Τα AtoZGreek είναι το ελληνικό καλοκαίρι

Ένα δροσερό κομμάτι καρπούζι μετά τον απογευματινό ύπνο, η εικόνα ενός γαϊδάρου να στέκει αμέριμνος κάτω από τον Αυγουστιάτικο ήλιο, η φωνή της Μελίνας σε μια νωχελική βραδιά κάτω από τα ανθισμένα νυχτολούλουδα. Εικόνες ελληνικές, εικόνες συνυφασμένες με την εφηβεία και την ενηλικίωσή μας, εικόνες που ‘φωνάζουν’ καλοκαίρι περισσότερο από τις ίδιες μας τις διακοπές. Αναμνήσεις είναι η ζωή μας και κάθε τι που τις φέρνει ξανά στο νου μας κάνει να χαμογελάμε ξανά σαν παιδιά.

Αυτό σκέφτομαι κάθε φορά που αντικρίζω τα σχέδια του Κωνσταντίνου Βαρβιτσιώτη στις τσάντες AtoZGreek. Και αυτόματα νιώθω λίγο πιο ανέμελος, λίγο πιο χαρούμενος, λίγο πιο κοντά στο καλοκαίρι. Νιώθω να παίρνω μία καθαρή ανάσα. Και είναι το πρώτο πράγμα που είπα στον ίδιο για τα σχέδιά του. Ότι σε μία γκρίζα πόλη μπορούν από μόνα τους να κάνουν τον άλλο να ανασάνει και να χαμογελάσει. “Είναι η απλότητα, η αυθεντικότητα, η φυσικότητα των υλικών, είναι το μπλε και το άσπρο που θέλω να ταξιδέψουν σε όλο τον κόσμο. Το ελληνικό καλοκαίρι”.

Ελληνικό καλοκαίρι είναι αυτή η πρώτη βουτιά μέσα στο ελληνικό γαλάζιο που σε κάνει να νιώθεις ότι φεύγει από το σώμα σου όλος ο χειμώνας

Τα AtoZGreek κέρδισαν κάτι πολύ σημαντικό στα δύο χρόνια της ζωής τους. Κέρδισαν το να ξεχωρίσουν σε μία κορεσμένη αγορά και να ξέρει κάποιος με το που τα αντικρίσει ότι πρόκειται για το συγκεκριμένο brand. Αυτό το υπέροχο μπλε που δύσκολα μπορεί κάποιος να προσδιορίσει. Εκτός από τον ίδιο. “Είναι το μπλε της καρέκλας του καφενείου. Αλήθεια. Όλες οι μεταξοτυπίες που κάνω είναι νερού για να είναι φιλική η παρασκευή προς το περιβάλλον. Και όταν πήγα σε εκείνον που μου κάνει τις μεταξοτυπίες, έψαξα και βρήκα ακριβώς το μπλε της καρέκλας του καφενείου”. Μου μιλά για τα χρώματα και τα σχέδια σαν να είναι παιδιά του. Σαν να είναι εκείνα που του δίνουν κάθε μέρα ζωή. “Τα χρώματα για εμένα είναι χαρά. Η παραγωγή γίνεται Ιανουάριο – Φεβρουάριο και τον Μάρτιο ξεκινούν οι παραδόσεις. Το να μπαίνω λοιπόν στο εργαστήριο εκείνη την εποχή και να βλέπω τριάντα τσάντες μαζί, είναι αυτό που λέγαμε πριν. Είναι η αισιοδοξία, είναι το καλοκαίρι ακόμα κι αν έξω βρέχει”.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου Watkinson

Στοιχεία αμιγώς ελληνικά σε ένα brand το οποίο δεν απευθύνεται μόνο στον Έλληνα. Για τη ακρίβεια, θεωρώ ότι είναι ένα brand το οποίο μπορεί να εκπροσωπήσει το ελληνικό design στο εξωτερικό. Τι είναι, όμως, για τον καθένα η εικόνα μίας τέτοιας τσάντας; “Οι συγκεκριμένες τσάντες μπορεί να είναι ελληνικές για εμάς αλλά μπορεί ο καθένας σε ολόκληρο τον κόσμο να κρατήσει μία τέτοια τσάντα χωρίς να είναι απαραίτητα ελληνική για εκείνον. Αναπόφευκτα έχω τον ξένο στο μυαλό μου σαν καταναλωτή. Το brand αυτό παίζει μεταξύ ενός ελληνικού σουβενίρ και ενός summer accesory. Δεν θέλω να προσδιοριστώ ως ελληνικό σουβενίρ αλλά βρίσκομαι σε μερικά design καταστήματα που πωλούν ελληνικά σουβενίρ”. Ξέρω βέβαια και πολύ κόσμο σε αυτή την πόλη που τις αγαπά και τις αγοράζει. Που θέλει αυτό το σχέδιο να είναι και στα δικά του χέρια. Του λέω ότι για τον Έλληνα, τα σχέδιά του έχουν μια άλλη αξία, πιο συναισθηματική. “Αυτό έχει καταφέρει η AtoZGreek, να έχει μία συναισθηματική σύνδεση με τον καταναλωτή. Έχει συναίσθημα αυτό το brand. Νομίζω, επειδή έγινε και γίνεται πολύ προσωπικά και αυθόρμητα ο σχεδιασμός τους και η παραγωγή τους, αντιλαμβάνεται ο κόσμος ότι τα σχέδιά μου είναι η αλήθεια μου”.

Περνάμε την επόμενη λίγη ώρα μιλώντας για αυτή την αλήθεια του. Για τα πρώτα του καλλιτεχνικά project, για την βαθιά θέλησή του να βοηθήσει τη χώρα με τον δικό του τρόπο. Για εκείνα τα παιδικά και εφηβικά βιώματα που αποτελούν τώρα την παλέτα της έμπνευσής του. “Το συναίσθημα παίζει τρομερό ρόλο στο σχέδιο. Όλα τα σχέδια είναι δικά μου βιώματα, γι’ αυτό έχει αυθεντικότητα. Το γαϊδουράκι είναι από όταν ένα γαϊδουράκι πριν μερικά καλοκαίρια στην Πάρο, ήρθε και έχωσε τη μουσούδα του μέσα στις τσάντες να βρει φαγητό. Το καρπούζι στις τσάντες μου είναι ζουμερό. Θυμάμαι στα παιδικά μου καλοκαίρια τον καταναγκαστικό μεσημεριανό ύπνο που ξυπνούσες ιδρωμένος με το σαλάκι και έτρωγες το καρπούζι το δροσερό. Έχω μια γυναίκα με σκούφια με λουλούδια. Είναι η μητέρα μου και οι αδελφές της”.

Του μιλώ για την πρώτη φορά που είδα τα σχέδιά του. Για την εντύπωση που μου είχε κάνει το γαϊδούρι και το καρπούζι. Με κοιτά με μάτια ανοιχτά σαν μικρό παιδί που του αφηγείσαι ένα παραμύθι. Ο Κωνσταντίνος Βαρβιτσιώτης είναι ένας άνθρωπος που κοιτά τον κόσμο με την ειλικρίνεια και την εγρήγορση ενός παιδιού που δεν θέλει να μεγαλώσει ποτέ. Ρωτάω αυτό το παιδί ποιο είναι το αγαπημένο του σχέδιο ως τώρα. “Αγαπημένο είναι και αγαπημένο θα μείνει το μάτι από όλα τα σχέδια. Είναι το πιο προφανές. Ενώ αγαπώ τρομερά το γαϊδούρι και είναι η αδυναμία μου, νομίζω το trademark μου είναι το μάτι. Και με αυτό θα ξεκινήσω τη δημιουργία νέων προϊόντων”.

Πριν τον αποχωριστώ, συζητάμε λίγο για την ειδική φετινή κολεξιόν, για την σειρά ‘Greece: Τhe land of goddesses and divas‘. Μία σειρά που τιμά τρεις δυναμικές Ελληνίδες αλλά δημιουργήθηκε για να στηρίξει τα σχολεία του Καστελλόριζου. “Η κολεξιόν αυτή ξεκίνησε με φιλανθρωπικό σκοπό. Οι άνθρωποι που μένουν στο Καστελλόριζο είναι πραγματικά ήρωες και μέσα από μία τυχαία επικοινωνία με ένα ξενοδοχείο που ζητούσε τα προϊόντα μου, αποφάσισα να προσφέρω εκεί ό,τι μπορούσα. Ήθελα τα παιδιά στο Καστελλόριζο να έχουν ένα καλλιτεχνικό διέξοδο, κάτι που εμένα στη ζωή μου με βοήθησε πάρα πολύ. Μία καλλιτεχνική διέξοδος σε μαθαίνει πράγματα για τον εαυτό σου και σε βοηθά να ανακαλύψεις τα ταλέντα σου. Προσπάθησα λοιπόν να σκεφτώ ποιες ήταν εκείνες οι προσωπικότητες που ταξίδεψαν και προώθησαν τον ελληνικό πολίτισμο. Ποιες άλλες από την Μελίνα, την Νάνα και την Μαρία; Θέλω να έχει έναν κοινωνικό χαρακτήρα η AtoZGreek”. Τον βλέπω διατεθειμένο να βοηθήσει, με τον δικό του τρόπο που σωστά χαρακτηρίζει ουσιαστικότερο. “Εγώ σαν Κωνσταντίνος που μένω στη Νέα Υόρκη ξέρω ότι θέλω να βοηθήσω τη χώρα μου. Θέλω να βοηθήσω με την επιχειρηματικότητα, με τον τρόπο που μπορώ. Να εμπιστευτώ δηλαδή ελληνικά χέρια, να εμπιστευτώ πρώτες ύλες και να κάνω λόλη μου την παραγωγή εδώ. Με αυτό τον τρόπο δίνεις στην κοινωνία με έναν πολύ πιο ουσιαστικό τρόπο από το να προσφέρεις σε μια ΜΚΟ ένα ποσό”.

Μοιράζεται μαζί μου την αγωνία του για τα σχέδιά του. Για την αγωνία κάθε φορά αν θα αρέσει στον κόσμο, αν θα θέλει κάποιος να κρατήσει μία τέτοια τσάντα. Δεν του το είπα εκείνη την ώρα αλλά το εννοώ.

Είναι σαν να αγωνιά αν αρέσει στον Έλληνα το καλοκαίρι του και σε ένα παιδί το καρπούζι.