Στα ακουστικά του Βέβηλου, ο Σιδηρόπουλος και η Γώγου είναι η πιο λυτρωτική μελωδία

Ένας ανήσυχος πιτσιρίκος, με κοντά παντελονάκια, άγρια όψη και ασουλούπωτα μαλλιά κρατάει στο δεξί του χέρι έναν δίσκο. Για την ακρίβεια, έναν μεταλλικό δίσκο. Στην γεμάτη ρωγμές και γρατζουνιές βάση του, ισορροπούν ως δια μαγείας μερικά φλιτζανάκια του καφέ, τα διακριτικά πιατάκια τους και δύο-τρεις εμφιαλωμένες πορτοκαλάδες.

Πίσω από τον πάγκο του καφενείου, μία απροσδιόριστη φιγούρα, χαμογελαστή και προσηνής ταυτόχρονα, μοιράζει τις παραγγελίες με κλειστά τα μάτια. Που και που βέβαια, κρυφοκοιτάζει στο άσπρο σημειωματάριο που κουβαλάει παραμάσχαλα ο ξάδερφός του. Θέλει μόνο να βεβαιωθεί ότι κανένας παππούς δεν θα παρατήσει στη μέση μια παρτίδα πρέφα για να ξινίσει το πρόσωπό του.

Ο έφηβος Θανάσης που δεν είναι άλλος από τον ανήσυχο πιτσιρικά της πρώτης παραγράφου, δεν ήταν ποτέ οπαδός της συγκέντρωσης. Για αυτό ίσως, άλλαζε συχνά δουλειές (προφανώς όχι μόνο για αυτό, αλλά δεν είναι της παρούσης). Έχει δουλέψει ως πλανόδιος πωλητής, έχει μοιράσει φυλλάδια, έχει κολλήσει ένσημα βάζοντας πλακάκια (δεν έχω πάρε-δώσε με τον εργολάβο του) και για ένα φεγγάρι, ένα πολύ μακρινό φεγγάρι, πουλούσε φρούτα σε ένα οριακά καταθλιπτικό μανάβικο.

Μεγαλώνοντας, ο Θανάσης έπαψε να βοηθάει τον ξάδερφό του στο καφενείο. Οι παππούδες περίμεναν μάταια να εμφανιστεί στο μαγαζί. Η καθιερωμένη πόκα, ο παραδοσιακός ελληνικός καφές και η ανάγνωση των αθλητικών πρωτοσέλιδων δεν είχαν την ίδια γοητεία χωρίς τη φυσική παρουσία του.

Το μουσικό ντουέτο του με τον Anser

Τι επαγγέλματα/δουλειές έχει κάνει ο Θανάσης για να βγάλει τα προς το ζην;

Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης θα σου βγω. Θυμάμαι που γυρίζαμε με τον Τζου και τον Γκλάγκλα απο πόρτα σε πόρτα, πουλώντας εικόνες αγίων και λέγοντας πως είμαστε απο τη σχολή καλών τεχνών, και κάνουμε έναν αγώνα κατά των ναρκωτικών. Καλά πήγαινε η φάση, μέχρι που μας έπιασαν να πίνουμε. Γενικά, πάντα είχα μια τάση με το εμπόριο. Προσπαθούσα να ανοίξω ένα μαγαζί και δεν σου κρύβω πως τα είχα καταφέρει πολλές φορές. Υπάρχουν, βέβαια, και άλλες που με έπιαναν… Μοίραζα φυλλάδια ή έβαζα πλακάκια κατά καιρούς. Μικρός δούλευα στο καφενείο του ξαδέρφου μου ή πουλούσα φρούτα σε ένα μανάβικο, τέτοια πράγματα. Μα ποια δουλειά να σε κρατήσει αν δεν είναι αυτή που αγαπάς;

Στο μυαλό του Θανάση, ποια είναι η ιδανική γειτονιά για να στεγάσει τον Βέβηλο και τα όνειρά του;

Δεν είναι μια γειτονιά. Είναι ένας κόσμος και αυτό που έγραψα στο ‘Σεζάριο’ είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα: Θέλω να γράψω για έναν κόσμο χωρίς σύνορα, χωρίς πληγές πάνω στη γη, με ικανότητα να μη χρειάζεται συνθήματα παρήγορα, πράσινη κάρτα, φύλο και ταυτότητα.

O Βέβηλος θα μπορούσε να ερωτευτεί ένα ‘κορίτσι που κοιμάται ήσυχο τα βράδια’;

Είμαι ερωτευμένος πάντα. Ο έρωτας, όπως έχω πει και παλιότερα, είναι μια μαστούρα, και εγώ ξέρω καλά απο αυτές, που δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα. Η σεροτονίνη και η ντοπαμίνη που κρύβονται εκεί μέσα δημιουργούν την απαραίτητη μαγεία και σου δίνουν το σπρώξιμο να καταφέρεις πολλά. Όλα τα άλλα είναι απλά υποκατάστατα για τους ανθρώπους που δεν έχουν τρόπους να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Φροντίζω το κορίτσι μου να κοιμάται ήσυχο, γιατί όπως λέει και ο Παύλος, ‘αν γλιτώσει, υπάρχει ελπίδα’.

Στην ιεραρχία της φιλίας, θα υποθέσω ότι βάζεις πρώτους τους κολλητούς σου. Μετά, ακολουθεί ο σκύλος σου;

Παίζει να είναι οι κολλητοί μου, ναι. Πάντως αυτό το χρωστάω στο σκύλο μου… Που με έκανε άνθρωπο.

“Θα είσαι βασιλιάς με παλάτι τον δρόμο – δεν θα θέλεις να τελειώσεις τη ζωή σου το μονό – τώρα που βρήκες ένα γήπεδο ουρανό – Χτύπα το τόπι στο τσιμέντο όπως παλιά – τότε που γήπεδο είχες τον ουρανό”. Ο Βέβηλος παίζει μπάσκετ στα ανοιχτά γηπεδάκια; Σε τι θέση αγωνίζεται;

Εντάξει, σε γηπεδάκια δεν πολυπάω πια, αν και το γουστάρω πολύ, γιατί είναι και η παρέα τέτοια που δεν βοηθάει. Καταλαβαίνεις, πόσο να θέλει ο Παράφρονας να παίξουμε μπάσκετ; Παρ’ όλα αυτά, έχω στήσει στην ταράτσα του σπιτιού μου μια μπασκέτα και ρίχνω σουτάκια. Τα πίβοτ και τα λέι-απ είναι μέρος της καθημερινότητάς μου, η υπερέκταση των καρπών είναι το δυνατό μου χαρτί και σε συνδυασμό με κάποια ειδικά λακτίσματα, που μόνο εγώ γνωρίζω, η δεινότητά μου στο σκοράρισμα δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Μπορώ να πω ότι παραμένω δυνατός παίκτης ακόμα, αν και φτάνω στα 40.

Ποιο τραγούδι σου βάζεις στο repeat όταν η μέρα σου έχει στραβώσει από το πρωί;

Είμαι ήρεμος άνθρωπος γενικά. Σε αυτό βοηθά και η ενασχόλησή μου με το wing chun. Δεν στραβώνω εύκολα και ειδικά για καταστάσεις, κάνω πολύ χαβαλέ με όλα. Οι άνθρωποι μπορούν να με στραβώσουν εύκολα και το πρωί και το βράδυ, αλλά και αυτό το αντιμετωπίζω με ηρεμία για δύο λόγους: Πρώτα γιατί δεν θέλω να χαλιέμαι με κανέναν, γιατί οι γύρω μου είναι επιλογή μου και μετά… Για να μη ‘χαλάσω’ κανέναν, γιατί αν πέσει μαύρο στα μάτια μου θα έχουμε σοβαρό πρόβλημα. Το τραγούδι, βέβαια, που με ηρεμεί και για αυτό άλλωστε το έγραψα, είναι το ‘Κράτα λίγο αγάπη’. Έτσι σκοτώνω τον κακό άνθρωπο μέσα μου. Στην τελική, πώς να μιλήσεις στους άλλους για αγάπη αν δεν τη συναντήσεις πρώτα;

Το οξυγόνο και το αποκούμπι του Βέβηλου

Ποια μουσική ή ποιον καλλιτέχνη ακούς σαν να μην υπάρχει αύριο;

Είμαι παιδί του hip-hop. Τα 90s βαράνε βρωμόμπιτα μέσα μου ακόμα. Δεν συγκρίνεται με τίποτα ο ήχος και το άκουσμα των Poor Righteous Teachers, των Gravediggaz ή των Gang Starr, που μας έδειξαν τον δρόμο και το πάμε παρέα από τότε μέσα από δύσκολους καιρούς και άσχημες καταστάσεις, αλλά αυτούς που μπορώ να κάτσω να ακούσω σαν να μην υπάρχει αύριο είναι ο Παύλος Σιδηρόπουλος και η Κατερίνα Γώγου. Με αυτούς τους δυο χάνομαι κανονικά, πάνω κάτω στην Πατησίων.

Από ‘το βιβλίο των ηρώων του δρόμου’ στο ‘βιβλίο των τεσσάρων στοιχειών’. Ήταν αναγκαία-επιτακτική αυτή η μετάβαση;

Ούτε αναγκαία ούτε επιτακτική. Το ‘βιβλίο των ηρώων του δρόμου’ έχει αφηγήσεις, στίχους και εικόνες από μια περίοδο της ζωής μου πολύ δύσκολη. Κρατητήρια, φυλακές, ναρκωτικά, συνθέτουν έναν κόσμο βρώμικο, που έζησα για χρόνια και που απεγνωσμένα ζητούσα διέξοδο, ξεχνώντας πως ήταν δική μου επιλογή να βρίσκομαι εκεί, οπότε έχει και το μεταβατικό στάδιο της ελευθέρωσής μου. Το ‘βιβλίο των τεσσάρων στοιχειών’ με φέρνει πιο κοντά στο σήμερα χωρίς να χρειάζομαι τα 5-6 κλισέ που χρησιμοποιούν οι περισσότεροι: Μπάτσοι, ντρόγκια, αλητείες, γυναίκες. Τόσα γίνονται δίπλα μας που ίσως πολλοί λόγω μαγκιάς δεν θέλουν να τα πουν ή ακόμα χειρότερα να τα αγγίξουν, όπως η γυναικεία κακοποίηση ή ο εκφοβισμός, η μοναξιά που κάποια στιγμή βιώνουμε όλοι μας, αλλά κανείς δεν μιλάει ακόμα και όταν βλέπει μπροστά του να σκοτώνουν κάποιον. Έτσι πεθαίνουμε όλοι βασανιστικά μόνοι μας σε κοινή θέα. Θα καταλήξω στο μαύρο μου βιβλίο, το πιο βαρύ. Το βιβλίο των σκιών, της κατάθλιψής μου, των φόβων μου, των σκοταδιών μου. Ένα συνολικό έργο τριών διαστάσεων και βιβλίων.

Έχεις σκεφτεί να κάνεις μία μουσική περιοδεία στις ελληνικές φυλακές;

Δεν είναι εύκολο και εγώ που το έχω περάσει ίσως να μη θέλω και να το κάνω, γιατί το δυσκολότερο κομμάτι είναι όταν φεύγεις ακόμα και ως κρατούμενος και τους αφήνεις πίσω. Όταν εσύ γυρίζεις σπίτι σου και εκείνοι στο κελί τους. Μεγάλο βάρος. Παίζω συχνά σε συναυλίες αλληλεγγύης για κρατούμενους και έχω βρει και άλλους τρόπους να στέκομαι δίπλα τους. Και ενώ το έχω σκεφτεί πολλές φορές να παίξω, μάλλον δεν θα το κάνω. Άσε που δεν σου δίνουν έτσι απλά άδεια να μπεις στις φυλακές, να στήσεις ένα ηχοσύστημα και να χώσεις με τους κρατούμενους ως κοινό και πόσο μάλιστα σε εμένα που την τελευταία φορά που πήρα το μικρόφωνο μέσα, κόντεψε να γίνει εξέγερση.

Δεχόσουν επισκέψεις στη φυλακή; Έρχονταν οι φίλοι ή η κοπέλα σου στα επισκεπτήρια;

Επιτρέπονται μόνο συγγενείς μέχρι κάποιο βαθμό και η αρραβωνιαστικιά ή η γυναίκα σου. Όμως στην ουσία αυτοί που ήταν έξω και σε αγαπούσαν, έβγαζαν διπλή φυλακή. Εσύ ήσουν μέσα για τον α ή β λόγο, επιλογή σου, απόφασή σου ή όπως θες το λες, ανακατεύτηκες με τα πίτουρα, πάντως, και κατέληξες μέσα σε ένα κελί, μια φυλακή με αυτούς τους νόμους, αυτούς τους κινδύνους, αυτούς τους ανθρώπους τους 30-50 ή 150 και δεν έχεις τίποτα άλλο, εγκλωβισμένος σε ώρες προαύλισης και καταμετρήσεις, σε ψαχτήρια και ξύλο, στη σειρά για το καζάνι ή το καρτοτηλέφωνο. Αυτοί έξω που σε αγαπούν έχουν όλον τον κόσμο δικό τους, την ελευθερία τους και όλα αυτά που εσύ ως φυλακισμένος ονειρεύεσαι καθημερινά, αλλά δεν έχουν εσένα, σκληρό. Δεν ήθελα να έχω επισκεπτήρια, λοιπόν, γιατί τη μαλακία την έκανα μόνος μου και μόνος μου έπρεπε να την πληρώσω. Δεν γλίτωνα τίποτα έτσι, σίγουρα, όμως, δεν έφερνα και άλλους μέσα.

Σε 3:54, ξεφορτώθηκε τις τύψεις του

Ο Βέβηλος ανεβοκατεβαίνει νευρικά την Πατησίων. Τα αυτοκίνητα περνούν ξυστά από δίπλα του. Σαν να χαϊδεύουν απαλά τη σάρκα του. Εκείνος, δεν αντιδρά. Ανασκουμπώνεται, φοράει την κουκούλα του και συνδέει τα ακουστικά του με το ipod που κρύβεται στην εσωτερική τσέπη του φούτερ του.

Τώρα, στα αυτιά του, ηχούν οι αγαπημένες του μελωδίες. Τα αγαπημένα του κομμάτια. Οι αγαπημένοι του καλλιτέχνες. Ο Παύλος Σιδηρόπουλος και η Κατερίνα Γώγου κράτησαν τον Βέβηλο ζωντανό όταν ο Θανάσης του γύρισε την πλάτη.

Ο Βέβηλος θα εμφανιστεί το Σάββατο 15 Δεκεμβρίου στο Piraeus 117 Academy, με καλεσμένους τους Anser, Παράφρων, Τσέκος, Μορφέας και dj Magnum.

Οι φωτογραφίες είναι από τη σελίδα του Βέβηλου στο Facebook.