Ποιος άντρας δεν θα ήθελε τη φωνή του Λεωνίδα Κακούρη;

Ηθοποιός. Εξουδετέρωσε με αποφασιστικότητα μια σαρανταποδαρούσα που εισέβαλε στην ιδιόμορφη σκηνή του Θεάτρου στο Ρουφ, όπου πρωταγωνιστεί (σ.σ. ο ίδιος) στην παράσταση ‘Stamboul Train’ που θα παίζεται μέχρι την Κυριακή 29 Απριλίου. Είναι πολύ δύσκολο να μην αναγνωρίσεις τη φωνή του και είναι απίθανο να μην τη ζηλέψεις φριχτά. 

(φωτογραφία: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson)

Αυτά είναι τα κυριότερα σημεία της συνέντευξης:

“Για κάθε ρόλο, το πηγάδι μας είναι ο εσωτερικός μας εαυτός και οι εκφάνσεις του. Προσωπικά, σαν τρόπο δουλειάς έχω επιλέξει τα τελευταία χρόνια να πηγαίνω με μία βιωματική οδό, αλλά όχι τόσο με την έννοια τόσο των εμπειριών, που δεν μπορούν να είναι τόσες πολλές γιατί συνήθως οι ρόλοι που πας να ενσαρκώσεις είναι πολύ μεγαλύτεροι από σένα”.

“Ήταν πολύ ωραία ταξίδια οι ρόλοι του Άσιμου και του Τσιτσάνη. Το κομμάτι του Άσιμου είναι ένας δρόμος στον οποίο προσπαθούσα να βρω τι ψάχνω τελικά. Ήταν μια αρκετά μοναχική διαδρομή, όπου περνούσα από διάφορους δρόμους, όχι από λεωφόρους”.

“Το πρώτο κομμάτι που είχα μάθει στην κιθάρα ήτανε Άσιμος, ο ‘Μπαγάσας’. Κι όταν μου προτάθηκε από τον σκηνοθέτη να κάνουμε κάτι για τον Νικόλα, είχα μείνει εμβρόντητος”.

“Ο Άσιμος ήταν πολυσχιδής προσωπικότητα. Ουσιαστικά, ένας πλανόδιος θεατρίνος ήταν, ένας καλλιτέχνης των δρόμων. Προσπαθούσε λοιπόν μέσα σε αυτό το γιουσουρούμ να εντάξει και να ξυπνήσει ανθρώπους που όταν εκείνη την εποχή φώναζε αυτά που φώναζε, τον κοίταζαν σαν εξωγήινο. 30 χρόνια αφού έφυγε λοιπόν, βλέπουμε πόσο δίκιο είχε, πόσο όλοι ζούμε με μπαταρία”.

Ακούστε ολόκληρο το Rec με τον Λεωνίδα Κακούρη:

“Το κοινό της παράστασης του Άσιμου έχει μια βεντάλια με πολύ δυνατές τις ηλικίες από 15 μέχρι 20. Αυτό σημαίνει ότι η νέα γενιά θα βρει τον τρόπο να ανακαλύψει κάτι που έχει αξία. Είναι τεράστια υπόθεση”.

“Η παράσταση με τον Τσιτσάνη ήταν σε άλλη κλίμακα, στη Μονή Λαζαριστών, σε ένα μεγάλο θέατρο 600 ατόμων, με 15 χορευτές, ηθοποιούς, ορχήστρα, ένα μουσικό θεατρικό θέαμα, λαϊκό. Ξέρεις τι μου ‘χε κάνει εντύπωση; Παρότι είχαμε περάσει ένα ολόκληρο καλοκαίρι παίζοντας την παράσταση και τα τραγούδια ήταν συγκεκριμένα και τα ακούγαμε συνέχεια, ακόμα και τις φορές που πήγαινες στο θέατρο και δεν ήσουν στα καλά σου, τέλειωνε η παράσταση και είχες γίνει καλά. Λειτουργούσε ψυχοθεραπευτικά όλο αυτό”.

“Πήγα προς το τέλος της ‘Λάμψης’, πρέπει να έπαιζε 5-6 χρόνια όταν έπαιζε. Με είχε φωνάξει πολλές φορές ο Φώσκολος, αλλά το φοβόμουν, το απέφευγα. Ήταν κάπως επιβαρυντικό για κάποιον ηθοποιό το να παίξει στη ‘Λάμψη’. Ήταν σίγουρα μια πολύ εμπορική δουλειά, δεν ήταν εύκολη, είχε μεγάλο όγκο δουλειάς. Εγώ το χρησιμοποίησα κυρίως εκείνη την περίοδο σαν εξάσκηση της τεχνικής μου. Δεν θέλησα να πάρω τίποτα από το κομμάτι της δημοσιότητας”.

“Βέβαια, το από πού θα σε θυμάται ένας θεατής δεν είναι κάτι που επιλέγεις. Ας πούμε, εμένα θα με συντροφεύει πάντα ο Γιάννης ο Φονιάς (σ.σ. ρόλος του στο σίριαλ ‘Της Αγάπης Μαχαιριά’). Είναι κάτι που έχει μείνει στον κόσμο, τι να πεις; Γιατί με θυμάσαι;”

“Παρότι είχα αρκετές συμμετοχές σε σειρές της τηλεόρασης, δεν μπορώ να πω ότι έζησα το πάρτι. Νομίζω πως ναι, υπήρξε πάρτι, όταν γυρίζονταν σαράντα σειρές το χρόνο, δεν ήταν πάρτι; Η δεκαετία του 2000 ήταν ένα απέραντο, ξέφρενο πάρτι ανά την Ελλάδα”.

“Συνέχεια δουλεύω με τη φωνή μου, είναι το εργαλείο μου”.

“Όταν γίνεσαι πατέρας, τραβάς μια γραμμή κάτω από τον απόλυτο μοναδικό εαυτό σου και τον κάνεις κλάσμα, δυαδικό. Εσύ, το παιδί σου, η γυναίκα σου, το άλλο σου παιδί. Αυτό σημαίνει ότι η καρδιά θα αρχίσει να χτυπάει και κάπου αλλού. Όταν γίνεσαι πατέρας, για μένα όλοι οι υπόλοιποι ρόλοι της ζωής σου, παραμερίζονται, πάνε στην άκρη”.

Το Rec με τον Λεωνίδα Κακούρη μεταδόθηκε το Σάββατο 21 Απριλίου στο Ραδιόφωνο 24/7.