Πώς ένας φυλακισμένος έτρεξε τον Μαραθώνιο της Βοστόνης πάνω σ’ ένα διάδρομο

Το προαύλιο των φυλακών του δυτικού Tennesse είχε παραδοθεί στον καυτό καλοκαιρινό ήλιο. Ο Keith Giroux τα τελευταία τέσσερα χρόνια είχε βαρεθεί να καταναλώνει την ενέργειά του βλέποντας τηλεόραση, παίζοντας χαρτιά και σηκώνοντας βάρη. Αυτό το μεσημέρι θα έκανε κάτι διαφορετικό. Βγήκε στο προαύλιο και άρχισε να τρέχει.

Όταν γύρισε ιδρωμένος στο κελί του, αποφάσισε ότι τις περιορισμένες φορές την εβδομάδα που θα τον άφηναν να προαυλίζεται, θα τις περνούσε τρέχοντας. Το ένα χιλιόμετρο έφερε το άλλο και μετά από κάθε διαδρομή συνειδητοποιούσε πως το τρέξιμο του άρεσε όλο και περισσότερο.

Σε μία από τις δεκάδες προπονήσεις του ήρθε η ιδέα να βάλει έναν μεγάλο στόχο. Να τρέξει τον Μαραθώνιο της Βοστόνης. Είχε ένα θείο που είχε τρέξει κάποτε τη συγκεκριμένη διαδρομή και τον θαύμαζε για αυτό.

Η γνωριμία με τον διάδρομο

Τον Keith μετά από πέντε χρόνια στο Τενεσί τον έστειλαν στη Μασαχουσέτη, την πολιτεία στην οποία είχε γεννηθεί. Στη νέα του φυλακή δεν επιτρεπόταν το κάπνισμα. Από τη μία αυτό τον ζόρισε πολύ, γιατί κάπνιζε χωρίς διάλειμμα τα τελευταία 19 χρόνια και συγκεκριμένα από τα 10 του και από την άλλη οι φυλακές δεν είχαν προαύλιο που να μπορεί να τρέχει, παρά μόνο έναν παλιό διάδρομο.

Από την πρώτη στιγμή δεν είχε δει με καλό μάτι τον διάδρομο, για αυτό και του πήρε μήνες μέχρι ν’ ανέβει πάνω του για πρώτη φορά. Σιγά σιγά, όμως, άρχισε να τον ερωτεύεται. Έχοντας κόψει το κάπνισμα, είδε πως κάθε μέρα μπορούσε να τρέξει λίγα περισσότερα μέτρα από την προηγούμενη φορά. Ο διάδρομος ήταν πλέον το αγαπημένο του χόμπι.

 

Κάθε φορά που έτρεχε αύξανε λίγο την απόσταση και την ταχύτητα. Άρχισε να τρέχει το 1 μίλι (1.6 χιλιόμετρα) σε 7:20, μετά σε 6:31, στη συνέχεια σε 6:10 και έφτασε να πέσει μέχρι και στα 5:43. Ανάλογη βελτίωση είχαν και οι αποστάσεις που κάλυπτε. Ξεκίνησε με 4.8 χλμ, συνέχισε με 8, με 11.5, με 16.8. ώσπου, μια μέρα έτρεξε 21 χιλιόμετρα, έναν ολόκληρο ημιμαραθώνιο και ένιωσε ότι ο Μαραθώνιος ήταν πλέον κάτι ανέφικτο.

Οι φρουροί είχαν αρχίσει να τον συζητούν. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν πώς ο Keith μπορούσε να τρέχει τόσο μεγάλες αποστάσεις. Οι ίδιοι κάθε χρόνο περνούσαν τεστ φυσικής κατάστασης, μια διαδικασία την οποία οι περισσότεροι σιχαίνονταν. Υπήρχαν και λίγοι που είχαν το τρέξιμο για χόμπι και άρχισαν να συζητούν μαζί του για αγώνες από αποστάσεις 5 χιλιομέτρων μέχρι Μαραθωνίους. Του έδιναν έμπνευση να συνεχίσει.

Ο στόχος του να τρέξει Μαραθώνιο είχε αρχίσει να γίνεται ρεαλιστικός και αναρωτιόταν το κατά πόσο θα μπορούσε να τον τρέξει πάνω σ’ ένα διάδρομο, αφού προφανώς κανείς δεν θα του έδινε άδεια να βγει από τη φυλακή. Μία ψυχολόγος, η οποία τον είχε βοηθήσει να ξεπεράσει κάποιες εξαρτήσεις και να αφήσει πίσω του την προηγούμενή του βίαιη συμπεριφορά, ήταν ο πρώτος του σύμμαχος σε αυτή την προσπάθεια.

Αγαπούσε και η ίδια το τρέξιμο και τον Απρίλη του 2016 είπε στον Keith ότι τον Νοέμβριο θα έτρεχε στον Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης. Ο ενθουσιασμός της τον ενέπνευσε και πήρε μια μεγάλη απόφαση.

Να τρέξει 42 χιλιόμετρα πάνω στον διάδρομο, ανήμερα του Μαραθωνίου της Βοστόνης

Ο Μαραθώνιος θα γινόταν σε μόλις δέκα ημέρες και η μεγαλύτερη απόσταση που είχε τρέξει ο Keith μέχρι τότε ήταν 21 χιλιόμετρα. Είχε νιώσει καλά μετά τον ημιαραθώνιο και του είχαν απομείνει δυνάμεις να συνεχίσει κι άλλο, αλλά τα 42 χιλιόμετρα φάνταζαν πάρα πολλά.

 

Πέρα από τις αντικειμενικές δυσκολίες ενός Μαραθωνίου, δεν ένιωθε να βρίσκεται στην καλύτερη φυσική κατάσταση, ενώ φοβόταν μήπως με την υπερπροσπάθεια των ημερών τραυματίσει τα γόνατα ή τους αστραγάλους τους. Ενώ είχε ήδη ένα μικρό τραυματισμό στο αριστερό του γόνατο, το οποίο είχε σκίσει ενώ δούλευε στην κουζίνα της φυλακής και δεν είχε επουλωθεί ακόμα η πληγή του.

Και σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, δεν είχε κατάλληλα παπούτσια για μία τόσο μεγάλη διαδρομή. Αυτά που φορούσε του ήταν λίγο μικρά και σίγουρα δεν ήταν φτιαγμένα για τρέξιμο. Τις περιόδους που έτρεχε εντατικά, πονούσαν τα γόνατά του και πρήζονταν οι αστράγαλοί του. Ο διάδρομος δεν άφηνε πολλά περιθώρια για τραυματισμούς, αφού σε περίπτωση που σταματούσε ξαφνικά από κάποιον αναπάντεχο πόνο, το μηχάνημα λόγω ταχύτητας θα τον πετούσε στον απέναντι τοίχο.

Δεν ένιωθε έτοιμος, αλλά ήθελε να δοκιμάσει, οπότε άρχισε να συζητά με διάφορους για αυτό που ήθελε να κάνει, ώστε να τον βοηθήσουν να πετύχει το στόχο του. Είχε, άλλωστε, πολλά θέματα να διευθετήσει.

Τα εμπόδια μέχρι τον αγώνα

Το βασικότερο από όλα ήταν το θέμα ασφάλειας των φυλακών. Ο Keith είχε υπολογίσει πως θα χρειαζόταν περίπου 4 ώρες για να ολοκληρώσει τον Μαραθώνιο. Ήλπιζε πως θα ξεκινούσε στις 10:00, την ώρα δηλαδή που θα ξεκινούσε και ο αγώνας στη Βοστόνη. Αυτό σήμαινε πως θα έπρεπε να είναι έξω από το κελί του, αφού δεν θα είχε ολοκληρώσει τη διαδρομή, την ώρα που θα γινόταν η καταμέτρηση. Ζήτησε σχετική άδεια από τον δεσμοφύλακα, αλλά δεν του την παραχώρησε. Η εναλλακτική ήταν να ξεκινήσει στις 07:30, την ώρα που οι πόρτες των κελιών άνοιγαν για να πάνε οι φυλακισμένοι για πρωινό. Αυτό σήμαινε πως θα έπρεπε να λείπει από την πρωινή συγκέντρωση των 08:15, αυτή, όμως, την άδεια δεν του την αρνήθηκαν.

Το επόμενο θέμα που έπρεπε να λύσει ήταν αυτό των παπουτσιών. Δυο εβδομάδες νωρίτερα, ο αδερφός του του είχε στείλει ένα ζευγάρι παπούτσια για τρέξιμο, αλλά οι έλεγχοι ήταν τόσοι που μέχρι να φτάσουν στα χέρια του θα είχε περάσει η ημερομηνία του Μαραθωνίου στη Βοστόνη. Είχε ακόμα ένα ζευγάρι αθλητικά με κορδόνια, αλλά δεν επιτρεπόταν να χρησιμοποιεί κορδόνια στη φυλακή και του αρνήθηκαν τη σχετική άδεια που ζήτησε. Ήξερε πως δεν ήταν δυνατόν να τρέξει 42 χιλιόμετρα φορώντας τα παπούτσια που χρησιμοποιούσε τόσο καιρό. Τελικά, κάποιος συγκρατούμενος του έδωσε τα παπούτσια του. O Keith τα δοκίμασε. Μπορεί να μην ήταν ούτε αυτά κατάλληλα για τρέξιμο, αλλά σίγουρα ήταν καλύτερα από αυτά που χρησιμοποιούσε μέχρι τότε.

 

Τέσσερις μέρες πριν τον αγώνα η ψυχολόγος που στήριζε το εγχείρημά του, του βρήκε ένα μπουκάλι για νερό, που θα χρησιμοποιούσε κατά τη διάρκεια της διαδρομής και πληρούσε τις προδιαγραφές ασφαλείας της φυλακής. Ένα αξεσουάρ που θα έπαιζε καθοριστικό ρόλο κατά τη διάρκεια του Μαραθωνίου, αφού δεν θα μπορούσε να τρέχει με μεγάλη ταχύτητα κρατώντας ταυτόχρονα ένα ποτήρι χωρίς να του χυθεί το νερό.

Την Παρασκευή, τρεις μέρες πριν τον Μαραθώνιο, έτρεξε 8 χιλιόμετρα. Το Σαββατοκύριακο ξεκουράστηκε. Ήθελε να χαλαρώσουν τα γόνατα και οι αστράγαλοί του. Δεν πέρασε μέρα της τελευταίας εβδομάδας χωρίς να τον ρωτήσει κάποιος αν ήταν έτοιμος και αν θα κατάφερνε να τερματίσει. Ήταν όσο έτοιμος μπορούσε να είναι. Ξημέρωσε Δευτέρα.

O Keith μπορεί να μην ήξερε πώς ήταν ο καιρός στη Βοστόνη, ωστόσο ήταν μια τέλεια μέρα για να τρέξει στον διάδρομο

Σηκώθηκε νωρίς, ώστε να μπορέσει να φάει πρωινό. Έφαγε βρώμη, φυστικοβούτυρο και ήπιε έναν πολύ δυνατό καφέ.

Στη συνέχεια γύρισε στο κελί του για την πρωινή καταμέτρηση. Φόρεσε τις κάλτσες , τη φόρμα του και τα παπούτσια, χωρίς κορδόνια, που είχε δανειστεί από τον συγκρατούμενό του και δεν είχαν κατασκευαστεί για τρέξιμο. Μόλις η πόρτα του κελιού άνοιξε, πήρε τα πράγματά του και πήρε τη θέση του στον διάδρομο.

(Σε αυτό το κελί ο Keith πέρασε πέντε χρόνια από τη ζωή του)

Ο διάδρομος είχε ένα πρόβλημα το οποίο ο Keith δεν είχε λύσει μέχρι τότε. Κάθε μία ώρα έκλεινε αυτόματα και χάνονταν όλες οι πληροφορίες σχετικά με τους χρόνους και τις ταχύτητες. Για αυτό ο Keith αποφάσισε να σπάσει τη διαδρομή σε έξι κομμάτια. Έτσι, θα μπορούσε να σταματά και να ξεκινά τον διάδρομο όποτε ήθελε εκείνος, σημειώνοντας παράλληλα τους χρόνους του. Στο πρώτο κομμάτι θα έτρεχε 8,3 χλμ, στο δεύτερο 8, ενώ στο τρίτο, τέταρτο, πέμπτο και έκτο θα έτρεχε από 6,4.

Κόλλησε ένα φύλλο χαρτί στο πλάι του διαδρόμου, για να μην κρύβει τις οθόνες που δείχνουν τους χρόνους και την ταχύτητα και μιας και φοβόταν πως όντας ιδρωμένος κατά τη διάρκεια της διαδρομής δεν θα μπορούσε να σημειώνει τους χρόνους, ανέθεσε τη συγκεκριμένη δουλειά σ’ έναν συγκρατούμενό του. Ένας τρίτος προθυμοποιήθηκε να του κρατάει το μπουκάλι με το νερό.

Στις 07:30 ανέβηκε στο διάδρομο. Η ώρα είχε πλέον φτάσει. Ακούμπησε μια πετσέτα στο χερούλι δεξιά του και ένα ποτήρι σε μία από τις σχετικές θήκες (το μπουκάλι θα ερχόταν λίγο αργότερα). Στην άλλη βάση του μηχανήματος έβαλε μία κούπα με αλάτι και ένα ραδιόφωνο. Άφησε ένα στιλό και μερικά ζαχαρωτά πλάι στις οθόνες του μηχανήματος και κοίταξε το ρολόι. Ήταν 07:35. Πίεσε το ‘start’ και ρύθμισε την ταχύτητα στα 11.4 χλμ/ώρα.

Δεν ήταν περικυκλωμένος από άλλους δρομείς. Ο ήλιος δεν του έκαιγε το δέρμα. Δεν ακούγονταν εμψυχωτικές ιαχές, ούτε είχε γυρω του κόσμο που παρακολουθούσε την κούρσα. Στα αριστερά του βρίσκονταν 42 άντρες και μία γυναίκα που έτρωγαν δημητριακά και βραστά αυγά για πρωινό. Μπορεί τόσο μπροστά του όσο και πίσω του τσιμεντόλιθοι να τον χώριζαν από τον έξω κόσμο, αλλά αυτός ο Μαραθώνιος ήταν δικός του.

Ο αγώνας

Αφετηρία> Το πρώτο κομμάτι της διαδρομής βγήκε άνετα. Του πήρα περίπου ενάμιση χιλιόμετρο να βρει τον ρυθμό του. Από εκείνη τη στιγμή και μετά ένιωθε όταν κινούνταν μηχανικά. Σαν ένα ρομπότ που θα σταματούσε μόνο αν του έβγαζαν τις μπαταρίες. Στα 4,5 χλμ άρχισε να ανησυχεί γιατί ένιωσε να βγάζει φουσκάλες στην εσωτερική πλευρά των πελμάτων του. ”Έχω ακόμα 38 χλμ. Πώς θα τερματίσω αν έβγαλα φουσκάλες από τώρα”; αναρωτήθηκε.

Δεν ήπιε καθόλου νερό σε αυτό το κομμάτι της διαδρομής, αφού δεν ήθελε για κανένα λόγο να κόψει ταχύτητα από τη στιγμή που έπιασε ρυθμό. Στα 8,3 χλμ πάτησε το στοπ και ο συγκρατούμενός του, σημείωσε το χρόνο. Πάτησε ξανά το ‘start’ όσο πιο γρήγορα μπορούσε πριν σταματήσει ο ιμάντας να κινείται. Ήπιε λίγο νερό από το ποτήρι, σκούπισε τον ιδρώτα από το πρόσωπό του και συνέχισε.

 

Όσο έτρεχε, κάποιοι συγκρατούμενοί τον πλησίαζαν για να τον εμψυχώσουν. ”Πώς νιώθεις; Πόσα χιλιόμετρα έχεις κάνει; Θα τα καταφέρεις”!, του έλεγαν και τον άφηναν να συνεχίσει τον αγώνα του.

9ο χιλιόμετρο> Λίγα λεπτά αφότου είχε ξεκινήσει το δεύτερο κομμάτι της διαδρομής, ένας υπάλληλος της φυλακής του έφερε ένα παγωμένο μπουκάλι νερό, το οποίο ο Keith είχε ήδη αρχίσει να επιζητά. Ένας συγκρατούμενος σε συνεργασία με έναν φύλακα του έφεραν μία τσάντα με πάγο από την κουζίνα, με αποτέλεσμα το νερό να παραμείνει κρύο σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής.

16ο χιλιόμετρο> Ολοκληρώθηκε και το δεύτερο κομμάτι της διαδρομής. Ο συγκρατούμενος σημείωσε το χρόνο. Ο Keith ήταν ξεκούραστος, ενώ τόσο τα γόνατα όσο και οι αστράγαλοι του έδειχναν πως δεν θα του δημιουργούσαν κάποιο πρόβλημα.

19ο χιλιόμετρο> Εμφανίστηκε η ψυχολόγος. Τον συμβούλεψε να μειώσει ταχύτητα. Εκείνη τη στιγμή έτρεχε με 12 χιλιόμετρα την ώρα και ήξερε πως μπορούσε να τρέξει ακόμα πιο γρήγορα. Παρόλα αυτά, ακολούθησε τη συμβουλής της και μείωσε λίγο ταχύτητα, μιας και ήταν πολύ πιο έμπειρη δρομέας από εκείνον.

23ο χιλιόμετρο> Ξεκίνησε το τέταρτο κομμάτι της διαδρομής. Ένιωθε δυνατός, αλλά η ψυχολογία του άρχισε να πέφτει εξαιτίας τη μουσικής που έπαιζε το ραδιόφωνο και από τη συνειδητοποίηση πως δεν έτρεχε ελεύθερος στο δρόμο, αλλά κλεισμένος μέσα σε μια φυλακή. ”Είσαι κτήνος, δεν μασάς”, του είπε ένας συγκρατούμενός του και τον έκανε να νιώσει πως θα μπορούμε να τρέχει ασταμάτητα μέχρι τα μεσάνυχτα.

29ο χιλιόμετρο> Μπήκε στο προτελευταίο κομμάτι της διαδρομής. Οι φουσκάλες στα πόδια δεν του είχαν κόψει τη φόρα, δεν είχε πάθει κάποια κράμπα, αλλά είχε αρχίσει να νιώθει κουρασμένος. Κοίταξε την ώρα και συνειδητοποίησε πως δύσκολα θα κατάφερνε να πετύχει το στόχο του και να τερματίσει σε κάτω από τέσσερις ώρες. Προσπάθησε να σταματήσει να το σκέφτεται.

38ο χιλιόμετρο> Η κούραση είχε γίνει υπερβολική. Άρχισε να μειώνει ταχύτητα για μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα και να πίνει περισσότερο νερό. Ο αστράγαλός του άρχισε να πρήζεται, αλλά ο πόνος που ένιωθε δεν ήταν τόσος, ώστε να τον κάνει να τα παρατήσει. Κάθε φορά που έκοβε ταχύτητα και ανέπτυσσε ξανά, ένιωθε πως τα γόνατά του ότι ήταν έτοιμα να τον προδώσουν.

39ο χιλιόμετρο> Μια πολύ ισχυρή κράμπα χτύπησε το δεξί του πόδι. Το έπιασε με το αριστερό του χέρι και άρχισε να το πιέζει. Συνέχισε να τρέχει. Δεν θα τα παρατούσε. Το χτύπησε με τη γροθιά του, αλλά δεν βοήθησε πολύ.

40ο χιλιόμετρο> Ο τερματισμός ήταν κοντά. Τα γόνατά του είχαν αντέξει και ο αστράγαλος του ήταν ακόμα σε κατάσταση που μπορούσε να συνεχίσει, ενώ δεν ένιωθε πλέον τις φουσκάλες στα πόδια του. Ακόμα και η κράμπα ήταν πλέον παρελθόν.

41ο χιλιόμετρο> Ήθελε να κάνει δυνατό τερματισμό. Αύξησε την ταχύτητά του διαδρόμου στα 16 χλμ/ώρα και έκανε σπριντ. Άρχισε να μετράει τα μέτρα και τα δευτερόλεπτα που του είχαν απομείνει. Τρία, δύο, ένα. Είχε κάνει 42 χιλιόμετρα.

Χαμήλωσε την ταχύτητα του και ο συγκρατούμενός του σημείωσε τον τελικό χρόνο. Πανηγυρισμοί και χειροκροτήματα ακούστηκαν στην αίθουσα. Συνέχισε να κάνει jogging για μερικά λεπτά μέχρι να πέσουν οι παλμοί του και πάτησε το ‘stop’ για τελευταία φορά. ‘Ενα high-5, μερικά fist-bumps και λίγα χτυπήματα στην πλάτη είναι τα μόνα πράγματα που θυμάται από τον τερματισμό.

Μετά τον τερματισμό

Υπολόγισαν τους χρόνους δύο, τρεις φορές για να σιγουρευτούν για τον τελικό: 4 ώρες και 13 λεπτά. Αν και η ψυχολόγος και άλλοι συγκρατούμενοι του είπαν ότι επρόκειτο για έναν πολύ καλό χρόνο, εκείνος ήταν απογοητευμένος. Δεν είχε πιάσει το στόχο των τεσσάρων ωρών. Όλοι γύρισαν στα κελιά τους και σ’ εκείνον δόθηκε ειδική άδεια να κάνει ένα ντουζ.

O Keith γύρισε στο κελί του και έβγαλε τις κάλτσες του. Μέσα τους βρήκε τρία μαυρισμένα, σπασμένα νύχια, ενώ οι φούσκες στα πόδια του ήταν μεγαλύτερες από ποτέ. Στο ντουζ, το νερό του τρυπούσε τα πόδια.

Όσο καθόταν κάτω από το καυτό νερό που έτρεχε πάνω στο πληγωμένο του σώμα σκεφτόταν:’‘Μάλλον πέτυχα το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή μου και δεν έχω κανένα για να το μοιραστώ. Είμαι μόνος σε ένα μεταλλικό κουτί και δεν μπορώ να πω σε κανένα τα συναισθήματα μου”. Γύρισε στο κελί του και ξάπλωσε.

Μόνο τότε σκέφτηκε τη θετική πλευρά της υπόθεσης.

Είχε μόλις πετύχει κάτι αδιανόητο. Ο τελικός χρόνος δεν είχε καμία σημασία. Ο Μαραθώνιος ήταν ο μεγαλύτερος στόχος που είχε θέσει ποτέ στη ζωή του

Με τόσα εμπόδια, αλλά και κάμποσους ανθρώπους να τον βοηθούν κατάφερε να πετύχει το αδύνατο.

Μπορεί να μην πέρασε τη γραμμή του τερματισμού εκείνη τη μέρα στη Βοστόνη και να μην τον είδαν χιλιάδες άτομα να τρέχει, αλλά ξεπέρασε τα δικά του όρια. Ήταν πλέον ενθουσιασμένος και άρχισε να πανηγυρίζει μες στο κελί του.

Του πήρε τέσσερις ώρες και 13 λεπτά στο 30 έτος της ζωής του για να γίνει νικητής. Για να θριαμβεύσει απέναντι στον παλιό κακό του εαυτό. Ήταν η πρώτη φορά που γευόταν κάτι διαφορετικό από την αποτυχία. Είχε κάνει κάτι για το οποίο μπορούσε πλέον να είναι περήφανος. Και την επόμενη φορά δεν θα έτρεχε μέσα σε ένα κελί, αλλά κάτω από τον ουρανό.

***

Στις 24 Οκτώβρη του 2016 ο Keith Giroux αφέθηκε ελεύθερος Μετά από 5 χρόνια φυλάκισης. Τρεις εβδομάδες αργότερα έτρεξε στον Myles Standish Marathon του Plymouth Massachusetts, όπου τερμάτισε 15ος σε 3 ώρες και 24 λεπτά.

Πηγή: runnersworld.com