Pauline Harmange γιατί τελικά μισείς τους άντρες;
- 1 ΑΠΡ 2021
Στον 21ο αιώνα, κανένα κείμενο δε θα έπρεπε να κινδυνεύει με απαγόρευση. Οι εποχές όπου τα βιβλία καίγονταν στην πυρά έχουν περάσει προ πολλού και καλό θα ήταν να μην τις αναπολεί κανείς. Η Pauline Harmange, blogger και συγγραφέας, βρίσκεται εδώ, λοιπόν, για να απαντήσει στις ερωτήσεις που τις θέσαμε για το Μισώ τους άντρες (εκδ. Οξύ), τον φεμινισμό, τις ανισότητες ανάμεσα στα φύλα αλλά και κάτι που δύσκολα μπορεί να χωνέψει κανείς: το δικαίωμα στη μισανδρία.
Η 25χρονη Γαλλίδα, η οποία ζει στη Λιλ μαζί με τον σύζυγό της και τη γάτα τους, δεν είναι από εκείνους τους συγγραφείς που μασούν τα λόγια τους και ψάχνουν δημόσιες σχέσεις – κάτι που έγινε παραπάνω από σαφές με τον τρόπο που απάντησε στις ερωτήσεις.
Υπάρχουν, μάλιστα, πολλές σκληρές αλήθειες που καταγράφει χωρίς φόβο και πάθος στις 95 σελίδες του δικού της μανιφέστου: «Αν η μισανδρία έχει στόχο, δεν έχει ωστόσο θύματα που να καταγράφονται σε έναν μακάβριο ημερήσιο απολογισμό».
Την ίδια, όμως, στιγμή υπάρχουν πολλές φορές που σε κάνει να αναρωτιέσαι: είναι άραγε λύση το να χωριστούμε σε αντίπαλα στρατόπεδα; Σε κάθε περίπτωση, ο καθένας μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
Άλλωστε, το βιβλίο της Pauline Harmange βρίσκεται στα ηλεκτρονικά ράφια και οι απαντήσεις της είναι καταγεγραμμένες στις παρακάτω γραμμές. Είναι ώρα να συζητήσουμε ανοιχτά – για τα πάντα.
H μισανδρία κατά την Pauline Harmange
Γιατί μία γυναίκα που μισεί τους άντρες δεν είναι το ίδιο -ή πιθανόν καθόλου- επικίνδυνση σε σχέση με έναν άντρα που μισεί τις γυναίκες;
Οι άντρες που μισούν τις γυναίκες βιάζουν και σκοτώνουν, και όταν δεν το κάνουν αυτό, καταναλώνουν πάρα πολύ ενέργεια ώστε να βρουν δικαιολογίες για τους δολοφόνους και τους βιαστές. Υπάρχει ένα σύστημα που επιτρέπει στους άντρες που μισούν τις γυναίκες να κάνουν ό,τι κάνουν δίχως συνέπειες: η πατριαρχία.
Οι γυναίκες που μισούν τους άντρες, βιώνουν αυτά τα συναισθήματα εξαιτίας αυτού του συστήματος και αυτών των συμπεριφορών. Άλλωστε, ακόμα και όταν μισούν τους άντρες, έχουν την τάση να τους αποφεύγουν και να μην τους δίνουν τόση σημασία. Δε συμβαίνει τίποτα το πραγματικά κακό.
Τι μπορούμε να κάνουμε ως άντρες για να βοηθήσουμε το φεμινιστικό κίνημα; Ή μήπως βρισκόμαστε εξ΄ ορισμού ως εχθροί στην αντίθετη πλευρά χωρίς να υπάρχει κάποια διέξοδος;
Ένας Αμερικανός ψυχολόγος, ο οποίος υποστήριζε στα 70s ότι οι άντρες θα πρέπει να είναι φεμινιστές, είχε πει ότι οι άντρες επιλέγουν να είναι οι εχθροί των γυναικών όταν στη συζήτηση μπαίνει ο φεμινισμός. Συμφωνώ μαζί του σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό.
Οι άντρες επιλέγουν να παίρνουν τα πράγματα πολύ προσωπικά όταν οι φεμινίστριες μιλούν για τους άντρες που τις κακοποιούν, όταν μιλούν για το σύστημα που επιτρέπει τέτοιου είδους βία. Επιλέγουν να λένε «δεν είναι όλοι άντρες έτσι», αντί να σκέφτονται το πως όλοι οι άντρες μεγαλώνουν και μαθαίνουν να συμπεριφέρονται κατά αυτόν τον τρόπο, αντί να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους για την αποκαθήλωση της πατριαρχίας.
Οι άντρες δεν πρέπει να προσπαθούν ώστε να «βοηθήσουν» το φεμινιστικό κίνημα. Δε χρειαζόμαστε τη «βοήθειά» τους, έχουμε ανάγκη να αντιληφθούν ότι ο σεξισμός είναι δικό τους πρόβλημα.
Είναι τόσο εύκολο ένας άντρας να κάνει mansplaining (σ.σ: η πράξη του να εξηγεί ένας άντρας σε μια γυναίκα κάτι, με τρόπο περιφρονητικό ή πατροναριστικό) χωρίς να το αντιλαμβάνεται;
Ναι, φαντάζομαι πως ναι.
ΜΙΣΩ ΤΟΥΣ ΆΝΤΡΕΣ
Η αδικία απέναντι στις γυναίκες είναι μία ιστορία χιλιάδων χρόνων που όμως συνεχίζεται. Τι θα μπορούσαμε ή τι θα έπρεπε να κάνουμε για αυτό;
Οι φεμινίστριες έχουν γράψει τόνους υλικού για το πως μπορεί να αποκαθηλωθεί η πατριαρχία. Σε αυτό το σημείο, το μοναδικό πράγμα που έχει μείνει για να κάνουμε είναι να ακούσουμε επιτέλους με προσοχή αυτά που λένε εδώ και τόσο καιρό, και ίσως να τα σκεφτούμε σοβαρά.
Μπορείς να μοιραστείς μαζί μας την άποψη που έχει ο σύζυγός σου για το ριζοσπαστικό μανιφέστο που υπογράφεις;
Όχι.
Μία μέτριων ικανοτήτων γυναίκα και ένας μέτριων ικανοτήτων άντρας. Πόσο διαφορετικές πιθανότητες επιτυχίας έχουν στο σύγχρονο κόσμο που ζούμε;
Η κοινωνία είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των αντρών. Για να πετύχουν σε αυτόν τον πατριαρχικό και καπιταλιστικό κόσμο, τόσο οι γυναίκες όσο και άλλες ομάδες περιθωριοποιημένων ανθρώπων πρέπει να δουλέψουν δύο φορές πιο σκληρά από ότι ένας άντρας, επειδή υπάρχει μία έμφυτη αντίληψη ότι όποιος δεν είναι cisgender ετερόφυλος λευκός άντρας έχει μικρότερη αξία στην κοινωνία που ζούμε.
Οι άνθρωποι που ζουν στο περιθώριο πρέπει να κάνουν πολύ μεγαλύτερες προσπάθειες έτσι ώστε οι ικανότητές και η αξία τους ως ανθρώπινα όντα και επαγγελματίες να αναγνωριστούν. Είμαι σίγουρη πως κάθε περιθωριοποιημένος άνθρωπος έχει νιώσει αυτή την αδικία στο πετσί του.
Τι σκέφτεσαι σχετικά με την παραλίγο απαγόρευση του βιβλίο σου στη Γαλλία;
Πρόσφατα, σκεφτόμουν σχετικά με αυτό αλλά και για τις αντιδράσεις που συνάντησε το βιβλίο μου σε άλλες χώρες, όπου γκρουπ με τάσεις τοξικής αρρενωπότητας δημοσίευσαν απειλές ενάντια στους τοπικούς εκδότες. Με έκανε να αντιληφθώ ότι ένας υπάλληλος του Υπουργείου Γυναικείων Δικαιωμάτων μοιράζεται τις ίδιες αντιδράσεις απέναντι σε ό,τι έγραψα με εκείνες που είχαν γκρουπ εξτρεμιστών στις υπόλοιπες χώρες. Αυτό λέει πολλά για το πως αντιμετωπίζεται ο φεμινισμός στη Γαλλία.
Οι «Μαύροι Πάνθηρες» στις ΗΠΑ είχαν κατηγορηθεί για αντίστροφο ρατσισμό εξαιτίας συγκεκριμένων απόψεων, όπως για παράδειγμα ότι κάθε λευκός είναι και εν δυνάμει εχθρός. Τι έχεις να πεις σε όσους σε κατηγορούν για κάτι αντίστοιχο;
Δεν υπάρχει αντίστροφος ρατσισμός όταν η κοινωνία είναι δομημένη στο σύνολό της έτσι ώστε να μεροληπτεί ενάντια στους έγχρωμους ανθρώπους. Δεν μπορεί να υπάρχει αντίστροφος ρατσισμός όταν η κοινωνία είναι δομημένη στο σύνολό της έτσι ώστε να μεροληπτεί ενάντια στις γυναίκες. Αυτά είναι απλά γεγονότα.
Τι να περιμένουμε από σένα μετά το Μισώ τους άντρες;
Δουλεύω πάνω σε ένα δοκίμιο για την έκτρωση και τον φεμινισμό.
Τελικά, είναι η μισανδρία η μοναδική λύση;
Δεν αντιλαμβάνομαι τη μισανδρία ως λύση, όσο ως κάτι το οποίο ενυπάρχει σε κάποιες γυναίκες. Κάτι που καλό θα ήταν να το σκεφτούν σοβαρά. Υπάρχει οργή, και πρέπει να ακουστεί, θα πρέπει επιτέλους να τη δούμε.
