Stacey Sher: Η γυναίκα πίσω από τον Tarantino αποκαλύπτει ιστορίες από τις διάσημες ταινίες της

Αλλά όπως μας λέει η σπουδαία Stacey Sher, είναι ο άνθρωπος για τον οποίο καμία δουλειά δεν υπερβολικά μεγάλη ή υπερβολικά μικρή. Το άτομο από το οποίο μπορεί ένα πρότζεκτ να περάσει, από τη στιγμή της σύλληψής του μέχρι την κυκλοφορία στις αίθουσες, ένα άτομο χωρίς το οποίο τα πάντα μπορεί ανά πάσα στιγμή να έχουν καταρρεύσει.

Η ίδια είναι αυτό που μας περιγράφει ως «παραγωγός καριέρας», δηλαδή δεν είναι και ηθοποιός ή σκηνοθέτης ή σεναριογράφος, δεν απασχολείται σε άλλες βιομηχανίες, δεν κάνει παράλληλα άλλες δουλειές. Είναι απλά αυτό: παραγωγός ταινιών, με την παραδοσιακότερη των εννοιών.

Και ως παραγωγός, η Stacey Sher είναι πολύ απλά μια από τις σημαντικότερες για το σύγχρονο αμερικάνικο σινεμά. Μια παραγωγός από τα χέρια της οποίας πέρασε όλη η γένεση του ανεξάρτητου ‘90s σινεμά: Έκανε το Reality Bites του Ben Stiller που καθόρισε μια γενιά, ενώ βρήκε τον Tarantino και έκαναν μαζί το Pulp Fiction. Έσωσε την καριέρα του Steven Soderbergh κάνοντας μαζί το Out of Sight και το Erin Brockovich.

Οι τίτλοι μοιάζουν ατελείωτοι. Το προφητικό Contagion, πάλι παρέα με τον Soderbergh. Το Django Unchained, πάλι με τον Tarantino. Vanilla Sky. Garden State. Fisher King. Man on the Moon. Το Get Shorty και το Matilda, παρέα με τον Danny DeVito που υπήρξε για χρόνια ο δημιουργικός της παρτενέρ μαζί με τον παραγωγό Michael Shamberg – οι τρεις τους έτρεχαν την Jersey Films, μια εταιρεία σημαδιακή για την ανάπτυξη του ανεξάρτητου σινεμά στα μέσα των ‘90s.

«Ήταν οι καλύτεροι παρτενέρ. Μοιραζόμαστε το ίδιο γούστο, κι όταν δεν συμφωνούσαμε είχαμε μια συμφωνία μεταξύ μας ότι εμπιστευόμασταν ο ένας τον άλλον», λέει. «Πιστεύαμε όλοι σε σκηνοθέτες. Ο Danny ήταν φυσικά κι ο ίδιος σκηνοθέτης και μεγάλος σταρ, ο Michael είχε κάνει Το Ψάρι που το Λέγανε Γουάντα, εγώ είχα δουλέψει στο Fisher King του Terry Gilliam, ακόμα το τελείωνα για την ακρίβεια. Και συνεργαστήκαμε. Αυτό που περίμεναν από εμάς τα στούντιο ήταν πολύ διαφορετικό από αυτό που τελικά έπαιρναν. Ήθελαν να είμαστε μια τυπική χολιγουντιανή εταιρεία, να δουλεύουμε στα είδη που είχαν επιτυχία τότε –rom coms, κωμικές περιπέτειες–, είδη που μου αρέσουν αλλά τα έκαναν κι άλλοι. Εμένα τότε με συνάρπαζαν οι ταινίες auteur κι οι σπουδαίες ιστορίες».

Κάποια στιγμή απομακρύνθηκε από τον χώρο και δούλεψε σε μια εταιρεία βιντεοπαιχνιδιών αλλά δεν άντεξε για πολύ. Όταν ανέπτυξε το Mrs. America που έφερε την Cate Blanchett στην τηλεόραση, είπε στον εαυτό της, «ώρα να επιστρέψω». Ανέλαβε το αδιανόητο task να φέρει εις πέρας την οσκαρική τελετή εν μέσω πανδημίας, μαζί με τον Soderbergh. Τώρα ετοιμάζει την ταινία τρόμου Heretic με τον Hugh Grant, αλλά και τη μίνι σειρά The Devil in the White City με τον Scorsese.

Και θα ήταν η παραγωγός στο διαβόητο «τελευταίο φιλμ» του Tarantino, The Movie Critic, που τώρα έχει ακυρωθεί – αλλά ποτέ δεν ξέρεις.

Εν ολίγοις, δεν είναι ένας άνθρωπος τυχαίος. Υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας αλλά με μια σφραγίδα στο χώρο πολύ μεγαλύτερη από απλώς δυο υποψηφιότητες, η Sher τιμήθηκε πριν λίγες μέρες για το σύνολο της καριέρας της στο φεστιβάλ του Λοκάρνο, όπου και προβλήθηκαν ξανά το Erin Brockovich και το Django Unchained.

Στο πλαίσιο της επίσκεψής της στην Ελβετία, η παραγωγός πραγματοποίησε μια δημόσια συζήτηση πάνω στο σύνολο της καριέρας της, και στη συνέχεια κάθισε μαζί μας για μια αποκλειστική συνέντευξη όπου μιλήσαμε για τον Soderbergh, τον Tarantino, τις ιστορίες του ανεξάρτητου σινεμά, και το πώς είναι να στήνεις μια λαμπρή οσκαρική τελετή ακριβώς στο μέσον μιας πανδημίας – σαν αυτή που μια άλλη ταινία της, το Contagion, είχε νωρίτερα προβλέψει.

Αυτά είναι τα highlights κι από τις δύο συζητήσεις, όπου η Stacey Sher μας ξεναγεί στο παρασκήνιο μερικών εκ των σημαντικότερων αμερικάνικων ταινιών των τελευταίων 30 χρόνων.

Pulp Fiction (1994)

Συναντήσαμε τον Quentin πολύ νωρίς στην καριέρα του. Το Hollywood Reporter και αυτά τα έντυπα είχαν μια ενότητα που απευθυνόταν σε μέλη συνεργείων, extras κλπ. Και λεγόταν “μελλοντικά φιλμ στις ΗΠΑ / μελλοντικά φιλμ εκτός ΗΠΑ”. Εγώ πάντα το κοίταζα αυτό κι έψαχνα για σκηνοθέτες ή σεναριογράφους που είχαν καλό καστ αλλά εγώ δεν ήξερα το όνομά τους, και ζήταγα να διαβάσω το σενάριο.

Έτσι διάβασα το Reservoir Dogs κι έτσι γνώρισα τον Quentin που ήταν και τόσο όσο δύσκολο είναι να τον βρεις και σήμερα. Δεν είχε ποτέ κινητό, ακόμα δεν έχει.

Ήταν καλός μου φίλος ο Lawrence Bender [σσ. παραγωγός του Reservoir Dogs] και ήμασταν μαζί σε μια πρεμιέρα, για το Terminator 2. Στεκόμουν στο φουαγιέ σε ένα πηγαδάκι με τον Lawrence και την Callie Khouri, που είχε γράψει το Thelma & Louise. Ερχόταν προς το μέρος μας ο Harvey Keitel για να μιλήσει στην Callie, γιατί μόλις είχαν γυρίσει την ταινία, και μαζί του ήταν ένας νεαρός που δεν ήξερα. Μου λέει ο Lawrence, «τώρα θα σου φτιάξω το βράδυ, από εδώ ο Quentin». Και με γνώρισε στον Quentin και γίναμε κατευθείαν φίλοι.

Δεν είχε αρχίσει ακόμα γύρισμα το Reservoir Dogs. Κάναμε μίτινγκ μαζί του, του προσφέραμε ένα βιβλίο που είχαμε τα δικαιώματα, αλλά μας είπε ότι προτιμάει να προσπαθήσει να γράψει ορίτζιναλ σενάρια δικά του. Οπότε κάναμε μαζί του αυτό που λέμε «τυφλό deal», για αυτόν και για τον Lawrence, να κάνουν τη δεύτερη ταινία του Quentin στην εταιρεία μου, την Jersey Films. Θα ήταν «τρεις ταινίες που είναι μια ταινία». Το Pulp Fiction.

Όταν το Reservoir Dogs έπαιξε στις Κάννες, ο Roger [σσ. Avary, συν-σεναριογράφος του Pulp Fiction], ο Quentin κι εγώ πήγαμε οδικά στο Άμστερνταμ από τις Κάννες. Κάποια στιγμή πήρα απόφαση και λέω: Θα οδηγήσω εγώ. Σκέφτηκα, δε μπορώ να αφήσω αυτούς τους δύο ανθρώπους να οδηγήσουν! Θυμάμαι να κάθομαι στο πίσω κάθισμα και συνέχεια γύριζαν να μου μιλήσουν. [γελάει]

Οπότε πηγαίναμε στο Άμστερνταμ γιατί εκεί θα τελείωναν το γράψιμο του σεναρίου. Στη διαδρομή ο Quentin μας διάβαζε ένα μέρος – τότε ήταν που άκουσα για πρώτη φορά τη σκηνή «pumpkin / honey bunny». Και στο Άμστερνταμ θα διασκεύαζαν το μεσαίο μέρος από ένα σενάριο του Roger.

Από το Άμστερνταμ ο Quentin μας τηλεφωνούσε και μας διάβαζε αποσπάσματα, πήρε καιρό το γράψιμο. Ήταν εκεί και πριν τις Κάννες. Πήγαινε ο ένας, ερχόταν ο άλλος. Αρχικά η 3η πράξη ήταν τελείως διαφορετική. Μετά θυμάμαι τον Quentin, που είχε γραφείο μαζί με τον Lawrence μέσα στην Jersey Films, να έρχεται σε φάσεις και να μας ανακοινώνει: «μόλις έγραψα μια σκηνή που συμβαίνει κάτι ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ αλλά δεν στο λέω ακόμα!». Τελικά ήρθε το σενάριο – 162 σελίδες τελικό draft. Κι αυτή είναι η ταινία που γυρίσαμε. Ελάχιστα κόπηκαν.

Ο John [Travolta] δεν ήταν στο απόγειο της καριέρας του, αλλά τον ήθελε πολύ ο Quentin. Θυμάμαι να πηγαίνει στο διαμέρισμα του Quentin να τον συναντήσει και να διαπιστώνει ότι παλιότερα έμενε εκεί ο ίδιος. Κάθονταν και παίζανε επιτραπέζια, γιατί ο Quentin συλλέγει επιτραπέζια βασισμένα σε παλιές σειρές.

Βγήκαμε από την προβολή στο φεστιβάλ Καννών κι ο κόσμος άρχισε να ουρλιάζει για τον John Travolta, κουνούσαν αμάξια, φώναζαν, κλπ. Ξέραμε σε εκείνο το σημείο ότι είχαμε δημιουργήσει μια Στιγμή. Το γνωρίζαμε από την αρχή ότι το φιλμ ήταν φανταστικό, αλλά ποτέ δεν μπορείς να προβλέψεις ότι αυτό που θα κάνεις πρόκειται να αλλάξει την κουλτούρα.

Είναι προσωπικό και για μένα το φιλμ. Ο Quentin αγαπούσε τον πατέρα μου και τον έβαλε στην ταινία, παίζει τον προπονητή μποξ του Butch, εμφανίζεται στο σημείο που τον ξυπνάει και λέει «it’s time, Butch». Είχαμε πρόσφατα μια προβολή της ταινίας στο Λος Άντζελες για την 30ή επέτειο από την πρεμιέρα της, κι ήταν όμορφο να βλέπω ξανά τον πατέρα μου εκεί στην οθόνη, για μια στιγμή. [χαμογελάει]

Gattaca (1997)

Αυτή η ταινία έγινε πραγματικότητα επειδή είχαμε τον Ethan και την Uma. Ο Andrew Niccol ήθελε να σκηνοθετήσει ο ίδιος το Truman Show, που ήταν το πρώτο του σενάριο, κι η εταιρεία μας το έκανε σίγουρο ότι θα μπορούσε να σκηνοθετήσει το Gattaca, που έγραψε αμέσως μετά.

Για την κλασική σκηνή που κολυμπάνε οι δύο κεντρικοί ήρωες, δε μπορούσαμε να έχουμε water tank. Είναι πολύ σημαντική σκηνή, ο διάλογος, «δεν κράτησα τίποτα για την επιστροφή», κλπ. Αυτό κανονικά έπρεπε να έχει γυριστεί σε δεξαμενή, αλλά θα ήταν πανάκριβο και δε μπορούσαμε να γυρίσουμε εκεί. Κάποιος μας είχε πει ότι αν κάνουμε το γύρισμα σε μια ολυμπιακών διαστάσεων πισίνα, με γυάλινη οροφή για να φωτίζουμε και να φαίνεται σαν φεγγάρι, αν είχαμε ένα forklift να κοπανάει το νερό στην πισίνα, θα είχαμε ένα αποτέλεσμα ακριβώς σαν τα κύματα που θέλαμε.

Πάμε εκεί όντως και… δεν δουλεύει. Καθόλου. Οπότε η line producer κι εγώ γονατίζουμε δίπλα στην πισίνα με σανίδες στα χέρια μας για να δημιουργούμε τα κύματα εμείς, λίγο έξω από το πλάνο! Αυτό κάνει ο παραγωγός: Δεν υπάρχει δουλειά υπερβολικά μεγάλη ή υπερβολικά μικρή για τον παραγωγό. Αν χρειάζεται, θα είσαι στα γόνατα για να δημιουργείς κύματα με τα χέρια σου.

Out of Sight (1998)

Είχαμε κάνει την παραγωγή του Get Shorty κι είχαμε γίνει φίλοι με τον Elmore Leonard. Πήραμε το επόμενο βιβλίο του, γιατί ένιωσε κι ο ίδιος ότι το Get Shorty ήταν ίσως η πρώτη φορά που έκαναν καλή δουλειά με κάποιο έργο του. Κι ο σεναριογράφος, Scott Frank, ήταν ο παλιότερος φίλος μου, τον γνώρισα στα 21 μου κι είμαστε φίλοι από τότε.

Πήραμε λοιπόν το βιβλίο του Leonard αλλά ο Barry [σσ. Sonnenfeld, σκηνοθέτης του Get Shorty] δεν ήταν διαθέσιμος για να κάνει κι αυτό. Αναπτύξαμε με τον Scott το σενάριο που βγήκε φανταστικό, κι ο George Clooney συμφώνησε να παίξει στην ταινία πολύ γρήγορα. Τότε αρχίσαμε να συναντάμε σκηνοθέτες. Κάναμε συνεντεύξεις στο σπίτι του Danny DeVito, έρχονταν όλοι και πιτσάρανε τις ιδέες τους για το φιλμ. Πολλοί άνθρωποι.

Ο Steven τότε ήταν σε μια δύσκολη στιγμή της καριέρας του. Λέει συχνά πως υπάρχουν δύο ειδών σκηνοθέτες, εκείνοι που αγαπούν να σκηνοθετούν κι εκείνοι που μισούν το να σκηνοθετούν. Και πως είχε ξεκινήσει όντας το πρώτο, αλλά έγινε το δεύτερο. Οπότε λίγο μετά την ταινία The Underneath, σταμάτησε για λίγο. Είπε πως «πρέπει να γίνω ξανά ερασιτέχνης για να γίνω επαγγελματίας».

Σε εκείνο το μπρέικ του, μας τον πρότεινε ο παραγωγός Casey Silver που έτρεχε τη Universal. Είχαν κάνει μαζί το King of the Hill, που είχε παιχτεί και στις Κάννες. Μας έλεγε ο Silver για τον Steven πως ναι, είχε ένα πολύ δύσκολο σερί ταινιών αλλά πως είναι φοβερός σκηνοθέτης. Τον συναντήσαμε λοιπόν κι όντως, μας ξετρέλανε. Μιλήσαμε για το Last Detail του Hal Ashby, μας περιέγραψε το homage στο Don’t Look Now που ήθελε να κάνει στην ταινία με την flash forward ερωτική σκηνή…. Πολλά πράγματα.

Οπότε τελικά ήταν τόσο απλό. Ήταν ένας σκηνοθέτης σε μια δύσκολη στιγμή, αλλά είχαμε το ίδιο όραμα για την ταινία, και πιστέψαμε από την πρώτη στιγμή σε αυτόν. Κι ήξερε κι εκείνος ότι μπορούσαμε να τον προστατέψουμε, γιατί ο Danny DeVito είχε το final cut της ταινίας, ως παραγωγός. Ήταν ένα πανέμορφο ξεκίνημα.

 

Man on the Moon (1999)

Κάθε σκηνοθέτης, σκηνοθετεί για μια διαφορετική αξία. Ως παραγωγός πρέπει να υπηρετήσεις και να βρεις τον τρόπο να βγάζεις το καλύτερο δυνατό από κάθε άτομο. Πρέπει να υπηρετείς τον φιλμέικερ και άρα να υπηρετείς το φιλμ μέσω αυτού.

Ο Tarantino είναι ακριβολόγος και τα πάντα έχουν βάρος. Ο Steven λειτουργεί με τελείως άλλη λογική, αλλά δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ μη λεπτολογικό και στον Steven. Απλώς δεν δίνει στα πάντα μεγάλη βαρύτητα και αξία. Είναι πιο πειραματικός, ψάχνει πάντα κάτι διαφορετικό. Σκηνοθετεί λοιπόν για άλλη αξία.

Όταν δουλέψαμε με τον μεγάλο Milos Forman στο Man on the Moon, εκείνος σκηνοθετούσε για την αξία του ρεαλισμού. Αν υπήρχαν ας πούμε αστεία στην ταινία που ήταν time cut κι όχι σε αληθινό χρόνο, δεν του άρεσαν. Δεν τον ενδιέφερε αυτή η αξία, θα το άλλαζε αυτό το σημείο στο σενάριο.

Δίνω ένα παράδειγμα… δεν υπάρχει τέτοιο αστείο φυσικά στην ταινία, αλλά για να γίνω κατανοητή. Λέει ένας χαρακτήρας «δε θα φορέσω ΠΟΤΕ» το μπλε χρώμα, και η σκηνή κάνει cut στον ίδιο άνθρωπο να φοράει μπλε. Αυτά ήταν αστεία που κόβονταν από την ταινία γιατί τον Milos δεν τον ενδιέφερε αυτό.

Πρέπει πάντα να διαλέγεις σοφά. Τα πάντα κρίνονται στο ταίριασμα. Πρέπει να είσαι σίγουρη ότι η αξία που ενδιαφέρει τον σκηνοθέτη, έχει αλληλοκάλυψη με την αξία που έχει ανάγκη το φιλμ.

Erin Brokovich (2000)

Η Carla, η σύζυγος του συνέταιρού μου, του Michael Shamberg, γνώρισε την αληθινή Erin από την χειροπρακτικό της. Στο Λος Άντζελες όλοι έχουν γράψει κάποιο σενάριο ή σου λένε ότι έχουν μια τέλεια ιδέα για ταινία. Οπότε πολλές φορές προσποιούμαι ότι δεν κάνω αυτό που κάνω – έχω γίνει κυνική. Αλλά η Carla δεν είναι κυνική. Γνώρισε την Erin και άκουσε την ιστορία της. Μας λέει, «φοράει τρομερά το mini, και θα πρέπει να την παίξει η Julia Roberts».

Ο Michael της είπε ότι ήταν φρικτή ιδέα! Ότι δε θα συμφωνήσει ποτέ η Julia. Και τότε εκείνη είπε ότι θα μιλήσει σε εμένα.

Είχαμε τότε πίσω μας ένα στούντιο που μας εμπιστευόταν να κάνουμε κάτι, ακόμα κι αν δεν πίστευαν οι ίδιοι ότι ήταν σπουδαία ιδέα. Δουλεύαμε πέντε χρόνια για να καταφέρουμε να αναπτύξουμε αυτή την ταινία, και θα το κάναμε μόνο με τη μεγαλύτερη σταρ εκείνη τη στιγμή. Ήμασταν τυχεροί που μπορέσαμε να πληρώσουμε το σενάριο τότε, κι η Julia ενδιαφέρθηκε. Τελειώναμε το Out of Sight τότε και το δώσαμε στον Steven, του είπαμε ότι ενδιαφέρει τη Julia αλλά πρέπει να βρούμε τον σωστό σκηνοθέτη, κι ότι νομίζουμε ότι είσαι εσύ. Το διάβασε το ίδιο βράδυ και είπε ναι. Με τον Steven σκηνοθέτη είπε ναι κι η Julia κι έτσι καταφέραμε να κάνουμε την ταινία.

Κάναμε την ταινία για λιγότερο από 50 εκατομμύρια και τα 20 αυτά –και αυτό το λέω περήφανα– πήγανε στη Julia. Γιατί ήταν η η μεγαλύτερη σταρ και τόσο πληρώνονταν αντίστοιχα οι εμπορικότεροι άντρες. Και άξιζε κάθε δεκάρα.

Η ταινία γίνεται 25 του χρόνου. Ήταν συγκινητικό να τη βλέπω ξανά, να βλέπω τα ονόματα συνεργατών. Δεν κοιτάζω ποτέ πίσω στη δουλειά που κάνω γιατί πρέπει πάντα να νιώθω ότι είμαι στην καλύτερη φάση μου – πάντα σπρώχνω αυτό το βράχο προς την κορυφή, είναι λίγο σισύφειο αυτό που κάνουμε. Αλλά είδα χτες την αρχή της ταινίας, είδα ονόματα ανθρώπων που ακόμα δουλεύουμε μαζί ή που δεν είναι πια μαζί μας όπως η θρυλική μοντέρ Anne Coats. Ήταν πολύ συναισθηματική εμπειρία.

Και ξέρω ότι όσοι άνθρωποι το είδαν, πήραν κάτι που άλλαξε τον τρόπο που σκεφτόμαστε για πράγματα – για το τι πίνουμε, τι τρώμε, τη δημόσια υγεία μας. Αλλά είναι και τόσο διασκεδαστική για το πώς σκεφτόμαστε για τους ανθρώπους και τη δυνατότητά μας να αλλάζουμε. Η αληθινή Erin δείχνει ότι οι υπερήρωες δε φοράνε κάπες. Θέλαμε να κάνουμε μια ταινία σαν τη Norma Rae, ταινίες που δείχνουν τη δύναμη ενός ατόμου να κάνει τη διαφορά.

Contagion (2011)

Ο Steven είναι ο πιο έξυπνος άνθρωπος, δουλεύει σκληρά και πάντα κοιτάζει πρακτικά ένα πρόβλημα για να το λύσει. Και πάντα του αρέσει να αλλάζει για να μην επαναλαβάνεται. Καταλαβαίνει την επίδραση της οπτικής γλώσσας στο κοινό. Στο Out of Sight είχε διαφορετικές χρωματικές παλέτες, κάτι που τελειοποίησε στο Traffic. Αλλά δεν ήθελε να επαναλαμβάνεται, οπότε στο Contagion χρησιμοποίησε διαφορετική κινηματογραφική γραμματική ώστε να επηρεάσει το κοινό, όχι διαφορετικά χρώματα πάλι ανά ιστορία ή χαρακτήρα.

Αρχικά θα κάναμε μια ταινία για τη Λένι Ρίφενσταλ γυρισμένη με ένα meta τρόπο αλλά μια μέρα ο Steven ξύπνησε και είπε, ποιος θα πάει να το δει αυτό; Ξέρεις, έχουμε ευθύνη απέναντι στις εταιρείες που μας χρηματοδοτούν και το κατανοούμε αυτό. Δεν θέλουμε να κάνουμε ταινίες που δεν δουλεύουν. Θέλουμε να συνδεθούμε με κόσμο, θέλουμε όλοι να κάνουν καλές μπίζνες, γιατί θέλουμε να παίρνουν τελικά οι εταιρείες ρίσκα σε καλλιτεχνικά έργα που δουλεύουν και εμπορικά.

Οπότε με τον σεναριογράφο Scott Z. Burns και τον Steven συζητούσαμε, τι άλλο δουλεύει; Και μας λέει ο Scott για τον δόκτωρ Larry Brilliant, ένα επιδημιολόγο που δουλεύοντας με τον WHO βοήθησε να εξαλειφθεί ευλογιά. Είχε κάνει και TED talk σχετικά με την ετοιμότητά μας να αντιμετωπίσουμε επιδημίες. Ο Scott τον ήξερε επειδή είχε κάνει την παραγωγή στο ντοκιμαντέρ Inconvenient Truth. Οπότε είχαμε κάνει τρομερή έρευνα γύρω από τις επιδημίες – το μόνο που δεν περιμέναμε, αν και το αγγίζουμε λίγο στην ταινία με τον χαρακτήρα του Jude Law, είναι η διστακτικότητα απέναντι στα εμβόλια και η απουσία εμπιστοσύνης. Πώς το έλεγε η αφίσα της ταινίας; «Τίποτα δεν εξαπλώνεται σαν τον φόβο». Αυτό δεν ζούμε τώρα;

Κάναμε λοιπόν φοβερή έρευνα, περάσαμε πολύ καιρό με ειδικούς πάνω στη δημόσια υγεία. Να φανταστούμε τι θα συνέβαινε σε αυτή την περίπτωση. Ειδικοί με τους οποίους δουλέψαμε στο Contagion, δούλεψαν χρόνια αργότερα μαζί με τον Steven για να δημιουργηθεί μια κατεύθυνση για το πώς θα επιστρέψουμε στην παραγωγή μετά το λοκντάουν το Covid, μια μελέτη που έπειτα έγινε κι η βάση για το πώς θα γυρίσουν οι άνθρωποι στην εργασία τους, στα σχολεία, κλπ. Γιατί στο σινεμά, ένα από τα βασικά πράγματα στις δουλειές μας είναι ότι είμαστε καλοί στο να λύνουμε περίεργα προβλήματα.

Όταν ήρθε η πανδημία του Covid, ήμουν η πρώτη κλήση που έκαναν πολλοί άνθρωποι — γιατί ήξεραν ότι εγώ με τη σειρά μου είχα όλους αυτούς τους ειδικούς σε speed dial.

Django Unchained (2012)

Είχε περάσει ένας χρόνος χωρίς χιόνι στα βουνά της Σιέρα Νεβάδα, στην Καλιφόρνια. Όλα ήταν έτοιμα για να γυρίσουμε την ταινία στο βουνό, την εναρκτήρια σκηνή με τη διαδρομή στο χιόνι, με τον Σουλτς να συναντά τον Τζάνγκο. Εκεί, στα μέρη που γυρίστηκαν τα παλιά γουέστερν που αγαπούσε ο Quentin. Κι απλά… δεν χιόνισε. Κι έπρεπε γρήγορα να βρούμε εναλλακτική.

Έπρεπε να μαζέψουμε όλο το συνεργείο και να μεταφερθούμε γρήγορα στο Γουαϊόμινγκ, σχεδιάσαμε γρήγορα, αλλά συμβαίνουν και μαγικά ατυχήματα. Το σκηνικό εκεί έκανε τα πάντα να μοιάζουν πιο μεγάλα και επικά. Οι βίσονες και τα ελάφια που βρίσκονται εκεί έγιναν μέρος μιας σκηνής. Βρήκαμε κάτι φανταστικά φυσικά μέρη που χρησιμοποιήσαμε. Υπάρχει μια λήψη σε hot springs που ο Jamie Foxx έχει όραμα με την Kerry. Αυτό δε θα υπήρχε. Συμβαίνουν μαγικά πράγματα.

Κι αν αναρωτιέστε πώς μπορεί να είναι ορατή η ανάσα στο σινεμά; Το μάθαμε στην πράξη. Πρέπει να είναι 2 βαθμοί Κελσίου και να υπάρχει 86% υγρασία. Είχαμε μηχανήματα που δημιουργούν ομίχλη στα δέντρα, επειδή η Καλιφόρνια είναι τελείως στεγνή. Και κάθε βράδυ στέλναμε βοηθούν παραγωγής με iPhone με φακούς, να ανασαίνουν έντονα, «hhhh hhhh», για να σιγουρευτούμε ότι μπορούν να δουν την ανάσα τους, κι ότι πετύχαμε τις συνθήκες! ΟΚ, βοηθάει αν κλέβουμε λίγο και δίνουμε στους ηθοποιούς να πιούνε λίγο καυτό τσάι πριν από κάθε σκηνή.

Ο Quentin μπορεί να μιξάρει τα είδη για να κάνει κάτι νέο, και το κάνει διασκεδάζοντας και πιάνοντας ένα θέμα που αλλιώς οι άνθρωποι δεν θέλουν να κοιτάξουν. Πιάνει μια άσχημη στιγμή στην αμερικάνικη ιστορία αλλά στη φέρνει, το κάνει τόσο διασκεδαστικό. Θα γελάσεις, θα περάσεις ωραία, αλλά θα το κοιτάξεις και στο τέλος θα δεις ότι έχεις έναν μαύρο υπερήρωα που κυριολεκτικά ανατινάζει το σύστημα της σκλαβιάς και στο τέλος σώζει τον έρωτά του – είναι γουέστερν, αλλά κι η ιστορία ενός ήρωα που σώζει μια πριγκίπισσα.

Μεγάλωσα πιστεύοντας το ποπ σινεμά και η ποπ κουλτούρα μπορούν να είναι καλλιτεχνικά πράγματα. Ο Quentin έχει κάτι να πει για την ασχήμια του αμερικάνικου αμαρτήματος. Στο Hateful Eight ακούγαμε συνέχεια «ωωω, ο Obama θα εκλεγεί για δεύτερη φορά Πρόεδρος, ζούμε σε μια Αμερική μετά το τέλος του ρατσισμού» και τέτοια. Γουέλ… δεν ήταν αλήθεια αυτό, ε; Κι έτσι μπορείς να κάνεις πράγματα τα οποία φτάνουν τόσους ανθρώπους.

93η τελετή βραβείων Όσκαρ (2021)

Είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου. ΟΚ; Τόσο δύσκολο. Δεν συναντηθήκαμε καν από κοντά η ομάδα παραγωγής μέχρι μια εβδομάδα πριν το σόου. Αλλά άστο αυτό γιατί πες, κάναμε μίτινγκ μέσω zoom κάθε εβδομάδα.

4 μέρες πριν την τελετή είχαμε όλα αυτά τα πλάνα – θα σερβίραμε δείπμο και ποτά, με τους σερβιτόρους να φοράνε αυτά τα πανέμορφα throwback κουστούμια, έχω ακόμα μάσκες που είχαμε φτιάξει με το λογότυπο των Όσκαρ κεντημένο, σχεδιασμένα όλα από την Ellen Mirojnik [σσ. Σχεδιάστρια κουστουμιών στο Oppenheimer, το Bridgerton και σε μια ντουζίνα δουλειές του Soderbergh, ανάμεσά τους το Behind the Candelabra]. Θα ήταν τόσο κομψό.

Όμως το υπουργείο υγείας θα μας έπαιρνε την άδεια για το event, παρότι το τεστ μας ήταν λεπτομέρές, είχαμε γιατρούς, είχαμε ολόκληρο εργαστήριο εκεί, κάναμε εμβόλια στους ανθρώπους από τη γειτονιά αν θέλανε. Και ξαφνικά στη Γαλλία υπήρχε ένα strain που ξεγελούσε το τεστ, ενώ αλλού εμφανίστηκε μια ματάλλαξη πιο θανατηφόρα. Οπότε δε μπορούσαμε να έχουμε κόσμο να τραγουδάει, θα χάναμε την άδεια. Δεν μπορούσαμε τελικά ούτε καν να σερβίρουμε φαγητά, πήραμε ειδική άδεια για να έχουμε κάτω από το τραπέζι νερό και φιστίκια για τους καλεσμένους με διαβήτη.

Το άλλο σημαντικό για εμάς ήταν ότι θέλαμε να δείξουμε πως αυτή είναι μια δουλειά που οι άνθρωποι να μπορούν να δουν τους εαυτούς τους σε αυτή. Ένα μέρος που μπορείς να βρεις το χώρο σου στον κόσμο. Είπαμε ιστορίες των ανθρώπων που είχαν προταθεί.

Αλλά από την άλλη υπήρχε πάντα ακόμα ο κίνδυνος για τις δημόσιες συγκεντρώσεις. Και ήμασταν ευαίσθητοι απέναντι στην αίσθηση ότι «αααα, ορίστε, το Χόλιγουντ φυσικά και μπορεί να να κάνει ένα μεγάλο πάρτυ χωρίς μάσκες». Οπότε τεστάραμε ανελέητα. Δεν είχαμε ούτε ΕΝΑ ΚΡΟΥΣΜΑ. Στήσαμε δορυφόρους σε όλο τον κόσμο. Οι σουηδοί κάθονταν έξω. Ο σκηνοθέτης του The Father ήταν πάνω σε μια ταράτσα, γιατί δεν είχαμε χρόνο να αλλάξουν τα φίλτρα αέρα σε κάθε χώρο που πηγαίναμε.

Οπότε οι έγνοιες μας ήταν: πρώτον, the show must go και δεύτερον, do no harm. Α, και φυσικά, κάνε ένα ωραίο σόου. Ξέρεις, θα κάναμε και Όσκαρ καραόκε στην αρχή. Αλλά έπρεπε να έχουμε όσο δυνατόν λιγότερο κόσμο. Ήταν τρομερά δύσκολο.

Και μετά έχεις την επόμενη μέρα που όλοι κράζουν, όλοι σου φωνάζουν, οι θεαματικότητες είναι πεσμένες, «τα χειρότερα Όσκαρ έβερ» κλπ. Εγώ τα υπερασπίζομαι αυτά τα Όσκαρ. Ήταν ένα όμορφο σόου κι οι υποψήφιοι γιορτάστηκαν και τιμήθηκαν. Είμαι περήφανη για το τι εκπροσώπησε αυτή η τελετή.

Η Stacey Sher έχει μερικά λόγια ακόμα

Είμαι σαν τον Scorsese κι εγώ, old school. Δεν μου αρέσει η λέξη content. Κάνει τις δημιουργίες μας να ακούγονται εφήμερες, μίας χρήσης. 

Όταν είσαι ανερχόμενος, μπορείς να είσαι σπεσιαλίστας σε πράγματα που το κατεστημένο δε μπορεί να γνωρίζει, γιατί τότε βρίσκεσαι στο ground zero της κουλτούρας.

Πρέπει πάντα να συνεχίζεις, και έχεις ανάγκη φίλους. Για τα καλά και για τα δύσκολα. Και πρέπει πάντα να έχεις περισσότερα από ένα πρότζεκτ που αναπτύσσεις την ίδια στιγμή.

Είναι μια δουλειά ψυχωτικού οπτιμισμού.

Το δώρο είναι να ξέρεις τους ταλαντούχους που είναι νεότεροι από εσένα. Γιατί εγώ ας πούμε δε θα μπορώ να εντοπίσω τον επόμενο Quentin εκεί που βρήκα τον ίδιο τον Quentin. Γιατί δεν κοιτάω πια εκεί, αλλά και γιατί ο επόμενος Quentin δε θα είναι πια εκεί, σήμερα. Μπορώ να τον αναγνωρίσω, αλλά μόνο αφού κάποιος μου πει «να, δες αυτόν».

Είναι αλχημεία αυτό που κάνουμε. Κανείς δεν ξέρει τίποτα, αλλά ξέρεις όταν κάποιος έχει όραμα. Βλέπεις πέντε λεπτά το Past Lives, δεν χρειάζεται παραπάνω για να καταλάβεις ότι η Celine Song έχει όραμα. Δεν είμαι καλή στο αναλύω, αλλά μπορώ με σιγουριά να σου πω όταν με χτυπάει. Αυτό είναι το χάρισμά μου – έχω ανοιχτή κεραία για να το αναγνωρίσω.

*To 77ο φεστιβάλ του Λοκάρνο διεξήχθη 7-17 Αυγούστου. Ευχαριστούμε το φεστιβάλ του Λοκάρνο για τη φιλοξενία.