Rotting Christ: Οι τελευταίοι των πιστών

Η όλη συζήτηση που ακολουθεί θα μπορούσε να συνοψιστεί σε μία από τις σοφές ρύσεις του μεγάλου δάσκαλου Lemmy Kilmister:

If you think you are too old to rock’n’roll, then you are.

Οι Rotting Christ βρίσκονται στα μισά της τέταρτης δεκαετίας της ζωής τους, μετράνε 28 χρόνια ως μπάντα και συνεχίζουν να παίζουν metal με το ίδιο πάθος που το έκαναν στο Passage To Arcturo το 1991. Είναι μάλλον το μακροβιότερο ενεργό μουσικό γκρουπ της χώρας μας αυτή τη στιγμή και σίγουρα το πιο επιτυχημένο στο εξωτερικό. Ποιος άλλος μπορεί να πει ότι έχει παίξει στη Σρι Λάνκα, τη Σιβηρία και σχεδόν σε όλη την Νότιο Αμερική;

Ο Σάκης Τόλης είναι πιστός. Πιστός σ’ αυτό που κάνει. Πιστός στον κόσμο που ακολουθεί τον ίδιο και τη μπάντα του τόσα χρόνια. Και όσο κι αν ακούγεται παράδοξο για έναν βαπτισμένο μεταλλά, πιστός στις παραδόσεις. Αυτές όμως που δημιουργούν δεσμούς, ανθρώπινους και δυνατούς και όχι θεσμούς, δεδομένους και υποχρεωτικούς. 

Μετά από ένα χρόνο έρχονται να παίξουν και πάλι στην Αθήνα. Η προγραμματισμένη τους εμφάνιση το Σάββατο στις 25 Μαρτίου στο Piraeus 117 Academy έγινε sold out και έτσι προστέθηκε μία ακόμη μέρα, Κυριακή 26 Μαρτίου, στον ίδιο χώρο, όπου θα παίξουν ολόκληρο το κλασσικό πλέον άλμπουμ τους Thy Mighty Contract.

Καλησπέρα Σάκη. Που σε πετυχαίνω;

Αυτή τη στιγμή είμαι στην Πολωνία στη μέση μια περιοδείας στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Σε λίγες ώρες έχουμε συναυλία εδώ.

Πως πάει η περιοδεία μέχρι τώρα;

Έχουμε ένα πολύ θετικό vibe το τελευταίο χρόνο στις περιοδείες που κάνουμε. Έχουμε κάνει πάνω από 80 sold out και βλέπουμε μια ανοδική πορεία, το οποίο είναι πολύ ενθαρρυντικό για τη σαρωτική εποχή που ζούμε.

Έτσι κι αλλιώς όμως εσείς δεν είχατε ποτέ πρόβλημα στο εξωτερικό. Ξεκινήσατε γκαζωμένοι.

Δεν είναι όμως και εύκολο. Θέλει μια συνεχόμενη παρουσία. Μια πειθαρχία η οποία στην Ελλάδα δεν μαθαίνεται. Υπάρχει υπερβολικός ανταγωνισμός. Πρέπει ενώ ζεις στην Αθηνά, το μυαλό σου να είναι έξω και πίστεψε με δεν είναι εύκολο.

Πως και δεν έχετε πάρει την απόφαση να ζήσετε κάπου έξω;

Είμαι λίγο ιθαγενείς θα έλεγα. Μ’ αρέσει ο ήλιος, μ’ αρέσει η οικογένεια, τα παιδιά μου, οι φίλοι μου. Επηρεάζουν και τα χρόνια. Είμαι 45 χρονών, δεν νομίζω ότι θέλω να κάνω τέτοια νέα αρχή. Δεν είμαστε όμως και καριερίστες. Μας αρέσουν πιο πολύ οι άνθρωποι. Δίνουμε περισσότερη βάση στην ανθρώπινη φύση παρά στην καριέρα.

Μια άσχετη απορία τώρα. Έχετε όντως παίξει σε κρουαζιερόπλοιο;

Ναι. Είναι αλήθεια.

Και πως ταίριαξε αυτό το πράγμα;

Είναι ένα φεστιβάλ που γίνεται σε πλοίο. Ένα τεράστιο υπερωκεάνιο. Πραγματικά εντυπωσιαστήκαμε, γιατί ήταν μόνο για metal. Γεμάτος μεταλλάδες, 3000 κόσμος, όλοι στη φάση μας. Χαμένος κάπου στη μέση του ωκεανού, χωρίς ίντερνετ, χωρίς τίποτα, να πηγαίνεις προς Τζαμάικα. Ήταν κάτι το μοναδικό.

Ναι αλλά εντελώς κόντρα σκηνικό!

Ασφαλώς, αλλά ξέρεις, επειδή το metal έχει γίνει τόσο ευρέως γνωστό, οι διοργανωτές σκέφτονται διάφορα τεχνάσματα, όπως πχ σε χιονοδρομικό κέντρο.

Όταν βρίσκεσαι μόνος σου τι ακούς;

Είναι μεγάλη απόδραση να καταφέρω να βρεθώ μόνος μου, με δυο παιδιά και όλες αυτές τις υποχρεώσεις. Αλλά όταν τα καταφέρω ακούω ό,τι κυκλοφορεί από το χώρο του metal, όσο μπορώ φυσικά και είμαι ανοιχτός σε πολλά είδη μουσικής που έχουν κάποιο σκοτεινό συναίσθημα τις περισσότερες φορές. Μπορεί να μην είναι metal αλλά να είναι πολύ κοντά στο συναίσθημα του metal, όπως η Diamanda Galas ας πούμε.

Νομίζω το καλύτερο παράδειγμα εδώ, είναι οι SunnO))).

Ακριβώς. Μ’ αρέσουν οι πειραματισμοί, ψάχνω να δω που πάει η μουσική, που βρίσκεται, φυσικά μη ξεχνώντας τις ρίζες μου.

Και το είδαμε και στο τελευταίο σας, το Rituals, που έχει ήχους ασυνήθιστους για το metal.

Ναι ισχύει. Αυτό είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς που κάνουμε όλα αυτά τα χρόνια.

Υπάρχουν ενεργές μπάντες που θαυμάζεις;

Θαυμάζω αυτούς που είναι πάνω από 30 χρόνια στη σκηνή και συνεχίζουν να κάνουν αυτό που ξεκίνησαν και έχουν τη μαχητικότητα να μην το βάζουν κάτω. Ας πούμε ο Lemmy, ένας άνθρωπος που έκανε το όνειρο του πραγματικότητα, το rock’n’roll τρόπος ζωής, μέχρι που πέθανε. Αυτό είναι ένα παράδειγμα που με οδηγεί.

Δηλαδή ποιον θεωρείς εσύ τον πατέρα του metal, αν υπάρχει αυτός;

Δε μ’ αρέσει να λέω ποιος είναι πατέρας ή ποιος θεωρείται ο καλύτερος. Θα μπορούσες να πεις για τον Ozzy, αλλά εγώ πιο πολύ δεν τους βλέπω σαν πατεράδες, αλλά σαν συναγωνιστές οι οποίοι έχουν κάνει το metal τρόπο ζωής τους. 

Έχετε ένα χρόνο να παίξετε στην Αθήνα, σωστά;

Ναι, και παραπάνω. Δεν θέλουμε να κάψουμε τη σχέση με το κοινό μας στην Ελλάδα. Αλλά έτσι όπως έχουν τα πράγματα είμαστε συνέχεια στο εξωτερικό. Μετράμε πάνω από 1300 συναυλίες. Προτεραιότητα μας δεν είναι μόνο η Ελλάδα, αλλά όλος ο κόσμος. Βέβαια πρέπει να σου πω ότι το να παίζουμε στην Ελλάδα και ειδικά στην Αθήνα είναι κάτι που μας αγχώνει κιόλας. Ξέρεις. Είναι από κάτω φίλοι, συγγενείς. Γνωστά βλέμματα. Είναι πάντα πιο παράξενο σκηνικό. Σα να δίνεις εξετάσεις. Αλλά σίγουρα το τέλος της κάθε συναυλίας εδώ είναι το καλύτερο, βγαίνεις, μιλάς με τον κόσμο, γνωστούς, φίλους.

Αναπολείς καθόλου τις εποχές με τα fanzine, τα demos που πήγαιναν από χέρι σε χέρι, ή είσαι οκ και με τη σημερινή ευκολία των social media;

Σίγουρα αναπολώ τη ζωή τότε. Την ποιότητα. Δεν είμαι όμως από αυτούς που λένε ότι οι παλιοί είναι καλύτεροι και λοιπά. Γιατί κι εμείς αν είχαμε τότε το youtube, με το youtube θα ασχολούμασταν. Τώρα όμως υπάρχει μεγαλύτερη αξιοκρατία, γιατί δεν είναι εύκολο να παίζονται παιχνίδια πίσω από την πλάτη σου, αφού όλα μαθαίνονται. Για το χώρο της μουσικής πάντα μιλάω, όχι για την πολιτική ας πούμε. Εκεί είναι πολλά που δεν μαθαίνουμε. Ο καθένας λοιπόν αποφασίζει τι θα ακούσει, τι όχι και δεν περιμένει κάποιον να τον κατευθύνει.

Από τη στιγμή όμως που θα ακουστείς, το επόμενο βήμα για να μείνεις στη μουσική βιομηχανία, είναι να φτιάξεις γερό στομάχι. Αυτό δεν το έχουμε όλοι μας.

Εσείς το έχετε όμως. Έχετε αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα λόγω του ονόματος σας.

Και έχουμε αντιμετωπίσει και εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε προβλήματα. Και στην Αμερική διάφορες διαμαρτυρίες έξω από συναυλίες, μερικές φορές στην Ασία δεν μπορούμε να πάρουμε άδεια από την κυβέρνηση, στη Μαλαισία ας πούμε έχουμε φάει Χ την ώρα που ήταν να πετάξουμε, το ίδιο και στην Ινδονησία. Θέλουμε να παίξουμε παντού αλλά λόγω ονόματος δεν γίνεται. Εμείς όμως συνεχίζουμε. Το non serviam που είναι το μότο μας, μας αντιπροσωπεύει 100%.

Στο οικογενειακό σου περιβάλλον πως το πήραν;

Χαχαχα. Άστο. Το θέμα είναι ότι ποτέ δεν τα παρατήσαμε και δεν τα παρατάμε. Συνεχίζουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε και να έχουμε πίστη σ’ αυτό που κάνουμε.

Εγώ το όνομα το αντιλαμβάνομαι όχι με την κυριολεκτική του έννοια, αλλά με την έννοια ότι κυρίως η «μεγάλη ιδέα» πίσω από αυτό είναι που σαπίζει.

Τότε αντιλαμβανόμαστε ακριβώς τα ίδια!

Τι είναι πλέον οι Rotting Christ για σένα και πόσο έχουν αλλάξει μουσικά από το ’88 μέχρι σήμερα;

Είναι τρόπος ζωής. Ίσως διαφορετικός από το «σύστημα» θα έλεγα. Από μικρά παιδιά είναι ολόκληρη η ζωής μας. Είναι ο τρόπος μας να εξωτερικεύουμε κάποιες ανησυχίες μας καλλιτεχνικές.

Μουσικά έχουμε αλλάξει πάρα πολύ. Η πρόοδος οφείλεται και στην αλλαγή που έχω κάνει εγώ σαν άνθρωπος, αφού είμαι και βασικός συνθέτης. Μ’ αρέσει να επηρεάζομαι από νέες τάσεις, νέα παιδιά, κρατώντας πάντα τη σκοτεινή πλευρά στη μουσική. Τεχνικά φυσικά έχουμε ανέβει πάρα πολύ, αλλά ο πυρήνας της μουσικής είναι ο ίδιος.

*Οι Rotting Christ εμφανίζονται ζωντανά στις 25 και 26 Μαρτίου στο Piraeus 117 Academy.