Τα καλύτερα μέρη για να ζήσεις αφού πάρεις σύνταξη

Δεν διαφωνώ ότι δεν υπάρχει καλύτερο μέρος στον κόσμο από την Ελλάδα. Και όχι, δεν σκοπεύω να σου ‘σπάσω’ τα νεύρα προσθέτοντας πως, το μόνο πρόβλημα εδώ, είναι ότι είναι γεμάτο Έλληνες. Τουλάχιστον ακόμη. Απλώς, όταν κάποιος μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτεί που θα περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του, οφείλει να τσεκάρει -αν τον παίρνει- και άλλα πράγματα πέρα από το YOLO ‘Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και η συνταξή μου’ φάση που, βασικά, περιλαμβάνει το δικό μας ‘πακέτο’.

Όπως π.χ. την γενικότερη ποιότητα ζωής, το πόσο δεκτικοί είναι οι ντόπιοι σε ξένους, το καλό και γρήγορο internet, το ζεστό κλίμα, το χαμηλό κόστος ζωής και ενοικίασης ή αγοράς σπιτιού, τη χαμηλή φορολογία και την ακόμη πιο χαμηλή εγκληματικότητα, το πόσο καλά καταλαβαίνουν αγγλικά οι κάτοικοι και, πάνω από όλα, τις υπηρεσίες υγείας.

Κάτι που αυτομάτως αποκλείει πολλά από τα πανέμορφα νησιά του Αιγαίου (με την εξαίρεση την Ικαρία, εκεί που οι άνθρωποι βασικά δεν πεθαίνουν ποτέ), αφού το τελευταίο πράγμα που θέλεις να ακούσεις πριν τα κακαρώσεις είναι ‘Το ελικόπτερο του ΕΚΑΒ/ Σούπερ Πούμα δεν είναι εδώ ακόμη εδώ’ ή να νιώθεις την αλμύρα από τα επτά μποφόρ καθώς σε με μεταφέρει με κίνδυνο της ζωής του ο μπάρμπα Μήτσος με το φουσκωτό/ το λιμενικό μέσω θαλάσσης στη Σύρο, τη Ρόδο ή όπου αλλού έχει απομείνει σοβαρό νοσοκομείο.

Και όχι. Δεν το παίζω προβοκάτορας. Απλώς μου έχει καρφωθεί στο μυαλό μια δήλωση μονίμου κατοίκου της Άνδρου σε εφημερίδα. Ότι

‘Υπάρχουν βράδια με κακό καιρό που λες στα παιδιά σου να μην παίζουν, επειδή, αν χτυπήσουν, δεν έχει καράβι, ούτε θα έρθει ελικόπτερο να τα πάρει’.

Οπότε, μόνο και μόνο με τη λογική αυτή, τα μοναδικά προτεινόμενα ελληνικά νησιά είναι η Κρήτη, η Σύρος, η Ρόδος, τα νοσοκομεία των οποίων είναι τα μοναδικά για τα οποία δεν βρήκα δημοσιεύματα που να επισημαίνουν πόσες ελλείψεις έχουν. Από εκεί και πέρα, κοιτάζοντας και συγκρίνοντας όλες τις σχετικές λίστες που βγαίνουν ετησίως, άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο έγκριτες, προκύπτουν ορισμένα χρήσιμα παραδείγματα.

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Κεντρική Αμερική

Το Belize, η μοναδική χώρα της Κεντρικής Αμερική που η επίσημη γλώσσα είναι τα αγγλικά, είναι δικαίως εσαεί στις πρώτες τρεις θέσεις της λίστας. Ειδικά η περιοχή Cayo. Μια εξωτική χώρα σε μέγεθος τσέπης, με υπέροχες παραλίες, φοβερό κλίμα, καλό φαγητό και παράδοση στο ‘άθλημα’ αφού εδώ έρχονται Αμερικάνοι για να αράξουν εδώ και 40 χρόνια. Ουσιαστικά το μεγάλο κόστος είναι για να έρθεις εως εδώ. Μετά οι τιμές είναι πολύ νορμάλ.

Μεγάλος ανταγωνιστής της, την τελευταία δεκαετία, ο κάποτε υποτιμημένος Παναμάς, ο οποίος, πέρα από καπέλα, προσφέρει ένα φοβερό και τρομερό πρόγραμμα βίζας για συνταξιούχους με σύνταξη πάνω από 800 ευρώ (ναι, το ξέρω, αποκλείει πολλούς από εμάς). Ουσιαστικά πρόκειται για μια τεράστια παραλία (βλέπε μια σειρά παραθαλάσσιων πόλεων με το όνομα City Beaches, σε κοντινή απόσταση από την πόλη του Παναμά). Ενώ η όλη φάση έχει ως μπόνους και πολύ καλές ιατρικές υπηρεσίες επιπέδου ΗΠΑ. Υπολόγισε ότι ένα ζευγάρι μπορεί άνετα να ζήσει με 700 ευρώ το μήνα. Πάντα με την προϋπόθεση ότι έχει αγοράσει το δικό του σπίτι. Κάτι πολύ πιο εφικτό από ότι φαντάζεσαι. Επίσης πληρώνεις ψίχουλα για φόρους.

Από εκεί και πέρα καλά λόγια ακούγονται συγκεκριμένα για την Granada στην Νικαράγουα, την παλιότερη αποικιακή πόλη που έχει ιδρυθεί ποτέ στην Αμερική, στην οποία μπορείς έπαυλη, κανονική, με πλακάκια και εσωτερική αυλή, πουλώντας το τριάρι που σου άφησε κληρονομιά η μάνα σου στην Καλλιθέα. Εξαιρετικό location, δίπλα στις όχθες της λίμνης, καλές παραλίες και εντελώς ευρωπαϊκή ατμόσφαιρα. Άσε που σου παρέχουν βίζα συνταξιούχου αρκεί να έχεις σύνταξη 540 ευρώ το μήνα.

Ενώ στο παιχνίδι, όσον αφορά την κεντρική Αμερική έχει μπει η πανέμορφη αποικιακή πόλη Cuenca στο Εκουαδόρ (καθώς και συνολικά η χώρα). Μικρή, ατμοσφαιρική, με καλές υπηρεσίες υγείας και με κόστος ζωής και αγοράς ακινήτου που θα σε κάνει να νοιώσεις και πάλι ότι το ευρώ σου έχει αξία. Και αυτό παρότι έχουν αυξηθεί τελευταία οι τιμές. Ο πιο ανερχόμενος προορισμός για συνταξιούχος παγκοσμίως. Πολύ πιο δημοφιλής από ‘παραδοσιακές’ επιλογές όπως οι ακτές του Μεξικού και η Κόστα Ρίκα τις οποίες και ‘κατατροπώνει’ από άποψη κόστους.

Τέλος αξιό αναφοράς είναι και το μικρό εξωτικό νησάκι, φουλ σε φοίνικες και λευκή άμμο, Las Terrenas στην Δομινικανή Δημοκρατία. Ακούγεται ‘εκκεντρική’ επιλογή αλλά μιλάμε για ένα παράδεισο που προσφέρει πολλά κίνητρα στους ξένους να πάρουν υπηκοότητα και είναι όλο το χρόνο γεμάτο Ευρωπαίους που το προτιμούν για διακοπές ή μόνιμη διαμονή.

Tip με νόημα. Πριν το αποφασίσεις ψάξε τα διάφορα Retiree Residency Visa Programs που, ανάλογα με τη χώρα, σου προσφέρουν τεράστιες φοροαπαλλαγές, εκπτώσεις σε σινεμά, θέατρα, νοσοκομεία, αεροπορικά εισιτήρια, αγορά αυτοκινήτου και, ουσιαστικά, το μόνο που απαιτούν είναι να σηκώνεις κάθε μήνα ένα Χ ποσό από την τράπεζα.

Οι PIGS της Μεσογείου είναι λύση για όλους, πέρα από τους κατοίκους τους

Το Algarve, η νοτιότερη περιοχή της Πορτογαλίας, είναι με διαφορά το πιο δημοφιλές μέρος συνταξιοδότησης στην Ευρώπη. Κάτι σαν πιο γραφική Φλόριντα, φαντάσου, με πάνω από 100.000 αλλοδαπούς συνταξιούχους. Οι πάντες εδώ μιλούν Αγγλικά (λόγω ιστορικών δεσμών με Αγγλία), οι τιμές των πάντων είναι χαμηλές, τα ψαροχώρια είναι γραφικά, τα μεσαιωνικά κάστρα επιβλητικά, οι παραλίες γαλαζο-σημαιάτες και τα γήπεδα του golf δεκάδες. Με άλλα λόγια, το Algarve είναι τώρα αυτό που θα μπορούσε να γίνει η Μεσσηνία σε 20 χρόνια από τώρα. Βέβαια, για να περάσεις καλά, τα χρειάζεσαι -ως ζευγάρι- τα 1.400 ευρώ το μήνα. Κάτι που, για εμάς τους Έλληνες, δεν τα λες και λίγα.

Από εκεί και πέρα πάντοτε υπάρχει ως επιλογή η Ισπανία, που είναι ωστόσο πιο ακριβή και ‘φορεμένη’ από την Πορτογαλία. Κάποιες λίστες αναφέρουν την Ελλάδα, τονίζοντας ιδιαίτερα ότι, πέρα από τον ήλιο, συνεχίζει να έχει χαμηλή εγκληματικότητα, και την Μάλτα, πανέμορφη αλλά όχι ακριβώς οικονομική.

Και όλες μα όλες κάνουν λόγο για το Abruzzo στην Ιταλία (μεγαλύτερη πόλη η Πεσκάρα) , ως ένα πολύ καλά κρυμμένο μυστικό. Μια περιοχή γεμάτη κάστρα, αμπελώνες και πέτρινα χωριά και με το κόστος ζωής να είναι σχετικά χαμηλό (βλέπε 1700 το ζευγάρι, συμπεριλαμβανομένου ενοικίου).

Οι ήπειροι που απουσιάζουν

Είναι αυτονόητο, φαντάζομαι, γιατί από αυτές τις λίστες απουσιάζουν πανέμορφες αλλά επικίνδυνες χώρες (βλέπε ολόκληρη η Αφρική) και πανέμορφες αλλά ακριβές χώρες (όπως Καναδάς, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία). Επίσης σπανίως βλέπουμε εδώ χώρες με μεγάλη εγκληματικότητα και αστάθεια.

Γιατί, όσα επιχειρήματα και αν μου δώσουν, προσωπικά δεν πείθομαι να μετακομίσω στο Μεντεγίν, το πάλαι ποτέ ‘λημέρι’ του Εσκομπάρ. Αν και η συγκεκριμένη πόλη είναι όντως εντελώς μεταμορφωμένη. Σκέψου ότι διαθέτει πέντε από τα καλύτερα νοσοκομεία της Λατινικής Αμερικής (η Κολομβία συνολικά διαθέτει το καλύτερο σύστημα υγείας της περιοχής), φοβερές συγκοινωνίες, αναπαλαιωμένα κτίρια και καθόλου καρτέλ.

Επίσης πολλά και καλά γράφονται για το ιστορικό George Town στην Μαλαισία. Μια ιστορική (μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Unesco) και πολυπολιτισμική πόλη, πολύ φιλόξενη για τον επίδοξο μόνιμο κάτοικο από το εξωτερικό και με ελειινά χαμηλό κόστος ζωής. Mε 750 ευρώ το μήνα, π.χ., νοικιάζεις μια βίλα 500 τ.μ. που περιλαμβάνει και πισίνα, με 10 ευρώ το άτομο τρως στα καλύτερα εστιατόρια της πόλης και με άλλα 10 κλείνεις και πας μετά στο γιατρό για να σου γιατρέψει την δυσπεψία.

Καθώς επίσης για το Chiang Mai στην Ταιλάνδη. Επίσης φθηνό, αλλά με καλύτερο σύστημα υγείας από το George Town. Αυτό που είναι έτσι και αλλιώς το μεγάλο μπόνους της Ταιλάνδης. Επίσης εδώ ο καιρός, σε αντίθεση με την υπόλοιπη χώρα, είναι καλός όλο το χρόνο. Αν και, προσωπικά, αν έμπαινα στη διαδικασία να μετακομίσω προς τα εκεί, προς την πιο ανόθευτη Βιρμανιά θα με έβγαζε ο δρόμος. Ή την Καμπότζη που, αργά αλλά σταθερά, τσιμπάει 1-2 θέσεις πιο πάνω κάθε χρόνο στην λίστα.