Ross Ulbricht, o πραγματικός Walter White της Silicon Valley

Πάνε τέσσερα χρόνια από τότε που ένα μάτσο ομοσπονδιακοί πράκτορες με jacket με διαφορετικά ακρωνύμια που ξέρουμε από τις ταινίες (F.B.I., I.R.S., D.E.A., D.O.J.) μπούκαραν ένα πρωινό στην βιβλιοθήκη στη φιλήσυχη περιοχή του Glenn Park στο San Francisco και συνέλαβαν ένα 29χρονο παλικαράκι με ανακατωμένα μαλλιά που δούλευε στο laptop του.

Πάνω του είχε μόλις δυο δολάρια σε μετρητά, αλλά μέσα στο laptop του κουβαλούσε δεκάδες εκατομμύρια δολάρια σε Bitcoin. Ενώ είχε δεκάδες ακόμη παρατημένα σε διάφορα usb που είχε στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι του γειτονικού διαμερίσματος που νοίκιαζε έναντι 1.200 δολαρίων το μήνα.

(κεντρική φωτογραφία: AP Images/Vicki Behringer)

Μεγάλη, όπως και να το δεις, διαφορά με μόλις δύο χρόνια πριν, όταν έβγαζε 300 δολάρια την εβδομάδα δουλεύοντας ως βοηθός σε εργαστήριο και κοιμόταν σε ένα υπόγειο έχοντας τα υπάρχοντά του σε δυο μαύρες σακούλες σκουπιδιών, μια γεμάτη με καθαρά ρούχα και μια με βρώμικα.

Το όνομά του ήταν Ross Ulbricht, ό,τι πλησιέστερο είχε ποτέ η Silicon Valley σε Pablo Escobar. Δεν πειράζει αν δεν τον έχεις ξανακούσει. Αυτό απλώς σημαίνει ότι δεν σου χρειάστηκε ποτέ να μπεις στο σατανικό δημιούργημά του, το -κρυμμένο στα άδυτα του ίντερνετ- Silk Road προκειμένου να αγοράσεις ναρκωτικά, όπλα, ανθρώπινα όργανα και ό,τι άλλο μπορείς και δεν μπορείς να φανταστείς.

Ή, όπως συνέβη στην περίπτωσή μου, δεν έτυχε να διαβάσεις το εξαιρετικό αφιέρωμα του Vanity Fair που αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο ‘American Kingpin: The Epic Hunt for the Criminal Mastermind Behind the Silk Road‘ του Nick Bilton που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Portfolio. Ναι, ΟΚ, καταλαβαίνω, προτιμάς να δεις την ταινία των αδελφών Cohen που ακούγεται ότι βρίσκεται στα σκαριά.

Προς υπεράσπισή του, ο ντροπαλός Τεξανός φοιτητής του τμήματος Μηχανικών Επιστήμης Υλικών του Penn State University -και πρώην πρόσκοπος- δεν είχε καμία πρόθεση να προκαλέσει όλο αυτό τον κακό χαμό. Εκείνος το μόνο που ήθελε είναι να αλλάξει τον κόσμο.

(AP Photo/Seth Wenig)

Για την ακρίβεια, όπως κατά καιρούς έλεγε στους συμφοιτητές του, δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί να είναι πχ. νόμιμο το αλκοόλ, τα τσιγάρα, τα fast food (που προκαλούν διαβήτη και εμφράγματα) ή να επιτρέπεται στις αυτοκινητοβιομηχανίες να φτιάχνουν μοντέλα που πιάνουν δυο και τρεις φορές τα όρια ταχύτητας, αλλά να απαγορεύεται να αγοράζεις και να πουλάς ναρκωτικά.

Οπότε ξεκίνησε τη δική του ‘συνεισφορά στον πλανήτη’ με το να δημιουργήσει ένα site, τύπου yelp, όπου αγοραστές και πωλητές θα μπορούσαν να πουλούν ναρκωτικά με ασφάλεια και να βαθμολογεί ο ένας τον άλλο. Πάντα με στόχο να γίνει πιο mainstream και διαφανής η όλη διαδικασία.

Ο Ulbricht, όντας πέρα από οτιδήποτε άλλο, ένας πολύ ταλαντούχος προγραμματιστής, κατέληξε νομοτελειακά στη Silicon Valley την εποχή που απογειωνόταν ένα νέο κύμα start-ups, όπως οι Uber, Lyft, Airbnb, που είχαν ακριβώς στόχο να διαταράξουν τον τρόπο που δούλευαν παραδοσιακά οι συγκεκριμένοι τομείς.

Μόνο που, όπως επίσης συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, ποτέ το κοινό δεν καταλήγει να χρησιμοποιεί ντε και καλά το προϊόν όπως το ονειρευόταν ο ιδρυτής του. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Nick Bilton, το Twitter δεν φτιάχτηκε για να είναι γεμάτο troll και να λειτουργεί ως γραφείο στρατολόγησης της ISIS, αλλά ως ένας τρόπος να επικοινωνούν οι φίλοι όταν βρίσκονται μέσα σε ένα θορυβώδες club, το Tinder για να μπορέσουν να βγουν κανένα ραντεβού οι εργένηδες φοιτητές και οι 3D εκτυπωτές για να φτιάχνουν οι nerds ωραία αντικείμενα και όχι οι τρομοκράτες πλήρως λειτουργικά πλαστικά όπλα που περνάνε χαλαρά από τους ανιχνευτές μετάλλων.

Κάπως έτσι το Silk Road (το ονόμασε έτσι ως tribute στον αρχαίο εμπορικό δρόμο της εποχής της δυναστείας των Χαν) μεταμορφώθηκε από το yelp των ναρκωτικών, που εκείνος ονειρευόταν, σε κάτι πολύ μεγαλύτερο. Και απείρως πιο επικίνδυνο.

(AP Photo/Elizabeth Williams)

Αμέσως μετά την δημιουργία του, στις τσέπες του Ulbricht κατέληγαν 500.000 δολάρια την εβδομάδα από το μικρό ποσοστό επί των πωλήσεων που έπαιρνε, με τις εκτιμήσεις να μιλούν για συνολικά 100 εκ. δολάρια τοn πρώτο χρόνο και 1 δισ. κάθε επόμενο.

Πωλήσεις που αφορούσαν από εργαλεία για χακάρισμα και όργανα και υλικά για δημιουργία εργαστηρίων παραγωγής ναρκωτικών, μέχρι όπλα, δηλητήρια για όσους ήθελαν να αυτοκτονήσουν και, στις πιο extreme περιπτώσεις, ακόμη και φημολογούμενες πωλήσεις ανθρώπινων οργάνων όπως συκώτια και νεφρά.

Το παλικάρι ήταν πλέον ένας επιτυχημένος αυτοδημιούργητος tech εκατομμυριούχος. Με τη μόνη διαφορά ότι εκείνος δεν μπορούσε να εμφανιστεί πουθενά με το όνομά του (είχε το ψευδώνυμο Dread Pirate Roberts, εμπνευσμένο από το ‘The Princess Bride’), δεν μπορούσε να απολαύσει δημόσια τον πλούτο του, δεν θα έβλεπε τον εαυτό του ποτέ εξώφυλλο στο Wired (που του έκανε ωστόσο βαρβάτο αφιέρωμα) ή στο Forbes και η εταιρία του δεν θα έμπαινε ποτέ πανηγυρικά στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης.

Για την ακρίβεια συνολικά η ύπαρξή του, όσο το Silk Road γιγαντωνόταν, γινόταν όλο και πιο μίζερη. Περνούσε τις μέρες του δουλεύοντας με ένα laptop σε internet cafe και βιβλιοθήκες στο San Francisco, προσλαμβάνοντας τον ένα hacker μετά τον άλλο για να καλύψει τα ίχνη του (ή για να αντιμετωπίσουν τους άλλους που τον εκβίαζαν, εκμαιεύοντας ποσά από 10.000-100.000 δολάρια), κοιτάζοντας συνεχώς πίσω από την πλάτη του, μένοντας σε ένα σεμνό και ταπεινό διαμέρισμα που βρήκε στο Craigslist μαζί με συγκάτοικους (στους οποίους έλεγε ότι τον έλεγαν Josh), πληρώνοντας τα πάντα με μετρητά και λέγοντας σε οικογένεια και φίλους ψέματα ότι παίζει στο χρηματιστήριο.

Από την άλλη, o ιδεαλιστής μεγαλοκακοποιός μας, είχε κάτι ακόμη κοινό με τα δισεκατομμυριούχα αδέλφια του. Ότι δηλαδή, όταν το έκρινε αναγκαίο, δεν δίστασε να κάνει τα πάντα για να προστατέψει το φρανκενστάιν δημιούργημά του.

Μόνο που, λόγω της φύσης του Silk Road, αυτό δεν περιελάμβανε το να τρέχει στα δικαστήρια με τους πρώην συνεταίρους του ή να αφήνει χιλιάδες κόσμου εκτός δουλειάς αλλά κάτι πολύ πιο Walter White φάση. Το να βάλει να σκοτώσουν έναν από τους υπαλλήλους του Silk Road, ένα οικογενειάρχη από τη Utah, που θεώρησε ότι του έκλεψε 350.000 δολάρια.

(AP Photo/Seth Wenig)

Το πρόβλημα δεν ήταν προφανώς το ποσό το ίδιο, αλλά το γεγονός ότι αν έμενε ο τυπάς ατιμώρητος, δεκάδες ακόμη θα ακολουθούσαν. Μόνο που ο Ross, στο τέλος της ημέρας, ήταν ένας φλώρος προγραμματιστής, όχι ένας καθαρόαιμος μαφιόζος. Ενώ ούτε ο έμπιστος consigliere του, ένας Καναδός με το ψευδώνυμο Variety Jones με τον οποίον δεν είχαν γνωριστεί ποτέ, ήταν κάτι πολύ έμπειρο ή επίφοβο.

Τελικά ο Ulbricht πήρε την απόφαση να δώσει 80.000 δολάρια για να δολοφονήσουν τον Curtis Green. Έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού του ότι αν στραβώσουν όλα, θα καταφέρει να ενεργοποιήσει το σχέδιό διαφυγής του και να μετακομίσει στον Άγιο Δομίνικο. Μια χώρα που επέλεξε όχι για το Survivor, αλλά επειδή του άρεσε να φαντάζεται ότι θα είναι καθισμένος στην παραλία αγναντεύοντας το απέραντο γαλάζιο.

Αυτό το χτύπημα, που αποδείχθηκε μούφα αφού ο επαγγελματίας δολοφόνος που προσέλαβε ήταν στην πραγματικότητα πράκτορας της Δίωξης Ναρκωτικών, του άνοιξε την όρεξη και τον έκανε να διατάξει, εντός του 2013, έξι αντίστοιχα απέναντι σε εμπόρους ναρκωτικών (τα οποία όλα δείχνουν ότι παρότι πλήρωσε για αυτά, μπορεί και να μην έγιναν ποτέ).

Αυτό το χτύπημα (μαζί με την έπαρση που είχε, που τον έκανε να αγνοεί τις προειδοποιήσεις των συμβούλων του ότι ο κώδικας που έχει γράψει έχει θεαματικά κενά ασφαλείας) ήταν που τον έφερε τελικά πίσω από τα σίδερα της φυλακής (αν και οι κατηγορίες τελικά ήταν άλλες, τύπου ξέπλυμα χρημάτων, hacking και διακίνηση ναρκωτικών). Συγκεκριμένα, στην ίδια φυλακή στη Nέα Υόρκη όπου κρατείται και ο πιο διάσημος ναρκοβαρώνος του πλανήτη, ο El Chapo, με τον οποίο φαντάζομαι ότι θα έχουν πολλά να συζητήσουν.

Στο τέλος της ημέρας, ο Ulbricht (που αρνείται να μιλήσει στα media) δεν άλλαξε τον κόσμο. Κατάφερε όμως να γίνει ο πρώτος (πιο απρόσμενος και χειρότερα προετοιμασμένος για τη θέση) μεγαλοκακοποιός της ψηφιακής εποχής. Και αυτό είναι μια πρωτιά που κανείς δεν θα καταφέρει να του πάρει ποτέ.