Τάσος Λέκκας: «Γίνονται και σήμερα προξενιά, αλλά μέσω AI»

Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι από τα 27 χρόνια της ζωής του, ο Τάσος Λέκκας παίζει θέατρο τα 24. Είπε ότι θα γίνει ηθοποιός στα 3 του και η μητέρα του, τον έγραψε κατευθείαν σε θεατρική ομάδα. Και πήγε πολύ καλά αυτό. 

Αν και δεν έχει κλείσει ακόμα τα 30, έχει συνεργαστεί με σημαντικούς ανθρώπους τους χώρου -από τον Δημήτρη Καταλειφό στο Ο Θάνατος του Εμποράκου σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκευά μέχρι τις Μαρία Κίτσου και Μαρία Καβογιάννη στο Τρίτο Στεφάνι σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη-, έχει καταφέρει να μοιράζεται τα όνειρά του και ήδη από πέρυσι, να έχει το δικό του θεατρικό σπίτι. Είναι μέλος της ομάδας The Young Quill, που τον Σεπτέμβριο του 2022 επαναλειτούργησε το ιστορικό Θέατρο Μπέλλος στην Πλάκα, αναλαμβάνοντας την καλλιτεχνική διεύθυνση και κέρδισε τις καλύτερες εντυπώσεις.

Η υποκριτική είναι αυτή τη στιγμή όλη του η ζωή – βασικά, ήταν σαν να ήταν από πάντα. Φυσικά, και μονοπώλησε την κουβέντα μας, αλλά δεν μείναμε μόνο εκεί. Ο Τάσος Λέκκας είναι μεγάλος comic fan, είναι λάτρης του σινεμά -κρατάει ημερολόγιο ταινιών-, περνάει το ίδιο υπέροχα βλέποντας Marvel και Emir Kusturica, ασχολείται με τα social media τόσο-όσο, πιστεύει ότι και σήμερα έχουμε προξενιά, μόνο που το ματσάρισμα δεν γίνεται από πατριαρχικές φιγούρες, αλλά από AI προξενήτρες.

Τάσο, πώς νιώθεις που δεν είσαι πια ο Τάσος του Αυτή η Νύχτα Μένει;

Όμορφα και άσχημα, μαζί. Αγάπησα τον ρόλο, αγάπησα τη σειρά, αγάπησα τους ανθρώπους που δουλέψαμε μαζί. Ο κύκλος έκλεισε με επιτυχία σφραγίζοντας μία πολύ ωραία συνεργασία, που αν μη τι άλλο με βοήθησε να κάνω βήματα μπροστά. Ήταν η πρώτη μου τηλεοπτική εμφάνιση, συνεπώς το μάθημα είναι μεγάλο. 

Άλλη τέχνη η τηλεόραση, ε; Συγκριτικά με το θέατρο πάντα. 

Ακριβώς. Έχει τρελούς ρυθμούς με τα γυρίσματα, αλλά ευτυχώς μπορώ και λειτουργώ πολύ καλά μέσα στην τρέλα. Δεν την αφήνω να με παρασύρει. 

Ο κύκλος του Αυτή η Νύχτα Μένει έκλεισε, ανοίγει όμως ένας καινούργιος, αυτός του Προξενιού της Ιουλίας. Θα μας βάλεις στο κλίμα;

Η σειρά είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Γιώργου Σ. Πολίτη, όπου πρωταγωνιστεί η Ιουλία. Ένα άγριο, σκληρό βιβλίο για μία γυναίκα που κατηγορείται για φόνο και βρίσκεται στη φυλακή. Όταν την επισκέπτεται μία δημοσιογράφος για να της πάρει συνέντευξη μάς ταξιδεύει σιγά-σιγά με flashbacks στο παρελθόν της για να διηγηθεί τι τελικά της συνέβη και κατέληξε πίσω από τα σίδερα. Αν είναι τελικά αθώα ή ένοχη. Η αφετηρία όλων όσων διαδραματίζονται είναι η ανάγκη των γονιών της να την προξενέψουν στην εφηβεία της με έναν άντρα, ενώ εκείνη είναι ερωτευμένη με κάποιον άλλον.

Η ιστορία του βιβλίου είναι η ίδια με την τηλεοπτική του μεταφορά; 

Ο τόπος δράσης είναι ο ίδιος: ο κάμπος της Λάρισας. Τα πρόσωπα είναι τα ίδια, υπάρχουν ωστόσο σημαντικές διαφοροποιήσεις, που θα αποκαλυφθούν εν καιρώ. Μία εξ αυτών αφορά για παράδειγμα τον χρόνο. Η ιστορία του βιβλίου διαδραματίζεται στα τέλη του 1940 μέχρι τα μέσα του 1950, ενώ της σειράς μία δεκαετία αργότερα, στα τέλη του 1950 μέχρι τα τέλη του 1960.

Τι σε κέρδισε στο βιβλίο όταν το διάβασες για πρώτη φορά;

Αρχικά, να σου πω ότι δεν το πρωτοδιάβασα τώρα με αφορμή τη σειρά. Έτυχε να πέσει στα χέρια μου πριν από περίπου πέντε με έξι χρόνια, όταν έκανα διακοπές σε ένα φιλικό σπίτι στο Αντίρριο. Τα περισσότερα από τα βιβλία που υπήρχαν στη βιβλιοθήκη ή τα είχα διαβάσει ή μου είχαν φανεί αδιάφορα. Εκτός από To Προξενιό της Ιουλίας. Μου κέντρισε αμέσως το ενδιαφέρον πόσο καλογραμμένο ήταν και ως εκ τούτου, πόσο περίπλοκα συναρπαστικές ήταν οι σχέσεις μεταξύ των ηρώων. 

Με έκανε να σκέφτομαι ότι εκείνη την εποχή, την τόσο μακρινή για μένα -δεν είναι δηλαδή στα 80s, που κάπως μπορώ να συνδεθώ μέσω της ποπ κουλτούρας- ζούσε ο παππούς μου και η γιαγιά μου κι αυτή η σκέψη με κατέκλυσε με ένα συναίσθημα ρομαντισμού. Σαν διαβάζοντας την ιστορία της Ιουλίας, θα τους γνώριζα λίγο καλύτερα: πώς ζούσαν τότε; Πώς ερωτεύονταν; Πώς αγαπούσαν;

Οι παππούδες σου αγαπήθηκαν με προξενιό;

Όχι, κι αυτό είναι σπουδαίο για την εποχή εκείνη. Ερωτεύτηκαν. Ο παππούς μου ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα την κωφή γιαγιά μου. Έχω όμως μία θεία που έκανε γάμο και οικογένεια με προξενιό.

Πώς σε κάνει να νιώθεις η παράδοση εκείνων των εποχών;

Πολύ περίεργα. Μιλάμε για κανονική αγοραπωλησία. Για να σε δελεάσουμε να πάρεις την κόρη μας, θα σου δώσουμε και προίκα, έλεγαν οι πατεράδες, λες και οι κόρες τους ήταν πράγματα. Ευτυχώς, οι εποχές έχουν αλλάξει.

Από την άλλη, σκέφτομαι τώρα που ξαναδιαβάζω το βιβλίο και έχουμε ξεκινήσει γυρίσματα ότι και σήμερα, γίνονται προξενιά. Δηλαδή, το ματσάρισμα σε ένα dating app προξενιό δεν είναι; Που ναι, ok, το κάνεις με τη θέλησή σου, αλλά είναι αυτό. 

Έχουμε και σήμερα προξενήτρες, δηλαδή.

Ναι, απλά είναι AI. 

Εσύ τι ρόλο παίζεις στο Προξενιό της Ιουλίας;

Είμαι ο Ρήγας. Ο μεγάλος αδερφός της Ιουλίας και προστάτης της οικογένειας. Ένας νεαρός άντρας που κουβαλάει όλα τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά εκείνης της εποχής. Είναι αψύς, τραχύς, σκληρός, μία πατριαρχική φιγούρα. Στέκεται και κινείται με τέτοιο τρόπο ώστε να δείχνει στιβαρός. Μιλάει με βαριά φωνή για να επιβληθεί. 

Ταυτόχρονα, είναι ένας αδερφός που λατρεύει τη μικρή του αδερφή του. Θα έκανε τα πάντα για εκείνη.

Σε ιντριγκάρει ένας ρόλος σαν τον Ρήγα, ενός άντρα που προέρχεται από ένα πολύ συγκεκριμένο περιβάλλον μίας πολύ συγκεκριμένης εποχής;

Πάρα πολύ. Το να μπω στη διαδικασία να καταλάβω γιατί ένας άνθρωπος σκέφτεται, νιώθει και πράττει με αυτό τον τρόπο, που απέχει χιλιόμετρα από τη δική μου κοσμοθεωρία, έχει κάτι το διεγερτικό. Μου αρέσει το κόντρα. Προτιμώ αυτούς τους ρόλους από εκείνους που είναι κοντά μου, που μου μοιάζουν.

Εδώ που τα λέμε και ο Τάσος του Αυτή η Νύχτα Μένει κόντρα ρόλος δεν ήταν;

Εντελώς. Και ο Τάσος και ο Ρήγας είναι δύο τοξικές αρρενωπότητες. Δύο μαλάκες για να το πούμε απλά. Θα ήταν όμως άδικο να πούμε ότι μοιάζουν. Η διαφορά της εποχής στην οποία ζει ο καθένας είναι ειδοποιός. Ο Ρήγας δηλαδή είναι τοξικός γιατί έτσι τον έμαθαν να είναι. Ακολουθεί τον τρόπο που συμπεριφέρονταν τότε οι άντρες. Έχει καταπιεί το κοινωνικό πρότυπο και το φέρει 100% μέσα του. 

Από την άλλη, ο Τάσος επιλέγει να γίνει μαλάκας, τοξικός, αντιπαθής. Πληγώνει τους γύρω του με τις λάθος αποφάσεις του.

Ποιο ήταν το vibe που πήρες από τον κόσμο, παίζοντας τον Τάσο; Μιας και μιλάμε για τον ρόλο που σε έκανε αναγνωρίσιμο στο ευρύ κοινό.

Πήρα πολύ αγάπη ως Τάσος Λέκκας και πολύ αντιπάθεια ως Τάσος Αναγνώστου (γελάει).

Πώς σου φαίνεται που τώρα δεν περνάς απαρατήρητος; Που μπορεί κάποιος να σε σταματήσει στον δρόμο για να σου μιλήσει;

Μου αρέσει πάρα πολύ η επαφή με τον κόσμο. Είναι κομμάτι της δουλειάς άλλωστε. Διαφορετικά, θα έπρεπε να βρω κάτι άλλο να κάνω στη ζωή μου. Υπήρξε όμως ένα περιστατικό που τα όρια ξεπεράστηκαν και ένιωσα πολύ άσχημα. Ήταν ένας τύπος που έγινε τρομερά επιθετικός απέναντί μου. Με ταύτισε με τον ήρωα και ήταν σαν να μου ζητούσε τα ρέστα που μπήκα ανάμεσα στον θείο μου, τον Γιώργη (Γιάννη Τσορτέκη) και τη Νίτσα (Κόρα Καρβούνη), τη μεγάλη του αγάπη. 

Και τι έκανες; Πώς το διαχειρίστηκες; 

Πήρα την απόστασή μου με ψυχραιμία και ευγένεια. Θα είχε κοινωνικό ενδιαφέρον πάντως να παρατηρήσει κάποιος το γιατί συμβαίνουν αυτές οι συνδέσεις, που θολώνουν τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. 

Όπως θα είχε ενδιαφέρον να δούμε γιατί στα social media «δίκασαν» τη Νίτσα όταν συνευρέθηκε με τον Τάσο, τη στιγμή που εκείνη ήταν ελεύθερη και μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει, ενώ εκείνος την επόμενη ημέρα παντρευόταν. Κι όμως, 9 στους 10 στο Twitter έκραξαν τη γυναίκα. Ο άντρας βγήκε κλασικά ο μάγκας της υπόθεσης. Η αντίδραση αυτή ήταν από την επιθυμία τους να δουν μαζί τη Νίτσα με τον Γιώργη; Ή επειδή ζούμε ακόμα σε μία σεξιστική και φαλλοκρατική κοινωνία; 

Δυστυχώς, θα πόνταρα στο δεύτερο.

Ε, δυστυχώς παρομοίως. 

Γενικά, ασχολείσαι με τα social media; Μπαίνεις στη διαδικασία να ψάξεις τι γράφουν για σένα;

Όχι μωρέ. Ασχολούμαι τόσο-όσο. Μας αρέσει, δε μας αρέσει, το Facebook, το Instagram είναι εργαλεία δουλειάς. Της δικής μου, της δικής σου. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εποχής μας και δε χρειάζεται να το βλέπουμε ντε και καλά ως κάτι αρνητικό. Εκτός κι αν μιλάμε για κατάχρηση. Ε, εκεί εντάξει, ό,τι κι αν κάνεις στη ζωή σε υπερβολικό βαθμό, σε κακό θα σου βγει. 

Γιατί έγινες ηθοποιός και όχι κάτι άλλο;

Γιατί η μητέρα μου με πήγε όταν ήμουν 3 ετών να δω τον Μεγάλο Δικτάτορα του Charlie Chaplin σε κινηματογράφο της Πάτρας, όπου μεγάλωσα. «Εγώ θέλω να γίνω σαν κι αυτόν», της είπα μόλις τελείωσε η ταινία. Θυμάμαι ότι μου εξήγησε ότι αυτός είναι ηθοποιός και ότι υπάρχουν δύο τρόποι για να γίνω κι εγώ: να σπουδάσω σε κρατική δραματική σχολή ή σε ιδιωτική. Ζούσαμε φτωχικά, το είχα ήδη καταλάβει και της είπα ότι θα σπουδάσω σε κρατική σχολή για να μην πληρώσουμε. 

Με έγραψε σχεδόν κατευθείαν σε θεατρική ομάδα και κάπως έτσι, ξεκίνησαν όλα. Χρόνια μετά, ήρθα στην Αθήνα και αποφοίτησα από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. 

Μπορεί η τηλεόραση να προέκυψε πέρυσι, αλλά θα μπορούσε να πει κάποιος, καθ’ υπερβολή, ότι παίζεις θέατρο τα 24 από τα 27 χρόνια της ζωής σου. 

Ναι, ερασιτεχνικά μέχρι κάποια ηλικία, αλλά ισχύει κατά ένα τρόπο αυτό. 

Τα τελευταία δύο χρόνια, είσαι μέλος της θεατρικής ομάδας The Young Quill, από τις πλέον ανερχόμενες ομάδες του ελληνικού θεάτρου, που πέρυσι απέκτησε το δικό της σπίτι στο ιστορικό Θέατρο Μπέλλος στην Πλάκα. Το να ανήκεις κάπου και να πορεύεσαι μαζί ήταν ζητούμενο πάντα; 

Θα ακουστεί παράξενο, αλλά δεν το ήθελα. Το φοβόμουν. Ήθελα να πορευτώ μόνος μου και όταν πια θα έχω αποκτήσει την απαραίτητη εμπειρία και θα είμαι σε μία πιο ώριμη ηλικία, θα έκανα το βήμα. Έλα όμως, που από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να συνεργάζομαι με τους The Young Quill ήταν σαν το σώμα μου να με έβαλε μέσα σε όλο αυτό και η ομάδα να απορρόφησε κάθε μου κύτταρο. Και τι όμορφη κατάληξη.

Είναι ευλογία να μοιράζεσαι τα όνειρά σου με ανθρώπους που μιλάς την ίδια γλώσσα και να τα κάνεις δουλειά σε μία εποχή μάλιστα που κάνει τα πάντα για να τα διαλύσει. Είναι ευτυχία να μεγαλώνουμε μαζί καλλιτεχνικά, να έχουμε φτιάξει μία θεατρική οικογένεια, να κάνουμε τα δικά μας πράγματα με τον δικό μας τρόπο στον δικό μας χώρο, στο θεατρικό μας σπίτι.

Τι όνειρα κάνει αυτή η οικογένεια;

Όνειρα για όμορφες δουλειές που αφορούν τόσο εμάς, όσο και το κοινό. Για φιλοξενία ακόμα περισσότερων ομάδων (πέρυσι, είχαμε τους 4frontal και τους bijoux de kant, μεταξύ άλλων) που εκτιμούμε. Για τη δημιουργία μίας ωραίας γειτονιάς θεατρικών ομάδων.

Θα έλεγες ότι το Μπέλλος είναι ένα χειροποίητο θέατρο; 

Φυσικά και είμαι τόσο υπερήφανος γι’ αυτό, όσο κουραστικό κι αν είναι. Δηλαδή σκέψου ότι έφευγα από το γύρισμα, πήγαινα στο θέατρο και έκανα ταξιθεσία ή μπαρ ή κάποιες φορές, και τα δύο ταυτόχρονα. Κάνουμε τα πάντα μόνοι μας, από αυτά που μόλις σου ανέφερα μέχρι το σφουγγάρισμα και όλη η ιστορία αποκτά άλλη αξία, μεγαλύτερη. 

Πέρυσι, ανεβάσατε τη Νύχτα των Μυστικών του Άκη Δήμου σε σκηνοθεσία της Αικατερίνης Παπαγεωργίου. Τη νέα σεζόν τι θα παρουσιάσετε; 

Πάντως, μόνο σε Νύχτες έπαιζα πέρυσι, έτσι; (γελάει). Θα παρουσιάσουμε το έργο του Matei Visniec, Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα, σε σκηνοθεσία και πάλι της Αικατερίνης. Ένα έργο, που με αφετηρία τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, αφηγείται μια ιστορία που θα μπορούσε να έχει διαδραματιστεί μετά από έναν οποιονδήποτε πόλεμο του τότε, του τώρα ή του μετά.

Αυτή την περίοδο, έχεις τα γυρίσματα για το Προξενιό της Ιουλίας και παράλληλα, παίζεις στο θέατρο.

Περιοδεύουμε σε θέατρα της Αττικής και σε επιλεγμένους σταθμούς της επαρχίας τις Νεφέλες του Αριστοφάνη, την καλοκαιρινή παραγωγή της ομάδας, που του χρόνου θα ενταχθεί στο ρεπερτόριο του Μπέλλος. Με αφορμή την αρχαία κωμωδία έχουμε φτιάξει μία παράσταση για όλη την οικογένεια, που μιλάει για τη σημασία της παιδείας, το bullying, την αίσθηση του δικαίου, τα social media.

Έχεις κάνει άσχετες δουλειές για να μπορέσεις να τα βγάλεις πέρα;

Έχει τύχει να κάνω περισσότερο θέατρο για να καταφέρω να βιοποριστώ. Προτιμώ να γίνω χίλια κομμάτια στη δουλειά μου ή να πεινάσω λίγο αν χρειαστεί, παρά να σκορπίσω το μυαλό μου και να καταναλώνω φαιά ουσία σε πράγματα που δεν με αφορούν.

Αν πάλι τα έφερνε έτσι η ζωή και δεν υπήρχε η δυνατότητας μίας δεύτερης, ακόμα και τρίτης θεατρικής δουλειάς, ε ναι, φυσικά και θα έκανα οποιαδήποτε δουλειά. 

Πες μου μία σειρά που στρίμαρες τελευταία και σε ενθουσίασε.

Το Sandman στο Netflix, που είναι βασισμένο στο ομώνυμο κόμικ του Neil Gaiman. Είμαι τεράστιος comic fan. Διαβάζω με μανία κόμικ, τα παίζω σε video games, τα βλέπω σε σειρές και ταινίες. 

Η καλύτερη σειρά που έχεις δει ποτέ;

Θα σου πω τρεις: Breaking Bad, The Office και Bojack Horseman, αυτό το μικρό διαμάντι που είναι η ζωή και πρέπει να το δει όλος κόσμος. Που είναι αριστουργηματικό γραμμένο με ένα χιούμορ που φαίνεται σαχλό αλλά είναι βαθιά σκοτεινό και σε κάνει να απορείς που συμπαθείς έναν τύπο σαν τον Bojack, αυτό το ξεπεσμένο, καταθλιπτικό, τοξικό ανθρωπόμορφο άλογο που ψάχνει απεγνωσμένα τη λύτρωση.

Και με τις ταινίες, τι γίνεται;

Το λατρεύω το σινεμά σε βαθμό που κρατάω κάτι σαν ημερολόγιο. Έχω ένα τετράδιο που γράφω κάθε ταινία που βλέπω. Σημειώνω την υπόθεση, τους ηθοποιούς, τον σκηνοθέτη, κάτι που μου άρεσε ή δεν μου άρεσε. 

Και τι σου αρέσει να βλέπεις; 

Τα πάντα. Από Charlie Chaplin μέχρι Emir Kusturica και Marvel. Περνάω υπέροχα βλέποντας Avengers, όπως περνάω υπέροχα βλέποντας τη Λάμψη του Stanley Kubrick. Γενικά, είμαι της άποψης ότι μπορούμε να απολαμβάνουμε το σινεμά, χωρίς να κρίνουμε τον εαυτό μας για αυτό που απολαμβάνει.

Μιας που μιλάμε κινηματογραφικά, θα μου σχολιάσεις το «Έλληνας Adrien Brody» ή θα φύγουμε χωρίς να πούμε τίποτα για αυτό;

(γελάει). Όχι πάλι, Θεέ μου. (γελάει ξανά).

Δεν θα ξεφύγεις ποτέ.

Το ξέρεις ότι μου το λένε από πάντα; Δηλαδή δεν είναι κάτι που συμβαίνει τώρα, επειδή με έμαθε ο πολύς κόσμος μέσα από την τηλεόραση. «Είσαι ίδιος με τον Brody» ή «Μοιάζεις με αυτόν τον ηθοποιό πώς τον λένε, που έπαιζε τον Πιανίστα» είναι δύο ατάκες που ακούω σχεδόν κάθε φορά που γνωρίζω κάποιον από την εφηβεία μου. 

Ας το ακούσει όμως κάποια στιγμή και ο Brody, μήπως πάμε Χόλιγουντ. Να παίξω τον αδερφό του, τον γιο του, τον ίδιο σε flashback σε μικρή ηλικία.

Τώρα με το μουστάκι και τα κοντά μαλλιά, η ομοιότητα θολώνει κάπως, αλλά ως Τάσος στο Αυτή η Νύχτα Μένει του έμοιαζες τρομακτικά πολύ.

Είναι που μοιραζόμαστε αυτή τη μικρή, γαλλική μυτούλα. Τι, όχι;

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Μιχάλης Σαράντης: «Ποίηση είναι ο τρόπος που στέκεσαι απέναντι στη ζωή»