Τη Φωτεινή Βελεσιώτου την έκλεψε το μπάσκετ

Παρέα με την Αναστασία Μουτσάτσου και τη Μυρτώ Αλικάκη, η Φωτεινή Βελεσιώτου συμμετέχει στην παράσταση ‘Γυναίκες’ κάθε Σάββατο στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Αυτή ήταν η τέλεια αφορμή για να φιλοξενηθεί στο στούντιο του Ραδιοφώνου 24/7 και να μιλήσει για στιγμιότυπα της ζωής της, που μπορούν να γίνουν αβίαστα το σενάριο του καλύτερου ελληνικού road movie που γυρίστηκε ποτέ.

(φωτογραφία: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson)

Αυτά είναι μερικά από τα καλύτερα σημεία της συνέντευξης:

“Ούτε όνειρο να γίνω τραγουδίστρια, ούτε όνειρο να γίνω δασκάλα είχα όταν μεγάλωνα στην Καρδίτσα. Γυμνάστρια ήθελα να γίνω, αλλά δεν με άφησε ο πατέρας μου να δώσω τα αγωνίσματα. Είχα βγάλει άριστα στην έκτη γυμνασίου κι έκανα τα χαρτιά μου για την Παιδαγωγική Σχολή Θεσσαλονίκης. Κι έτσι έγινα δασκάλα. Δεν το μετάνιωσα ποτέ. Έπαιζα μπάσκετ. Ξεκίνησα με στίβο, αλλά με έκλεψε το μπάσκετ”.

“Μικρή δεν τραγουδούσα, αλλά χόρευα. Χορευα το ‘Νινανάη Γιάβρουμ’ σ’ ένα ταψί μέσα. Ταψί μεγάλο, χαλκωματένιο. Μετά τραγούδησα, στα 16, στη χορωδία Καρδίτσας. Είχε έναν εξαιρετικό διευθυντή-μαέστρο, τον Στέφανο Ευθυμιάδη που ουσιαστικά μας έμαθε να τραγουδάμε, ήμασταν άσχετες από μουσική”.

“Μας καλούν και πάμε και παίζουμε στις φυλακές γυναικών στα Διαβατά. Το 99% αθίγγανοι. Τι θέλανε; Τσιφτετέλια. Εγώ τσιφτετέλια δεν λέω, για μένα είναι απαγορευμένο είδος, είναι γρήγορος ο ρυθμός και δεν μπορώ να το πω. Οπότε ζητάνε το ‘Νινανάη Γιάβρουμ’ και λέω στον κιθαρίστα, ‘θα το πεις εσύ’. Και το ζητάνε και δεύτερη φορά. Εκεί διαλύθηκε ο άνθρωπος”.

“Τα 24 χρόνια με τα παιδιά του δημοτικού σχολείου στη Θεσσαλονίκη ήταν ό,τι καλύτερο έχω κάνει στη ζωή μου. Με σημάδεψαν σαν άνθρωπο. Από τα παιδιά μόνο να πάρεις μπορείς. Δίνεις, αλλά είναι απίστευτο που παίρνεις. Ήταν σχολείο για μένα αυτό, δεν έχω να πω τίποτα άλλο”.

“Γίνεται ένα πάρτι σπίτι μου, πανικός, καλούσα 50 άτομα και έρχονταν 100. Ξέρω να παίζω 10-15 τραγούδια με την κιθάρα κι έρχονται κάτι τύποι που ήξερε η συγκάτοικός μου και μου λένε ότι κάτι γνωστοί τους ζητάνε τραγουδίστρια. Έτσι, με ψήσανε και το δοκίμασα. Περιττό να σου πω το πόσο ιδρώτα έριξα τα πρώτα χρόνια που τραγουδούσα μπροστά σε κόσμο. Δεν έχει ιδρώσει άνθρωπος τόσο πολύ. Άρχισα να τραγουδάω σε ένα ταβερνάκι το ’83”.

Ακούστε ολόκληρο το Rec με τη Φωτεινή Βελεσιώτου:

“Οι ‘Μέλισσες’ είναι ένα καλό τραγούδι. Έκατσε και καλά στη φωνή μου. Η μουσική και οι στίχοι υπήρχαν και έψαχναν τον ερμηνευτή. Τυχαία βρέθηκε ο Γιώργος Καζαντζής στο Καφωδείο που τραγουδούσα τις Παρασκευές, με άκουσε και μου λέει, περάστε σας παρακαλώ από το στούντιο, έχω κάτι για σας”.

“Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό, γιατί το να κάνεις ένα τραγούδι κατευθείαν επιτυχία είναι πολύ σημαντικό. Είχα κάνει βέβαια έναν δίσκο το 2004 (σ.σ. τις ‘Γυναίκες’), αλλά πήγε άπατος. Δεν έτυχε διαφήμισης ή καλής διανομής”.

“Καθόλου δεν απογοητεύτηκα. Δεν βγάζεις το δίσκο για να γίνει χρυσός ή πλατινένιος. Τον βγάζεις γιατί έτσι σου έκατσε ή γιατί σου άρεσαν τα τραγούδια. Αλλιώς, δεν έχεις λόγο να εκτεθείς. Δεν έγινε και τίποτα αν βγάλεις έναν δίσκο”.

“Όταν ερχόμουν το 2004 για να γράψω τον δίσκο, δεν μου άρεσε καθόλου η Αθήνα. Ερχόμουν με το πρωινό αεροπλάνο κι έφευγα με το βραδινό. Κι αν ερχόμουν με το αυτοκίνητο, έμενα ένα βράδυ και το επόμενο είχα εξαφανιστεί. Τώρα μου αρέσει πάρα πολύ. Τότε δεν την ήξερα την Αθήνα. Και τώρα βασικά πράγματα έμαθα, αλλά αυτά που μου χρειάζονται τα ξέρω. Η γειτονιά μου είναι η Νέα Φιλαδέλφεια. Μένω στον τέταρτο όροφο μιας οικοδομής και βλέπω όλη την Αθήνα. Είναι πολύ γειτονιά ακόμα. Αυτό που μου ‘κανε εντύπωση είναι ότι με χαιρετούν στο δρόμο ο ψαράς, η περιπτερού, ο καφετζής από κάτω. Έχουμε προσωπικές σχέσεις πια, πολύ μεγάλο πράγμα”.

“Δεν μου αρέσει να ακούω τον εαυτό μου. Κι όταν τον ακούσω στο ραδιόφωνο, αλλάζω σταθμό. Γι’ αυτό, όπως λέω τα τραγούδια την πρώτη φορά, δεν μπορώ να τα ξαναπώ”.

“Αυτόν τον καιρό, ακούω πολύ Sprinsgteen στο αυτοκίνητο. Περνάω φεγγάρια. Πριν καιρό άκουγα Neil Young. Να τραγουδήσω ξένο; Καλέ, τι λες; Εδώ δεν ξέρω αγγλικά, πώς θα τραγουδήσω ξένο; Το ‘Yes, I do”, το “No, I don’t” και το “No, it isn’t” έμαθα όταν μ’ έστελνε ο πατέρας μου αγγλικά”.

“Τραγουδάμε στον ίδιο τόνο με τη Σωτηρία Μπέλλου. Αυτό και μόνο του σε κάνει να τραγουδήσεις τραγούδια που είπε η Μπέλλου, αλλιώς δεν μπορείς να τα τραγουδήσεις. Τι να κάνω, Αρβανιτάκη δεν μπορώ να γίνω. Αυτό το ‘χω ξεχάσει. Είναι ασύγκριτα μεγέθη η Βελεσιώτου και η Μπέλλου. Από τη μία είναι η κορυφή κι από την άλλη μια απλή τραγουδίστρια”.

Το Rec με τη Φωτεινή Βελεσιώτου μεταδόθηκε το Σάββατο 4 Νοεμβρίου στο Ραδιόφωνο 24/7.