Rose Glass, πώς γύρισες την πιο ακραία ερωτική ιστορία βίας της χρονιάς;

Ο Ματωμένος Δεσμός είναι ερωτική ταινία, αλλά όχι σαν πολλές ερωτικές ταινίες που έχεις δει. Είναι και νεο-νουάρ, αλλά όχι σαν πολλά κι από αυτά. Είναι και μια αναπολογητικά pulp ταινία με στοιχεία exploitation. Αλλά φαντάζεσαι πού το πάμε – είναι όλα αυτά μαζί, και σίγουρα δεν έχεις δει πάρα πολλά φιλμ σαν αυτό.

Μετά την επιτυχία του Saint Maud, η Rose Glass βρέθηκε στη γνώριμη θέση πολλών ακόμα ανερχόμενων δημιουργών στον ευρύτερο χώρο του ανεξάρτητου σινεμά. Έχοντας τη στήριξη της Α24, έβαλε μπροστά την δεύτερη ταινία της, με την βιομηχανία να περιμένει με ενδιαφέρον: Πώς θα εξελιχθεί αυτή η τόσο ελπιδοφόρα δημιουργός;

Σε μια κίνηση τρομερά άφοβη και απολαυστικά φιλόδοξη, η Glass αποφάσισε να προχωρήσει με τον Ματωμένο Δεσμό (Love Lies Bleeding, στις αίθουσες τώρα από την Tanweer), μια ταινία που διαρκώς δοκιμάζει πράγματα, σα να μην κρατά τίποτα πίσω. Πολλές ιδέες, πολλές εικόνες, και πάρα πολλά συναισθήματα.

Πρόκειται εξάλλου πρωτίστως για μια ταινία για την ίδια την επιθυμία. Η Kristen Stewart παίζει την Lou, μια κοπέλα κλεισμένη στον εαυτό της, που θέλει να καταλαμβάνει όσο λιγότερο χώρο είναι δυνατόν, κάπως μαραζωμένη. Στο γυμναστήριο που δουλεύει, γνωρίζει την Jackie (Katy O’ Brian), μια body builder με μεγάλα όνειρα επιτυχίας, και την ερωτεύεται. Το πάθος ανάμεσά τους πυροδοτεί μια αλυσίδα ακραίων εξελίξεων και εγκληματικών αποκαλύψεων μέσα στην κλειστή αυτή κοινότητα – όπου κεντρικό ρόλο φαίνεται να παίζει ο πατέρας της Lou, που ερμηνεύει ο Ed Harris.

Η Glass δεν φοβάται να δείξει τα πάντα απολύτως γλαφυρά – από τον τρόπο που οι δυο γυναίκες παθιάζονται και ερωτεύονται, μέχρι τον τρόπο που εκρήγνυται η βία. Θα τρομάξεις, θα αηδιάσεις, θα γελάσεις, αλλά και θα νιώσεις ζεστασιά μέσα στο παθιασμένο ρομάντζο, στα έντονα σηυναισθήματα που αναπτύσσονται ανάμεσα στην Jackie και την Lou. Και το σημείο στο οποίο θα φτάσει η μία για χάρη της άλλης.

Στο φεστιβάλ Βερολίνου όπου πριν λίγες βδομάδες έκανε πανευρωπαϊκή πρεμιέρα η ταινία, συναντήσαμε από κοντά την σκηνοθέτη Rose Glass η οποία μας μίλησε αποκλειστικά για το πώς κατάφερε να βάλει μπροστά αυτό το Δύσκολο Δεύτερο Φιλμ, για το αν υπήρξε τίποτα ακραίο που συνάντησε αντίσταση από το στούντιο, και για το πόσο πολύ ήθελε να έχει την Kristen Stewart στον πρωταγωνιστικό ρόλο – τόσο, που η ίδια η σύλληψη της ταινίας έγινε με εκείνη κατά νου.

H Rose Glass μαζί με την Kristen Stewart φωτογραφίζονται στο φεστιβάλ Βερολίνου.

Αυτή η ταινία παίρνει διαρκώς τεράστια ρίσκα και τολμά εναλλαγές στον τόνο. Σίγουρα θα μπορούσες να έχεις βρει μια πολύ πιο ασφαλή ταινία σαν δεύτερο πρότζεκτ μετά το Saint Maud, αλλά έκανες αυτό και το έκανες με αυτό τον τρόπο. Αναρωτιέμαι, πόσο καιρό υπήρχε μέσα σου; Υπήρχε μια εικόνα που το πυροδότησε όλο το στόρι;

Μέχρι να καταφέρεις όντως να γυρίσεις μια ταινία, νιώθεις ότι είναι αυτή η φρικτή αβεβαιότητα πάνω από τη ζωή σου. Θα καταφέρω ποτέ να κάνω αυτό το πράγμα; Μετά το Saint Maud ένιωσα τον ενθουσιασμό του να κάνεις μια ταινία και να πάει καλά και να αρέσει στους ανθρώπους – η αδρεναλίνη είναι το κάτι άλλο. Οπότε υποθέτω ένιωσα αυτοπεποίθηση εκείνη τη στιγμή και προσπάθησα να εκμεταλλευτώ αυτή την ενέργεια και να μην το σκεφτώ πάρα πολύ. Αν σταματούσα να το σκεφτώ θα έκανα την ιδέα μου πιο λογική ή πιο ασφαλή και θα κατέληγα να κάνω το ίδιο πράγμα.

Άρα μάλλον δεν το σκέφτηκα και πολύ. Προσπάθησα να οδηγηθώ από το τι θα μου άρεσε περισσότερο να κάνω. Τι θα μου άρεσε να δω; Ήθελα να κάνω μια μεγάλη προσπάθεια. Να δω τι θα έβγαινε. Δεν ήμουν σίγουρη αν μπορούσα.

Αλλά ήμουν σίγουρη ότι ήθελα να είναι διασκεδαστικό και τεράστιο και pulp και σκοτεινό. Και ήξερα ότι ήθελα να κάνω κάτι για μια πολύ μυώδη γυναίκα. Άρα, μια bodybuilder. Και αυτό ήταν το σημείο εκκίνησης. Αλλά εκτός από οπτικά, αυτό μου έδωσε και ψυχολογικά πολύ πλούσιο έδαφος για να εξετάσουμε τι είδους άνθρωπος οδηγείται να το κάνει αυτό, να μετατρέψει τον εαυτό της ένα ανθρώπινο γλυπτό. Είναι ένα αρκετά σουρεαλιστικό πράγμα.

Και το ίδιο το bodybuilding, όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο απολάμβανα αυτό το αναρχικό, παράξενο, όμορφο πράγμα. Είναι σαν να είναι ένα άθλημα, αλλά είναι σχεδόν εξίσου μια τέχνη της παράστασης. Πώς είναι να απορροφάται κανείς πραγματικά από αυτό τον κόσμο;

Πώς πιστεύεις ότι οι ταινίες σου σχετίζονται μεταξύ τους;

Έχουν να κάνουν κατά κάποιο τρόπο με ανθρώπους που θέλουν να μεταμορφώσουν τον εαυτό τους και τη ζωή τους, ωθώντας τον εαυτό τους σε σχετικά ακραία σημεία και παίρνοντας κάποιες ηθικά αμφισβητήσιμες αποφάσεις στην πορεία. Αλλά ελπίζω ότι και οι δύο ταινίες είναι περίεργες να εξετάσουν ποιο είναι το είδος του κοινού βιώματος που βρίσκεται στην καρδιά αυτών των ιστοριών, και ίσως με παιχνιδιάρικο τρόπο να προσπαθούν να παρουσιάσουν χαρακτήρες με τους οποίους, επιφανειακά, οι άνθρωποι αισθάνονται ότι δεν έχουν τίποτα κοινό.

Αλλά ήθελα να το δείξε με έναν υπερτονισμένο, γελοίο, over the top τρόπο που θα κάνει όμως τους ανθρώπους να νιώσουν πάλι μια σύνδεση.

Φαίνεται πως πήγες τα πράγματα όσο μακριά ήθελες, στιλιστικά. Αλλά είναι όντως αλήθεια αυτό; Σταμάτησες πουθενά τον εαυτό σου;

Υπήρχαν μερικές από τις πιο βίαιες ή αιματηρές σκηνές, που ίσως πηγαίναμε ένα-δυο βήματα πιο πέρα και παίρναμε κάποια notes που ίσως αντιστέκονταν λίγο σε κάποιες από τις βίαιες σκηνές μεταξύ της Lou και του πατέρα της ή της Lou και της αδερφής της. Υπήρχε μια διαδικασία σπρωξίματος κι από τις δύο πλευρές. Σε κάποια από τα notes συμφώνησα, γιατί κατάλαβα ότι όντως εξυπηρετούσαν καλύτερα την ιστορία. Και σε κάποια έπρεπε να πιέσω κι εγώ πίσω για να περάσουν – αλλά όχι και πάρα πολύ. Μόνο κάποια μικρά κομμάτια, για να είμαι ειλικρινής. Ήμουν πολύ τυχερή γιατί η Α24 και η Film4 ήταν πολύ ενθαρρυντικά στούντιο ως προς την ακρότητα του όλου πράγματος.

Για το ρόλο της Jackie ήθελες μια μυώδη γυναίκα αλλά δεν υπάρχουν πολλές επαγγελματίες ηθοποιοί που να είναι τόσο μυώδεις. Πόσο δύσκολο ήταν να βρεις την πρωταγωνίστρια απέναντι στην Kristen Stewart;

Ήταν δύσκολο να βρούμε το κατάλληλο πρόσωπο για να παίξει την Jackie και είχα αρχίσει να αγχώνομαι πολύ, για να είμαι ειλικρινής, επειδή κάναμε το κάστινγκ στην Kristen και τότε τα πράγματα ξεκίνησαν κάπως απότομα. Ξαφνικά το μπάτζετ έγινε διαθέσιμο και όλοι είπαν, ναι, πάμε. Για αρκετό καιρό η υπεύθυνη για το κάστινγκ έψαχνε παντού και έπαιρνε κασέτες και έβλεπε κόσμο, και είδαμε πάρα πολλούς ανθρώπους, και απλά δεν τη βρίσκαμε. Και ήμουν από την αρχή αρκετά επίμονη, πως ήθελα να βρω κάτι σαν ανακάλυψη, ή κάποιο άτομο που δε γνωρίζαμε. Γιατί όντως, δεν υπάρχουν και πολλοί ηθοποιοί που έχουν αυτό το είδος σωματικής διάπλασης. Ήταν πολύ σημαντικό για μένα η Jackie να μπορούσε πραγματικά να πείσει σωματικά ως bodybuilder. Δεν το «κλέβεις» αυτό.

Και προφανώς καταλήγεις να κάνεις συζητήσεις όπου οι άνθρωποι λένε, «ίσως θα μπορούσες να βάλεις την τάδε διάσημη ηθοποιό». Και ότι, α, υπάρχει αυτή η σπουδαία γυμνάστρια και ίσως σε τρεις μήνες η ηθοποιός αυτή θα είναι έτοιμη για την ταινία. Που είναι δύσκολο χωρίς να ακολουθήσεις την ίδια διαδρομή που ακολουθεί η ίδια η Jackie στην ταινία. Και μετά αρχίζεις να κάνεις περίεργες συζητήσεις για προσθετικά, για body doubles… μια ολόκληρη λάθος συζήτηση.

Βλέπαμε κασέτες από body builders, αλλά και παλαιστές, σφαιροβόλους, αρσιβαρίστες, όλα αυτά! Γυναίκες που είχαν δηλαδή τη σωματική διάπλαση αλλά όχι την εμπειρία της υποκριτικής. Όπως και ηθοποιούς που είχαν κάποιο αθλητικό υπόβαθρο αλλά δεν έπειθαν. Ήταν πολύ δύσκολο να βρούμε ηθοποιού που μπορούσε να κάνει και τα δύο. Τελικά μας βρήκε η ίδια η Katy επειδή κάποιος φαν της είδε την αγγελία που είχαμε βγάλει στο Twitter και της είπε «το έχεις δει αυτό; πρέπει να το κάνεις». Ήταν τέλειο για εκείνη, έστειλε κασέτα κι εγώ έβγαλα ένα ξεφύσημα ανακούφισης.

Rose Glass και Kristen Stewart στην ευρωπαϊκή πρεμιέρα του Ματωμένου Δεσμού στο φεστιβάλ Βερολίνου.

Και η Kristen Stewart; Ξέρω πως έγραψες την ταινία με την Kristen κατά νου, που είναι πάντα μια τολμηρή κίνηση, γιατί τι θα γίνει αν πει όχι.

Ναι, ήλπιζα εξαρχής πως η Kristen θα ενδιαφερόταν για αυτή την ταινία, και μετά άκουσα ότι ήταν μεγάλη φαν του Saint Maud! Κι έτσι ήταν το πρώτο άτομο που προσέγγισα, και ευτυχώς ήταν έτοιμη να το δοκιμάσει.

Θα το είχες κάνει με κάποια άλλον αν είχε πει όχι;

Θέλω να πω, ναι, θα ήλπιζα να κάνω ακόμα την ταινία. Οπότε καταλήγεις προφανώς να σκέφτεσαι, «ΟΚ, ποια άλλη;». Προφανώς θα έπρεπε να σκεφτούμε τι θα κάναμε αν πει όχι. Οπότε αρχίζεις και σκέφτεται άλλους ανθρώπους. Αλλά ειλικρινά, αν έπαιρνα κάποια άλλη, θα γινόταν μια εντελώς διαφορετική ταινία. Και χαίρομαι πολύ που το έκανε.

Γιατί ήταν το κατάλληλο πρόσωπο για να παίξει αυτόν τον χαρακτήρα;

Δεν ξέρω, απλά μου φάνηκε πολύ προφανής η απόφαση. Ήξερα ότι θα ήταν φοβερή για να παίξει αυτόν τον χαρακτήρα. Μου άρεσε η ιδέα ότι θα υποδυόταν ένα είδος ανανεωμένης εκδοχής ενός κλασικού αντιήρωα του φιλμ νουάρ, ξέρεις, του μελαγχολικού, βασανισμένου από το παρελθόν του ήρωα που και καπνίζει πολλά τσιγάρα… Παίζαμε δηλαδή με αυτό το είδος του αρχέτυπου. Αλλά στη συνέχεια η Kristen της προσδίδει ένα είδος πιο σύγχρονων νευρώσεων και χιούμορ. Μου αρέσει πολύ αυτό, δεν ξέρω, μου φαίνεται πολύ cool. Αλλά και κάπως dork ταυτόχρονα. [γελάει]

Έκανε προπόνηση για την ταινία;

Όχι! Στην πραγματικότητα, είναι πολύ δυνατή. Είχε προπονηθεί για κάποια άλλη ταινία και της έμεινε η συνήθεια.

Η Rose Glass καθοδηγεί την Kristen Stewart στα γυρίσματα του Ματωμένου Δεσμού.

Ο Ed Harris πώς ήρθε στην ταινία;

Είναι κάπως ο κακός πατριάρχης. Και ήθελα να βρω κάποιον που να μπορεί να το κάνει αυτό με έναν τρόπο που να μην είναι απαραίτητα σούπερ συντηρητικά αρρενωπός. Αλλά είναι ένας πολύ σοβαρός, συντηρητικός, τρομακτικός τύπος μάτσο άντρα.

Ο Ed προφανώς είναι ένας θρύλος και ένας απίστευτος ηθοποιός, και φαίνεται πως του είναι εύκολο να είναι αβίαστα τρομακτικός στην οθόνη. Αλλά είναι επίσης κάπως φρικιαστικός και λίγο παράξενος με έναν πραγματικά συναρπαστικό τρόπο. Και πολύ απρόβλεπτος. Μου άρεσε να δείξω έναν τύπου που νιώθεις πόσο επικίνδυνος είναι αντί να το κάνει με έναν πολύ φανερό τρόπο, να φαίνεται πολύ μεγάλος και ισχυρός.

Ήρθε και λίγο αντίστροφα η επιλογή, επειδή ξέραμε πως η Kristen έπαιζε την κόρη του. Ανακαλύπτεις στην ταινία ότι παρόλο που είναι αποξενωμένοι στην αρχή, όταν ήταν νεότερη ήταν αρκετά δεμένοι και πραγματικά τον θαύμαζε. Οπότε γνωρίζοντας ότι η Kristen παίζει αυτό το χαρακτήρα, σκεφτήκαμε, πώς θα ήταν ο πατέρας της αν ήταν κάποιος που μπορείς να φανταστείς ότι κάποτε τον θαύμαζε, και πως τον έβλεπε σαν κάποιον cool; Έχουν κι οι δύο κάποια κοινά χαρακτηριστικά, έχουν κάτι το περίεργο, κάτι το… ισχνό;

Η ταινία απεικονίζει ένα πολύ συγκεκριμένο κομμάτι της Αμερικής που παρακολουθούμε συχνά μέσα από νουάρ ιστορίες. Το ότι είσαι από την Βρετανία σου έδωσε μια οπτική outsider που ήταν χρήσιμη στην ίδια την ιστορία;

Ναι, οπωσδήποτε. Και υπάρχει μια αρκετά μεγάλη ιστορία αμερικάνων αλλά και μη αμερικάνων σκηνοθετών που γοητεύονται από αυτό το χρόνο και τον τόπο. Έχει κάτι το περίεργα μυθολογικό. Ακόμα και το Παρίσι, Τέξας ήταν κάπως έτσι. Δεν ήταν τεράστια αναφορά για εμάς αλλά προφανώς κοιτάξαμε αυτή την ταινία. Όπως και το You Were Never Really Here της Lynne Ramsay παρόλο που δεν θυμάμαι ακριβώς πού διαδραματίζεται. Αλλά ξέρεις, ας πούμε το American Honey. Υπάρχουν γενικά πολλοί βρετανοί και ευρωπαίοι κινηματογραφιστές που γοητεύονται από αυτό το είδος americana εικονογραφίας που είναι πανταχού παρούσα.

Σε ενέπνευσαν ταινίες για την Αμερικάνικη μυθολογία, αλλά και άλλες που έχουν να κάνουν με ζευγάρια στο περιθώριο της κοινωνίας και του νόμου και της τάξης, όπως ας πούμε το Bonnie and Clyde;

Για να είμαι ειλικρινής δεν είδα πραγματικά τόσες πολλές ταινίες ως αναφορές ενώ το γράφαμε. Νομίζω πως επειδή διαδραματίζεται σε μια εποχή και έναν τόπο όπου υπάρχουν τόσο πολλά απίστευτα διάσημα κεφάλαια του κινηματογράφου, αυτά όλα ξεπηδούν στο μυαλό των ανθρώπων. Ακόμα δηλαδή κι αν δεν έχεις δει το Thelma & Louise, ξέρεις τι αφορά, αισθάνεσαι σα να το έχεις δει. Είναι τόσο εμβληματικό.

Επειδή η ταινία μας είχε κάποιο από αυτό το DNA μέσα της, ειδικά για αυτό το λόγο προσπάθησα σκόπιμα να μην επανεξετάσω τέτοιου είδους ταινίες και να μην τις σκέφτομαι, και αντ’ αυτού να οδηγηθώ από αυτό που εγώ και η Veronica [σσ. Towilska, η συν-σεναριογράφος της ταινίας], βρήκαμε αληθινά ενδιαφέρον σε αυτές τις ιστορίες. Και να τις χρησιμοποιήσουμε ίσως. Να δούμε αυτά τα μοτίβα και στη συνέχεια να τα ανατρέψουμε, να κάνουμε κάτι ενδιαφέρον και ίσως καινούριο – ως απάντηση.

Ήταν προφανές για σένα ότι η ταινία θα έπρεπε να σχετίζεται με τη δεκαετία του ‘80; Θα μπορούσε να είναι στο σήμερα;

Δεν ξέρω, διαδραματίζεται στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και για να είμαι ειλικρινής κατέληξα εκεί για πρακτικούς λόγους αφήγησης. Μου φαινόταν πιο διασκεδαστικό η ιστορία να εξελίσσεται πριν την ύπαρξη του ίντερνετ. Όταν έχεις μια ιστορία που αφορά τόσο πολύ κάποιους ανθρώπους απομονωμένους σε ένα μέρος, χαρακτήρες που αισθάνονται αποκομμένοι, που ωθούνται στα άκρα για να βρουν έναν τρόπο σύνδεσης… ε, ήθελα να είναι δίχως να υπάρχει το ίντερνετ, δίχως να υπάρχουν τηλέφωνα. Μερικές φορές θες να κάνεις τις ζωές των χαρακτήρων σου δύσκολες. Είναι ενοχλητικό αν έχουν αυτό το πράγμα απλά εκεί!

Υπάρχει αυτό το φανταστικό κάδρο στην μέση της ταινίας που αφού έχει κάνει κάτι σοκαριστικό η Jackie, από το κάδρο της κάμερας φαίνεται τεράστια, απειλητική. Μου άρεσε που δε φοβήθηκες να απεικονίσεις κάτι τρομακτικό όταν πρόκειται για τους χαρακτήρες αυτούς και τη δυναμική τους. Δεν έχουν κάτι αγγελικό ή το συμβατικά ενδυναμωτικό.

Αυτό ήταν η όλη διασκέδαση του να γράψω αυτή την ιστορία! Και αυτό με ελκύει στην αφήγηση ιστοριών. Οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από το ποιοι ή τι είναι, έχουν μέσα τους τη δυνατότητα, δεδομένων των σωστών ή λάθος συνθηκών, να κάνουν πραγματικά τρομακτικά ή πραγματικά σπουδαία πράγματα. Όλοι έχουν και τα δύο μέσα τους, και, δεν ξέρω, οι ηθικά σκοτεινοί χαρακτήρες είναι πιο ενδιαφέροντες.

Κι έχει πλάκα να παίζεις με τις προσδοκίες του κόσμου στην αρχή της ταινίας. Ναι, εντάξει, αυτός είναι ο κακός. Αυτοί κάνουν το κακό πράγμα. Αυτή η φτωχή γυναίκα, κι αυτό που κάνει είναι δίκαιο. Αυτή ήταν και η λογική στο να βάλουμε ας πούμε τον Dave Franco στο ρόλο αυτού του φρικτού ανθρώπου, κι όχι κάποιον πιο προφανώς, μεγαλόσωμο, τρομακτικό τύπο. Δημιουργούμε τέτοιου είδους προσδοκίες και μετά περιπλέκουμε τα συναισθήματα του θεατή – ω, νόμιζα ότι αυτοί ήταν οι καλοί αλλά ωχ, κάνουν κάτι κακό. Δεν ξέρω, οι αντι-ήρωες είναι απλά ενδιαφέροντες για μένα.

Rose Glass και Kristen Stewart στην πρεμιέρα της ταινίας στο Μπέβερλι Χιλς, τον Μάρτιο του ’24.

*Η ταινία Ματωμένος Δεσμός (Love Lies Bleeding) κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Tanweer. Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο φεστιβάλ Βερολίνου τον Φεβρουάριο του ‘24.