Τα εγκλήματα της Καίτης Κωνσταντίνου είναι διαχρονικά

Κάτι πρέπει να γίνει. Για όλους εμάς που παρακολουθήσαμε, αγαπήσαμε, βάλαμε στο σπίτι μας με τις δόξες και τις τιμές του Ξένιου Δία, τους τηλεοπτικούς χαρακτήρες της τηλεόρασης της δεκαετίας του ’90 και των ’00, η νοσταλγία κάθε φορά που βλέπουμε μία είδηση που τους αφορά (από το ‘δες πώς έγινε ο Φωτάρας από τα Εγκλήματα’ μέχρι την ώριμη και εξαιρετική εξέλιξη επί σκηνής του Άρη Σερβετάλη) είναι σχεδόν αναπόφευκτη.

Επαναλαμβάνω λοιπόν. Κάτι πρέπει να γίνει με αυτό το κύμα συγκίνησης, οικειότητας, λησμονιάς(;).

Στην είσοδο του Σύγχρονου Θεάτρου παρόλο που ήταν η πρώτη φορά που συναντούσα στη ζωή μου την Καίτη Κωνσταντίνου, ήθελε με το που την είδα να την αγκαλιάσω και να της ζητήσω να μου πει τα νέα της. Λες και την ξέρω από παλιά. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ να μου πει τα νέα του Αλέκου και της Φλώρας. Κάτι τέτοιο θα ήταν τουλάχιστον ασεβές προς την πορεία της Καίτης που εδώ που τα λέμε, δεν είναι και μικρή. Ας πούμε, αφορμή για να τη συναντήσω ήταν η δεύτερη χρονιά ανεβάσματος της παράστασης Ριχάρδος ο Γ’ σε σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά (την οποία παρεμπιπτόντως, μπορείς να παρακολουθήσεις μία Δευτέρα ή Τρίτη στο Σύγχρονο Θέατρο).

Ήθελα λοιπόν, να τη ρωτήσω τα πραγματικά νέα της με την πεποίθηση ότι ήξερα και τα παλιά. Πώς γίνεται κάθε φορά με εκείνο το φίλο από το δημοτικό που τον συναντάμε στο σούπερ μάρκετ και καταλήγουμε στο ‘να βγούμε να πιούμε έναν καφέ να τα πούμε’. Ε, κάπως έτσι μου βγήκε και μένα.

Ε, η ουσιαστική διαφορά των δύο περιπτώσεων, είναι ότι με την Καίτη, ήπιαμε εκείνον τον καφέ. Και ‘τα είπαμε’. Λες και όντως, γνωριζόμασταν από πολύ παλιά.

*Κακά τα ψέμματα, δεν θα χωνέψω ποτέ ότι δεν γνωριζόμασταν.

Ο Ριχάρδος που συναντά τη Σωσώ και η εξουσία που, ‘εντάξει, δεν παλεύεται’

(Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson)

Ο Ριχάρδος κάνει εγκλήματα αλλά ποτέ δεν βάζει τα χέρια του σε αυτά. Υποκινεί τους άλλους ώστε να τα κάνουν. Ασκεί ένα είδος σκληρού μπούλινγκ. Δεν αφήνει άνθρωπο όρθιο.

*Όπως και η Σωσώ, της συμπλήρωσα και γέλασε.

Η Σωσώ είναι η αλήθεια ότι για κακιά, ήταν δοσμένη με πολύ χιούμορ. Τους κακούς χαρακτήρες, ο κόσμος τους πάει πιο πολύ είναι η αλήθεια. Ειδικά όταν η κακία είναι λυτρωμένη με δόσεις χιούμορ

Είναι ένας δύσκολος χαρακτήρας, αλλά κανένας ρόλος δεν είναι εύκολος. Αυτό είναι ένα έντονο πράγμα γιατί αν θέλεις είναι και σωματικό το στραπατσάρισμα. Πρέπει να στρεβλώνω το σώμα μου. Ταυτόχρονα όμως, είναι ένας γοητευτικός αλλά και επίκαιρος ήρωας. Η εξουσία πάντα θα είναι κάτι το σύγχρονο και το επίκαιρο.

‘Το βασίλειό μου για ένα άλογο’ έχει γίνει πλέον καραμέλα σε τίτλους εφημερίδων, διαδικτυακών και μη

Τα παιχνίδια και οι μεταμορφώσεις της εξουσίας είναι ένα θέμα με το οποίο όλες οι γενιές θα καταπιάνονται και νομίζω πως εν τέλει, δεν θα βγάζουν ποτέ άκρη.

Έχω την αίσθηση ότι όσο εξελίσσεται η κοινωνία τόσο πιο πολύ και πιο πετυχημένα μεταμορφώνεται και η εξουσία. Τα πράγματα γίνονται πολύ πιο κρυφά και πολύ πιο επικίνδυνα.

Ποια είσαι τέλος πάντων, Καίτη Κωνσταντίνου;

Είμαι της εκδρομής. Όποτε προλαβαίνω δηλαδή. Μου αρέσουν οι εκδρομές, μακάρι να είχα χρόνο να κάνω και στο εξωτερικό. Δεν έχω.

Είμαι και λίγο του χαζέματος. Μου αρέσει να έχω ελεύθερη ώρα και να αράζω και να κάνω ό,τι βλακεία να ναι. Τώρα τελευταία μου την έχει βαρέσει και ασχολούμαι με τον κήπο μου. Είναι μικρός μη φανταστείς, απλά μου αρέσει να τον τριβελίζω.

Λειτουργώ καλύτερα το βράδυ. Μου αρέσει να πηγαίνω για φαγητό, για ποτό. Τώρα τελευταία πηγαίνω για φαγητό εκεί που μένω, στο Φάληρο. Έχω ανακαλύψει κάτι μπεργκεράδικα, κάτι ιταλικά.

Θα με βρεις όπου να ναι όμως. Δεν έχω ‘αγαπημένα’ στέκια.

Δεν είμαι ο τύπος του ‘πάμε να πιούμε έναν καφέ’. Είμαι αυτός της μπιρίμπας. Ξενύχτια ολόκληρα έχω στο ενεργητικό μου

*Ακολούθησε δεκάλεπτο αφοσίωσης στα διάφορα είδη μπιρίμπας και τους υποχρεωτικούς πόντους για τα κατεβάσματα και τα δηλωμένα και ποια παίζει εκείνη και ποια εγώ. Εννοείται κλείσαμε στο να παίξουμε μαζί. Εννοείται δεν ξεχνώ, Καίτη που τώρα διαβάζεις τη συνέντευξη.

Επικαιρότητα: Η Καίτη στη χώρα των τηλεοπτικών αδειών

Σε όλο αυτό το θέμα με τα κανάλια αισθάνθηκα λίγο ότι δεν καταλαβαίνω τι γίνεται. Μπερδεύτηκα με το γιατί ας πούμε τα ήδη υπάρχοντα κανάλια δεν πληρώνουν αυτά που πρέπει να πληρώσουν και να τελειώσει εκεί. Ή γιατί εφόσον δεν μπορούμε να έχουμε τόσα κανάλια, τόσα χρόνια είχαμε τόσα κανάλια.

 

Καλό θα ήταν λιγότερες οι δουλειές και πιο ποιοτικές. Θα μου πεις πόσο πιο λίγες;

Καλό θα ήταν επειδή γενικά, η τηλεόραση όπως και όλα τα πράγματα γύρω μας, περνάει και αυτή μία κρίση όχι μόνο οικονομική αλλά και πολιτιστική (το θέατρο ακόμα κρατάει, οπότε το εξαιρώ) πρέπει να σταματήσουμε λίγο το ‘χτύπημα’ και το σνομπάρισμα. Και στο θέατρο και στο σινεμά υπάρχουν κακές δουλειές.

Η τηλεόραση, χωρίς να την υποτιμώ, έχω την εντύπωση ότι έχει πλέον ξεπεραστεί.

Δεν είμαι καθόλου κατά της καρικατούρας ή της καρτουνίστικης εκδοχής των πραγμάτων αρκεί αυτή να γίνεται με προσοχή. Στην κοινωνία υπάρχει ρατσισμός απέναντι σε όλα τα διαφορετικά. Όσο πιο χαλαρά δώσεις ένα πράγμα, χωρίς να κάνεις διδαχή ή διδασκαλία τόσο πιο άνετα το παίρνει και ο κόσμος. Αυτός είναι και ένας τρόπος λύτρωσης από κάποια ταμπού που όλοι έχουμε.

Η γιατρός που σπούδασε φιλόλογος και έγινε ηθοποιός

Δεν τα πάω καλά με τα αίματα, άσχετα που όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω γιατρός. Δεν έγινα γιατί άλλαξε τότε το εκπαιδευτικό σύστημα και από εκεί που έμπαινες στην Ιατρική δίνοντας μόνο Φυσικοχημεία, έπρεπε να δώσω και μαθηματικά στα οποία ήμουν σκράπας. Κάπως έτσι, αποφάσισα να αλλάξω πορεία και να δώσω για Φιλολογία. Θα μου πεις τι σχέση έχει το ένα με το άλλο; Καμία. Απλώς ήταν εύκολο να διαβαστεί.

Ήθελα να περάσω κάπου για να φύγω από το Αίγιο, το πατρικό μου δηλαδή. Είναι ένα μεγάλο κίνητρο για διάβασμα το να φύγεις από την επαρχία. Αν παρατηρήσεις και τα ποσοστά, τα παιδιά στην επαρχία έχουν μεγαλύτερο ποσοστό εισαγωγών. Είναι αυτό το όνειρο του να φύγω, να μείνω μόνη μου.

Έχω διδάξει δύο χρόνια σε σχολεία. Την πρώτη την ευχαριστήθηκα τη δεύτερη όχι και τόσο. Δύσκολο πράγμα η διδασκαλία, πολύ δύσκολο.

Δίδαξα σε σχολεία εδώ στην Αθήνα. Μου είχε έρθει ο διορισμός για Γαύδο αλλά δεν πήγα. Προτίμησα να πάω ως αναπληρώτρια εδώ, τότε βλέπεις, είχαμε και αυτήν την επιλογή. Την πρώτη χρονιά δούλεψα στο Βύρωνα και τη δεύτερη στο Μαρούσι. Την πρώτη χρονιά, μου άρεσε πολύ. Δεν είχα αρχίσει ακόμη τη δουλειά στο θέατρο και έτσι όταν πήγα στο Βύρωνα ενθουσιάστηκα. Σκέφτηκα ότι ‘αυτήν τη δουλειά θέλω να κάνω’. Την επόμενη χρονιά, είπα ‘αυτήν τη δουλειά δεν θέλω να την κάνω’. Είναι μεγάλο το άγχος ειδικά για έναν νεοδιορισμένο.

Δίδαξα Ιστορία και Λογοτεχνία, δεν θυμάμαι αν είχα και Αρχαία να σου πω την αλήθεια.

Θυμάμαι την πρώτη χρονιά που ξεκίνησα τη διδασκαλία, μου είχαν πει τα παιδιά ‘Κυρία Καίτη γιατί δεν γίνεστε ηθοποιός, έχετε πλάκα’

Τελείωσα τη Φιλοσοφική και το Θέατρο Τέχνης σχεδόν μαζί, με ένα χρόνο διαφορά.

Το να κάνεις κωμωδία έχει περισσότερο ενδιαφέρον. Η κωμωδία είναι μία στρεβλωμένη ματιά των πραγμάτων. Έτυχε και ασχολήθηκα με την κωμωδία αλλά κάθε φορά που το έκανα, το ευχαριστιόμουν πολύ.

Σημείωση 1: Η Καίτη δεν ‘πλήττει’ ποτέ

Στο Ριχάρδο πήγαμε καλά πέρσι και είπαμε φέτος να το ξανακάνουμε. Έχω την αίσθηση ότι της πάει το Δευτερότριτο αυτής της παράστασης γιατί είναι αρκετά underground. Οι τρεις αντικαταστάσεις που είχαμε μας άλλαξαν κάπως την πορεία, μας έκαναν να ανακαλύψουμε καινούργιους δρόμους. Θα είμαστε στο Σύγχρονο Θέατρο για 20 παραστάσεις.

*Ο Ριχάρδος ο Γ’ παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9 στο Σύγχρονο Θέατρο.

 

Τον Μάιο θα παίξω σε μία παράσταση του Εθνικού. Με τον Άρη Σερβετάλη. Αλλά αυτό αργεί ακόμα.

Αυτό το διάστημα κάνω γυρίσματα για μία καινούρια τηλεοπτική σειρά που θα παιχτεί στο Star. Το ‘Η Μαμά Λείπει Ταξίδι για Δουλειές’. Πρόκειται για την συγκατοίκηση μίας ψυχολόγου αστής πλούσιας, μορφωμένης, σικ με το γαμπρό της ο οποίος είναι πιο ας το πούμε παρακατιανός γιατί η κόρη της έχει φύγει.

 

Το Game of Thrones και η ψυχοθεραπεία των σκύλων

Στην αρχή ήμουν ταγμένη εχθρός του Game of Thrones, μετά κόλλησα. Βλέπω πολλές ξένες σειρές. Πάρα πολλές. Λάτρεψα Dammages και Orange is the new Black.

*Πόσο υπέρτατο θα ήταν ένα guest της Καίτης στα chats του GoT. Πόσο.

Ο ψυχολόγος στις μέρες μας έχει γίνει λίγο της μόδας αλλά δεν τον υποτιμώ, ο κόσμος έχει ανάγκες. Έμαθα προσφάτως ότι πηγαίνουν και τα σκυλιά σε ψυχολόγους και μου έκανε τεράστια εντύπωση. Πώς στην ευχή καταλαβαίνεις ότι ένας σκύλος χρειάζεται ψυχοθεραπεία; Αλήθεια.

Δεν ήμουν φαν των κατοικίδιων ώσπου πήρα ένα σκυλάκι. Τον τελευταίο ένα χρόνο, έχω ένα westie και η σχέση μου μαζί του πρέπει να παραδεχτώ ότι με έχει αλλάξει ως άνθρωπο. Είναι ένα είδος ψυχοθεραπείας ξέρεις. Αυτό το άνευ όρων δώσιμο του ζώου.

Θυμάμαι παλιά όταν μου έλεγαν ότι όταν έχεις σκύλο πρέπει να τον βγάζεις βόλτα, μου φαινόταν αδιανόητο. Τώρα, το κάνω με χαρά.

Είναι πολύ εύκολο έξω από το χορό να λέμε τσιτάτα

Αποφεύγω να δίνω συμβουλές γιατί δεν είναι εύκολο πράγμα. Αν έρθει κάποιος και μου ζητήσει τη βοήθειά μου, η αλήθεια είναι ότι δεν θα τον ξεπετάξω. Θέλω να νιώθω ότι πρώτα από όλα είμαι δίκαιη. Δεν αισθάνομαι καθόλου ξερόλας γι αυτό όταν πρόκειται να συμβουλέψω κάποιον νιώθω μία μεγάλη ευθύνη.

 

Γουστάρω να μην γίνονται όλα μπλιαχ. Μου αρέσει τα πράγματα να γίνονται στο κόκκινο.

* Σε εκείνο το σημείο πατήθηκε το στοπ. Εγώ, ήπια μία γουλιά καφέ και εκείνη, ρίχτηκε στο φρεσκότατο κέικ που μας έφερε προηγουμένως η Μαρία, η ιδιοκτήτρια του καφέ δίπλα από το θέατρο. Εντάξει, τώρα που το ξανασκέφτομαι μπορεί να έγινε και το αντίστροφο. Αρχίσαμε να ανταλλάσσουμε πληροφορίες για ταινίες. Της είπα να δει το Εκείνη, μου είπε να δω την Υπηρέτρια. Έπειτα, μιλήσαμε για ταξίδια. Ξαφνικά, με ρώτησε: ‘Αλήθεια, τι ζώδιο είσαι;’ Με τα πολλά καταλήξαμε στο γεγονός ότι παρότι έχουμε γενέθλια με μία μέρα διαφορά, στην ταυτότητά της είναι γραμμένη (λανθασμένα) η ημερομηνία των δικών μου γενεθλίων.

υ.γ.: Παιδιάστικο ίσως που το γράφω και που της το είπα αλλά πάντοτε πίστευα ότι κρύβω μία Σωσώ μέσα μου.