Πώς είναι να πίνεις πρώτο καφέ της ημέρας με τον Σπανούλη και τον Πρίντεζη

Αν υποθέσουμε ότι ο μέσος άνθρωπος ζει περίπου 80 χρόνια, αυτό σημαίνει ότι στον καθένα μας αναλογούν κοντά στις 29.200 ημέρες. Δεν τις λες και λίγες.

Απ’ αυτές τις σχεδόν 30.000 ημέρες, δεν είναι εύκολο να συγκρατήσεις πολλές στη μνήμη σου, στο ειδικό ντουλαπάκι με την ετικέτα “ξεχωριστές”. Πόσες να είναι εκείνες που σου μένουν χαραγμένες με κάθε λεπτομέρεια; Να είναι 500; Να είναι 1.000; Να είναι 2.000; Πολλές λέω, το αφήνω.

Η μέρα που τελείωσες το σχολείο, η μέρα που έδωσες το πρώτο σου φιλί με τον μεγάλο σου έρωτα, η μέρα που μπήκες στρατό, η μέρα που έχασες ένα αγαπημένο σου πρόσωπο, μαζί με κάποιες ακόμα που ο καθένας μας επιλέγει να τις συγκρατήσει για τους δικούς του λόγους. Όλες αυτές, με κάποιον μαγικό τρόπο έχουν αποθηκευτεί στο κεφάλι σου και μπορείς να ξαναζήσεις κάθε στιγμή, κάθε συναίσθημα που ένιωσες, περίπου σαν να είναι η πρώτη φορά.

2 τέτοιες ημέρες, ημέρες χαράς και ενθουσιασμού, μου τις έχει χαρίσει κι η αγαπημένη μου ομάδα, στο αγαπημένο μου άθλημα. Στις 13 Μαΐου του 2012 και στις 30 Μαΐου του 2016, ούρλιαξα από χαρά, πανηγύρισα, αγκάλιασα όποιον είχα δίπλα μου. 2 απ’ τις 30.000 (ελπίζω) ημέρες της ζωής μου, που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Θα τις θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια και θα ανατριχιάζω κάθε φορά που ξαναβλέπω εκείνα τα δύο μυθικά buzzer beater.

Το κάθε buzzer beater, κρύβει από πίσω του ένα πολύ συγκεκριμένο ονοματεπώνυμο. Το πρώτο, του 2012, αυτό του Γιώργου Πρίντεζη. Το δεύτερο, λίγες μόλις μέρες πίσω, αυτό του Βασίλη Σπανούλη.

Δύο αθλητές, ο αρχηγός κι ο υπαρχηγός του Ολυμπιακού, οι οποίοι χάρισαν ισάριθμους τίτλους στην ομάδα μου, προσφέροντας σε μένα την πιο σημαντική-ασήμαντη χαρά του κόσμου, με δύο φάσεις που δεν πρόκειται να ξεχάσω ούτε σε 50 χρόνια, όταν οι 30.000 μέρες θα είναι επικίνδυνα κοντά.

Καταλαβαίνεις πως όταν την Τρίτη το απόγευμα ο Ηλίας μου είπε ότι οι δύο αρχηγοί (γιατί στην ουσία δεν έχουμε να κάνουμε με αρχηγό κι υπαρχηγό, αλλά με ισότιμους συμπαίκτες, φίλους και ηγέτες που είναι ευλογία να βρίσκονται ταυτόχρονα στην ίδια ομάδα) θα επισκεφτούν το στούντιο του Sport24 Radio για μια συνέντευξη στην εκπομπή ‘Το 10 το Κακό’ των Διαμαντόπουλου-Φιλέρη, δεν θα μπορούσα να μείνω άπραγος.

Άλλωστε ούτε η πρώτη φορά θα ήταν που επισκέπτομαι σαν κατάσκοπος το στούντιο του ραδιοφώνου, ούτε η πρώτη φορά που πάω ακάλεστος σε πάρτι για να ζήσω από κοντά μια μεγάλη προσωπικότητα. Οι προσωπικότητες τώρα ήταν δύο άρα και το κίνητρο διπλάσιο.

Το ξυπνητήρι για σήμερα το πρωί μπήκε νωρίτερα απ’ το κανονικό, μην τυχόν και ρισκάρω να χάσω έστω κι ένα δευτερόλεπτο απ’ την παρουσία των δύο παικτών στην εταιρεία. Η ελληνική έκδοση του διδύμου Στόκτον-Μαλόουν δεν έρχεται κάθε μέρα στο χώρο εργασίας σου και δεν σκόπευα να αφήσω την ευκαιρία να περάσει ανεκμετάλλευτη.

Στις 10 παρά, είχα ήδη στηθεί έξω από το στούντιο κι έκανα αυτό που κάνω καλύτερα απ’ τον καθένα. Περίμενα και παρατηρούσα. Μετά την αποχώρηση του Διαμαντίδη άλλωστε, Σπανούλης και Πρίντεζης αποτελούν το μεγαλύτερο κεφάλαιο του ελληνικού μπάσκετ και σπουδαίες προσωπικότητες του ευρωπαϊκού. Ό, τι κάνουν, ό,τι λένε, αποτελεί αυτόματα είδηση. Αυτή τη φορά, η είδηση θα συνέβαινε μπροστά στα μάτια μου κι αυτό το ένιωθες στην ατμόσφαιρα. Δεν ήταν ένα τυπικό πρωί στη δουλειά. Δεν θα ξυπνούσα μισή ώρα νωρίτερα για ένα τυπικό πρωί στη δουλειά, δεν είμαι τέτοιος τύπος.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου Watkinson

Έχοντας στήσει καρτέρι στο στρατηγικό σημείο που μου προσέφερε ο διάδρομος ανάμεσα στο στούντιο και το γραφείο του Παντελή Διαμαντόπουλου, ένιωσα την πρώτη διαταραχή στη δύναμη. Ο Βασίλης Σπανούλης ανέβηκε τις σκάλες και μπήκε βιαστικά στο γραφείο του Παντελή.

Πήρα θέση απ’ έξω, κρυφακούγοντας τις συζητήσεις τους, για τη σεζόν που είχε μόλις τελειώσει, την αντιμετώπιση του κόσμου και το πού μπορεί να είναι ο Πρίντεζης, αφού το ρολόι έδειχνε πια 10 και λίγο και δεν είχε δώσει σημεία ζωής. Ο Σπανούλης ανέλαβε να τον εντοπίσει κι η συνομιλία τους μου έλυσε μια βασική απορία: Δεν είναι απλά συμπαίκτες, είναι όντως φίλοι. Δεν μπορώ να μεταφέρω τα λόγια του Kill Bill όμως είχαν ακριβώς εκείνες τις βρισιές που ανταλλάζουν δυο κολλητοί μεταξύ τους, χωρίς να παρεξηγηθούν. Φαντάζομαι κι ο Στόκτον με τον Μαλόουν στην ίδια κατηγορία ανήκουν.

Μόλις το τηλέφωνο έκλεισε, καταλαβαίνοντας ότι σύντομα θα ανέβει κι ο Πρίντεζης και θα σπεύσουν να μπουν στο στούντιο, οπλίστηκα με θάρρος και τρύπωσα στο γραφείο του Παντελή για να συστηθώ στον Σπανούλη. Του έσφιξα το χέρι, είπα τ’ όνομά μου, το δικό του το ήξερα ήδη, όλα καλά. Πριν προλάβω να σκεφτώ το ενδεχόμενο να επεκτείνω την κουβέντα μας, στην παρέα προστέθηκε κι ο Πρίντεζης, με την εντυπωσιακή μαύρη μπότα που φορούσε στο τραυματισμένο του πόδι να θυμίζει σε όλους την άτυχη χρονιά του.

Γελαστοί και χαλαροί, στήθηκαν για μια γρήγορη φωτογραφία και πήγαν να βρουν τον Φιλέρη, ο οποίος είχε ξεκινήσει μόνος του την εκπομπή. Όλα ήταν πια έτοιμα για να γραφτεί ραδιοφωνική ιστορία, την οποία έζησα μέσα απ’ το στούντιο αλλά και απ’ το δωμάτιο της σύνταξης, στο πλευρό του Χρήστου Μπάλλου.

(On the outside looking in)

Τα όσα είπαν, αν δεν τα άκουσες, μπορείς να τα ακούσεις με κάθε λεπτομέρεια εδώ. Αυτά που μπορώ να σου μεταφέρω εγώ, είναι όσα δεν μπορούσες να δεις. Τα συνεχή γέλια και χαμόγελα των δύο παικτών, τη χαλαρή ατμόσφαιρα, την άνεση μεταξύ τους. Ο ένας πείραζε τον άλλο, απαντούσε εκ μέρους του φίλου του, έκανε πλάκες. Πλέον δεν υπήρχε άγχος, δεν υπήρχε πίεση, ο φόβος της ήττας και της γκρίνιας. Η νίκη, ο δικός τους θρίαμβος τους είχε χαλαρώσει κι αυτό ήταν φανερό με γυμνό μάτι. Ήταν επιτέλους ήρεμοι.

Η γκρίνια του κόσμου άλλωστε, ήταν ένα θέμα που επανήλθε πολλές φορές στην κουβέντα. Σήμερα, ήταν ήρωες. Αν το σουτ στο τέλος του τέταρτου τελικού δεν είχε μπει, ο Σπανούλης θα ήταν πάλι λίγος και loser. Ελλαδάρα.

Στο μοναδικό διάλειμμα της εκπομπής, με τα μικρόφωνα κλειστά, τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο χαλαρά, με την κουβέντα να μένει στο μπάσκετ και τα διάφορα προπονητικά σενάρια στα οποία μπλέκονται οι ευρωπαϊκές ομάδες. Η επιστροφή του κόκκινου φωτός με έφερε πίσω στο δωμάτιο της σύνταξης, να παρακολουθώ μέσα απ’ το παράθυρο. Η πόρτα του δωματίου άνοιξε δεκάδες φορές, με κόσμο να πηγαινοέρχεται απλά για να δει από κοντά το χρυσό δίδυμο του ελληνικού μπάσκετ.

Έμπαιναν, παρατηρούσαν, άκουγαν, έφευγαν. Όποιος έμπαινε, κολλούσε στην εικόνα των δυο παικτών, όπως όταν βλέπεις από κοντά κάτι σπουδαίο. Σπουδαίο το οποίο βέβαια στα μικρόφωνα έδινε ρεσιτάλ, με τις συνεχείς πλάκες, ακόμα και με τα μάτια πολλές φορές, ή όταν ο ένας έδειχνε κάτι στον άλλο στο κινητό του τηλέφωνο.

Ρεσιτάλ έδωσε κι ένας μυθικός φαν του Sport24 Radio, ο οποίος αφού εκδήλωσε την αγάπη του στο Facebook, γκρίνιαξε που δεν μπορεί να ακούσει τον αγαπημένο του σταθμό στην Καλαμάτα. Όταν ο Χρήστος Μπάλλος του έστειλε τον player του ραδιοφώνου, επαναλαμβάνω, στο Facebook, το οποίο βρίσκεται στο ίντερνετ την τελευταία φορά που τσέκαρα, ο τρομερός ακροατής απάντησε ότι δυστυχώς δεν έχει ίντερνετ. Τεράστια στιγμή, συγκρίνεται μόνο με το πεταχτάρι του 12.

Όλα κυλούσαν όμορφα και χαλαρά. Οι δύο αρχηγοί σε παρεΐστικη ατμόσφαιρα με το ραδιοφωνικό δίδυμο, εγώ στο δωματιάκι μου να παρατηρώ, διάφοροι να πηγαινοέρχονται για να καμαρώσουν τα παιδιά μας από κοντά, η Φραντζέσκα να φωτογραφίζει σε ρυθμούς πολυβόλου.

Μοναδική φορά που τα χαμόγελα πάγωσαν, ήταν όταν ένας ακροατής έστειλε μήνυμα πως πήγε χαρούμενος στην κηδεία της μητέρας του, λόγω της χαράς που του έδωσαν οι παίκτες του Ολυμπιακού. Μοιραία, η κουβέντα πήγε στο θάνατο και την απώλεια, με τον Γιώργο Πρίντεζη να έχει δυστυχώς την πρόσφατη δυσάρεστη εμπειρία του θανάτου του πατέρα του. Το κλίμα βάρυνε, αλλά ο Παντελής Διαμαντόπουλος φρόντισε γρήγορα να το ελαφρύνει, λίγο πριν η εκπομπή φτάσει στο τέλος της.

Τα χαμόγελα και τα inside jokes ανάμεσα στους δύο φίλους επανήλθαν και τα λόγια λατρείας των ακροατών συνεχίζονταν. Κάποια υπερβολικά, σίγουρα, όμως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κόσμος τους θαυμάζει και τους αγαπάει. Φαινόταν στα μηνύματα, φάνηκε και με αυτό που έγινε λίγο πριν την αυλαία της εκπομπής.

Το γραφείο της σύνταξης κι ο διάδρομος έξω απ’ το στούντιο, γέμισε με κόσμο που ήθελε να είναι εκεί όταν Σπανούλης και Πρίντεζης θα έβγαιναν απ’ την πόρτα. Για να τους φωτογραφίσει, να τους χαιρετίσει ή και απλά να τους δει από κοντά. Ευγενέστατοι, χαιρέτισαν τους πάντες, φωτογραφήθηκαν με όποιον το ζήτησε και χαμογελούσαν συνεχώς.

Η ατμόσφαιρα ήταν κάπως παράξενη, σχεδόν μυσταγωγική. Δεν είναι συχνό φαινόμενο δύο αθλητές να έχουν τόσο καθολική αναγνώριση. Αθλητές επισκέπτονται συνεχώς τα στούντιο του Sport24 Radio, όμως αυτό το φαινόμενο ήταν πρωτοφανές. Συνάδελφοι, ανάμεσα στους οποίους και πολλές κοπέλες, με το κινητό στο χέρι για μια φωτογραφία.

Αθλητές και άνθρωποι που απολαμβάνουν πια καθολικής αποδοχής, έχοντας περάσει κι οι δύο δύσκολα για να φτάσουν μέχρι εδώ. Δεν ξέρω ποιος είναι ο βασιλιάς των σπορ, στην Ελλάδα πάντως κουμάντο κάνει το μπάσκετ κι ο Σπανούλης με τον Πρίντεζη αποτελούν σίγουρα τους γαλαζοαίματους που ζουν ανάμεσά μας.

Φάνηκε απ’ την αναστάτωση που προκάλεσαν απλά με την παρουσία τους στα γραφεία μας. Είναι υπερβολή να πούμε ότι το μπάσκετ είναι θρησκεία, σίγουρα. Σήμερα το πρωί πάντως, τον Σπανούλη και τον Πρίντεζη τους αντιμετωπίσαμε σαν θεούς, έστω κι αν εκείνοι αισθάνονται πιο θνητοί κι απ’ τους θνητούς.