Ρωτήσαμε έναν δάσκαλο αν όντως χρησιμοποιούν ζάρια και χαρτιά στην τάξη
- 17 ΝΟΕ 2020
Σήμερα, είδαμε και ζάρια να χρησιμοποιεί ένας εκπαιδευτικός και επειδή, ωραία η πλάκα, αλλά πραγματικά θέλαμε να καταλάβουμε τι γίνεται, έπρεπε να ρωτήσουμε κάποιον. Κάποιον που να ξέρει.
Υπάρχει, λοιπόν, λόγος αυτό να μας φαίνεται περίεργο ή έστω λίγο αστείο; Τι έχουμε χάσει τόσα χρόνια που λείπουμε απ’ το δημοτικό γιατί δυστυχώς γίναμε πολύ μεγάλοι για τη φάση ‘Γλώσσα-Γλώσσα-Μαθηματικά’;
Τα πράγματα είναι πολύ απλά, και ευχαριστούμε τον δάσκαλο που μας τα εξήγησε ακόμα πιο απλά, σαν να είμαστε κι εμείς δέκα χρονών. Άλλωστε και οι ρωτήσεις μου, ερωτήσεις δεκάχρονου θυμίζουν.
Βλέπω τα ζάρια και τα χαρτιά στην τηλεκπαίδευση και αναρωτιέμαι αν αυτά χρησιμοποιούνται και μέσα στην τάξη. Κανονικά.
Κοίτα, θεωρητικά ναι. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις ό,τι θέλεις.
Συγγνώμη για το αφελές, άρα δεν είναι κάποια οδηγία αυτή, η οποία για παράδειγμα λέει ότι “την προπαίδεια μπορείτε να τους τη μαθαίνετε με τους εξής πέντε τρόπους, ένας από αυτούς είναι και τα χαρτιά.”;
Όχι. Βγάζεις παραδείγματα μέσα από τη ζωή, με ό,τι υλικό θες -από ξυλάκια μέχρι άβακες. Δεν υπάρχει κάποια οδηγία.
Γενικότερα στη διδασκαλία χρησιμοποιείται το λεγόμενο “εποπτικό υλικό”. Ως εποπτικό υλικό μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε οτιδήποτε προσαρμοσμένο στην εκπαίδευση, όπως για παράδειγμα τα πολύχρωμα ξυλάκια μέχρι καθημερινά αντικείμενα.
Η “πονηριά” είναι δημιούργημα των ενηλίκων. Κανένα παιδί δεν βλέπει τράπουλα και λέει “ας βγάλουμε κανένα ψιλό στο πόκερ”. Η τράπουλα για ένα παιδί είναι χρώματα και αριθμοί, ακόμα και αύξουσα ταξινόμηση. Με αυτές τις έννοιες είναι εφικτό να την χρησιμοποιήσουμε.
Φαντάζομαι ότι και τα ζάρια, έτσι κι αλλιώς, λόγω των επιτραπέζιων θα τους είναι και πιο αθώα.
Όλα είναι αθώα. Εξαρτάται από το τι θα εμπνεύσει τα παιδιά, αναλόγως και με τα βιώματα τους. Γενικότερα οτιδήποτε τους είναι εν μέρει γνωστό, βοηθάει.
Εσύ το έχεις δει αυτό με την τράπουλα και τα ζάρια; Ξέρεις κάποιον συνάδελφο σου που το κάνει;
Ζάρια, ναι, έχω δει για προσθέσεις ως το δέκα. Ή για παράδειγμα μπορείς να κάνεις ένα παιχνίδι όπου εμείς ρίχνουμε τα ζάρια και τα παιδιά διαγωνίζονται στο ποιο θα κάνει πιο γρήγορα τις προσθέσεις.
Έχεις παρακολουθήσει την τηλεκπαίδευση στην τηλεόραση; Πώς σου φαίνεται;
Έχω παρακολουθήσει στην προηγούμενη καραντίνα, γιατί τώρα είμαι σε ειδικό σχολείο κι εμείς δεν κλείσαμε. Έχω μάθημα εκείνη την ώρα.
Γενικά πάντως είναι αστείο ένα μάθημα μη διαδραστικό με τους μαθητές. Είναι σαν να βλέπω ‘Ντόρα, η Εξερευνήτρια’.
-Πού είναι το ηφαίστειο; (Και μετά από δέκα δευτερόλεπτα) Μπράβο… Εκεί είναι το ηφαίστειο.
Διαφέρει πολύ η πραγματικότητα, έτσι; Σε σταματάει το παιδί, σε ρωτάει, το ρωτάς…
Η βασική κούραση μιας εργασίας έγκειται στο πόσες αποφάσεις χρειάζεται να λαμβάνει ο εργαζόμενος. Στη διάρκεια του μαθήματος όποιος λέει ότι κάνει από πριν ένα σχέδιο και του βγαίνει, είναι τουλάχιστον αστείος. Αλλάζεις πορεία εκατό φορές. Ανάλογα με τις απορίες και τα ενδιαφέροντα στα οποία θα δείξουν μεγαλύτερη προσοχή οι μαθητές, εκεί στρέφεσαι κι εσύ και αλλάζεις το μάθημα.
Όπως έλεγες και πριν, αν εγώ μιλάω για πρόσθεση και μου πουν για ζάρια, προφανώς θα πρέπει να σκεφτώ εκείνη τη στιγμή παραδείγματα για τα ζάρια. Σε αυτό το επίπεδο το παράδειγμα της εκπαιδευτικής τηλεόρασης είναι αποδεκτό.
Γενικά όλες οι διαφορετικές ιδέες είναι χρήσιμες αρκεί να τις υλοποιείς παιδαγωγικά.
Φοβάσαι μήπως έρθει ποτέ κάποιος γονιός και σου πει “τι είναι αυτά που χρησιμοποιείτε κύριε, τι τράπουλες, τι είναι αυτά τα πράγματα;”.
Σε γενικές γραμμές ό, τι και να κάνουμε, αν μπορούμε να το στηρίξουμε δεν θα πει κανένας τίποτα. Αν έχεις δηλαδή παρουσιάσει το σκεπτικό ότι πχ είναι Χριστούγεννα, οι μαθητές βλέπουν του γονείς να παίζουν χαρτιά, άρα είναι εξοικειωμένοι με την τράπουλα, δεν θα πουν τίποτα.
Αρκεί φυσικά να εξηγηθεί στα παιδιά και ο κίνδυνος του τζόγου.
Σε όσους είδαν τώρα για πρώτη φορά στην τηλεόραση αυτές τις “μεθόδους” και σχολιάζουν σοβαρά εναντίον τους, τι τους λες;
Οι περισσότεροι έχουν μείνει στο πως έκαναν μάθημα οι ίδιοι στο δημοτικό. Από τότε έχουν περάσει 20-40 χρόνια. Οι μέθοδοι έχουν εξελιχθεί και το μάθημα γίνεται με τρόπους κοντά στα παιδιά και τα βιώματα τους.
Για παράδειγμα, αν θέλω να μιλήσω για το Πολυτεχνείο, πώς θα καταλάβαινε ένα παιδί πέρσι τι ήταν η απαγόρευση μετακίνησης; Του ήταν ξένο εντελώς. Αντίθετα, αν φέτος του πεις “όπως γίνεται τώρα που στέλνουμε μηνύματα για να βγούμε από το σπίτι, έτσι ζούσαν και τότε εξαιτίας της χούντας”, με το βίωμα που έχει πλέον, θα έχει και μια εικόνα να στηρίξει τη νέα του γνώση. Αυτή γενικά είναι η ουσία.