσότερο νόημα προφανώς θα βγάλει κάποιος αν δει την παράσταση.

Γιατί τα αστεία για τις μανάδες είναι τόσο γλυκά ένοχα όσο χρονών και να φτάσουμε;

Να ορίστε. Ό,τι έλεγα ακριβώς πριν. Η μάνα στη χώρα μας είναι το υπέρτατο ον. Δεν το αγγίζεις. Μπορείς να προσβάλλεις τα πάντα του άλλου αλλά όχι τη μάνα του. Και όταν συμβαίνει μου φαίνεται πάντα αστείο, όταν δεν παίζει παραξήγηση. Και ακόμα περισσότερο όταν παίζει. Η αλήθεια είναι με τα χρόνια αντιλαμβάνεσαι ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένας λόγος να προσβάλεσσαι για κάτι τέτοιο. Είναι λίγο «παιδικό».

Έχεις παρεξηγηθεί ποτέ με τέτοιο αστείο ή έχει τύχει να παρεξηγηθούν μαζί σου σε αστείο για μάνες; 

Όχι, και ίσα ίσα χρησιμοποιώ τη μάνα μου αρκετά για λόγους ειρωνικούς ή κάνω εγώ πρώτος το σχετικό αστείο για να μην προλάβει κανένας άλλος! Ούτε έχει παρεξηγηθεί κανείς γιατί ΟΚ αποφεύγω να το κάνω σε άτομα που γνωρίζω ελάχιστα ή που μόλις γνώρισα. Πάω σέηφ. Γιατί θα ήτανε αγενές όπως και να του έλεγα απλά «ρε μαλάκα». Με το που βρεθούμε 2-3 φορές ακόμα, «έφυγε» αστείο για μάνα του σαν ένδειξη καλής θέλησης.

Τα λογοπαίγνια είναι τελικά καλό ή φτηνό και εύκολο χιούμορ; 

Τα λογοπαίγνια μπορούν να είναι καλό χιούμορ. Όπως και σε κάθε είδος αστείου, υπάρχει το καλό και το κακό. Αντίστοιχα και στο λογοπαίγνιο. Μην ξεχνάμε ότι πολλές από τις κωμωδίες που θεωρούνται κλασικές, ποιοτικές και κορυφαίες, έχουνε λεκτικά ή οπτικά λογοπαίγνια, όπως αυτές των Μόντι Πάιθον και των αδερφών Μαρξ. Δεν είναι καθόλου εύκολο να κάνεις ένα πρωτότυπο λογοπαίγνιο, πόσο μάλλον όταν ήδη έχουν ειπωθεί τόσα και τόσα. Αλλά η γλώσσα, και δη η ελληνική, μας εκπλήσσει σταθερά με το εύρος της.

Κάνε μας ένα λογοπαίγνιο ή ένα αστείο χρησιμοποιώντας τις λέξεις «Ρούπος, ελλοχεύω και ζυγοστάθμιση».

Α ναι; Δεν ήξερα ότι δουλεύω ΤΣΑΜΠΑ! Θα αρνηθώ λοιπόν (οκ κυρίως γιατί είναι πρακτικά αδύνατον να βγει κάποιο καλό αστείο που να βγάζει και νόημα με αυτές τις τρεις ράντομ λέξεις). Αλλά ξες τι; Τσάλεντζ αξέπτεντ!

«Πήγε ο Ρούπος να βοηθήσει στην κατανομή του φορτίου ενός πλοίου μαζί με άλλους εργάτες. Ξαφνικά ένιωσαν όλοι έναν κίνδυνο να ελλοχεύει και εγκατέλειψαν τη διαδικασία. Η δουλειά έμεινε ζυγοστάθ-μιση».

ΟΚ, τουλάχιστον προσπάθησα. Αλλά όντως είναι σάπιο και δεν βγάζει κανένα νόημα. Ούτε για Μπυρατάκες είναι. Ελάτε στην παράσταση να ακούσετε αστεία με λέξεις που επιλέγω εγώ.

Ας πάμε και στον ελέφαντα στο δωμάτιο. Σε τι φάση είσαι τώρα μετά τον χαμό που έγινε με το Κύπρος Gate; 

Έι! Θα προτιμούσα να μην κάνουμε fat-shaming. Έχω κάποια κιλά ΟΚ, αλλά μην το κάνουμε θέμα. Βρίσκομαι λοιπόν σε στάδιο «ανάρρωσης». Ήταν πρωτοφανές και ένα κάποιο σοκ όλο αυτό που μου συνέβη, κυρίως λόγω της μαζικότητας και του περιεχομένου της επίθεσης που δέχθηκα. Και της διάρκειας.

Ακόμα λαμβάνω ξέμπαρκα μηνύματα ή σχόλια σε ποστ μου. Πλέον ομολογώ ότι με εκνευρίζει κάπως με την έννοια του «Ε ρε άνθρωπε, πού ήσουν τόσο καιρό; Δεν ενημερώνεσαι καθόλου καλά». Πιστεύω θα φτάσω 80 χρονών (αν φτάσω) και θα σκάνε ακόμα υπερlate to the party τύποι να συμμετάσχουν σε κάτι που έχει λήξει από αιώνες.

Περίμενες τέτοιο χαμό; Σε φόβισε ή σε στεναχώρησε όλη αυτή η κατάσταση; 

Για χρόνια που έλεγα στις παραστάσεις το αστείο δεν το φοβόμουν. Γιατί ήταν στο πλαίσιο του «λάιβ» με κόσμο που ήρθε για να δει κωμωδία. Όταν ήρθε η ώρα της βιντεοσκόπησης, ομολογώ ότι το σκεφτόμουν λίγο παραπάνω γι’ αυτό και πρόσθεσα τα έξτρα disclaimer αστεία αναγνώρισης του πόσο μπορεί να παρεξήγηθεί το εν λόγω αστείο. Τώρα αν λειτούργησαν υπέρ ή κατά, δεν ξέρω.

Αν κάποιος έχει αποφασίσει να προσβληθεί νομίζω δε θα λάβει υπόψη του ό,τι και να του πεις στη συνέχεια. Περίμενα ένα πιθανό μικρό backlash, όπω και για άλλα αστεία της παράστασης, αλλά σε καμία περίπτωση σε τέτοιο όγκο. Παρήλασαν από μέσα μου εναλλάξ διάφορα συναισθήματα και σκέψεις. Στεναχώρια, εκνευρισμός, στρες, ματαιότητα, πόνος, άγχος, ανησυχία αλλά και πείσμα και φυσικά και γέλιο. Ρεαλιστικό φόβο δεν ένιωσα, έχοντας στο μυαλό μου ότι είναι κάτι περαστικό και ότι οι απειλές είναι συνήθως απλά μόνο γραπτές, εικονικές και από μία ασφαλή και για τους ίδιους απόσταση.

Το πήρες αρκετά στην πλάκα, όμως υπήρξε κάποιο σχόλιο που σε έκανε να αισθανθείς άβολα; 

Το πήρα όσο στην πλάκα μπορούσα, άσχετα αν εγείρει ένα αρκετά σοβαρό ζήτημα. Δε μπορούσα να κάνω και αλλιώς. Τη στιγμή που συμβαίνει σε σοκάρει. Αμέσως μέτα η φυσική αντίδραση είναι να το γελοιοποιήσεις μέσα σου. Και έπειτα, σε δεύτερη ανάγνωση, να σε ξανασοκάρει και η επιμονή αλλά και η πιθανότητα επανάληψής του στο μέλλον. Τα πιο πολλά σχόλια ήταν άβολα αφού τα πιο πολλά ταυτόχρονα δε βγάζανε καν νόημα.

Ένας για παράδειγμα έλεγε ότι θα ανεβάσει ένα βίντεο όπου είμαι εγώ και ζητάω να με γαμήσουν. Δε θυμάμαι να υπάρχει τέτοιο βίντεο αλλά απ’ την άλλη έχουν υπάρξει και πάρτι όπου έχω πιει τόσο που έχω κενά μνήμης. Μπορεί να φτάσαμε και εκεί. Όπως και να’χει, αν υπάρχει αυτό το βίντεο, το θέλω! Θα λέει πολλά για μένα που δεν ήξερα.

Κι ένα που πραγματικά σε έκανε να γελάσεις; 

Ένα μήνυμα που μου ευχόταν καρκίνο στη μήτρα του γιου μου. Γέλασα γιατί δεν περίμενα sci-fi μίσος, με θαύμα της γενετικής βγαλμένο από ταινία με Σβαρτσενέγκερ και Ντε Βίτο. Εμπνευσμένο. Για περισσότερο τέτοιο όμορφο content αλλά και για μια εκτενέστερη ανάλυση/επεξήγηση του τι συνέβη, μπορείτε να δείτε το σχετικό βίντεο που έχω ανεβάσει στο κανάλι μου Ruputube στο YouTube. Απλά μη φάτε πριν.

Έλαβες τεράστια στήριξη από τον χώρο των κωμικών μετά το συμβάν. Υπήρξε κάποιος συνάδελφος που κράτησε αποστάσεις ή δεν του άρεσε το συγκεκριμένο αστείο και στο εξέφρασε; 

Αυτό είναι μια αλήθεια, και χωρίς αυτή δεν ξέρω θα είχα την ίδια ψυχραιμία στην αντιμετώπισή του. Κανείς και καμμία δεν πρέπει να νιώθει ή να είναι μόνος σε τέτοιες περιπτώσεις. Είναι το πιο σημαντικό όπλο πιστεύω, για να υποχωρήσει πιο γρήγορα το κύμα και το τραύμα. Αυτό το αστείο το ακούνε οι συνάδελφοι μου για χρόνια. Αν σε κάποιον δεν άρεσε ή το έβρισκε προβληματικό, είμαι σίγουρος ότι θα μου το είχε πει, όπως κάνουμε ούτως ή άλλως συχνά μεταξύ μας.

Υπήρξαν συνάδελφοι που μπορεί να μην εκφραστήκαν δημόσια, αλλά επικοινώνησαν μαζί μου προσωπικά για να δουν πώς είμαι, οπότε είμαι πολύ ΟΚ και με αυτό.. Υπήρξαν και άλλοι που δεν ασχοληθήκανε καθόλου. Αλλά δεν το κατηγορώ ούτε το παρεξηγώ. Ο καθένας θα το ερμηνεύσει διαφορετικά ή θα θέλει να πάρει τις αποστάσεις του. Και καταλαβαίνω και το φόβο της πιθανής επέκτασης του κύματος μίσους και στο δικό τους «χωράφι». Κανείς δεν έχει τέτοια όρεξη. Απλά αυτούς όταν βρεθούμε, δε θα τους κεράσω μπύρα για το «ευχαριστώ». Θα πρέπει να την πληρώσουν. Τη μπύρα θα την πιούμε όμως μαζί. «Καλή καρδιά», όπως λέει συνήθως και ο γιατρός μου μετά το καρδιογράφημα. Για τώρα τουλάχιστον.

Θα επηρεάσει καθόλου όλη αυτή η ιστορία τα μελλοντικά σου κείμενα;

Με τη σκέψη ότι έχω ήδη αρκετά πιο «σκληρά» αστεία για άλλα ζητήματα από αυτό της Κύπρου, και δεν υπήρξε πρόβλημα, όχι δε θα επηρεάσει. Συνεχίζω να γράφω με γνώμονα τη δική μου αντίληψη και ηθική οριοθέτηση, τελείως προσωπικά.Δυστυχώς, ο τρόπος που λειτουργεί το στάνταπ υπαγορεύει ότι για να δεις αν ένα αστείο «κλωτσάει» πρέπει πρώτα να το πεις ζωντανά.

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Άρα ήδη παίρνεις το ρίσκο και την έκθεση. Έχει ήδη βγει απ’ τα χείλη σου. Ακόμα και γραπτό μπορεί να σου φαίνεται ότι «θα περάσει» και να αποδειχθείς λάθος. Ή το αντίστροφο. Το λάθος είναι απαραίτητο. Στραβοπατήματα και πιθανές αστοχίες θα υπάρξουν, αλλά τελικά αυτά είναι που θα σε κάνουν καλό κωμικό.

Τελικά υπάρχουν κόκκινες γραμμές στο χιούμορ; Και δε ρωτάω μόνο για σένα, αλλά π.χ. και με αφορμή το περιβόητο special του Chappelle που χαρακτηρίστηκε τρανσοφοβικό.

Δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές αλλά απ’ ό,τι φαίνεται υπάρχουν πράσινες (όχι κι άλλο, φτάνει!). Όλα μπορούν να χαρακτηριστούν οτιδήποτε αν θες να τα χαρακτηρίσεις. Με όλη αυτή την ιστορία, κατέληξα ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει προσβλητικό χιούμορ αυτό καθ’ αυτό, άλλα άτομα που προσβάλλονται. Αν το σκεφτείς, τίποτα δε θα ήταν προσβλητικό αν δεν υπάρχει κάποιος να προσβληθεί από αυτό. Ακούγεται απλοϊκό αλλά ένα αστείο χαρακτηρίζεται με δύο τρόπους. Καλό ή κακό. Ή κατ’ επέκταση εύστοχο ή άστοχο, κυρίως όσον αφορά τα πιο κοινωνικοπολιτικά. Κανείς δε θα κάνει άστοχο αστείο για τους κολοκυθοκεφτέδες.

Μπορείς να πεις ότι το κείμενο απλά δεν ήταν αστείο, ήταν αδούλευτο, ανέμπνευστο κλπ. Αλλά ότι είναι στην όλοτητά του τρανσφοβικό, σεξιστικό, ρατσιστικό, εμμονικό κλπ είναι κάπως τραβηγμένο και «ακυρωτικό». Εν γένει, η κωμωδία δεν είναι εδώ για να σέβεται. Κανέναν. Δεν είναι παιδί του κατηχητικού. Οφείλει να είναι ασέβαστη. Το αρχέγονο θεμέλιο της κωμωδίας είναι ακριβώς η έλλειψη σεβασμού. Του εκβιασμένου και υποχρεωτικού σεβασμού.

Προς τους θεσμούς, προς την εξουσία, προς τα καθεστώτα, προς την οργανωμένη θρησκεία, προς την οικογένεια, προς τον μικροαστισμό, προς τις προβληματικές καταστάσεις και συμπεριφορές. Και στοχέυει στην αποκαθήλωση εδραιωμένων αντιλήψεων. Μια μικρή άμεση αποδόμηση της κοινωνίας μας. Δεν υπάρχουν γραμμές λοιπόν, ούτε καμία ομάδα είναι στο απυρόβλητο, όταν το κοινό αναγνωρίζει καθολικά ότι αυτό που ξεστόμισε ο κωμικός είναι επιτηδευμένα λάθος και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που όλοι γελάσαμε με αυτό. Γιατί ξέρουμε τη θέση του και τι είναι σωστό.

Αν γινόσουν cancel έχεις σκεφτεί τι θα έκανες μετά στη ζωή σου, έχεις plan b;

Ρεαλιστικά δεν υπάρχει πραγματικό cancel. Aν δηλαδή αυτό που έπραξες δεν ήταν κάτι που είχε νομικές συνέπειες ώστε να αναστείλλει τη δραστηριότητα σου επειδή έπρεπε να εκτίσεις κάποια ποινή (βλέπε περίπτωση Φιλιππίδη και άλλων, άσχετα με το τι συνέβη εν τέλει). Όλα απασχολούν για λίγο την επικαιρότητα και μετά ξεχνιούνται. Ακόμα και καλλιτέχνες που φάγανε προσωρινό cancel, μπορεί να χάσανε κάποιες δουλειές, κάποια συμβόλαια, κάποιες χορηγίες, αλλά σίγουρα δεν πάψανε να εξασκούν την τέχνη τους.

Το cancel συχνά γίνεται και για το θεαθήναι και με μεγάλη δόση υποκρισίας από τον επαγγελματικό και μη περίγυρο του καλλιτέχνη, και όχι γιατί πραγματικά «πέσανε απ’ τα σύννεφα». Το μόνο αυθεντικό cancel που είδα τελευταία ήταν αυτό της στενής οικογένειας του Τσιάρτα προς τον Τσιάρτα. Οι άνθρωποι δεν είχαν κάτι να κερδίσουν ή να χάσουν από αυτό και παρόλαυτα εκφράστηκαν ειλικρινά για τα πιστεύω τους. Το plan b μου λοιπόν θα ήταν να συνεχίσω ακριβώς ό,τι έκανα και πριν, με μία παραπάνω σοφία, εφόσον δε σταματά να με εκφράζει το ίδιο.

Στην Κύπρο θα ξαναπάς να παίξεις;

Θέλω πολύ και πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα ξαναπάω και μάλιστα όχι π.χ. σε 20 χρόνια από τώρα. Και αυτό το βασίζω στο γεγονός ότι πρόσφατα που έπαιξα εκεί, το κοινό που ήρθε στις παραστάσεις αλλά και όσοι άνθρωποι γνώρισα εκτός παράστασης, δεν είχαν καμία σχέση με αυτούς που συμμετείχαν στο διαδικτυακό λιντσάρισμα. Επίσης, θέλω να φάω ξανά κυπριακή πίτα με σεφταλιά.

Ποιος είναι ο αγαπημένος σου Έλληνας κωμικός και ποιον θαυμάζεις από το εξωτερικό;

Δεν είναι στο φάσμα του στάνταπ, είναι παλιακή και στερεοτυπική η απάντησή μου, αλλά το νεύρο του Βέγγου είναι αξεπέραστο. Με αυτό μεγάλωσα εγχώρια όσον αφόρα τα παιδικά χρόνια, όπου εδραιώνονται και τα πρώτα ερεθίσματα. Όλοι οι υπόλοιποι ήρθαν αργότερα και βάλαν το λιθαράκι τους. Πολύ αντίστοιχο παράδειγμα στο εξωτερικό, κι ας μην του φαίνεται, αλλά πιο κοντά στη γενιά μας, είναι ο Jim Carrey. Τώρα για αμιγώς στάνταπ, και αρκετά κοντά σε αυτό που θα ήθελα να προσεγγίσω ως στυλ είναι ο Anthony Jeselnik.

Αν κάποιος δεν είχε ιδέα τι είναι standup comedy, τι θα του έλεγες να δει για να νιώσει τη φάση;

Στην Ελλάδα, θα του έλεγα να δει ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ/ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ κωμικό, ασχέτως φήμης και καριέρας. Αλλά αν θέλει να δει τον χάρντοκρ πυρήνα του τι είναι stand-up, να πάει σε κάποιο open mic. Γιατί, κακά τα ψέμματα, σε μια σόλο παράσταση κωμικού θα δει μεν ένα ωραίο ποιοτικό αποτέλεσμα, αλλά ταυτόχρονα σμιλευμένο και στις απαιτήσεις του κοινού που έχει χτίσει κάθε κωμικός. Στα open mics θα γίνεις μάρτυρας του τι σημαίνει πρωτογενές και ωμό stand-up comedy εν τη γενέσει του.

Πες μας το αγαπημένο σου ανέκδοτο αυτή την εποχή.

Ανέκδοτο; Τι χρονιά έχουμε; Δυστυχώς έχω χρόνια να ακούσω κάποιο νέο ανέκδοτο. Νομίζω έχουν αντικατασταθεί από τα memes, το τουίτερ και το ιντερνετικό χιούμορ γενικότερα. Αν και στα πιτσιρίκια στα σχολεία ακόμα επιβιώνουν, και χαίρομαι σε ένα βαθμό για αυτό. Αν θέλω να συνοψίσω την πηχτή βλακεία που συχνά με καθορίζει σε ένα και μόνο υπάρχον ανέκδοτο θα είναι το:

-Έλα μέσα, βρέχει.
– Δεν πειράζει, και εδώ έξω βρέχει.

ή το αντίστοιχο:

Ελά στο βράδυ στο σπίτι. Δε θα είναι κανείς.
Πήγε. Κανείς στο σπίτι.

Και τώρα που τα ξαναβλέπω, μόλις το μετάνιωσα που τα μοιράστηκα.
Πάω να γράψω κάνα αστείο.

Με τι άλλο καταπιάνεσαι ή τι άλλο ετοιμάζεις αυτό τον καιρό;

Καταπιάνομαι στην πλάτη μου όταν με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ. Κατά τ’ άλλα, έχω έτοιμη και παρουσιάζω ήδη τη δεύτερη σόλο παράστασή μου ΟΧΙ ΜΑΝΑΔΕΣ στο Μουσικό Κουτί, στο Γκάζι. Η οποία θα περιοδεύσει σύντομα και σε πόλεις της επαρχίας, σε κάποιες μάλιστα που δεν έχω επισκεφθεί ξανά και ανυπομονώ. Προσπαθώ επίσης να έχω κάποιο γιουτιουμπικό content στο κανάλι μου Ruputube, κυρίως με την αγαπημένη μου εκπομπή μαγειρικής, το RupuCooking. Και, έχουμε και μια περιαστασιακή εκπομπή ιντερνετικού ραδιοφώνου μαζί με τον Ηλία Φουντούλη ονόματι ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΧΑΙΤΗΣ στο locoradiolive.com, όπου εκεί βγάζουμε τον νταλκά μας για τα 80s, τα ξασμένα μαλλιά, τις βάτες, τις ποζερίλες και τα ηλεκτρονικά μανούλια.

Και τέλος, γράψε μας το χειρότερο που αστείο έχεις σκεφτεί ποτέ και ντράπηκες να το βάλεις σε παράσταση.

Θα πω ένα από τα πολλά:

«Για να βρεις καλή θέση στο ουρολογικό τμήμα, πρέπει πρώτα να έχεις κάνει κατακράτηση».

Ξέρεις κάτι; Μια χαρά είναι, θα το βάλω κι αυτό. Πάρτε κι εσείς τηλέφωνο να κάνετε κατακράτηση για την παράσταση. Έχει και τουαλέτα.