Στρατή, πώς είναι να κάνεις την παράσταση του καλοκαιριού (με κρατουμένους);

Και ξαφνικά, το ίντερνετ γέμισε με εικόνες από μια συγκεκριμένη θεατρική παράσταση σε ένα αρκετά ευρύχωρο προαύλιο, με γκαζόν, με καρέκλες, με θεατές πάνω στις καρέκλες και χαμόγελα. Με τη βοήθεια μιας επαγγελματίας ηθοποιού και σε σκηνοθεσία του Στρατή Πανούριου, μια ομάδα κρατουμένων των φυλακών Κορυδαλλού ανέβασαν Σέξπιρ στο προαύλιο της φυλακής την ‘Τρικυμία’ του Σέξπιρ, πετυχαίνοντας ένα από τα πιο ευχάριστα και χρήσιμα (και εμπνευστικά) viral του 2017.

(φωτογραφία: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson)

Μεταξύ άλλων, ο Στρατής Πανούριος αποκάλυψε στο Rec ότι έπεται και (χειμερινή) συνέχεια στις παραστάσεις. Και αυτή τη φορά, στα ενδότερα. Όχι στο προαύλιο.

Αυτά είναι μερικά από τα καλύτερα σημεία της συνέντευξης:

“Το τέλος της πρώτης παράστασης μάς βρήκε όλους συγκινημένους. Ήταν πραγματικά μια μοναδική εμπειρία ζωής. Ξεκινήσαμε τον Νοέμβριο πολύ δειλά με τα μαθήματα υποκριτικής να γίνουμε μια ομάδα. Το σημαντικότερο είναι δημιουργήσει την παράσταση μια ομάδα. Κανένας μόνος του δεν μπορεί”.

“Ήδη ετοιμάζουμε με τους συμμετέχοντες των φυλακών μια καινούργια παράσταση. Οι πρόβες συνεχίζονται λίγο πιο εντατικά τώρα το καλοκαίρι που έχω λίγο περισσότερο χρόνο γιατί αργότερα θα ασχοληθώ περισσότερο με το Εθνικό και τις παραστάσεις του Μουσείου Μπενάκη, οπότε τώρα προετοιμάζουμε τη νέα μας παράσταση που θα βασίζεται στο έργο του Τσέχοφ, ‘Θάλαμος αρ.6’. Καλώς εχόντων των πραγμάτων, η παράσταση θα είναι έτοιμη τέλη Νοέμβρη με αρχές Δεκέμβρη”.

“Η παράσταση δεν θα γίνει στο προαύλιο αυτή τη φορά. Γίνονται και μέσα παραστάσεις”.

“Σίγουρα έχεις τρακ, χτυποκάρδι την πρώτη σου φορά στη φυλακή. Δεν ξέρεις ποιους θα δεις, τι θα κάνεις, ποιους θα συναντήσεις. Και αρχίζεις και αναρωτιέσαι πολλά πράγματα. Κατ’ αρχάς, γιατί πας εκεί; Τι θες να κάνεις; Χάνεις και την ιδιότητά σου. Εκεί πέρα, φεύγεις από το να είσαι ηθοποιός ή σκηνοθέτης. Πρώτα απ’ όλα γίνεσαι άνθρωπος. Γνωρίζεις ανθρώπους, δεν γνωρίζεις το παρελθόν τους. Τους κοιτάς, δεν ξέρεις τι έχουν κάνει, ούτε αυτοί γνωρίζουν τι έχεις κάνει εσύ. Οπότε νομίζω πως η πρώτη στιγμή είναι βαθιά ανθρώπινη και ουσιώδης”.

“Με εντυπωσίασε η υποδοχή των συμμετεχόντων στην ομάδα. Ήταν πολύ ζεστή, ειλικρινής. Σε κοιτάζουν κατευθείαν στα μάτια και σου λένε, καλωσόρισες, καλή σου μέρα, θα ήθελες να πιεις καφέ ή τσάι;”

“Δεν μπήκα στον πειρασμό να μάθω τι έχουν κάνει -και ούτε θα μπω σ’ αυτόν τον πειρασμό. Θέλω να γνωρίζω τους ανθρώπους που έχω μπροστά μου”.

“Νομίζω ότι είμαστε όλοι ηθοποιοί στη ζωή μας. Παίζουμε πάρα πολλούς ρόλους. Η διαφορά είναι ότι κάποιους τους παίζουμε συνειδητότερα από κάποιους άλλους. Όλοι στην ομάδα έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Όλοι έκαναν ένα μικρό θαύμα”.

“Είμαι υπέρ του να γίνονται πολλές παραστάσεις. Να υπάρχει μια πολυποίκιλη καλλιτεχνική κουζίνα για να μπορείς να διαλέξεις. Αν κλείσουμε την τέχνη μέσα σε συγκεκριμένους μεγάλους οργανισμούς, χαθήκαμε. Θα πρέπει η τέχνη να βρίσκεται σε κάθε στενό”.

“Η τέχνη ελευθερώνει, σε βοηθάει να αναδημιουργήσεις τον εαυτό σου”.